Plymouth - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Odtworzenie wioski pielgrzymów z 1627 r.. Plimoth Patuxet to muzeum żywej historii w Plymouth w stanie Massachusetts, założone w 1947 roku. Muzeum stara się odtworzyć oryginalną osadę w Kolonii Plymouth, założoną w XVII wieku przez angielskich kolonistów, którzy stali się znani jako Pielgrzymi. Byli oni jednymi z pierwszych ludzi, którzy wyemigrowali do Ameryki w poszukiwaniu religijnej separacji od Kościoła Anglii. Jest to muzeum non-profit, utrzymywane przez administrację, składki, dotacje i wolontariuszy. Rekonstrukcje są oparte na szerokiej gamie zapisów z pierwszej i drugiej ręki, relacji, artykułów, obrazów z epoki i artefaktów. Muzeum prowadzi ciągłe badania i badania naukowe, w tym wykopaliska archeologiczne i prace kuratorskie w kraju i za granicą.

W części muzeum poświęconej Wiosce Angielskiej z 1627 r. przeszkoleni tłumacze pierwszoosobowi ("historyczni") mówią, zachowują się i ubierają odpowiednio do epoki, wchodzą w interakcje ze zwiedzającymi, odpowiadając na pytania, omawiając ich życie i poglądy oraz uczestnicząc w pracach takich jak gotowanie, sadzenie, kowalstwo i hodowla zwierząt. Tłumacze trzecioosobowi ("współcześni") odpowiadają na pytania gości, na które nie mogą odpowiedzieć tłumacze pierwszoosobowi. Wioska Angielska 1627 luźno podąża za linią czasu od końca marca do listopada (miesiące, w których muzeum jest otwarte) 1627 roku, przedstawiając życie codzienne i zajęcia sezonowe, a także kluczowe wydarzenia historyczne, takie jak pogrzeby i specjalne uroczystości.^[1]

Dom Jabeza Howlanda to zabytkowy dom przy 33 Sandwich Street w Plymouth w stanie Massachusetts.

Najstarsza część tego dwupiętrowego domu o konstrukcji szkieletowej została zbudowana przez Jacoba Mitchella (syna pielgrzyma Experience Mitchella) w 1667 r., a następnie zakupiona przez Jabeza Howlanda, syna pasażerów Mayflower Johna Howlanda i Elizabeth Tilley Howland, dwojga oryginalnych pielgrzymów. Dom Jabeza Howlanda był własnością prywatną do 1915 roku. W latach 40. XX wieku przeprowadzono gruntowną renowację nieruchomości, aby przywrócić jej XVII-wieczny wygląd. W 1974 r. dom został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków (National Register of Historic Places).

Towarzystwo Pielgrzyma Johna Howlanda jest właścicielem domu i prowadzi w nim muzeum historyczne, które zostało odrestaurowane i urządzone z wykorzystaniem mebli z XVII wieku. Dom jest otwarty dla zwiedzających od połowy czerwca do końca października.^[14]

Old County Courthouse to zabytkowy budynek sądu znajdujący się przy Leyden Street i Market Street na Rynku Miejskim w Plymouth, w stanie Massachusetts. Wybudowany w 1749 roku dwupiętrowy budynek o konstrukcji drewnianej jest uważany za najstarszy drewniany budynek sądowy w Stanach Zjednoczonych; stoi w miejscu pierwszego budynku sądowego zbudowanego przez osadników z kolonii Plymouth i może zawierać elementy budynku z 1670 roku. Pierwotnie w tym miejscu stał pierwszy dom Edwarda Winslowa w Plymouth.

Ma pięć przęseł szerokości i trzy głębokości, z centralnie umieszczonym wejściem, flankowanym oknami bocznymi i pilastrami, zwieńczonym dwuspadowym frontonem. Został zbudowany przez Petera Olivera i początkowo służył zarówno jako gmach sądu, jak i biura miejskie. W 1821 r. przekształcono go w budynek przeznaczony wyłącznie do użytku miejskiego i od tego czasu pełnił wiele różnych funkcji miejskich. W latach 70. XX w. przekształcono go w muzeum.

W 1972 r. budynek został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków (National Register of Historic Places). Obecnie jest on znany jako 1749 Court House and Museum i jest otwarty od czerwca do września, gdzie można obejrzeć eksponaty związane z historią wczesnego Plymouth.^[15]

Mayflower House Museum to muzeum historyczne XVIII-wiecznego domu w Plymouth w stanie Massachusetts prowadzone przez The Mayflower Society, znane również jako General Society of Mayflower Descendants. Towarzystwo zakupiło dom Edwarda Winslowa w 1941 roku.

Dwór został zbudowany w 1754 r. przez Edwarda Winslowa, lojalistę, który uciekł do Halifaxu w Nowej Szkocji. Wkrótce potem zmarł i został pochowany na Old Burying Ground (Halifax, Nowa Szkocja). (Jego syn Edward Winslow przyczynił się w znacznym stopniu do powstania kolonii lojalistów w Nowym Brunszwiku). Winslow był prawnukiem Edwarda Winslowa, trzeciego gubernatora kolonii Plymouth. W rezydencji znajdują się XVIII-wieczne dekoracje i wyposażenie.

