Park Narodowy Doliny Śmierci - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Darwin Falls to wodospad znajdujący się na zachodnim skraju Parku Narodowego Doliny Śmierci w pobliżu osady Panamint Springs w Kalifornii. Mimo że w sąsiedztwie wodospadu znajduje się obszar o podobnej nazwie Darwin Falls Wilderness, sam wodospad znajduje się w Parku Narodowym Doliny Śmierci i jest zarządzany przez Służbę Parków Narodowych. Jest tu kilka wodospadów, ale dzielą się one głównie na górny i dolny, z małą grotą pomiędzy nimi. Jest to najwyższy wodospad w parku, mierzący łącznie 80 stóp. Kanion jest otoczony dramatyczną skałą plutoniczną.

Darwin Creek jest jednym z czterech wieloletnich strumieni w Parku Narodowym Doliny Śmierci o powierzchni 12 000 km². Wodospad Darwin i potok Darwin są zasilane przez Darwin Wash, który z kolei jest zasilany przez wulkaniczny płaskowyż Darwin Bench pomiędzy górami Inyo i Argus Range. Mała, wąska dolina, w której znajdują się potok i wodospady, jest rzadkim zbiorowiskiem zieleni łęgowej na rozległej pustyni i domem dla miejscowej fauny, takiej jak przepiórki. Sam wodospad wspiera kilka małych wąwozów paprociowych.

Wodospad Darwin, rezerwat Darwin Falls Wilderness, pobliskie miasto Darwin w Kalifornii i wszystkie inne obszary o nazwie "Darwin" w okolicy zostały nazwane na cześć dr Darwina Frencha (1822-1902), miejscowego ranczera, górnika i odkrywcy.^[4]

Dolina Śmierci – obszar bezodpływowej depresji na pustyni Mojave w południowej części stanu Kalifornia. Najniżej położony punkt znajduje się 86 m p.p.m. stanowiąc największą depresję w Ameryce Północnej oraz drugą na półkuli zachodniej. Depresja powstała w trzeciorzędowym rowie tektonicznym.

Dolinę otacza potężne pasmo górskie Panamint z najwyższym szczytem Telescope Peak 3368 m n.p.m. oraz pasmo gór Amargosa.

Klimat zwrotnikowy, suchy, z opadami nie przekraczającymi 50 mm rocznie (w niektórych latach deszcz nie pada w ogóle). Najbardziej suche miejsce Ameryki i jedno z najgorętszych miejsc na Ziemi, gdzie 10 lipca 1913 roku temperatura osiągnęła 56,7 °C (134 °F). Jest to światowy rekord temperatury powietrza. Wilgotność powietrza wynosi w Dolinie Śmierci średnio około 1%.

Rzeki w Dolinie mają charakter okresowych (Salt Creek, Furnace Creek). Niewielkie słone jezioro o nazwie Badwater zawiera bardzo niezwykłą faunę. Na terenie Racetrack Playa występuje zjawisko tzw. „wędrujących kamieni”. Na obszarze tym po gwałtownych ulewach występuje płynące błoto, które wysycha i pęka. W nocy na skutek obniżenia temperatury poniżej zera dochodzi do zamarzania powierzchni i utworzenia na niej warstwy lodu. Wówczas silne wiatry wiejące w dolinie mogą przesuwać po tymczasowo śliskiej lodowej powierzchni nawet ciężkie kamienie o wadze do 300 kg w kierunku środka Racetrack Playa.

W 1933 została ogłoszona narodowym pomnikiem Stanów Zjednoczonych, a w 1994 – parkiem narodowym.

• Powierzchnia – 7800 km²
• Długość – 225 km
• Szerokość – od 8 do 25 km
• Najniższy punkt – 86 m p.p.m. dno stawu Badwater

Jezioro Manly było jeziorem pluwialnym w Dolinie Śmierci w Kalifornii, pokrywającym większą część Doliny Śmierci o powierzchni 1600 kilometrów kwadratowych podczas tak zwanego "stanowiska Blackwelder". Poziom wody zmieniał się w ciągu całej historii jeziora, a chronologię dodatkowo komplikują aktywne procesy tektoniczne, które zmieniły wysokość różnych linii brzegowych jeziora Manly; w fazie Blackwelder osiągały one wysokość 47-90 metrów nad poziomem morza. Jezioro otrzymywało wodę głównie z rzeki Amargosa, a w różnych miejscach z rzeki Mojave i Owens. Jezioro i jego znaczna zlewnia sprzyjały rozprzestrzenianiu się wielu gatunków wodnych, w tym niektórych jaszczurek, poczwarek i sprężynek. W jeziorze prawdopodobnie istniał znaczny ekosystem, w którym rozwijały się liczne okrzemki.

W Dolinie Śmierci jeziora występowały w różnych okresach w przeszłości geologicznej. Po kilku słabo zdefiniowanych fazach jeziornych w miocenie, pliocenie i wczesnym plejstocenie, pierwsza duża faza jeziorna miała miejsce około 185 000-128 000 lat temu podczas fazy lodowcowej Tahoe i uformowała brzegi Blackwelder. Było to największe znane jezioro Manly; wątpliwe są jednak teorie, że jezioro to połączyło się z położonym dalej na południe jeziorem Mojave lub nawet przelało się do rzeki Kolorado w pobliżu Ludlow i w kilku innych basenach. Po wyschnięciu tego jeziora, 35 000-10 000 lat temu, podczas zlodowacenia Tioga/Wisconsin, nastąpił kolejny etap jeziorny; jezioro to było mniejsze niż jezioro Blackwelder. W holocenie jezioro to zniknęło; obecnie w Dolinie Śmierci występują jedynie jeziora efemeryczne podczas silnych powodzi.

Jezioro to jest jednym z wielu dużych jezior powstałych w Wielkiej Kotlinie, z których najlepiej zbadane to Jezioro Lahontan i Jezioro Bonneville. Do powstania tych systemów jezior przyczyniły się spadające temperatury, a co za tym idzie zmniejszone parowanie, oraz zwiększone opady w okresie zlodowaceń. Jezioro Manly zbierało wody z wielu jezior, takich jak jezioro Tecopa, jezioro Mono, jezioro Owens, jezioro Searles, jezioro Panamint, jezioro Mojave, jezioro Dumont i jezioro Manix. Nie wszystkie z nich istniały i spływały do jeziora Manly jednocześnie.^[13]