Poughkeepsie - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Mid-Hudson Children's Museum to muzeum dla dzieci w dolinie rzeki Hudson pomiędzy większymi rynkami Nowego Jorku i Albany. W lutym 2016 roku MHCM otworzyło The Science Center @ MHCM, aby rozwinąć wczesną edukację STEM. Muzeum mieści się w historycznym nabrzeżu w Poughkeepsie.

Muzeum Dziecięce Mid-Hudson jest niezależną organizacją edukacyjną typu 501 not-for-profit, utrzymującą się ze sprzedaży biletów wstępu i członkostwa, opłat programowych, darowizn i dotacji. MHCM jest członkiem American Alliance of Museums, Association of Children's Museums, Association of Science-Technology Centers oraz Museum Association of New York.

Muzeum Dziecięce Mid-Hudson, założone w 1989 roku przez grupę osób z Poughkeepsie, przez wiele lat działało w pomieszczeniach ofiarowanych przez miasto Poughkeepsie, a następnie w centrum handlowym South Hills. W 2002 roku przeniosło się do swojej obecnej siedziby przy 75 North Water Street. Jest to przemysłowy budynek z cegły z połowy XIX wieku, w którym wcześniej mieściła się farbiarnia Innis.

Zarząd MHCM składa się z wolontariuszy. Obecny personel muzeum liczy czternastu pracowników. Jesienią 2012 roku muzeum zatrudniło Larę Litchfield-Kimber jako nowego dyrektora wykonawczego.^[1]

Majed J. Nesheiwat Convention Center to obiekt znajdujący się w Poughkeepsie w stanie Nowy Jork, składający się z Mair Hall i McCann Ice Arena. Został zbudowany w latach 70. jako część ogólnej próby odnowy centralnej dzielnicy miasta Poughkeepsie. Znajduje się przy Civic Center Plaza 14, na odcinku dawnej ulicy Market Street w pobliżu dawnego Main Mall. Poughkeepsie Grand Hotel, przy Civic Center Plaza 40, przylega do tej samej przecznicy i pierwotnie miał być zbudowany równolegle z centrum obywatelskim i sfinansowany przez firmę Hilton, ale budowa hotelu została przerwana po położeniu fundamentów. Cztery lata po ukończeniu budowy Mid-Hudson Civic Center, Radisson Hotels kupił nieruchomość hotelową i po ponownym opracowaniu pierwotnych planów wznowił budowę hotelu.

Centrum Kongresowe MJN Nesheiwat, prywatna organizacja społeczna nienastawiona na zysk, której celem jest zapewnienie Dolinie Hudson możliwości kulturalnych, rekreacyjnych i edukacyjnych, jest obiektem podwójnym, składającym się z hali Mair Hall i lodowiska McCann Ice Arena. Mair Hall to przestrzeń o powierzchni 15 475 stóp kwadratowych (1 437,7 m2), która może pomieścić 3 050 widzów na miejscach siedzących oraz duże wystawy i targi.

3 grudnia 2018 roku Mid-Hudson Civic Center wydało komunikat prasowy, w którym poinformowało o zmianie nazwy budynku w Poughkeepsie na Majed J. Nesheiwat Convention Center. Majed "Mitch" Nesheiwat jest wieloletnim mieszkańcem i biznesmenem hrabstwa Dutchess w stanie Nowy Jork. Nesheiwat jest założycielem i dyrektorem generalnym Gas Land Petroleum, która zajmuje się dystrybucją produktów naftowych dla takich firm jak Exxon Mobil, Shell, Sunoco, Gulf, Citgo, Phillips 66 i Conoco. Poza dystrybucją Nesheiwat jest znanym i cenionym deweloperem; posiada bogate doświadczenie we wszystkich aspektach branży nieruchomości. Nesheiwat zaznaczył swoją obecność w branży nieruchomości poprzez rozwój komercyjny, szczególnie w zakresie placów handlowych i dzielnic mieszkaniowych.^[2]

Walkway over the Hudson to stalowy most wspornikowy przecinający rzekę Hudson pomiędzy Poughkeepsie, Nowy Jork, na wschodnim brzegu i Highland, Nowy Jork, na zachodnim brzegu. Zbudowany jako dwutorowy most kolejowy, został ukończony 1 stycznia 1889 roku i stanowił część linii kolejowej Maybrook Railroad Railroad of the New Haven Railroad.

Został wyłączony z eksploatacji 8 maja 1974 r., po tym jak został uszkodzony przez pożar. W 1979 r. most został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków, a w 2008 r. jego wpis został zaktualizowany. W 2009 r. most został uznany przez Amerykańskie Stowarzyszenie Inżynierów Cywilnych za Narodowy Zabytkowy Obiekt Inżynierii Lądowej (National Historic Civil Engineering Landmark).

Most został ponownie otwarty 3 października 2009 r. jako przejście dla pieszych w ramach nowego parku Walkway Over the Hudson State Historic Park. Most jest własnością New York State Bridge Authority, która odpowiada za utrzymanie konstrukcji mostu (zgodnie z zaleceniami gubernatora i ustawodawcy z lipca 2010 r.). Park jest zarządzany przez Biuro Parków, Rekreacji i Ochrony Zabytków Stanu Nowy Jork (New York State Office of Parks, Recreation and Historic Preservation). W 2017 r. pasaż gościł 593 868 osób. Park łączy szlak Hudson Valley Rail Trail w Highland z Dutchess Rail Trail i stanowi część Empire State Trail.

