Romney - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Literary Hall to murowana biblioteka, budynek i muzeum z połowy XIX wieku znajdujące się w Romney, mieście w amerykańskim stanie Wirginia Zachodnia. Znajduje się na skrzyżowaniu ulic North High Street i West Main Street. Literary Hall został zbudowany w latach 1869-1870 przez Romney Literary Society.

Założone w 1819 roku Romney Literary Society było pierwszą tego typu organizacją literacką na terenie dzisiejszego stanu Wirginia Zachodnia i jedną z pierwszych w Stanach Zjednoczonych. W 1846 roku towarzystwo wybudowało budynek, w którym mieścił się Romney Classical Institute i jego biblioteka. Romney Literary Society i Romney Classical Institute rozwijały się i zyskiwały na znaczeniu i wpływach aż do wybuchu wojny secesyjnej w 1861 roku.

W czasie wojny zawartość biblioteki towarzystwa została splądrowana przez wojska Unii, a wiele z 3000 woluminów rozproszono lub zniszczono. Po reorganizacji w 1869 roku, stowarzyszenie rozpoczęło budowę obecnego Literary Hall w centrum Romney. W 1870 roku stowarzyszenie przeniosło własność kampusu Romney Classical Institute na rzecz West Virginia Schools for the Deaf and Blind i w tym samym roku ukończyło budowę Literary Hall, gdzie stowarzyszenie odtworzyło swoje zbiory biblioteczne i ożywiło działalność literacką.

Ostatnie spotkanie Romney Literary Society odbyło się w Literary Hall w 1886 roku. Od tego czasu do 1973 roku budynek był wykorzystywany jako miejsce spotkań przez Clinton Lodge of Ancient Free and Accepted Masons oraz Order of the Eastern Star. W 1973 r. budynek został zakupiony przez znanego prawnika z Romney, Ralpha Hainesa, który wykorzystywał go jako kancelarię prawną i muzeum. Od 1937 r. do początku lat 40. XX w. w budynku mieściła się również biblioteka miejska. Literary Hall został wpisany na listę National Register of Historic Places 29 maja 1979 roku.^[1]

Indian Mound Cemetery to cmentarz położony wzdłuż Northwestern Turnpike na cyplu "Yellow Banks" z widokiem na South Branch Potomac River i Mill Creek Mountain w Romney, West Virginia, Stany Zjednoczone. Cmentarz znajduje się na kopcu Hopewellian, znanym jako Romney Indian Mound. Na cmentarzu Indian Mound znajduje się również Fort Pearsall, pomnik Konfederatów, dzwonnica Parsons oraz pochówki z Romney's Old Presbyterian Cemetery. Właścicielem i opiekunem cmentarza jest obecnie Stowarzyszenie Cmentarza Indian Mound (Indian Mound Cemetery Association, Inc.).

Cmentarz Indian Mound jest miejscem pochówku dwóch gubernatorów Wirginii Zachodniej, przedstawiciela Izby Stanów Zjednoczonych, Sekretarza Armii Stanów Zjednoczonych, właściciela drużyny Washington Redskins oraz potomków rodziny Jerzego Waszyngtona.

Na kilka dni przed obchodami 150. rocznicy poświęcenia Pomnika Konfederatów został on zdewastowany. Wandalizm zawierał napis "Reparacje teraz" i został wykonany czarną farbą w sprayu. Uszkodzenia pomnika zostały już naprawione.^[2]

Okopy wojny domowej Fort Mill Ridge to okopy bojowe w Zachodniej Wirginii, które zostały pierwotnie wykopane w latach 1861-1862, aby później zostać wykorzystane w 1863 roku w wojnie domowej. Okopy te zostały wyłożone kasztanowymi balami przez artylerię konfederacką podczas amerykańskiej wojny secesyjnej w celu obrony podejść do Romney przy Northwestern Turnpike i South Branch Potomac River. Okopy zostały następnie odnowione między marcem a czerwcem 1863 r. przez 54 Pułk Piechoty Pensylwanii i 1 Pułk Piechoty Zachodniej Wirginii. Kiedy pułkownik Jacob M. Campbell garnizonował wojska Unii w Romney, obozy zostały założone w pobliżu, w Mechanicsburg Gap. Te okopy mogły zostać utworzone przez Konfederatów, ale przez cały czas trwania wojny Unia sprawowała nad nimi kontrolę.

