Urbino - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Orto Botanico "Pierina Scaramella", znany również jako Orto Botanico dell'Università di Urbino, to ogród botaniczny prowadzony przez Uniwersytet w Urbino, znajdujący się przy via Bramante, 28, Urbino, Marche, Włochy. opłata za wstęp wynosi 1 euro.

Ogród został założony w 1806 r. przez Giovanniego De Brignole. Został podzielony na: Pierwszy taras Ogród botaniczny zajmuje powierzchnię 2200 metrów kwadratowych i jest podzielony na trzy pochyłe tarasy położone wzdłuż zbocza wzgórza, na którym stoi miasto Urbino. Pierwszy taras: Hortus simplicium Ten obszar, całkowicie odnowiony i zmodyfikowany na początku 1900 roku, jest duży i ozdobiony, w centrum, małym zbiornikiem z kilkoma gatunkami wodnymi, w tym: Nymphaea alba L. Menta aquatica L. Myriophyllum verticillatum L. Eichhornia crassipes Solms. Z tego miejsca można podziwiać długie i imponujące trzyrampowe schody prowadzące do głównego wejścia do ogrodu oraz szklarnię zbudowaną w 1813 r. przez De Brignoli, wewnątrz której znajdują się wszystkie rośliny, które nie wytrzymują zimowego chłodu i tylko latem są rozmieszczone wzdłuż ścieżek i rabat w ogrodzie. Cała przestrzeń jest przeznaczona na uprawę i badanie roślin leczniczych (prostych), rozmieszczonych w trzynastu klombach z bukszpanem i pogrupowanych według właściwości, a więc i zastosowania (rośliny działające na skórę, układ pokarmowy, układ krążenia, nerwowy, moczowo-płciowy, oddechowy, rośliny o działaniu przeczyszczającym, przeciwpasożytniczym i owadobójczym). Dzięki plakatowi zwiedzający dowiaduje się o historycznych i naukowych początkach prostych ogrodów i ich znaczeniu, o zastosowaniu roślin. obecnych w każdym klombie w strefie zastosowań leczniczych. Podczas zwiedzania tej półki zwiedzający będzie mógł również podziwiać kilka bardzo fascynujących okazów drzewiastych znajdujących się na obrzeżach ogrodu: Ginkgo biloba L. Picea excelsa Link. i Cedrus deodara G. Don fil. Arboretum.

Drugi taras Z prostego ogrodu na drugą półkę prowadzi kilka stopni, otoczonych dwiema małymi umywalkami. Po prawej stronie znajduje się stara pompa z kutego żelaza, dzieło rzemieślnika Quinto Galvani (1849). Cały teren od początku istnienia podzielony jest na długie i wąskie prostokątne kwietniki, które wyznaczają wiele małych ścieżek. Rozmieszczenie gatunków roślin zielnych i krzewów, wykonane zgodnie z systemem Linneusza, było następnie modyfikowane w zależności od potrzeb uprawy i lokalnych warunków klimatycznych. Wzdłuż ścieżek można podziwiać również wysokie drzewa: Tilia heterophylla Vent. Gleditschia triacanthos L. Calliandra houstoni Benth. Ostatnie przylegające do klasztoru S. Francesco klomby, zacienione i wilgotne, są miejscem występowania paproci.

Trzeci taras Kolejne cztery stopnie prowadzą na ostatnią półkę ogrodu, której układ jest podobny do drugiego. Znajdziemy tu gatunki należące do różnych rodzin oraz Taxus baccata L. i imponujący Fagus sylvatica L., które pochodzą z czasów zakładania ogrodu. Ta ostatnia półka kończy się otaczającą ją ścianą, w której latem umieszcza się część kolekcji roślin gruboszowatych. Arboretum Po prawej stronie, za szklarnią De Brignoli, znajduje się obszar, na którym można podziwiać kilka wysokich drzew. Wśród nich są: dąb szypułkowy (Quercus ilex L.), klon zwyczajny (Acer pseudoplatanus L.), ailantus (Ailanthus glandulosa Desf.), cyprysik pospolity (Cupressus sempervirens L.) i jesion wyniosły (Fraxinus excelsior L.). W 1811 r. wybudowano dużą szklarnię, a w 1812 r. w pierwszym katalogu ogrodu wymieniono 2731 gatunków.

Obecnie w ogrodzie znajdują się rośliny lecznicze i ozdobne, takie jak Ailanthus glandulosus, Sophora japonica, Cycadaceae i Gymnospermae. Drzewa to Acer pseudoplatanus, Fagus silvatica, Fraxinus excelsior, Liriodendron tulipifera, Quercus ilex i Taxus baccata.^[4]

Uniwersytet Urbino "Carlo Bo" jest włoskim uniwersytetem znajdującym się w Urbino, otoczonym murem mieście na wzgórzu w regionie Marche, położonym w północno-wschodniej części środkowych Włoch.

W latach 60. i 70. Uniwersytetowi udało się wykupić liczne opuszczone budynki w centrum starego miasta, które od tamtej pory są restaurowane i wykorzystywane jako budynki wydziałów i katedr. Z czasem liczba studentów i wydziałów stopniowo rosła i rozwijała się, ale to za czasów wieloletniej rektorskiej kadencji senatora Carlo Bo Uniwersytet cieszył się bezprecedensowym wzrostem wielkości i prestiżu, co skłoniło byłego przewodniczącego Komisji Europejskiej, Roya Jenkinsa, do stwierdzenia, że "Uniwersytet w Urbino jest wyrazistą postacią współczesnej myśli, wnoszącą oryginalny wkład w życie kulturalne i intelektualne Europy". W tym okresie architekt Giancarlo De Carlo zaprojektował i wybudował Uniwersyteckie Rezydencje oraz przeprojektował i zmodernizował kilka innych budynków uniwersyteckich.

Od 2012 r. Uniwersytet w Urbino jest uczelnią państwową. Obecnie ma sześć wydziałów i dwa instytuty, około 14 000 studentów, z których wielu pochodzi z zagranicy, około 800 nauczycieli i 400 pracowników administracyjnych. Uniwersytet nie posiada centralnego kampusu, lecz zajmuje liczne budynki w mieście i na okolicznych terenach wiejskich. Główne budynki mieszkalne znajdują się w niewielkiej odległości od miasta.

Od czasu założenia w 1506 r. Uniwersytet w Urbino jest tradycyjnie ośrodkiem studiów prawniczych, obecnie zaś słynie głównie z nauczania i badań w zakresie nauk humanistycznych, w szczególności literatury i języków obcych oraz socjologii, a także z dobrej reputacji kursów języka włoskiego.^[5]