Lynchburg - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Bank of the James Stadium, znajdujący się w Lynchburgu w stanie Wirginia, został pierwotnie zbudowany w 1939 roku z przeznaczeniem na kompleks dla zawodowych drużyn baseballowych. Stadion baseballowy został zbudowany w połączeniu z przyległym stadionem piłkarskim na 6000 osób. Inauguracyjny mecz na Stadionie Miejskim odbył się 11 kwietnia 1940 roku, a udział w nim wzięły drużyny New York Yankees i Brooklyn Dodgers, przed szacunkową publicznością liczącą 7000 osób. Louis Cardinals, Chicago White Sox, Minnesota Twins, Texas Rangers, New York Mets, Boston Red Sox, Pittsburgh Pirates, Cincinnati Reds i Atlanta Braves. Obecnie stadion jest domem dla drużyny Lynchburg Hillcats z ligi Low-A East i jest jednym z najstarszych czynnych boisk w Minor League Baseball. Od 2015 roku Hillcats są powiązani z Cleveland Indians. W latach 2010-2014 byli związani z Atlanta Braves. W 2005 roku Hillcats ustanowili rekord frekwencji - przez bramy stadionu przewinęło się 151 266 fanów.^[3]

Old City Cemetery to zabytkowy cmentarz w Lynchburgu w stanie Wirginia. Jest to najstarszy cmentarz komunalny w stanie Wirginia i jeden z najstarszych tego typu cmentarzy w Stanach Zjednoczonych. Od lat dziewięćdziesiątych XX wieku pełni funkcję parku historycznego i arboretum, a także czynnego cmentarza.

Dokładna liczba pochówków na Starym Cmentarzu Miejskim nie jest znana ze względu na brak oficjalnych rejestrów sprzed 1914 roku, ale szacuje się, że spoczywa tam 18 000-20 000 osób. Reprezentują oni niezwykle zróżnicowany przekrój lokalnej społeczności, w tym ojców i matki założycieli miasta, żołnierzy Konfederacji, którzy zmarli w szpitalach wojskowych, afroamerykańskich robotników w fabryce tytoniu, europejskich imigrantów, biedaków i "obcych", którzy zmarli przejeżdżając przez miasto.

Dwie trzecie pochówków na cmentarzu to pochówki Afroamerykanów. Szacuje się, że ponad 90% zniewolonej i wolnej ludności afroamerykańskiej Lynchburga jest pochowanych na Starym Cmentarzu Miejskim, który był głównym miejscem pochówku Afroamerykanów w latach 1806-1865. W tym czasie było to jedyne miejsce pochówku, nie licząc prywatnych cmentarzy rodzinnych, dostępne dla Afroamerykanów w okolicy. Godnym uwagi jest pochówek Ota Benga (ok. 1883-1916), pigmeja kongijskiego, który był wystawiany w ogrodach zoologicznych, choć jego szczątki mogły zostać później przeniesione na cmentarz White Rock Hill w Lynchburgu.

W części cmentarza poświęconej Konfederatom znajdują się groby ponad 2200 żołnierzy z 14 stanów. Na cmentarzu pochowany jest również poeta Bransford Vawter.

Cmentarz został założony na ziemi podarowanej miastu Lynchburg przez założyciela miasta Johna Lyncha. W pierwotnym akcie notarialnym nieruchomości zapisano, że będzie ona wykorzystywana jako publiczny cmentarz grzebalny lub dom modlitwy - i w żadnym innym celu.

Na terenie cmentarza o powierzchni 11 ha znajdują się cztery małe zabytkowe muzea domowe, którymi opiekuje się Stowarzyszenie Pamięci Południa.

Pest House Medical Museum - pierwszy szpital w Lynchburgu, Hearse House and Caretakers' Museum - muzeum poświęcone cmentarzowi i pogrzebom, Station House Museum - zrekonstruowana zajezdnia kolejowa C&O, urządzona tak, jak w czasie I wojny światowej, Mourning Museum - muzeum poświęcone zwyczajom żałobnym, znajdujące się w Centrum Cmentarnym

Na cmentarzu znajduje się również kaplica bezwyznaniowa, zbudowana dla upamiętnienia 200. rocznicy założenia Starego Cmentarza Miejskiego w Lynchburgu w 1806 roku, oraz kolumbarium z niszami i kryptami na nowe pochówki pod kaplicą.^[4]

First Baptist Church to zabytkowy kościół baptystów znajdujący się przy 1100 Court Street w Lynchburgu w stanie Wirginia. Zbudowany jest z czerwonej cegły na surowym granitowym fundamencie. Główna fasada kościoła, zwrócona w stronę Eleventh Street, oraz dwie boczne mają centralnie umieszczone duże okna różane obramowane łukami gotyckimi, przykrytymi listwami okapowymi. Budowę rozpoczęto w 1884 r., a kościół został poświęcony w 1886 r. W latach 20. architekt z Lynchburga, Stanhope S. Johnson, zaprojektował przybudówkę Szkoły Niedzielnej. W 1941 r. wnętrze świątyni zostało zmodyfikowane przez Stanhope'a S. Johnsona poprzez utworzenie podzielonego prezbiterium. Jest to siedziba najstarszej kongregacji baptystów w Lynchburgu, założonej w lipcu 1815 r. Obecnie, od 2020 roku, First Baptist Church jest stowarzyszony z Cooperative Baptist Fellowship.