Kładka ma długość 2768 stóp (2063 m) i jest drugą najdłuższą kładką dla pieszych na świecie - ma długość 1,28 mili. Tytuł najdłuższej kładki utrzymywała od momentu otwarcia do jesieni 2016 r., kiedy to została prześcignięta przez kładkę Mile Into the Wild Walkway o długości 7 974 stóp (2 430 m) i długości 1,51 mili.^[3]

Opera Bardavon 1869, znajdująca się w śródmiejskiej dzielnicy Poughkeepsie, w stanie Nowy Jork, w Stanach Zjednoczonych, jest najstarszym nieprzerwanie działającym teatrem w stanie Nowy Jork. Zaprojektowany przez J.A. Wooda, został zbudowany w 1869 roku i do 1923 roku służył jako miejsce różnych przedstawień, spotkań społeczności i uroczystości; w dużej mierze wznowił to dziedzictwo, stając się w 1976 roku ogólnym obiektem artystycznym. W okresie przejściowym od 1923 do 1975 roku pełnił funkcję kina, choć w tym czasie odbywały się tu także przedstawienia na żywo, zwłaszcza wodewil. Pierwotnie nazywany Collingwood Opera House od nazwiska właściciela i zarządcy Jamesa Collingwooda, teatr posiadał niezwykłą dwustopniową kopułę. W latach 1869-1921 na scenie Bardavon występowało wiele znanych postaci tamtych czasów, w tym Sarah Bernhardt i John Barrymore.^[5]

Towarzystwo Historyczne Hrabstwa Dutchess, z siedzibą w Poughkeepsie, Nowy Jork, zostało założone w Pleasant Valley, Nowy Jork 26 maja 1914 r. i otrzymało swój statut od Regentów Uniwersytetu Stanu Nowy Jork w 1918 r. Jego misją jest odkrywanie, zachowywanie i udostępnianie historii i artefaktów z tego obszaru od czasów najdawniejszych mieszkańców aż po dzień dzisiejszy.

Zbiory dokumentów i przedmiotów Towarzystwa znajdują się głównie w Clinton House w Poughkeepsie, gdzie mieszczą się biura i biblioteka. Towarzystwo wydaje coroczny rocznik, a od czasu do czasu publikuje inne książki i broszury. Każdego roku organizacja przyznaje nagrody za zasługi i wyróżnienia. Współpracuje z instytucjami edukacyjnymi oraz wieloma innymi organizacjami historycznymi i osobami prywatnymi w hrabstwie Dutchess.

Towarzystwo Historyczne jest finansowane ze składek członkowskich, sprzedaży rocznika i publikacji, pozyskiwania dotacji oraz z darowizn filantropijnych i jest zwolnioną z podatku amerykańską organizacją charytatywną.^[11]

Marist College jest prywatną uczelnią artystyczną w Poughkeepsie, w stanie Nowy Jork. Założony w 1905 roku, Marist został utworzony przez Braci Marist, katolicki instytut religijny, aby przygotować braci do powołania jako wychowawców. W 1929 r. Marist uzyskał akredytację stanową, aby móc oferować szerszy zakres dyplomów w dziedzinie sztuki i nauk ścisłych. Obecnie Marist oferuje 56 programów studiów licencjackich i magisterskich oraz 21 programów certyfikacyjnych.

Główny kampus Marist o powierzchni 180 akrów wychodzi na rzekę Hudson i jest położony wzdłuż jej wschodniego brzegu. Marist posiada filię we Florencji we Włoszech i oferuje 50 opcji semestralnych i rocznych wyjazdów zagranicznych.

Marist, członek NCAA Division I, sponsoruje 23 sporty uczelniane.^[12]

The Clinton House to XVIII-wieczny kamienny budynek w stylu georgiańskim, położony w mieście Poughkeepsie, w hrabstwie Dutchess, w stanie Nowy Jork, w Stanach Zjednoczonych. Od 1982 roku znajduje się na liście National Register of Historic Places jako miejsce historyczne o znaczeniu lokalnym. Dom został nazwany na cześć George'a Clintona, który był pierwszym gubernatorem Nowego Jorku i czwartym wiceprezydentem Stanów Zjednoczonych. Uważano, że mieszkał w nim po wojnie rewolucyjnej, ale obecnie wiadomo, że nigdy nie był to jego dom.

Dom prawdopodobnie służył jako miejsce spotkań ustawodawców w czasie, gdy Poughkeepsie było stolicą Nowego Jorku w 1777 roku.

Clinton House został zbudowany około 1765 roku przez Clear Everitta, który był szeryfem hrabstwa w latach 1754-1761, na ziemi należącej wcześniej do Hugh van Kleecka (ur. ok. 1745, zm. po 1810), który posiadał około 20 hektarów ziemi na południe od Main Street, gdzie stoi ten dom. (Dom van Kleecka zbudowany w 1702 r. został rozebrany w 1836 r.) W 1780 r. dom został zakupiony przez Udneya Haya, który należał do Quartermaster Corp of the Continental Army. W 1783 r. dom został zniszczony przez pożar, a Hay wynajął pobliski Glebe House. Gdy jego dom został zniszczony przez pożar, Hay zwrócił się do Jerzego Waszyngtona z prośbą o pomoc w naprawie rzemieślników z armii. Hay stracił jednak dom w 1786 r., kiedy został zajęty na poczet długów.

W 1900 r. dom popadł w ruinę i został zakupiony przez Córki Rewolucji Amerykańskiej, które podarowały go ówczesnemu gubernatorowi Nowego Jorku Theodore'owi Rooseveltowi dla obywateli stanu Nowy Jork.

W 1982 r. został wpisany na listę National Register of Historic Places.

Obecnie w domu Clintonów mieszczą się biura i biblioteka Towarzystwa Historycznego Hrabstwa Dutchess, a jeden z pokoi jest nadal wykorzystywany przez Mahwenawasigh Chapter of the Daughters of the American Revolution.^[14]

Adriance Memorial Library znajduje się przy Market Street w Poughkeepsie, w stanie Nowy Jork, w Stanach Zjednoczonych. Jest to kamienny budynek w stylu Classical Revival, wzniesiony krótko pod koniec XIX wieku. W 1982 r. został wpisany na listę National Register of Historic Places.

Jest to najstarsza biblioteka finansowana z podatków w stanie i trzecia najstarsza w Stanach Zjednoczonych. Jej początki sięgają 1839 r., a przed wybudowaniem obecnego budynku mieściła się w różnych miejscach. Jest to również główna biblioteka publiczna Dystryktu Biblioteki Publicznej Poughkeepsie, obsługująca miasto i miejscowość o tej samej nazwie, z filią na przedmieściach Arlington. Biblioteka jest członkiem Systemu Bibliotecznego Mid-Hudson, który ma swoją siedzibę tuż obok.

