New Bedford - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Narodowy Park Historyczny Wielorybnictwa w New Bedford to Narodowy Park Historyczny Stanów Zjednoczonych w New Bedford, w stanie Massachusetts, zarządzany przez Służbę Parków Narodowych. Park upamiętnia dziedzictwo tego najważniejszego na świecie portu wielorybniczego w XIX wieku.

Założony w 1996 r. park zajmuje powierzchnię 34 akrów (czternastu hektarów) i jest rozproszony w trzynastu przecznicach miasta. Znajduje się w nim centrum dla zwiedzających, Narodowy Historyczny Rejon New Bedford, Muzeum Wielorybnictwa w New Bedford, Bethel Marynarzy, szkuner Ernestina oraz Dom i Muzeum Ogrodów Rotch-Jones-Duff.

NBWNHP, jako park narodowy, jest dość nietypowy, ponieważ jedynymi obiektami należącymi do NPS są Centrum Turystyczne i Morskie Centrum Edukacyjne Corson. Park jest raczej historyczną dzielnicą zarządzaną w ramach partnerstwa pomiędzy NPS, miastem New Bedford i prywatnymi właścicielami budynków w celu zachowania historycznych krajobrazów, struktur i zbiorów oraz promowania badań i programów edukacyjnych związanych z historią wielorybnictwa. W celu upamiętnienia ponad 2000 rejsów wielorybniczych z New Bedford do zachodniej Arktyki, na mocy odpowiednich przepisów ustanowiono formalną współpracę z Centrum Dziedzictwa Iñupiat w Utqiaġvik na Alasce. Miasto promuje odwiedzanie parku poprzez reklamę, która nazywa go "prawdziwym portem morskim Nowej Anglii", w przeciwieństwie do Muzeum Portu Morskiego Mystic w Connecticut, które jest zbiorem historycznych budynków i statków przeniesionych z różnych innych miejsc w regionie.

Chociaż słynny Pomnik Wielorybnika (zwany potocznie "Statuą Wielorybnika") nie znajduje się w granicach parku, jest on usytuowany zaledwie dwie przecznice za jego zachodnią granicą, na rogu ulic William i Pleasant, przed Biblioteką Publiczną w New Bedford.^[1]

Muzeum Wielorybnictwa w New Bedford to muzeum w New Bedford, Massachusetts, w Stanach Zjednoczonych, które koncentruje się na historii, nauce, sztuce i kulturze międzynarodowego przemysłu wielorybniczego oraz regionu "Old Dartmouth" na południowym wybrzeżu Massachusetts. Muzeum jest zarządzane przez Old Dartmouth Historical Society (Towarzystwo Historyczne Old Dartmouth), które zostało założone w 1903 roku "w celu tworzenia i rozwijania zainteresowania historią Old Dartmouth". Od tego czasu muzeum poszerzyło swój zakres działania o programy poświęcone problemom globalnym, "w tym konsekwencjom wyczerpywania się zasobów naturalnych, dywersyfikacji przemysłu oraz tolerancji w społeczeństwie wielokulturowym". Zbiory muzeum liczą ponad 750 tys. eksponatów, w tym 3 tys. rzeźb wykonanych techniką scrimshaw i 2,5 tys. dzienników pokładowych ze statków wielorybniczych (obie te kolekcje są największe na świecie), a także pięć kompletnych szkieletów wielorybów. Kompleks muzealny składa się z kilku przylegających do siebie budynków mieszczących 20 galerii wystawowych i zajmujących całą przecznicę w obrębie Narodowego Parku Historycznego Wielorybnictwa w New Bedford, choć działa niezależnie.

W muzeum znajduje się również kolekcja dzieł sztuki, w tym prace najważniejszych amerykańskich artystów, którzy mieszkali lub tworzyli w okolicach New Bedford, takich jak Albert Bierstadt, William Bradford i Albert Pinkham Ryder, a także kolekcja lokalnych wyrobów dekoracyjnych, szkła i mebli związanych z rozwojem New Bedford jako portu wielorybniczego w XIX wieku.