W 1982 r. został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków. Znajduje się w dzielnicy historycznej Court House Hill-Downtown.^[5]

Akademia Muzyczna to zabytkowy budynek teatru znajdujący się w Lynchburgu w stanie Wirginia. Ten trzypiętrowy teatr został zbudowany w latach 1904-05 w stylu Beaux Arts z neoklasycznym wnętrzem. Zaprojektowała go pracownia Frye & Chesterman. Jest to jeden z jedynych zachowanych w Wirginii legalnych teatrów z przełomu wieków. Na jego scenie występowali między innymi Ignace Paderewski, Anna Pavlova, Sarah Bernhardt, Alma Gluck, DeWolf Hopper, Otis Skinner, John Drew i pani Patrick Campbell. W 2008 r. Akademia Sztuk Pięknych w Lynchburgu otrzymała od przedstawiciela Boba Goodlatte'a 245 000 USD z Funduszu Rozwoju Społeczności Departamentu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast Stanów Zjednoczonych na renowację budynku.

W 1969 r. został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków.^[7]

Historic Sandusky to zabytkowy dom położony w Lynchburgu w stanie Wirginia. Jest to formalny, dwupiętrowy, murowany dom typu "I", zbudowany około 1808 roku, z późniejszą dobudówką. Został zbudowany przez Charlesa Johnstona i jest jednym z najwcześniejszych domów w rejonie Lynchburga, w którym zastosowano detale architektoniczne i wyrafinowanie charakterystyczne dla stylu federalnego.

W czasie, gdy Charles Johnston mieszkał w tym domu, odwiedził go Thomas Jefferson z Poplar Forest, który był gościem na obiedzie w grudniu 1817 roku. Jefferson i Johnston znali się jako sąsiedzi i często wymieniali się towarami.

Następnie dom został sprzedany Johnowi Mathewsowi Oteyowi, którego rodzina zajmowała go w latach 1821-1841, po czym przeszedł w ręce George'a C. Huttera, którego rodzina posiadała go przez ponad 110 lat.

W 1864 r., podczas bitwy pod Lynchburgiem, Sandusky służył jako kwatera główna Unii. W domu kwaterowali m.in. gen. David Hunter oraz przyszli prezydenci Rutherford B. Hayes i William McKinley, którzy służyli w sztabie Huntera. Podczas okupacji przez żołnierzy Unii mieszkańcy domu, w tym emerytowany major Hutter i jego rodzina, zostali zamknięci na piętrze. Przed wycofaniem się generał Hunter wydał swoim żołnierzom rozkaz splądrowania domu, a "żołnierze Unii zanurzyli karabiny z bagnetami w portretach rodzinnych wiszących na ścianach...".

Inne budynki na terenie posiadłości to dwa XX-wieczne domy mieszkalne, jeden szkieletowy, a drugi murowany. Obecnie obiekt jest własnością Fundacji Historic Sandusky i jest prowadzony we współpracy z Uniwersytetem w Lynchburgu jako muzeum domu związane z amerykańską wojną secesyjną i bitwą pod Lynchburgiem.

W 1982 r. wpisano go na listę National Register of Historic Places. W tym samym roku został również wpisany do rejestru zabytków stanu Wirginia.^[9]

Sweet Briar College to prywatna szkoła wyższa dla kobiet w Sweet Briar w stanie Wirginia. Została założona w 1901 roku przez Indianę Fletcher Williams ku pamięci jej zmarłej córki, Daisy. Kolegium formalnie otworzyło swoje podwoje w 1906 r., a w 1910 r. po raz pierwszy nadano mu tytuł licencjata. W 2015 r. omal nie została zamknięta, ale udało się ją uratować dzięki darowiznom i pozwom sądowym złożonym przez absolwentów.

Sweet Briar jest znany ze swojego kampusu z zabytkową architekturą w stylu Georgian Revival, zaprojektowaną przez Ralpha Adamsa Crama, oraz z 3 250 akrów (13,2 km2) wzgórz, lasów i pól.

