Park Narodowy Arches - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

The Fiery Furnace to zbiór wąskich kanionów z piaskowca, żeber i naturalnych łuków znajdujących się w pobliżu centrum Parku Narodowego Arches w Utah w Stanach Zjednoczonych. Obszar ten jest popularnym celem wędrówek, który został nazwany ze względu na czerwonawy odcień, jaki wykazuje w świetle zachodzącego słońca.

W Ognistym Piecu występuje wiele gatunków roślin, w tym jedno z największych znanych skupisk biskwitów w Canyonlands. W obrębie Ognistego Pieca występują również delikatne elementy ekologiczne, takie jak biologiczna skorupa glebowa i efemeryczne baseny, które są podatne na wpływ zwiedzających. Park Narodowy Arches posiada ponad 2000 skatalogowanych łuków piaskowcowych, z których niektóre znajdują się w Ognistym Piecu, m.in. łuk Walk Through Arch, łuk Crawl Through Arch, łuk Czaszki, łuk Całujących Żółwi i łuk Niespodzianki.

Ze względu na wpływ, jaki na środowisko wywiera duża liczba odwiedzających, Służba Parku Narodowego wprowadziła w 1994 r. system zezwoleń, aby ograniczyć dostęp do Ognistego Pieca. Zwiedzający mogą zakupić zezwolenie na samodzielną wędrówkę po Ognistym Piecu lub dołączyć do wycieczki prowadzonej przez strażników. Dwa szlaki prowadzą turystów z parkingu do Ognistego Pieca, ale po wejściu do środka muszą oni poruszać się po pozbawionym ścieżek labiryncie formacji skalnych. Aby zminimalizować wpływ na zbiorowiska roślinne, zwiedzający muszą chodzić wzdłuż piaszczystych podmokłości lub po powierzchniach piaskowca. Podczas trwającej ok. 3,2 km (2 mile) wycieczki z przewodnikiem, która trwa ok. trzech godzin, zwiedzający napotkają nierówności terenu, uskoki i wąskie przejścia. Strażnicy opisują historię tego obszaru, zwracając uwagę na najbardziej charakterystyczne łuki i inne elementy geologiczne. Zwiedzający mogą również uzyskać zezwolenie na samodzielną wędrówkę przez Ognisty Piec, jednak w takim przypadku muszą obejrzeć film instruktażowy opisujący teren i sposoby minimalizowania wpływu na środowisko.^[1]

Słynny łuk piaskowcowy na pustyni. Delicate Arch – naturalny łuk skalny znajdujący się w amerykańskim stanie Utah. Łuk jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych punktów orientacyjnych w Utah i symbolem nie tylko parku narodowego Arches, w którym się znajduje, ale również całego stanu. Jego sylwetka znajduje się na stanowych tablicach rejestracyjnych oraz na znaczku pocztowym wydanym w setną rocznicę ustanowienia stanu w 1996 roku. Przez łuk przebiegła również sztafeta niosąca znicz olimpijski przed Zimowymi Igrzyskami Olimpijskimi w Salt Lake City w 2002 roku.

Delicate Arch zbudowany jest z piaskowca. Powstał w procesie erozji. Nie należy do największych łuków, ma rozpiętość około 10 metrów, mierzy około 16 metrów wysokości, a w najwęższym miejscu ma około 2 metrów grubości. Jest wyjątkowy ze względu na swój kształt oraz otoczenie. Przez łuk na południowym wschodzie widać często ośnieżone, odległe wierzchołki gór La Sal.^[2]

Para naturalnych łuków skalnych o wspólnym jednym końcu. Double Arch – para naturalnych łuków skalnych o wspólnym jednym końcu. Znajduje się w stanie Utah w Stanach Zjednoczonych, w środkowej części Parku Narodowego Arches znanej jako The Windows Section. Rozpiętość większego z dwóch łuków wynosi około 50 metrów.

Double Arch znajduje się w stosunkowo łatwo dostępnej części parku. Łuk widać już z parkingu, z którego doprowadzi do niego dobrze utrzymany, piaszczysty szlak pieszy o długości około 0,8 km tam i z powrotem. Przejście nim do łuku i z powrotem zajmuje przeciętnie około 15–30 minut.

Na tle łuku rozgrywa się otwierająca scena filmu Indiana Jones i ostatnia krucjata. Przedstawiona w filmie jaskinia w rzeczywistości jednak nie istnieje.^[3]

Najdłuższy łuk skalny w Parku Narodowym Arches. Landscape Arch – jeden z największych wolno stojących, naturalnych łuków skalnych na świecie. Znajduje się w stanie Utah w Stanach Zjednoczonych, w północnej części Parku Narodowego Arches znanej jako Devil’s Garden.