W budynku Bourne'a muzeum znajduje się Lagoda, model statku wielorybniczego w połowie skali, który powstał w 1916 r. i jest największym na świecie modelem statku wielorybniczego.^[2]

William Rotch Jr. House, obecnie Rotch-Jones-Duff House and Garden Museum, to National Historic Landmark przy 396 County Street w New Bedford, w stanie Massachusetts, w Stanach Zjednoczonych. Trzy rodziny, których nazwiska są związane z tym domem, były ściśle związane z XIX-wieczną dominacją miasta w przemyśle wielorybniczym. Z tego powodu dom jest częścią Narodowego Parku Historycznego Wielorybnictwa w New Bedford.

Richard Upjohn zbudował ten dom w stylu greckiego renesansu dla Williama Rotcha juniora w 1834 roku, na działce w New Bedford, którą Rotch odziedziczył po ojcu. Był to pierwszy dom Upjohna, który zapoczątkował długą karierę. Rotch zlecił także zaprojektowanie ogrodu na tyłach domu, który późniejsi właściciele znacznie powiększyli. Posiadłość pozostawała własnością prywatną do 1981 roku, kiedy to została kupiona przez lokalnych konserwatorów zabytków i ponownie otwarta jako muzeum historyczne. W 2005 r. obiekt został uznany za National Historic Landmark i wpisany do National Register of Historic Places. Obecnie muzeum edukuje zwiedzających nie tylko w zakresie wielorybnictwa, ale także, poprzez ogrody i programy dla lokalnych szkół, w zakresie ochrony środowiska.^[5]

Fort Phoenix to były fort z czasów rewolucji amerykańskiej, znajdujący się przy wejściu do portu Fairhaven-New Bedford, na południe od U.S. 6 w parku Fort Phoenix w Fairhaven, Massachusetts. Fort został zbudowany w 1775 roku bez nazwy, a w 1972 roku został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków (National Register of Historic Places). Tuż obok fortu, w Zatoce Buzzards, rozegrała się pierwsza bitwa morska rewolucji amerykańskiej - bitwa pod Fairhaven 14 maja 1775 roku.

W dniach 5-6 września 1778 r. fort został zniszczony przez Brytyjczyków, którzy najechali na port. Siły pod dowództwem majora Israela Fearinga odparły Brytyjczyków zarówno w forcie, jak i podczas próby ataku na miasto następnego dnia. Fort został wówczas przemianowany na Fort Fearing. W 1784 r. otrzymał nazwę "Fort Phoenix" od imienia mitycznego ptaka, który powstał z własnych popiołów.

Fort został odbudowany w 1798 r. i ponownie przebudowany w 1808 r. na 12 dział ze środków Commonwealthu, współcześnie z drugim systemem fortyfikacji amerykańskich, ale nie był jego częścią.

W czasie wojny 1812 r. HMS Nimrod zbombardował fort 13 czerwca 1814 r., gdy miejscowa milicja odmówiła oddania kilku dział. Po wymianie ognia Nimrod odpłynął. Lokalne przekazy różnią się co do tego, czy Nimrod wystrzelił łodzie z desantem, który został odparty, czy też nie. W niektórych źródłach wydarzenie to mylone jest z atakiem tego samego okrętu na Falmouth 29 stycznia 1814 r.

W forcie znajduje się obecnie pięć żelaznych armat zamontowanych na drewnianych wózkach reprodukcyjnych. Armaty są 24-funtowe, wzór 1819. Na ich kufrach widnieje napis "W.F." z jednej strony i "1828" z drugiej, co wskazuje, że zostały odlane w odlewni West Point w Cold Spring, w stanie Nowy Jork, w roku 1828. Zostały one zainstalowane w forcie na krótko przed wojną secesyjną wraz z trzema podobnymi działami, które później przeniesiono z fortu pod koniec wojny.

W forcie znajduje się również mniejsze działo, zdobyte przez piechotę morską podczas ataku na Nassau na Bahamach w 1776 roku. Był to pierwszy desant amfibii na obcej ziemi przeprowadzony przez piechotę morską Stanów Zjednoczonych. Działo to znajduje się w Fairhaven od około 1777 roku i jest jednym z tych, które zostały zainstalowane podczas budowy fortu.

W ostatnich latach w forcie zainstalowano dwie kolejne armaty, zamontowane na wozach artylerii polowej. Lufy dział, podarowane miastu Fairhaven przez Muzeum Wielorybnictwa w New Bedford, pochodzą prawdopodobnie z czasów wojny 1812 r., ale nie mają bezpośredniego związku z Fortem Phoenix.