Jako wczesny lider w dziedzinie studiów międzynarodowych, college ustanowił program Junior Year in France w 1948 roku i jest powiązany z innymi programami studiów zagranicznych. Rozdział Phi Beta Kappa, Theta of Virginia, został założony w 1950 roku. W 2005 roku powstał program inżynierski, jeden z dwóch programów inżynierskich akredytowanych przez ABET na uczelni żeńskiej. Uczelnia posiada akredytację Southern Association of Colleges and Schools Commission on Colleges do przyznawania tytułów Bachelor of Arts, Bachelor of Fine Arts, Bachelor of Science oraz Master of Arts in Teaching.^[12]

Fort Early i Jubal Early Pomnik został uruchomiony na początku 1900 roku i składa się z pozostałości amerykańskiej wojny domowej fort i pomnik znajduje się na 1,29-akrowej stronie w Lynchburg, Virginia. Wojska konfederackie pod dowództwem gen. broni Jubala Early'ego zbudowały ten czworokątny, gliniany fort w czerwcu 1864 roku jako część zewnętrznej obrony Lynchburga, gdy armia Unii z Zachodniej Wirginii pod dowództwem gen. dyw. Davida Huntera nacierała od północy i zachodu, próbując zdobyć miasto podczas bitwy o Lynchburg. Jest to jedyny wciąż istniejący fragment obrony Lynchburga.

Mury fortu mają wysokość około 4,6 m (12-15 stóp) na zewnątrz i około 1,8 m (4-6 stóp) wewnątrz. W obrębie fortu znajduje się jednopiętrowy budynek z cegły, zbudowany w 1922 r. przez Klub Kobiet z Fort Hill, w którym znajdują się eksponaty dotyczące bitwy pod Lynchburgiem. Przez wschodnią część fortu przebiega wybrukowany cegłą wjazd z żelaznym łukiem o wysokości 15 stóp (4,6 m), wzniesionym w 1924 r., z napisem "Fort Early", który stanowi wejście na teren fortu. Pozostałe części fortyfikacji są nienaruszone, w tym sally port w północnej ścianie, służący do wnoszenia amunicji i innych zapasów podczas operacji wojskowych w forcie. Granitowy obelisk o wysokości 5,2 m (17 stóp), upamiętniający konfederackiego generała Jubala A. Early'ego, wzniesiony w 1919 r., znajduje się na trójkącie ziemi utworzonym przez skrzyżowanie Fort Avenue i Memorial Avenue.

W 2002 r. został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków.^[13]

Odrestaurowany dom i ziemia byłego prezydenta. Poplar Forest to plantacja i dom plantacyjny w Forest, w hrabstwie Bedford, w stanie Wirginia. Thomas Jefferson zaprojektował tę plantację i wykorzystywał ją jako prywatne zacisze oraz plantację przynoszącą dochody. Jefferson odziedziczył posiadłość w 1773 roku, a w 1806 roku rozpoczął projektowanie i prace nad plantacją. Choć Jefferson jest najbardziej znaną osobą związaną z posiadłością, miała ona kilku właścicieli, zanim w 1984 r. została zakupiona w celu odrestaurowania, konserwacji i ekspozycji.

Poplar Forest został uznany za National Historic Landmark w 1971 roku i jest obecnie prowadzony jako muzeum historyczne przez organizację non-profit Corporation for Jefferson's Poplar Forest. Korporacja ta jest również odpowiedzialna za bieżące badania archeologiczne i prace konserwatorskie na terenie posiadłości.^[16]

The Bragassa Toy Store to zabytkowy budynek handlowy znajdujący się w Lynchburgu w stanie Wirginia. W 1871 roku Francisco Bragassa kupił tę nieruchomość i w latach 1875-1876 zbudował sklep z zabawkami i słodyczami w stylu włoskim. Sklep Bragassy znajdował się w centrum nowej, rozwijającej się części handlowej miasta w okresie rekonstrukcji. Jest to jedyny zachowany budynek na obszarze czterech przecznic, który reprezentuje tę ekspansję handlową. Budynek mieści wygodne pomieszczenia mieszkalne na piętrze, a towary znajdują się na parterze. Na froncie sklepu znajdowały się pierwsze w Lynchburgu okna z płyt szklanych. Sklep pozostawał w rękach rodziny Bragassa do 1987 roku. W styczniu 1988 r. Lynchburg Historical Foundation kupiła budynek od rodziny Bragassa. W listopadzie 2008 r. budynek został zajęty przez Kid's Haven: A Center for Grieving Children.

W 1991 r. został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków.^[18]

Woliera to zabytkowy budynek woliery znajdujący się w Miller Park w Lynchburgu w stanie Wirginia. Jest to budowla w stylu Queen Anne wzniesiona w 1902 roku. Wieloboczny dom wystawowy został zaprojektowany przez lokalne biuro architektoniczne Frye & Chesterman. Budynek został podarowany miastu Lynchburg przez Randolpha Guggenheimera z Nowego Jorku. Po ukończeniu budowy w wolierze znajdowało się "siedem klatek z małpami, jedna z co najmniej pół tuzinem zdrowych aligatorów, jedna z kakadu, jedna z gołębiami australijskimi, jedna z papugami i jedna z kanarkami". W późniejszym okresie w budynku tym mieściła się filia biblioteki oraz biuro miejskiego Wydziału Parków i Rekreacji.

W 1980 r. wpisano ją na listę National Register of Historic Places.^[19]