Budynek był dwukrotnie odnawiany i rozbudowywany. W latach 20. ubiegłego wieku dobudowano duże tylne skrzydło. Zostało ono usunięte na początku XXI wieku, aby zrobić miejsce dla jeszcze większej dobudówki. W tym czasie główny budynek również został zamknięty w celu przeprowadzenia renowacji. Został ponownie otwarty w 2009 r., a jego wygląd i układ pomieszczeń pozostały niezmienione.^[15]

First Baptist Church to zabytkowy amerykański kościół baptystów znajdujący się przy 164 South Cherry Street w Poughkeepsie, w hrabstwie Dutchess, w stanie Nowy Jork. Został zbudowany w latach 1875-1877. Składa się z prostokątnej części głównej, frontowego pawilonu wejściowego i wysokiej prostokątnej dzwonnicy. Ceglany budynek posiada gotyckie łukowe otwory i kamienną kratę.

W 2001 r. został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków (National Register of Historic Places).

Projekt architektoniczny Kościoła Baptystów, wzniesionego na miejscu dawnego Temperance Hall przy Mill Street, został złożony w ręce komitetu przez architekta Jamesa Stranga Posta w lipcu 1874 roku. Wybudowany gmach ma front siedemdziesiąt stóp i głębokość stu sześćdziesięciu stóp; wysokość wieży wynosi sto osiemdziesiąt stóp. Do budowy użyto materiałów z prasowanej cegły z wykończeniami z kamienia z Ohio i niebieskiego. Liczba miejsc siedzących została oszacowana na około tysiąc. Całkowity koszt w 1874 roku miał wynieść około 55 000 dolarów. Prace rozpoczęły się 1 sierpnia 1874 roku.

Ceremonia poświęcenia kamienia węgielnego została opisana w gazecie Poughkeepsie Eagle News z 11 sierpnia 1875 r., strona 3. W Kamieniu Narożnym złożono wiele dokumentów i artykułów z tamtych czasów, które zostały wymienione w artykule. Kamień Narożny wykonany jest z brązowego kamienia, a na jego zewnętrznej stronie wycięto płaskorzeźbę z rokiem 1875. Wewnątrz Kamienia Narożnego umieszczono nazwisko architekta Jamesa Stranga Posta, wielu przedstawicieli władz kościelnych, osób obecnych na uroczystości, a także listę honorową osób, które ofiarowały 1 dolar lub więcej na fundusz budowy. Kościół został zorganizowany w 1800 roku. Pierwszy budynek kościoła został zbudowany w 1808 roku, a w 1874 roku został usunięty, aby przygotować się do budowy nowego obiektu w 1875 roku. Większy dom modlitwy został zbudowany w 1839 roku przy Lafayette Place. Dzięki budowie w 1875 roku dwa mniejsze domy modlitwy otrzymały wystarczająco duży obiekt, aby wszyscy mogli w nim uczestniczyć.^[20]

Budynek sądu hrabstwa Dutchess znajduje się przy 10 Market Street w centrum Poughkeepsie, w stanie Nowy Jork, w Stanach Zjednoczonych. Wybudowany w 1903 r. jest trzecim budynkiem sądu hrabstwa stojącym w tym miejscu.

Pierwszy z nich został zatwierdzony przez zgromadzenie prowincjonalne w 1717 r. i zbudowany w 1720 r. W 1788 r., podczas krótkiego okresu, kiedy Poughkeepsie pełniło funkcję stolicy stanu, miał być miejscem debaty Nowego Jorku na temat ratyfikacji Konstytucji Stanów Zjednoczonych. Został on zniszczony w pożarze w 1806 roku. Trzy lata później stanowa legislatura przeznaczyła fundusze na budowę nowego budynku, który stał przez prawie sto lat. Pierwszym lokatorem obok sądu był piwowar Matthew Vassar, późniejszy założyciel Vassar College, który prowadził w piwnicy piwiarnię i bar z ostrygami.

Jego miejsce zajął obecny budynek, czteropiętrowy klasycystyczny budynek zaprojektowany przez miejscowego architekta Williama J. Beardsleya. Ten kosztujący pół miliona dolarów budynek, zbudowany z czerwonej cegły, posiadał okna palladiańskie w środkowych wykuszach drugiego i piątego piętra, a powyżej znajdowały się dekoracje stiukowe. Otwarcie i poświęcenie budynku nastąpiło tuż przed końcem 1903 roku.

Późniejsze przeróbki zostały wykonane pod kierunkiem Charlesa Cooke'a, który zaprojektował pobliskie biuro gazety "Poughkeepsie Journal". Gzyms budynku jest jedynym elementem, który został znacząco zmieniony w stosunku do pierwotnego projektu. Został on również połączony z budynkiem Poughkeepsie Trust Company, znajdującym się bezpośrednio na wschód od Main Street, który służy jako biuro prokuratora okręgowego.

W 1982 r. budynek został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków. Obecnie mieszczą się w nim izby sędziowskie, biura urzędników oraz sale sądowe. Większość mniej istotnych funkcji sądu, takich jak prowadzenie rejestrów nieruchomości, przeniesiono do przybudówki obok, wybudowanej w latach 60. ubiegłego wieku. Pod koniec lat 90-tych XX wieku w tym budynku toczył się proces byłego asystenta prokuratora okręgowego Dutchess Stephena Pagonesa o zniesławienie przeciwko Alowi Sharptonowi, C. Vernonowi Masonowi i Altonowi Maddoxowi w związku z zarzutami, jakie wysunęli przeciwko niemu podczas sprawy Tawany Brawley.^[25]

Barrett House to zabytkowy dom położony w Poughkeepsie, w hrabstwie Dutchess, w stanie Nowy Jork, obecnie siedziba Centrum Sztuki Barretta. Ta potrójna kamienica z cegły w stylu greckiego renesansu została zbudowana na początku lat czterdziestych XIX wieku. Dom Barretta odzwierciedla trzy fazy budowy. Pierwotny budynek to trzypiętrowy, trzyprzęsłowy, czteroprzęsłowy dom z cegły w stylu greckiego renesansu z bocznym dwuspadowym, schodkowym dachem z około 1842 roku. Dwupiętrowa, trzyprzęsłowa, dwutraktowa, dwuspadowa dobudówka z cegły została wzniesiona z tyłu ok. 1867.

W XX wieku Barrett House zyskał sławę jako dom rodzinny urodzonego w Poughkeepsie muralisty z WPA Thomasa Weeksa Barretta. Jr (1902-1947), który w 1935 roku założył Stowarzyszenie Artystyczne Hrabstwa Dutchess (DCAA) i mieszkał tu aż do śmierci w 1947 roku. Jego dzieła sztuki, archiwum rodzinne i dokumenty DCAA pozostają w domu do dziś.