Okopy Fort Mill Ridge są uważane za najlepiej zachowane okopy bojowe z czasów wojny secesyjnej. Okopy znajdują się trzy mile na południowy zachód od Romney, w sąsiedztwie Fort Mill Ridge Wildlife Management Area, przy Northwestern Turnpike (U.S. Route 50/West Virginia Route 28).

Muzeum wojny secesyjnej dotyczące budowy i użytkowania okopów Fort Mill Ridge znajduje się w Taggart Hall Civil War Museum & Visitors Center na rogu High Street i Gravel Lane w centrum Romney.

To miejsce jest ważne nie tylko ze względu na toczącą się tam bitwę, ale także ze względu na wojskowość i inżynierię. Styl inżynieryjny, jaki zastosowali Konfederaci, to doskonały przykład fortyfikacji ziemnych, które miały chronić szlaki komunikacyjne. Przyniosło to również nową erę w wojnach i nowy styl walki - walkę w okopach, a nie na otwartym polu. Zapewniało to większą ochronę i obronę niż ofensywna strategia walki. Metoda obronna była stosowana po to, by transporty mogły bezpiecznie przejeżdżać.

W 2014 r. został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków.^[3]

Pomnik Konfederatów na cmentarzu Indian Mound w Romney w Wirginii Zachodniej upamiętnia mieszkańców hrabstwa Hampshire, którzy zginęli w czasie amerykańskiej wojny secesyjnej, walcząc w imieniu Konfederackich Stanów Ameryki. Pomnik został ufundowany przez Confederate Memorial Association (Stowarzyszenie Pamięci Konfederatów), które uroczyście poświęciło go 26 września 1867 roku. Miasto Romney twierdzi, że jest to pierwsza budowla upamiętniająca poległych Konfederatów w Stanach Zjednoczonych i że 1 czerwca 1866 roku miasto dokonało pierwszego w kraju publicznego dekorowania grobów Konfederatów.

Pomysł upamiętnienia konfederackich poległych w wojnie w hrabstwie Hampshire został po raz pierwszy przedyskutowany wiosną 1866 roku. Po udekorowaniu grobów tego samego lata Stowarzyszenie Pamięci Konfederatów rozpoczęło zbiórkę funduszy na budowę pomnika, a w 1867 roku udało się zgromadzić niezbędne środki. Wybrano napis "The Daughters of Old Hampshire Erect This Tribute of Affection to Her Heroic Sons Who Fell in Defence of Southern Rights", a kontrakt na budowę pomnika przyznano firmie Gaddes Brothers z Baltimore. Elementy pomnika zostały dostarczone na cmentarz Indian Mound 14 września 1867 roku, a 26 września tego samego roku pomnik został poświęcony. Budowa Pomnika Konfederatów zapoczątkowała erę powojennej rewitalizacji hrabstwa Hampshire po zakończeniu amerykańskiej wojny secesyjnej.

Pomnik składa się z cokołu z obeliskiem i kapeluszem, stojących na podwyższonym kopcu. Na liście 125 nazwisk wyrytych na pomniku znajduje się czterech kapitanów, siedmiu poruczników (jeden z nich był kapelanem), trzech sierżantów i 119 szeregowych. Pomnik został odrestaurowany w 1984 roku i co roku w Dniu Pamięci Konfederatów Hrabstwa Hampshire jest dekorowany ręcznie robioną girlandą z zieleni i wieńcem.^[5]

Dom Wilsona-Wodrowa-Mytingera to kompleks trzech budynków, zbudowanych w latach 1740-1780, w Romney, w Zachodniej Wirginii. Biuro urzędnika, pochodzące z lat 80. XVII wieku, jest najstarszym zachowanym budynkiem biurowym w Wirginii Zachodniej. Budynek kuchni jest najstarszym zachowanym elementem Domu Wilsona-Wodrowa-Mytingera i najstarszym budynkiem w Romney. W całej swojej historii Dom Wilsona-Wodrowa-Mytingera znany był jako Dom Andrew Wodrowa, Dom Rodziny Mytingerów i Dom Mytingera.

Najwcześniejszą odnotowaną osobą zamieszkałą na działce numer 48 w Romney był Hugh Murphy. W 1763 roku pułkownik George William Wilson otrzymał patent na działkę numer 48 od Thomasa Fairfaxa, szóstego lorda Fairfaxa z Cameron, na zakup działki od Murphy'ego. Wilson służył w milicji hrabstwa Hampshire w stopniu majora podczas wojny francusko-indiańskiej. Przeniósł się do Pensylwanii, a w 1770 roku George Washington nocował w chatce z bali na północno-wschodnim rogu działki numer 48. Andrew Wodrow przybył do Hampshire County blisko lub po zakończeniu Wojny Rewolucyjnej. W 1782 roku Wodrow został urzędnikiem sądowym hrabstwa Hampshire. W latach osiemdziesiątych XVIII wieku ukończył budowę budynku urzędu, a do 1790 roku kompleks przybrał obecną formę.