14 września 1835 roku Ralph Waldo Emerson poślubił swoją drugą żonę, Lidian Jackson Emerson, w salonie domu Edwarda Winslowa.

Biura i biblioteka Towarzystwa znajdują się za pałacem.^[16]

Plymouth Rock to tradycyjne miejsce wysadzenia na ląd Williama Bradforda i pielgrzymów z Mayflower, którzy w grudniu 1620 roku założyli kolonię Plymouth. Pielgrzymi nie wspominali o Plymouth Rock w żadnych swoich pismach; pierwsza znana pisemna wzmianka o skale pochodzi z 1715 r., kiedy to została ona opisana w dokumentach dotyczących granic miasta jako "wielka skała". Pierwsze udokumentowane twierdzenie, że Plymouth Rock było miejscem lądowania Pielgrzymów, zostało sformułowane przez starego Thomasa Faunce'a w 1741 r., 121 lat po przybyciu Pielgrzymów do Plymouth.

W 1774 r. skała pękła na pół podczas próby przewiezienia jej na Town Square w Plymouth. Jedna część pozostała na Town Square, a w 1834 r. została przeniesiona do Pilgrim Hall Museum. W 1880 r. połączono ją z drugą częścią skały, która nadal znajdowała się w pierwotnym miejscu na brzegu portu Plymouth. Wówczas wyryto na niej datę 1620. Obecnie skała znajduje się pod granitowym zadaszeniem zaprojektowanym przez firmę McKim, Mead & White.^[18]

Priscilla Beach Theatre, położony w dzielnicy Manomet w Plymouth przy Priscilla Beach, był jednym z oryginalnych teatrów "stodołowych" w Ameryce. Został założony w 1937 roku przez dr Franklina Traska. Jego żona, Agnes, została pierwszym dyrektorem artystycznym PBT. Oprócz 240-miejscowego teatru w stodole, oryginalny kompleks obejmował kilka domków, rezydencji, akademików, dwór, powozownię i boisko sportowe. Unikalny system nauczania "learning-by-doing" w PBT oferował tysiącom młodych adeptów sztuki aktorskiej możliwość poznania niemal wszystkich aspektów treningu teatralnego, od szermierki, tańca i reżyserii po charakteryzację, oświetlenie i scenografię.

W latach 40. i 50. w produkcjach studenckich PBT występowały gościnnie znane gwiazdy. Wśród nich byli Edward Everett Horton, Veronica Lake, Charlie Ruggles i Gloria Swanson. W tym okresie w PBT mieszkało aż 150 aktorów i aktorek, którzy zazwyczaj występowali w jednej sztuce wieczorem, a w ciągu dnia odbywali próby do innej. Paul Newman, Robert MacNeil, Estelle Parsons, Pat Carroll, Sandy Dennis, Mike Todd, Jr. Dan Blocker, Jean Seberg, poetka Daisy Aldan i Jan Scott, dyrektor artystyczny nagrodzony Emmy.

W latach 60. James Lonigro (pseudonim sceniczny Geronimo Sands) zastąpił panią Trask, zostając nowym dyrektorem artystycznym PBT. Za jego kadencji z rygorystycznego letniego poligonu w słynnej szkole teatralnej wyłoniła się nowa rasa talentów. Do tej grupy należą Rob Reiner, Al Brooks, André Bishop (założyciel Playwrights Horizons i dyrektor artystyczny Theatres at Lincoln Center), legenda wiadomości Andy Lack (były prezes NBC News, producent "60 Minutes", były prezes Sony BMG, a obecnie prezes grupy multimedialnej Bloomberg LP), Curtis Sliwa (założyciel Guardian Angels), Jennifer Coolidge, Kitty Winn i Corey Carrier. W latach 70. PBT był dzierżawiony przez Tufts University, gdzie pod kierownictwem nagrodzonego Tony Award producenta Mitcha Maxwella na scenie w stodole występował Peter Gallagher.

Autor i kompozytor Rick Besoyan napisał utwór "Little Mary Sunshine" podczas studiów w PBT. Mickey Rooney twierdzi, że to właśnie PBT był inspiracją do stworzenia fabuły i filmu "Babes in Arms", w którym wystąpił u boku Judy Garland. Robert MacNeil chwali Priscilla Beach Theatre w popularnym programie PBS "Do You Speak American?" za pomoc w opanowaniu jego kanadyjskiego akcentu.

Absolwenci PBT zdobyli (co najmniej): cztery Oscary, dziewięć nagród Tony, trzy nagrody SAG, cztery Złote Globy, sześć Złotych Laurów, nagrodę People's Choice Award, trzy nagrody Koła Nowojorskich Krytyków Filmowych, dwie nagrody Festiwalu Filmowego w Cannes, 15 nagród Emmy oraz pięć gwiazd na hollywoodzkim Deptaku Sław.

W lutym 2013 r. Teatr Priscilla Beach został zakupiony przez Boba i Sandy Malone. W ciągu kolejnych dwóch lat stodoła została odnowiona i odrestaurowana, a pierwsza produkcja powróciła do niej w lipcu 2015 roku (Skrzypek na dachu).^[19]