Thomas W. Barrett, Jr. ukończył Szkołę Muzeum Sztuk Pięknych w Bostonie w 1926 r., ale jego zainteresowania i twórczość koncentrowały się w Dolinie Hudson. Barrett pracował zawodowo jako projektant, malarz, grafik, a także jako muralista dla Treasury Relief Art Project (1936) i Works Progress Administration (1937). Jako malarz "scen amerykańskich" z Doliny Hudson Barrett stworzył nowoczesną wersję krajobrazów tego regionu, uwiecznionych sto lat wcześniej przez założycieli pierwszego ważnego ruchu artystycznego w kraju, Hudson River School. Barrett zwrócił swoją artystyczną uwagę na miejskie pejzaże miast położonych wzdłuż rzeki Hudson jako symbole prężnego i nowoczesnego charakteru Ameryki. W 1934 roku Barrett zorganizował pierwszą wystawę sztuki w hrabstwie Dutchess w domu towarowym Luckey Platt. Rok później Barrett założył DCAA.

Barrett zmarł w 1947 roku, a jego siostra przekazała kamienicę w spadku DCAA w 1974 roku. DCAA przekształciło następnie pomieszczenia mieszkalne na pierwszym i drugim piętrze w cztery galerie, przestrzeń dla sztuki społecznej oraz biura i działa pod nazwą Barrett Art Center. Obecnie studio na trzecim piętrze, które Barrett zaprojektował w 1930 roku, z północnym świetlikiem o wymiarach 7 stóp na 9 stóp, jest czynnym studiem wykorzystywanym przez artystę-rezydenta. Kolekcja DCAA obejmuje dzieła sztuki - w dużej części należące do Barretta - oraz archiwa, w tym dokumenty rodzinne, filmy, fotografie, rękopisy, pamiątki i akta DCAA, które pozostają w domu.

Trzypiętrowy, trójprzęsłowy budynek z cegły w stylu greckiego renesansu. Budynek jest podpiwniczony, posiada wykończenia z brązowego kamienia i ganek w stylu Eastlake na trzecim piętrze.

W 1982 r. został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków (National Register of Historic Places).

Poughkeepsie z początku XIX wieku i budowa ulicy Noxon 55

Jedna z najstarszych społeczności nad rzeką Hudson, została zasiedlona pod koniec XVII wieku. Choć rozwijała się powoli, była dobrze usytuowana w pobliżu głównych szlaków komunikacyjnych i w 1717 roku została mianowana siedzibą hrabstwa. Miejscowość stała się centrum handlu i rzemiosła, a w XIX wieku jej gospodarka została zdominowana przez przemysł i wytwórczość. Przez około dekadę, począwszy od 1832 roku, Poughkeepsie stało się ważnym ośrodkiem regionalnego przemysłu wielorybniczego. Pod koniec lat trzydziestych i na początku czterdziestych XIX wieku Poughkeepsie przeżywało boom na rynku nieruchomości, będący odpowiedzią na rozwój tych przedsiębiorstw oraz wysiłki lokalnej Partii Poprawy (Improvement Party), grupy biznesmenów i polityków, którzy pobudzili rozwój miasta w regionie. Rolę ośrodka produkcyjnego w okolicy zwiększyło ukończenie budowy linii kolejowej na rzece Hudson do Poughkeepsie w 1849 roku.

Virgil D. Bonesteel, ambitny absolwent Yale (Phi Beta Kappa, rocznik 1827) i potomek pierwszych osadników Red Hook, był jednym z nowych profesjonalistów, których przyciągnęła świetlana przyszłość Poughkeepsie, promowana w latach boomu gospodarczego lat trzydziestych XIX wieku. Jego pierwszą posadą był student prawa w biurze Jamesa Hookera, sędziego okręgowego hrabstwa Dutchess przez 16 lat i dominującej siły w przyznawaniu politycznych stanowisk patronackich w Partii Demokratycznej. Bonesteel szybko stał się wschodzącym, młodym liderem w pracach Komitetu Demokratycznego hrabstwa i stanu oraz został mianowany urzędnikiem Rady Nadzorczej hrabstwa. Do jego awansu w tych kręgach politycznych i prawnych mogło przyczynić się małżeństwo zawarte w 1840 r. z Sarah E. Todd z New Milford Connecticut, siostrzenicą adwokata z Poughkeepsie i byłego sekretarza marynarki wojennej Smitha Thompsona, który pełnił wówczas funkcję sędziego Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych.

Po ogólnokrajowej panice finansowej w 1837 r. kwitnący rynek nieruchomości w Poughkeepsie stanął w miejscu. Bonesteel zdołał to wykorzystać, kupując działkę przy Noxon Street za 1 325 dolarów na aukcji w listopadzie 1841 roku. Działka została udostępniona w wyniku upadku finansowego producenta obuwia Benjamina Bissella, jednego z wielu, którzy odważyli się na spekulację nieruchomościami w latach boomu "Partii Poprawy" w Poughkeepsie w połowie lat trzydziestych XIX wieku.

Świeżo poślubieni Virgil i Sarah Bonesteel wkrótce potem rozpoczęli budowę swojego domu; budowa najprawdopodobniej miała miejsce w 1842 roku, ponieważ Bonesteel jest wymieniony jako osoba mieszkająca przy 55 Noxon St. w pierwszym zachowanym katalogu miejscowości z 1843 roku. Budowniczy nie jest znany. Ukończenie budowy eleganckiego, ceglanego domu miejskiego świadczyło o sukcesie Bonesteel w społeczności. Zamożne rodziny tego okresu, takie jak Bonesteelowie, wyrażały swój gust w tej powściągliwej formie architektury domowej, która symbolizowała nadzieje młodego narodu na stanie się nowym ucieleśnieniem czystości, siły i równości wyidealizowanej starożytnej Grecji. Szeroki fryz z wieńcem okien strychowych, ozdobna balustrada, dwupiętrowy ganek z kolumienkami doryckimi i podwójne drzwi wejściowe z prostokątnym ryglem sprawiają, że kamienica Bonesteelsów w stylu greckiego odrodzenia uosabia spokojną elegancję typową dla tego stylu.