Wodrow pełnił funkcję urzędnika sądowego hrabstwa Hampshire aż do swojej śmierci w 1814 roku, po której własność przeszła na zięcia Wodrowa, Johna McDowella, dr McClinocha i rodzinę Mytingerów, którzy zatrzymali posiadłość na około 100 lat. Manning H. Williams kupił dom i odrestaurował go w 1962 roku. Dr Herbert P. Stelling kupił dom Wilson-Wodrow-Mytinger w 1973 r. i otworzył w nim muzeum oraz sklep z wyrobami artystycznymi i rękodziełem, znany jako Colonial Craftsmen. W 1977 r., kiedy dom był własnością rodziny Stellingów, został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków (National Register of Historic Places). Jego obecni właściciele, Old Hampshire Ltd., kupili dom Wilson-Wodrow-Mytinger w 1985 roku.^[6]

Taggart Hall to XVIII-wieczna rezydencja, która obecnie jest siedzibą Fundacji Fort Mill Ridge i jej muzeum Fort Mill Ridge Civil War Trenches, Biura Turystycznego Hrabstwa Hampshire oraz Izby Handlowej Hrabstwa Hampshire. Znajduje się on w Romney, w Zachodniej Wirginii, przy 91 South High Street. Obok Taggart Hall, przy Gravel Lane, stoi najstarszy budynek w Romney - Wilson-Wodrow-Mytinger House.

Taggart Hall został zbudowany w latach 90. XVIII wieku przez kwakierkę Frances Taggart (Tygart) na działce na rogu High Street i Gravel Lane, wytyczonej w oryginalnych badaniach Romneya przeprowadzonych w 1762 roku na zlecenie Thomasa Fairfaxa, szóstego lorda Fairfaxa z Cameron. Taggart Hall został pierwotnie zbudowany jako "pół-dom" z płyty gipsowej. Oryginalna osiemnastowieczna konstrukcja została rozbudowana, aby pomieścić Fundację Fort Mill Ridge, Biuro Turystyczne Hrabstwa Hampshire oraz Izbę Handlową Hrabstwa Hampshire.^[7]

Wappocomo to pochodząca z końca XVIII wieku georgiańska rezydencja i farma z widokiem na South Branch Potomac River na północ od Romney, w hrabstwie Hampshire, w Zachodniej Wirginii, USA. Znajduje się wzdłuż Cumberland Road i linii kolejowej South Branch Valley Railroad.

Pierwotna część rezydencji w Wappocomo została zbudowana w 1774 roku przez Nicholasa Caseya (1745-1833) z cegieł, które były używane jako balast do stabilizacji statków ładujących tytoń na rzece James. Posiadłość w Wappocomo była częścią południowej gałęzi posiadłości Thomasa Fairfaxa, szóstego lorda Fairfaxa z Cameron's Northern Neck Proprietary. Rodzina Parsons, znacząca w polityce Wirginii i Zachodniej Wirginii w XVIII i XIX wieku, nabyła Wappocomo i zachowała własność posiadłości w XXI wieku.

Wappocomo było zaangażowane w dwa spory związane z niewolnictwem, które spowodowały tarcia między rządami Pensylwanii i Wirginii. W 1788 roku Nicholas Casey kupił uwolnionego niewolnika o imieniu John, który został porwany w Pensylwanii i wrócił do niewoli w Wirginii. Gubernator Pensylwanii Thomas Mifflin zażądał od gubernatora Wirginii ukarania trzech mieszkańców Wirginii odpowiedzialnych za uprowadzenie i ponowne zniewolenie wyzwolonego człowieka, jednak gubernator Wirginii powołał się na brak takiej klauzuli w Konstytucji Stanów Zjednoczonych. W sierpniu 1855 roku zbiegły niewolnik Jacob Green uciekł z Wappocomo wraz z kilkoma innymi niewolnikami do Pensylwanii. Pułkownik Isaac Parsons (1814-62) i jego siostrzeńcy udali się na północ, aby ścigać uciekinierów, co doprowadziło do aresztowania jego siostrzeńca, Jamesa "Zipa" Parsonsa III (1831-93). Proces Parsonsa wywołał kolejny spór między stanami Wirginia i Pensylwania, związany z odmową wykonania przez ten ostatni ustawy o zbiegłych niewolnikach z 1850 roku (Fugitive Slave Act).