Dokładna rozpiętość zbudowanego z piaskowca łuku budzi pewne kontrowersje i zależy od metody pomiarów. Niektóre źródła, w tym również National Park Service podają jego długość nawet jako 93 m na podstawie pomiarów dokonanych w latach 80. XX wieku, jednak nie była to rozpiętość mierzona w poziomie. Na tej podstawie czasami bywa określany jako najdłuższy naturalny łuk skalny na świecie, o które to miano rywalizuje z łukiem Kolob Arch położonym również w Utah na obszarze Parku Narodowego Zion, którego długość według niektórych źródeł wynosi 95 metrów. Jednak najnowsze pomiary wykonane w 2004 roku przez The Natural Arch and Bridge Society wyznaczyły rozpiętość łuku na 88 m, o metr więcej niż Kolob Arch. W związku z tym Landscape Arch jest obecnie uważany przez The Natural Arch and Bridge Society za najdłuższy naturalny łuk skalny na świecie.

Landscape Arch znajduje się w stosunkowo łatwo dostępnej części parku. Z parkingu do punktu widokowego, z którego dobrze widać łuk prowadzi dobrze utrzymany i często zatłoczony szlak pieszy o długości około 3,2 km tam i z powrotem. Przejście nim do łuku i z powrotem zajmuje przeciętnie około 30–60 minut. W przeszłości istniał również szlak, który prowadził bezpośrednio pod łukiem, jednak 1 września 1991 roku z łuku odpadł blok skalny o wielkości 22 m. Podobne wydarzenia miały miejsce 5 oraz 21 czerwca 1995 roku. Na skutek tych wydarzeń National Park Service postanowił zamknąć szlak przechodzący pod łukiem ze względu na bezpieczeństwo turystów. Obecnie Landscape Arch w najwęższym miejscu ma zaledwie około 2 m grubości i istnieje ryzyko, że może ulec zawaleniu w każdej chwili.^[5]

Ranczo Wolfe, znane również jako Turnbow Cabin, znajduje się w Parku Narodowym Arches w pobliżu Moab, w stanie Utah, w Stanach Zjednoczonych.

John Wesley Wolfe osiedlił się w tym miejscu w 1898 roku wraz ze swoim najstarszym synem Fredem. Dokuczliwa kontuzja nogi z czasów wojny secesyjnej skłoniła Wolfa do przeniesienia się na zachód od Ohio w poszukiwaniu bardziej suchego klimatu. Wybrał tę działkę o powierzchni ponad 100 akrów (0,40 km2) wzdłuż Salt Wash ze względu na wodę i łąki - wystarczające dla kilku sztuk bydła. Wolfowie zbudowali jednopokojowy domek, zagrodę i małą zaporę na Salt Wash. Przez ponad dziesięć lat żyli samotnie na tym odległym ranczu. W 1906 r. na ranczo przeniosła się córka Wilków, Flora Stanley, jej mąż i ich dzieci. Zszokowana prymitywnymi warunkami, Stanley przekonała ojca, aby zbudował nową chatę z drewnianą podłogą.

Ranczo w Salt Wash zostało założone w tym samym czasie pod marką Bar DX. Wraz z przybyciem córki i zięcia Wolfe'a w 1906 r. wybudowano nowsze, zachowane do dziś budynki. Jednak w 1908 r. rodzina Stanleyów przeniosła się do Moab. W 1910 roku rodzina sprzedała ranczo Tommy'emu Larsonowi i wróciła do Ohio. John Wolfe zmarł 22 października 1913 roku w Etna w stanie Ohio w wieku osiemdziesięciu czterech lat.

Larson ostatecznie sprzedał ranczo Marvinowi Turnbowowi i jego wspólnikom, Lesterowi Walkerowi i Stibowi Beesonowi. Turnbow pomógł w sporządzeniu pierwszych szczegółowych map geologicznych tego obszaru i częściowo dzięki niemu na wczesnych mapach US Geological Survey pojawiła się nazwa "Turnbow Cabin". Wnuczka Wolfe'a, Ester Stanley Rison, odwiedziła ranczo w 1970 roku i dostarczyła informacji o wczesnej historii chaty. W rezultacie przywrócono pierwotną nazwę, a na nowszych mapach pojawia się "Wolfe Ranch".^[7]

Dom Skalny został zbudowany jako rezydencja dla kustosza Służby Parku Narodowego Arches National Monument (obecnie Arches National Park) w 1941 roku. Wybudowany przy użyciu siły roboczej Civilian Conservation Corps, dom służył swoim celom do czasu, gdy został zastąpiony nowszymi budynkami mieszkalnymi w ramach programu Mission 66 prowadzonego przez Park Service. Dom zbudowany jest z miejscowego kamienia o wzorze regularnego gruzu, z malowanymi wykończeniami z frezowanego drewna. Dom został zaprojektowany przez Verlanda Norgarda, w stylu łączącym elementy rustykalne z detalami w stylu greckiego renesansu i stylu federalnym. Z tyłu domu dobudowano dwie niewielkie, nie wnoszące nic do budynku dobudówki, a wnętrze, które zostało gruntownie zmienione, nie zachowuje historycznej integralności.

Dom Skalny został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków 6 października 1988 roku. Jest wykorzystywany jako przestrzeń biurowa dla Stowarzyszenia Historii Naturalnej Canyonlands.^[8]