W 1844 r. Bonesteel został powołany na stanowisko Surrogata Hrabstwa Dutchess. Jednak szorstka i burzliwa polityka zahamowała rozwój Bonesteel'a, gdy jego wrogowie z opozycyjnej Partii Whigów oskarżyli go o pobieranie "krwiopijczych" opłat od bezbronnych wdów i sierot zmuszonych do uregulowania swoich majątków w jego sądzie. Pozornie ekstrawaganckie życie osobiste Bonesteel'a również znalazło się pod ostrzałem jego wrogów z gazety Partii Whigów, którzy sarkastycznie zauważyli: "Rozumiemy, że nasza surogatka wybrała się pewnego dnia na wycieczkę do New Milford z autokarem i czterema osobami. To, jak jeździ, to oczywiście nie nasza sprawa, ale ponieważ jest teraz liderem partii w hrabstwie, musi nam wybaczyć, że niepokoimy się o DEMOKRACJĘ tego wszystkiego...".

Niezależnie od tego, czy przyczyną był styl życia "woźnicy i czwórki", nadmierna spekulacja nieruchomościami, czy jakiś inny nieznany czynnik, Bonesteel ogłosił bankructwo w 1848 roku. W 1849 roku jego rozległe nieruchomości zostały sprzedane, aby spłacić długi. Dom Bonesteel'a przy 55 Noxon Street został opisany w ogłoszeniach o licytacji jako "duży i przestronny dom, jeden z najbardziej pożądanych w Poughkeepsie".

Historia ulicy Noxon 55 z XIX w.

W latach 1849-1866 właścicielem 55 Noxon St. była Eliza Thompson, wdowa po sędzim Sądu Najwyższego Smithu Thompsonie. Eliza Thompson była córką Henry'ego Livingstona Jr. i dorastała w posiadłości Livingstonów, którą dziś znamy jako Locust Grove. W 1836 roku wyszła za mąż za dużo starszego wdowca, sędziego Sądu Najwyższego Smitha Thompsona i została elegancką, młodą gospodynią elitarnego kręgu politycznego w nadrzecznej posiadłości swojego męża "Rust Plaetz" (obecnie część wiejskiego cmentarza w Poughkeepsie). Eliza Thompson używała 55 Noxon jako nieruchomości przynoszącej dochód, wynajmując ją wielu zamożnym lokatorom.

W latach, w których Eliza Thompson była właścicielką 55 Noxon Street, wyszła ponownie za mąż i rozpoczęła nowe życie w innym miejscu. Wynajem 55 Noxon Street mógł być prowadzony dla niej, prawdopodobnie przez Jennette Jewett, która nabyła tę nieruchomość w 1866 roku wraz z dwiema działkami przy Mill Street za 14 425 dolarów. Jewett była właścicielką innych nieruchomości w mieście i nie była nowicjuszką w świecie nieruchomości. W rzeczywistości była córką jednego z pierwszych deweloperów Poughkeepsie Main Street, przemysłowca i wynalazcy Gilberta Brewstera. Jennette Jewett prawdopodobnie dostrzegła w Noxon Street 55 dobrą okazję inwestycyjną. Nieruchomości takie jak ta, wykorzystywane jako "wysokiej klasy pensjonaty", cieszyły się w 1866 r. dużym popytem. Rok później Jewett sprzedała 55 Noxon za 7000 dolarów. Do 1869 roku sprzedała nieruchomość przy Mill St. za 8 500 dolarów - osiągając zysk w wysokości 1 075 dolarów. Podwojenie wartości domu z 3 550 dolarów w 1849 roku do 7 000 dolarów w 1867 roku sugeruje, że duża tylna dobudówka została ukończona między 1849 a 1867 rokiem.

W 1867 r. Jewett sprzedał nieruchomość emerytowanemu farmerowi z Marlborough Benjaminowi F. Townsendowi i jego żonie Lucy. Dane ze spisu ludności wskazują, że prowadzili oni pensjonat przy 55 Noxon; w latach, gdy Townsendowie mieszkali przy 55 Noxon Street, pokoje w domu zajmowali różni pracownicy umysłowi. Liczba pensjonariuszy wzrosła do 14 w 1875 roku, kiedy to Lucy Townsend (wówczas już wdowa) została opisana jako "prowadząca pensjonat" w spisie federalnym. Po śmierci Lucy Townsend w 1879 r. dom odziedziczył jej zamożny siostrzeniec George W. Townsend. Jego spadkobiercy sprzedali dom w 1882 roku kapitanowi Jamesowi H. Wheelerowi i jego żonie Phebe. Najwcześniejsze lata Wheeler spędził podobno na morzu, a następnie pracował jako budowniczy statków, hotelarz i operator małej łodzi na Hudson. Przezwisko "Kapitan" towarzyszyło mu przez całe życie. W latach 1882-1887, kiedy mieszkał przy Noxon Street 55, Wheeler używał tego domu jako domu rodzinnego oraz jako miejsca prowadzenia działalności gospodarczej jako wytwórca markiz i żagli.

Po tym, jak nie udało im się sprzedać domu na aukcji w 1887 roku, Wheelerowie sprzedali go dwa lata później pannie Mary Elizabeth Weeks za 4 500 dolarów. W ciągu dziesięciu lat od zakupu rodzina prawdopodobnie dobudowała tylną część domu, aby unowocześnić i powiększyć przestrzeń kuchenną. Przez następne trzy pokolenia dom pozostawał w rodzinie Weeks-Barrett. Mary, siostra wybitnego prawnika Jamesa H. Weeksa, kupiła dom w czasie, gdy rodzina przechodziła przemianę, wkrótce po śmierci brata. Bez patriarchy Jamesa Weeksa, opisanego w artykule prasowym z 1881 r. na temat wyceny nieruchomości jako "najbogatszy człowiek w mieście", rodzina zaczęła pogrążać się w nędznej szlachcie. Pierwsza dekada życia rodziny w nowym domu przy Noxon 55 była pełna strat. W 1892 roku Mary Elizabeth zmarła na zapalenie płuc. W 1893 roku zmarł również Charles W. Barrett, mąż siostry Jamesa Weeksa, Eloise. Być może najtragiczniejsza była strata syna Eloise i Charlesa Barrettów, spokojnego i powściągliwego młodego urzędnika bankowego Charlesa K. Barretta, który zmarł na gruźlicę w wieku 27 lat w 1894 roku. Wreszcie w 1897 roku zmarła kolejna z sióstr Weeksa, Emily Weeks Vary. Musiało się wydawać, że czar smutku został wreszcie przerwany w 1900 roku, kiedy drugi syn Eloise i Charlesa Barrettów, Tom Barrett, ożenił się z panną Kate Stoutenburgh z Waszyngtonu i Hyde Parku. Niestety, rok później Tom Barrett i jego żona Kate grzebali swojego niemowlęcego syna.