W czasie wojny secesyjnej fort został przebudowany z nową prochownią i wyposażony w osiem dział.

W czasie II wojny światowej w forcie znajdowała się bateria czterech holowanych dział 37 mm, składająca się z motorowych łodzi torpedowych (AMTB).

Obecnie wiosną i jesienią w Forcie Phoenix odbywają się spotkania historyczne organizowane przez lokalną grupę rekonstrukcyjną - Fairhaven Village Militia.^[7]

Unitarian Memorial Church to zabytkowy kościół przy 102 Green Street w Fairhaven, Massachusetts, siedziba Unitarian Universalist Society of Fairhaven.

Zgromadzenie zostało założone w 1819 roku, w 1832 roku przeniosło się do budynku Washington Street Christian Meetinghouse, a w 1840 roku powołało swojego pierwszego pastora. Obecnie pastorem jest Wielebny Jordinn Nelson Long, a przewodniczącym Stowarzyszenia jest Lawrence DeSalvatore. UUSF jest kongregacją członkowską Unitarian Universalist Association z siedzibą w Bostonie, a także uznaną GLBTQA Welcoming Congregation, UUA Honor Congregation oraz częścią ruchu Green Sanctuary. Nabożeństwa odbywają się w neogotyckim sanktuarium o godz. 10.30 od września do połowy czerwca każdego roku. W 1996 r. kościół został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków (National Register of Historic Places).

Unitariański Kościół Pamięci w Fairhaven został zbudowany, sfinansowany i podarowany Unitarianom w 1904 roku przez Henry'ego H. Rogersa dla uczczenia pamięci jego matki, Mary Eldredge Huttleston. Kościół został zaprojektowany przez bostońskiego architekta Charlesa Brighama w stylu gotyckiego odrodzenia. Jego wysokość wynosi 34,75 m (sto czternaście stóp), długość 30,48 m (sto stóp), a szerokość 16,15 m (pięćdziesiąt trzy stopy). Nawa główna ma szerokość 9,75 m (trzydzieści dwie stopy) i długość 21,64 m (siedemdziesiąt jeden stóp). Nawa główna ma sześćdziesiąt dwie stopy (18,90 m) długości i sześć stóp (1,83 m) szerokości. Kościół, dom parafialny i dawna plebania (obecnie Harrop Center) Towarzystwa Unitariańskiego są tak rozmieszczone, że tworzą trzy strony czworokąta, położonego wśród zadbanych trawników i krzewów. Na zewnątrz dominuje granit (wydobywany lokalnie) z dekoracyjnymi rzeźbami z wapienia indyjskiego, a we wnętrzach - marmur i rzeźby z wapienia. Wszystkie dzieła sztuki kamieniarskiej zostały wykonane przez czterdziestu pięciu włoskich rzemieślników sprowadzonych do Fairhaven przez Rogersa.^[12]

Hazelwood Park to publiczny park przy Clark's Point w New Bedford w stanie Massachusetts. Park zajmuje działkę o powierzchni 23 akrów na zachodniej stronie południowego półwyspu New Bedford, pomiędzy Rodney French Boulevard i Brock Avenue. Rozciąga się z niego widok na zatokę Clark's Cove, która wpada do zatoki Buzzards Bay. W 2010 r. park został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków (National Register of Historic Places).

Początki parku sięgają trzech posiadłości wiejskich, które powstały na tym terenie w XIX wieku. Nazwa parku pochodzi od posiadłości Josepha Congdona, którego gotycki dom z lat 1839-40 stoi w pobliżu centrum parku. Congdon nazwał swoją posiadłość "Hazelwood" i zbudował ogród angielski na zalesionym wówczas półwyspie Clark's Point.

W parku znajdują się również dwa późniejsze domy: Coffin-Howland House, który może zawierać fragmenty powozowni Congdona, jest zniszczony przez pożar i ogrodzony, a Howland House, zbudowany w 1890 r., znajduje się w pobliżu Brock Avenue i jest zdominowany przez dużą powozownię i stajnię.

Pod koniec lat 90. XIX wieku teren ten zaczął się zabudowywać, a miasto New Bedford zaczęło kupować tereny pod parki publiczne. W 1902 roku nabyło posiadłość Hazelwood. Zatrudniło Warrena Manninga, który wcześniej pracował dla Fredericka Law Olmsteda, do zaplanowania parku.^[14]