Dwór w Wappocomo jest wyjątkowy wśród historycznych rezydencji położonych wzdłuż południowej odnogi rzeki Potomac, ponieważ jego formalna fasada skierowana jest raczej w stronę drogi i zachodnich zboczy góry South Branch niż w stronę rzeki. Oryginalna część rezydencji z 1774 roku to kwadratowa, dwupiętrowa budowla w stylu georgiańskim, stylu architektonicznym dominującym w Wirginii w czasach budowy Wappocomo. Cegły użyte do budowy konstrukcji z 1774 roku zostały wyprodukowane w Anglii i były używane jako balast do stabilizowania statków ładujących tytoń na rzece James. We wnętrzu budynku z 1774 r. znajdują się okazałe schody w centralnym holu i wszystkie oryginalne, ręcznie wykonane elementy drewniane. W 1861 roku ukończono kamienną dobudówkę do rezydencji z dwiema kondygnacjami głębokich werand. Na terenie farmy znajduje się główna stacja pasażerska Potomac Eagle Scenic Railroad, Wappocomo Station.^[8]

Valley View to pochodząca z połowy XIX wieku rezydencja w stylu greckiego renesansu i farma z widokiem na South Branch Potomac River, na północny zachód od Romney w Zachodniej Wirginii. Dom stoi na szczycie cypla, na którym Depot Valley łączy się z doliną South Branch Potomac River.

Posiadłość Valley View była częścią South Branch Survey of the Northern Neck Proprietary, dużego obszaru, który w 1719 roku odziedziczył Thomas Fairfax, szósty lord Fairfax z Cameron. W 1749 roku osiedlił się na nim John Collins z rodziną, a przed 1772 rokiem nabyła go rodzina Parsons. Dom Valley View został zbudowany przez Jamesa Parsonsa Jr. w 1855 roku. Po wojnie secesyjnej wdowa po Parsonsie sprzedała farmę Charlesowi Harmisonowi. Jego żona, Elizabeth Harmison, zainspirowana swoim domem z dzieciństwa w Wirginii, Western View, i malowniczym widokiem na rzekę South Branch Potomac, nazwała farmę Valley View. Ostatni z szeregu właścicieli, rodzina Mayhew, kupiła posiadłość w 1979 roku. Obecni właściciele Valley View, Robert i Kim Mayhew, odrestaurowali zabytkową rezydencję i teren.

Dom w Valley View jest dwupiętrowym, murowanym budynkiem o prostokątnym planie architektonicznym. Frontowe wejście osłania niewielki portyk, zwieńczony frontonem wspartym na drewnianych kolumnach doryckich. Tylna część domu, z rozciągającym się nad nią dwupiętrowym drewnianym gankiem, wychodzi na dolinę rzeki South Branch Potomac i górę Mill Creek. W każdym z ośmiu dużych pokoi budynku z 1855 r. znajduje się kominek obramowany drewnianym mantelem z elementami klasycystycznymi. Oryginalne okna, drewniane wykończenia i materiały w głównej części domu pozostały nienaruszone. Dom został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków w 2012 roku jako lokalnie znaczący przykład architektury greckiego renesansu.^[9]

Washington Place to jeden z pierwszych domów zbudowanych przez wyzwolonych niewolników po Proklamacji Emancypacji z 1863 roku w Hrabstwie Hampshire, w Zachodniej Wirginii, w Stanach Zjednoczonych. Washington Place został zbudowany przez Williama i Annie Washington w północnym Romney w latach 1863-1874 na ziemi przekazanej Annie przez jej byłą właścicielkę, Susan Blue Parsons z plantacji Wappocomo. William Washington nabył później inne nieruchomości na wzgórzach na północ od Romney, wzdłuż drogi 28 w Wirginii Zachodniej, i stał się pierwszym afroamerykańskim deweloperem w stanie Wirginia Zachodnia. Jednym z jego osiedli jest dzielnica "Blacks Hill" w Romney, sąsiadująca z posiadłością Washington Place. Washington Place został kupiony i odrestaurowany przez Ralpha W. Hainesa, miejscowego adwokata i konserwatora zabytków.^[10]