Przybycie Kate zapoczątkowało jednak nowy, bardziej dostatni rozdział w historii rodziny. Tom Barrett rozpoczął obiecującą karierę w Poughkeepsie National Bank, idąc w ślady swojego zmarłego brata Charlesa i wuja Isaaca. Przy Noxon Street 55 Tom i Kate Barrettowie wiedli spokojne życie małomiasteczkowego bankiera i jego żony, wychowując dwójkę dzieci, Thomasa Juniora i Elizabeth, w chronionym i pełnym miłości środowisku, spędzając idylliczne lata na farmie ojca Kate Barrett w Putnam w stanie Connecticut.

Thomas Weeks Barrett, Jr (1902-1947)

Tom Barrett urodził się w 1902 roku i spędził dzieciństwo w domu przy Noxon Street 55. Jako dorosły, Barrett z wdzięcznością zauważa, że urodził się w "chronionej sferze opieki rodzinnej, która nie uległa zmniejszeniu". Niezwykle czułe oddanie i domowość rodziny Barrettów są widoczne w pamiętnikach, zdjęciach, listach i wycinkach, które rodzina z miłością zachowała jako cenne przedmioty, a które są obecnie przechowywane w archiwum Centrum Sztuki Barrettów przy 55 Noxon Street. W życiu publicznym Barrettowie wykazywali się równie imponującą lojalnością wobec swojej społeczności. Ojciec Barretta, bankier przez 54 lata, był zaufanym ekspertem, do którego społeczność zwracała się, gdy potrzebowała skarbnika dla wielkich projektów obywatelskich, takich jak uratowanie historycznego Glebe House przed rozbiórką, budowa szpitala St. Francis Hospital czy utworzenie Bowne Memorial Tuberculosis Sanitarium. Matka Barretta również angażowała się w życie społeczności, choć w tradycyjnie akceptowalne, damskie działania w D.A.R. i kobiecej organizacji pomocniczej Christ Church.

Barrett rozpoczął swoją karierę w połowie lat 20. jako niezależny artysta reklamowy dla nowojorskich domów towarowych i producentów - projektował karty do gry, okładki książek, tapety i szafki na radio. Nie mogąc się z tego utrzymać w miarę pogłębiania się kryzysu, w 1929 roku Barrett wrócił do domu przy 55 Noxon Street, gdzie mieszkał do końca życia, pracując w stworzonym przez siebie studiu na poddaszu, z którego roztaczał się widok na podwórka i dachy jego "drogich Poky".

W latach 1928-1930 w życiu Barretta jako artysty nastąpiła zasadnicza zmiana. Odwiedzając przyjaciół w New Hampshire, Maine i Massachusetts, Barrett zaczął eksperymentować z malarstwem olejnym. Jego obrazy przedstawiające młyny, szopy rybackie i nabrzeża Nowej Anglii przyciągnęły uwagę krytyków sztuki i skierowały Barretta w nowym kierunku. Jego nowy sukces w malarstwie olejnym przyniósł mu możliwość wystawiania w Nowym Jorku w Anderson Gallery, Argent Gallery, Times Gallery, Fifteen Gallery, Academy of Allied Arts i Brooklyn Museum. Poza Nowym Jorkiem prace Barretta pojawiały się w Pennsylvania Academy of Fine Arts, Philadelphia Print Club, Albany Institute of History and Art, Connecticut Academy of Fine Arts, Palm Beach Art Club, Wood Cut Society of Kansas City oraz Wichita Art Association. W Dolinie Hudson Barrett organizował wystawy indywidualne w Bard College i Hudson River Museum w Yonkers. Podobnie jak inni artyści epoki kryzysu, Barrett znalazł pracę jako muralista WPA w 1936 i 1937 roku i głęboko zaangażował się w sztukę socrealizmu oraz cel wprowadzenia sztuki do życia codziennego poprzez murale i bezpłatne wystawy publiczne.

Przez całe lata 30. Barrett coraz pełniej zgłębiał lokalizm, ruch artystyczny, który skupiał się na poszukiwaniu uniwersalności w konkretach. Obsesyjnie malował Poughkeepsie, swoje rodzinne miasto, w całym jego opustoszałym i surowym pięknie. W 1941 roku Barrett przeżył jeden ze swoich najdumniejszych momentów, kiedy krytyk sztuki i kolekcjoner Duncan Phillips zakupił jego obraz "Downtown Poughkeepsie" do Phillips Memorial Gallery w Waszyngtonie.

Tom Barrett Jr. koncentrował się nie tylko na malowaniu Poughkeepsie, ale także na rozwoju społeczności artystycznej i poprawie jakości życia mieszkańców. Realizował szczególnie śmiały program poprawy życia społeczności lokalnej, opowiadając się za miejską galerią sztuki, centrum obywatelskim i nadbrzeżem na długo przed tym, jak inni w jego społeczności zdali sobie sprawę z wagi tych kluczowych elementów w projektowaniu miejskim. Z Noxon Street 55 Tom Barrett zorganizował również pierwszą w hrabstwie wystawę sztuki w 1934 roku. Wystawa, która odbyła się na ostatnim piętrze domu towarowego Luckey-Platt, zawierała prace około 50 lokalnych artystów. Kilka miesięcy przed swoją śmiercią w 1984 roku Vince Walker wspominał, jak to wszystko się zaczęło: Grupa z nas spotykała się w pracowni Barretta, aby szkicować i rysować. Tom i ja pomyśleliśmy, że dobrym pomysłem byłoby zorganizowanie wspólnej wystawy, więc jeździliśmy po całym kraju i rozmawialiśmy z artystami. Tom skontaktował się z Eleanor Roosevelt i kilkoma innymi osobami, aby zasponsorowały wystawę. W tamtym czasie w Poughkeepsie nie istniało żadne środowisko artystyczne. Nie licząc wystaw w Vassar College, była to pierwsza wystawa sztuki w tej społeczności.

