Park Stanowy Lost River - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Elliott Knob to jedna z najwyższych gór w północnej części amerykańskiego stanu Wirginia. Szczyt o wysokości 4 463 stóp znajduje się na grzbiecie znanym jako Great North Mountain. Podszczyt znany jako "Hogback" znajduje się 0,5 km na południowy zachód. Na szczycie znajduje się niewielki, naturalnie rosnący drzewostan świerka czerwonego, a na górnych zboczach rosną również brzoza żółta i klon cukrowy, co wskazuje na to, że wysokość jest wystarczająco duża, aby mogły tu rosnąć gatunki drzew występujące zwykle setki mil na północ. W pozostałych przypadkach dąb i hikora są najczęściej spotykanymi gatunkami drzew na górze. Góra znajduje się w całości na terenie Lasów Narodowych Jerzego Waszyngtona i Jeffersona.

Teren wokół góry zamieszkuje wiele gatunków fauny, w tym czarne niedźwiedzie, jelenie i nieuchwytny kobrat.

Od wschodu na górę prowadzi prymitywny szlak dla jeepów, który również jest zamknięty dla pojazdów publicznych. Jest bardzo stromy, wznosi się na wysokość 610 m (ponad 2000 stóp) w czasie krótszym niż 2,5 km (4,0 km). Zaledwie 4 mile (6,4 km) na południe od góry leży miasto Augusta Springs, w stanie Wirginia, które znajduje się 2800 stóp (850 m) poniżej szczytu. Na szczyt można wejść tylko pieszo. Oprócz szlaku jeepów, można też skorzystać z kilku innych szlaków, z których każdy ma średnio 5 mil (8,0 km) długości i wznosi się na wysokość 730 m (2400 stóp). Na szczycie znajduje się mała trawiasta zatoczka, a 0,4 mi (0,64 km) poniżej szczytu znajduje się źródło, z którego woda wypływa przez cały rok, a także mały staw stworzony przez człowieka niedaleko źródła.

Tuż obok podstawy wieży strażackiej znajduje się dysk stacji triangulacyjnej National Geodetic Survey. Cała konstrukcja wieży strażackiej jest otoczona ogrodzeniem z drutem kolczastym na szczycie. Istnieją jednak dowody na to, że ludzie dostali się do środka w postaci dziur pod ogrodzeniem i luźnych fragmentów, gdzie ogrodzenie może być podciągnięte na tyle wysoko, że człowiek może się pod nim przeczołgać, ponieważ w tej części szczytu ziemia pokryta jest tylko trawą.^[2]

Fort Edward Johnson był szeregiem umocnień wojskowych Konfederackich Stanów Ameryki Północnej zbudowanych w kwietniu 1862 r. przez czterotysięczną brygadę znaną jako "Armia Północnego Zachodu". Armia Północnego Zachodu była pozostałością po rozwiązanej w lutym 1862 r. Konfederackiej Armii Północnego Zachodu. Armia Północnego Zachodu była dowodzona przez pułkownika Edwarda "Alleghany" Johnsona i otrzymała rozkaz zabezpieczenia ważnej drogi przez Appalachy, znanej jako Staunton and Parkersburg Turnpike. Johnson rozkazał zbudować fortyfikacje i umocnienia w wysokim punkcie wzdłuż drogi na szczycie góry Shenandoah, która znajduje się w amerykańskim stanie Wirginia, 26 mil na zachód od Staunton.

Mimo że pułkownik Johnson odniósł zwycięstwo w bitwie pod Camp Allegheny, gdzie otrzymał przydomek "Allegheny", a następnie został oficjalnie awansowany na generała, poniósł znaczne straty, a inne niepowodzenia Konfederatów na zachodnim teatrze działań wpłynęły na Roberta E. Lee, który nakazał Johnsonowi skierować swoje siły na wschód, aby lepiej chronić strategiczne miasto Staunton oraz dolinę Shenandoah. Johnson przesunął swoje siły o 64 km na wschód wzdłuż drogi Staunton and Parkersburg Turnpike i uznał, że niska wyrwa wzdłuż szczytu góry Shenandoah, przez którą przechodzi droga, będzie najlepszym miejscem do zbudowania pozycji obronnej, która pozwoli odeprzeć nacierające wojska Unii. Począwszy od 5 kwietnia 1862 roku, członkowie Armii Północnego Zachodu spędzili następne dwa tygodnie na budowaniu umocnień i wycinaniu części lasu wzdłuż zachodnich podejść do fortu. Fort został nazwany na cześć dowódcy 6 kwietnia. Generał Johnson otrzymał rozkaz udania się na wschód, aby spotkać się z armią generała Thomasa "Stonewalla" Jacksona w pobliżu Staunton 19 kwietnia, a fort został opuszczony przez nacierające siły Unii, które zajęły pozycję bez oddania strzału. 7 maja 1862 r. uzupełniona armia Johnsona ponownie ruszyła na zachód i zajęła fort opuszczony przez siły Unii. Johnson nie pozostał dłużny - następnego dnia jego wojska opuściły fort i pomaszerowały na zachód, by stawić czoła przeciwnikowi.

Fort Edward Johnson przylega do drogi U.S. Route 250 na przełęczy na szczycie góry Shenandoah i znajduje się 26 mil (42 km) na zachód od Staunton w stanie Wirginia (38°18′54″N 079°23′12″W). Chodnik o długości 0,80 km, prowadzący z parkingu przez wały obronne konfederatów, daje możliwość interpretacji. Parking zapewnia także dostęp do Szlaku Górskiego Shenandoah i Ramsey's Draft Wilderness. Pozostałości fortu znajdują się na terenie Lasów Narodowych George'a Washingtona i Jeffersona na granicy hrabstw Augusta i Highland w Wirginii.^[5]

The Wilderness to zabytkowa posiadłość przy 13954 Deerfield Road w wiejskim hrabstwie Bath w stanie Wirginia w Stanach Zjednoczonych. Składa się z ponad 1000 akrów pofałdowanych pól i lasów, z których większość leży na południowy wschód od Deerfield Road w północno-wschodniej części hrabstwa. W 1771 roku Korona przekazała te ziemie braciom Sampsonowi Mathewsowi i George'owi Mathewsowi. Główny dom, siedmiokondygnacyjny, murowany budynek w stylu georgiańskim, został zbudowany około 1816 roku dla Samuela Blackburna, znanego miejscowego rolnika i polityka, który był zięciem George'a Mathewsa. Na terenie posiadłości znajduje się również murowana powozownia z tego samego okresu, co jest rzadkością w tak odległym wiejskim otoczeniu.

W 2017 r. nieruchomość została wpisana do Krajowego Rejestru Zabytków (National Register of Historic Places).^[7]