Bears Ears National Monument - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Prymitywne formacje skalne i wędrówki. Park stanowy Goosenecks – park stanowy leżący na południu amerykańskiego stanu Utah, niedaleko od granicy z Arizoną w hrabstwie San Juan, około 14 km na zachód od popularnej skały Mexican Hat i około 40 km na zachód od miasta Bluff. Na terenie parku rzeka San Juan meandruje na długości 8 km przy odległości w linii prostej wynoszącej 1,6 km. Park utworzono w 1962 roku, leży na wysokości 1372 m n.p.m. i zajmuje powierzchnię 4 hektarów.

Park nie ma miejsc biwakowych oraz brak jest udogodnień dla turystów (brak wody). W parku nie ma szlaków pieszych, a najbliższy dostęp do rzeki San Juan nazywa się Honaker Trail i znajduje się kilka kilometrów na północny zachód od parku.

Proces tworzenia charakterystycznie ukształtowanej powierzchni rozpoczął się miliony lat temu. Najstarsze odkryte skały datuje się na 300 mln lat. Powolne wynoszenie płaskowyżu Kolorado zmusiło rzekę San Juan do wycinania meandrów w płaskowyżu. Wynoszona płaszczyzna podlegała erozji wodnej, wiatrowej oraz na skutek mrozu i grawitacji w wyniku czego powstał 300-metrowej głębokości kanion.^[2]

Valley of the Gods to malownicza dolina piaskowcowa w pobliżu Mexican Hat w hrabstwie San Juan, w południowo-wschodnim Utah, w Stanach Zjednoczonych. Dawniej część Bears Ears National Monument, Valley of the Gods znajduje się na północ od Monument Valley przez rzekę San Juan i ma formacje skalne podobne do tych w Monument Valley z wysokimi, czerwono-brązowymi mezami, buttes, wieżami i skałami grzybowymi, pozostałościami po starożytnym krajobrazie. W dniu 4 grudnia 2017 r. prezydent Donald Trump wydał proklamację, na mocy której zmniejszono obszar Pomnika Narodowego Bears Ears, ogłoszonego przez prezydenta Baracka Obamę w grudniu 2016 r., wyznaczając nowe granice pomnika, które nie obejmują Doliny Bogów. Obszar ten pozostaje chronioną ziemią publiczną zarządzaną jako Obszar Krytycznego Niepokoju o Środowisko (Area of Critical Environmental Concern) przez Biuro Zarządzania Ziemią (Bureau of Land Management), tak jak to było przed wyznaczeniem pomnika.^[3]

Dark Canyon Wilderness jest wyznaczonym obszarem Wilderness w sercu kraju kanionów w południowo-wschodnim Utah, będącym częścią Bears Ears National Monument. Nazwa puszczy pochodzi od jej wysokich, stromych ścian, które w dolnej części zwężają się tak, że blokują światło rano i późnym popołudniem. Puszcza w kształcie zbliżonym do podkowy składa się z górnej części 40-milowego Ciemnego Kanionu i dwóch głównych dopływów, Kanionu Woodenshoe i Kanionu Peavine w Manti-La Sal National Forest. Wszystkie te kaniony schodzą z porośniętego sosnami Elk Ridge na północny wschód od Natural Bridges National Monument. Ciemny Kanion ciągnie się na zachód przez prymitywny obszar U.S. Bureau of Land Management, który jest rekomendowany do wyznaczenia jako dziki. Ostatnie cztery mile głównego kanionu opadają stromo przez Glen Canyon National Recreation Area do jeziora Powell.

28 grudnia 2016 r. prezydent Barack Obama ogłosił Narodowy Pomnik Bears Ears o powierzchni 1,35 mln akrów, który obejmuje zarówno obszar Dark Canyon Wilderness, jak i przyległy Dark Canyon Primitive Area.

Strefy życiowe rozciągają się od porośniętej sosnami ponderosa i osikami wyżyny do pustynnej roślinności w dolnej części Ciemnego Kanionu. Wysokie tarasowe ściany z piaskowca przypominające zamek wznoszą się na wysokość 910 m ponad dno kanionu. Do dzikich zwierząt należą jelenie mule, niektóre lwy górskie, niedźwiedzie czarne i owce koziorożce. W tym zróżnicowanym kanionie znajdują się łuki, źródła, wycieki i wiszące ogrody.

Źródła wody w Dark Canyon są często znacznie oddalone od siebie, a w ostatnich latach suszy niektóre z nich całkowicie wyschły. Burze z piorunami mogą powodować gwałtowne powodzie, które oczyszczają koryto kanionu.

Odwiedzający puszczę mogą zobaczyć ślady kultury Ancestral Puebloan - w regionie znajduje się kilka ruin mieszkań na klifach.

Wszystkie szlaki prowadzące do kanionów są umiarkowane, ale ich odnalezienie i pokonanie może być trudne, a nawet niemożliwe, do czasu dotarcia do dna kanionów. W kanionie Peavine znajduje się szlak jeepowy z pnia wiśni. Służba Leśna zalecała kiedyś zamknięcie tego obszaru dla pojazdów, ale korytarz ten został utrzymany jako kompromis w Utah Wilderness Act z 1984 roku.^[4]