Ponad 2000 osób odwiedziło tę pierwszą w historii regionalną wystawę sztuki w audytorium na ostatnim piętrze domu towarowego Luckey-Platt. Prasa określiła ją jako "porywającą" i "otwierającą oczy w zaskakującym wymiarze". Społeczność lokalna wydawała się oszołomiona nie tylko talentem, który ujrzała, ale także tym, że nie wiedziała o jego istnieniu. W następnym roku Tom Barrett i Vince Walker sformalizowali ten początkowy sukces, zakładając Stowarzyszenie Artystyczne Hrabstwa Dutchess. Tom Barrett był jego pierwszym prezesem.

Nie zadowalając się pozostawieniem sztuki w galerii, Barrett został również przewodniczącym krajowego programu "Tydzień Sztuki Amerykańskiej", który promował umieszczanie sztuki w oknach sklepów, banków, teatrów i hoteli w miastach i miasteczkach w całym kraju w pierwszym tygodniu listopada. Siostra Barretta, Elizabeth, znana w rodzinie jako Bet, wspierała wysiłki brata na rzecz rozwoju i utrzymania lokalnej społeczności artystycznej. Jako wieloletni pracownik Poughkeepsie Bank and Trust Company pomagała społeczności artystycznej, wykorzystując swoje umiejętności finansowe. Na przykład w 1943 roku pełniła funkcję skarbnika projektu "Victory Calendar". Ta zbiórka pieniędzy na rzecz lokalnych agencji wojennych przyciągnęła uwagę prezydenta Roosevelta, który zaprosił artystów Kalendarza Zwycięstwa do zorganizowania wystawy swoich prac w Bibliotece FDR ze specjalną ceremonią otwarcia prowadzoną przez pierwszą damę.

Najbardziej cenionym marzeniem Barretta było jednak stworzenie specjalnego miejsca na wystawy i zajęcia artystyczne. Przez większość czasu życia Barretta artyści z regionu musieli polegać na wynajmowanych lub ofiarowanych powierzchniach wystawowych w różnych miejscach, takich jak dom towarowy Luckey-Platt, hotel Campbell, księgarnia Three Arts, sklep artystyczny Elverhoj, IBM Country Club i targi okręgowe. Zajęcia plastyczne odbywały się wieczorami w szkole publicznej. Poświęcenie Barretta w poszukiwaniu lepszej i trwalszej alternatywy dla tych prowizorycznych rozwiązań posunęło się nawet do zaplanowania, w jaki sposób jego własny dom przy Noxon Street 55 mógłby zostać przeprojektowany na galerię sztuki z małymi prywatnymi pomieszczeniami na tyłach domu dla niego samego, jego siostry Betty i rodziców - gdyby tylko "anioł" zaoferował fundusze.

Jednak przejmująca jakość obrazów Poughkeepsie, jakie Barrett tworzył, odbiła się na jego zdrowiu emocjonalnym i fizycznym. Prywatnie zastanawiał się, że intensywność tworzenia tak szczerej i oryginalnej sztuki prawdopodobnie doprowadzi go do przedwczesnej śmierci. Barrett szukał wytchnienia od intensywności malarstwa olejnego, stając się także samoukiem w dziedzinie drzeworytu i grafiki. Badacze Barretta, Karal Ann Marling i Helen Harrison, zauważyli, że w drzeworytach i grafice Barrett mógł powrócić do swoich korzeni w sztukach dekoracyjnych. W drzeworytach Barrett mógł oddać się swojemu szczególnemu talentowi do zaawansowanego myślenia linearnego, który już w czasach studenckich przekonał go do wyboru kierunku sztuki dekoracyjne i projektowanie, a nie malarstwo. Wśród rezultatów pracy Barretta w dziedzinie drzeworytu znajdują się szczególnie piękne obrazy architektury, które przyciągały wielu, w tym FDR. Prezydent Roosevelt zakupił do swojej prywatnej kolekcji drzeworyt Barretta przedstawiający kościół St. James Church w Hyde Park. Znakomite drzeworyty i przejmujące obrazy olejne Barretta pozostają ważnymi przykładami regionalizmu epoki kryzysu w historii sztuki Doliny Hudson.

Pomimo niezwykłego talentu i determinacji, w życiu Toma Barretta pojawiły się wyzwania zbyt wielkie, by je przezwyciężyć: alkoholizm, głębokie poczucie winy, że nie udało mu się uzyskać nawet skromnych dochodów ze swojej sztuki, oraz dręczące go uczucia wobec rodzinnego miasta, które uważał zarówno za przygnębiająco prowincjonalne, jak i rozpaczliwie piękne. Międzynarodowy horror II wojny światowej, a zwłaszcza użycie bomby atomowej, wstrząsnął Barrettem do głębi. W domu, śmierć ojca Barretta w 1944 roku i konieczność dzielenia ukochanego domu rodziny z lokatorami przynoszącymi dochód były trudnym do zniesienia ciężarem. W 1947 roku Tom Barrett zmarł przedwcześnie, tak jak przepowiedział. Miał 45 lat. Odpowiadając na list kondolencyjny, matka Barretta napisała o swoim synu prosto: "Choć jego życie było krótkie, było pełne; ale był nieszczęśliwy z powodu wielu smutnych rzeczy na świecie, które przytrafiają się ludziom". Jego dom przy Noxon Street 55 był głęboko ukochanym kamieniem milowym świata Barretta, służącym zarówno jako pracownia artystyczna, jak i schronienie dla utalentowanej, ale wrażliwej duszy, która z pomocą kochającej rodziny znalazła tam siłę, by nadal wierzyć w siebie i w znaczenie sztuki we współczesnym świecie.

W 1974 roku, 27 lat po śmierci brata, ukochana siostra Barretta, Betty, spełniła marzenie brata, zapisując w testamencie 55 Noxon Stowarzyszeniu Artystycznemu Hrabstwa Dutchess jako jego stałą siedzibę - obecnie znaną jako Centrum Sztuki Barretta. Po przejęciu Barrett House na własność, DCAA wymieniło zawodzący dach i wyposażyło dawne pomieszczenia domowe na pierwszym piętrze w galerie, zachowując wewnętrzną stolarkę, kominki i otoczenie. Na drugim piętrze dwa pomieszczenia używane przez rodzinę Barrettów jako sypialnie zostały połączone w celu stworzenia sali do zajęć artystycznych. Kolejne sypialnie przekształcono w bibliotekę, kolekcje, magazyny i galerię. Studio Barretta na trzecim piętrze zostało przekształcone w pracownię drukarską z wyjściem przeciwpożarowym. Barrett House zachował ten układ do 2017 r., kiedy to wyposażenie studia drukarskiego na trzecim piętrze zostało przeniesione do dostępnej przestrzeni społecznej (Fabryka Bielizny w Poughkeepsie). Od tego czasu przestrzeń powróciła do swojego przeznaczenia jako pracownia dla artystów.^[27]

The Glebe House to XVIII-wieczny budynek z cegły georgiańskiej w Poughkeepsie, w hrabstwie Dutchess, w stanie Nowy Jork, w USA. Od 1982 r. znajduje się w Krajowym Rejestrze Zabytków jako miejsce historyczne o znaczeniu lokalnym.

Nazwa "Glebe House" odnosi się do glebe, czyli obszaru ziemi, z którego dochody wspierały parafię i jej pastora. Grunty związane z Glebe House miały powierzchnię około 1 km2 (250 akrów).

Sam Glebe House został zbudowany w 1767 r. jako budynek z czerwonej cegły na podmurówce z kamienia łamanego. W 1767 roku miał on służyć jako plebania dla wielebnego Johna Beardsleya, który sprawował posługę duszpasterską w Christ Church w Poughkeepsie i Trinity Church w Fishkill, oraz jego rodziny. Ponieważ Beardsley był lojalistą, w grudniu 1777 r. musiał wraz z całym domem uciekać do Nowego Jorku, aby szukać ochrony Brytyjczyków podczas wojny rewolucyjnej.

Po 1777 r. dom i ziemia przechodziły przez wiele rąk. W tym czasie mieścił się w nim publiczny ogródek piwny, a później kwiaciarnia. Na początku XIX wieku Peter De Reimer dobudował budynek.

W 1929 roku dom i resztę gruntów (obecnie mniej niż 1 akr) zakupili członkowie Towarzystwa Historycznego Hrabstwa Dutchess i Ligi Młodzieżowej, aby uchronić go przed rozbiórką. Dom został przekazany miastu Poughkeepsie i ma być zarządzany wspólnie przez Towarzystwo Historyczne Hrabstwa Dutchess i Junior League.

Towarzystwo Historyczne Hrabstwa Dutchess zajmowało się tym domem od 1929 do 2016 roku. Obecnie mieści się tam Fall Kill Creative Works.^[28]

Smith Metropolitan AME Zion Church to zabytkowy kościół African Methodist Episcopal Zion znajdujący się przy ulicach Smith i Cottage w Poughkeepsie, w hrabstwie Dutchess, w stanie Nowy Jork. Jest to najstarszy, w przeważającej części afroamerykański kościół w hrabstwie Dutchess, NY. Kościół był częścią Kolei Podziemnej prowadzonej przez liderkę praw obywatelskich Harriet Tubman. Pierwsza czarnoskóra kobieta sędzia w Ameryce, pani Jane Bolin, była członkiem tego kościoła, podobnie jak inne wpływowe osoby. Kościół doświadczył fenomenalnego wzrostu pod kierownictwem pastora, Wielebnego Edwrina Suttona. Kościół jako służba rozpoczął działalność w 1836 roku. Budynek kościoła został zbudowany w latach 1908-1910, a plebanię dobudowano w 1914 roku. Jednopiętrowy, prostokątny kościół w stylu gotyckim ma dołączoną dwupiętrową dzwonnicę zwieńczoną dachem piramidalnym i podwyższoną piwnicę. W ceglanym budynku znajdują się ostrołukowe otwory i witraże.

W 1991 r. został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków.^[33]

Dawna fabryka Innis Dye Works znajduje się wzdłuż North Water Street w Poughkeepsie, w stanie Nowy Jork, w Stanach Zjednoczonych, na trójkątnej działce pomiędzy ulicą, Fall Kill i torami kolejowymi Metro-North Hudson Line, naprzeciwko Muzeum Dziecięcego Mid-Hudson. Pełnił różne funkcje przemysłowe i do dziś pozostaje w dobrym stanie.

Jest to trzypiętrowa, dwunastonawowa budowla z podwyższoną piwnicą. Na linii dachu znajduje się wystający gzyms i fryz z dużymi rzeźbionymi wspornikami. Na trójkątnym frontonie pośrodku umieszczono rok budowy - 1880. W centrum drugiego piętra znajduje się drewniany podnośnik, a główne wejście stanowią dwuskrzydłowe drzwi z pionowymi deskami.

Początki firmy Innis Dye Works sięgają co najmniej lat trzydziestych XIX wieku. Pierwsza wzmianka o jej istnieniu pochodzi z 1838 r., kiedy to założyciel Aaron Innis przekazał firmę swojemu synowi George'owi, późniejszemu trzykrotnemu burmistrzowi miasta. Sam budynek był wykorzystywany do mielenia i przechowywania materiałów, z których wytwarzano barwniki. Widać go na mapie miasta z 1887 r.

Pod koniec wieku budynek stracił swoje pierwotne przeznaczenie, gdy tradycyjny przemysł farbiarski ustąpił miejsca mieszaninom na bazie aniliny. Do 1913 r. był ponownie wykorzystywany jako fabryka fortepianów David H. Schmidt Piano Hammer, którego nazwa jest nadal widoczna na fasadzie między drugim a trzecim piętrem. W 1934 r. budynek został ponownie przekształcony w farbiarnię; od tego czasu jest wykorzystywany jako magazyn. W 1982 r. budynek został nominowany do wpisania na listę National Register of Historic Places, zgodnie z wymogami wpisania opisanymi w studium zasobów historycznych Poughkeepsie z 1980 r. Otrzymał numer NRHP 82005072, ale nie został wpisany z powodu sprzeciwu właściciela.

W 2008 r. przekształcono go w kondominium.^[34]