Monroe - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Pierwszy Kościół Metodystów w Monroe, Green County, Wisconsin, obecnie Monroe Arts Center, to budowla w stylu gotyckiego odrodzenia, zaprojektowana przez byłego architekta stanowego Wisconsin, E. Townsenda Mixa z Milwaukee, zbudowana z cegły Cream City. Został zbudowany w 1869 roku przez Pierwszą Metodystyczną Kongregację Episkopalną w Monroe w miejsce wcześniejszego budynku kościelnego z 1843 roku. Przylegającą do niego plebanię ukończono w 1886 r., a cały zespół został poświęcony w 1887 r.

Dzięki ostrołukowym oknom, stromemu dachowi i wysokiej, wąskiej wieży kościół jest przykładem stylu późnego odrodzenia gotyckiego. Skośna narożna wieża dzwonnicy i dekoracyjna ceglana ściana to kolejne cechy charakterystyczne projektu Mixa. Być może najbardziej rzucającym się w oczy elementem jest okno różane z kunsztowną ornamentyką na fasadzie frontowej, złożone z witraży w kształcie łezki.

W 1975 r. budynek został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków (National Register of Historic Places).^[1]

Monroe Water Tower to zabytkowa wieża ciśnień zbudowana w 1889 roku w Monroe w stanie Wisconsin. W 2005 r. została wpisana do Krajowego Rejestru Zabytków (National Register of Historic Places).

Pierwsi osadnicy przybyli do Monroe w latach trzydziestych XIX wieku. Społeczność rozrastała się, powstał tartak i inne małe zakłady przemysłowe. Kolej pojawiła się w 1858 roku i w tym samym roku Monroe zostało zarejestrowane jako wieś. W 1870 roku zorganizowano straż pożarną - ważną służbę publiczną - ale jej źródło wody było niewiele lepsze od brygady z wiadrami. W 1888 roku Monroe Electric Light Company zaczęła dostarczać prąd do domów i oświetlenie uliczne. W tym samym roku firma Wisconsin Telephone Company zaczęła oferować ograniczone usługi telefoniczne.

W maju 1889 roku W.H. Wheeler z Beloit zaoferował wykonanie odwiertu i budowę "zakładu wodociągowego" dla Monroe. Rada miejska zatwierdziła projekt, zgadzając się na jego sfinansowanie, jeśli Wheeler będzie obsługiwał system. Prace rozpoczęto, ale po kilku problemach Wheeler przyjął na siebie obowiązki miasta w zamian za 20-letnią koncesję na eksploatację systemu wodociągowego. Projekt nabrał tempa i do końca 1889 roku wywiercono studnię, postawiono wieżę ciśnień i położono linie wodociągowe. Udany test przeprowadzono w Nowy Rok 1890.

Wieża została zbudowana tak, jak wygląda dzisiaj. Z wapiennego fundamentu wznoszą się kremowe ceglane ściany na wysokość 80 stóp, tworząc cylinder o średnicy 28 stóp. Na szczycie ceglanych murów znajduje się stalowy zbiornik mieszczący 100 000 galonów wody; pierwotnie był to drewniany zbiornik o tej samej pojemności. Obecny zbiornik jest przykryty stalowym stożkiem. Ściany są poprzecinane czterema otworami na bulaje w połowie wysokości i czterema następnymi tuż pod szczytem cegły. Do środka prowadzą drzwi na dole, gdzie drewniane schody wspinają się wokół wewnętrznego cylindra z cegły, który osłania rurę wychodzącą ze studni i stanowi dodatkowe podparcie dla zbiornika znajdującego się powyżej. Kolejne drzwi na szczycie wieży otwierają się na metalowe schody na zewnątrz wieży, które prowadzą na pomost wokół metalowego zbiornika.

Chociaż wieża ciśnień wydaje się teraz oczywistym rozwiązaniem dla małego miasteczka, w 1889 roku konkurowały ze sobą różne pomysły i Wheeler musiał bronić swojego projektu. Twierdził, że wzniesiony zbiornik jest lepszy niż same pompy, ponieważ niezawodnie zapewniałby wysokie ciśnienie, gdyby trzeba było ugasić pożar. Podwyższony zbiornik był lepszy niż rura pionowa, ponieważ Monroe nie miał wysokiego wzgórza, na którym mógłby go umieścić, a gdyby rura pionowa została opuszczona, ciśnienie wody spadłoby. Drewniany zbiornik był bardziej niezawodny niż metalowy i lepiej chronił wodę przed zamarzaniem (koszty również mogły mieć wpływ na jego preferencje).

Społeczność wydawała się zadowolona z tego systemu. Monroe Sentinel zwrócił uwagę na "skuteczną ochronę przeciwpożarową", która obniżyłaby stawki ubezpieczeniowe i podniosła wartość nieruchomości. W domach ludzie mieli wygodną i czystą wodę.

Wheeler początkowo zarządzał zakładem wodociągowym, ale w 1898 roku zwrócił się do miasta o jego przejęcie. W 1906 roku miasto kupiło go za 85 000 dolarów. W 1914 roku drewniany zbiornik wymagał wymiany i miasto zastąpiło go obecnym stalowym zbiornikiem zbudowanym przez firmę Des Moines Bridge and Iron Company. Zbiornik ten służył społeczności do 1993 roku. Wówczas miasto rozważało zburzenie wieży, ale Towarzystwo Historyczne Monroe podjęło działania na rzecz jej zachowania. Wieża została uznana za kwalifikującą się do NRHP z powodu dwóch kryteriów: jest dobrym przykładem małomiasteczkowej konstrukcji wieży ciśnień z końca XIX wieku i symbolizuje punkt zwrotny, w którym władze Monroe zaczęły świadczyć główne usługi publiczne.^[3]

Dom Generała Francisa H. Westa to ośmiokątny dom zbudowany w 1860 roku w Monroe, Wisconsin. Został wpisany na listę National Register of Historic Places w 1975 r. ze względu na związek z historycznie znaczącym Westem oraz nietypowe połączenie wielu wielokątów.

Francis H. West był mieszkańcem Nowej Anglii, który przybył na zachód i został wczesnym osadnikiem w rejonie Monroe. Miał bogatą karierę zawodową, był m.in. górnikiem ołowiu, drwalem, senatorem stanowym i odkrywcą Kalifornii. W czasie wojny secesyjnej dowodził 31. ochotniczym pułkiem piechoty Wisconsin. W latach 50. XIX wieku West zbudował drewniany ośmiokątny dom na tej samej posesji, co obecny dom, ale został on zburzony w latach 30.

West zbudował obecny ośmiokątny dom w latach 1860-1861, o ścianach z cegły wysokich na dwa piętra. Większość domów ośmiokątnych to pojedyncze ośmiokąty, ale ten składa się z trzech połączonych wielokątów, z prostokątnym skrzydłem za nimi i małą ośmiokątną kopułą na szczycie. Stylizacja zewnętrzna jest w stylu włoskim, z klamrami i gałkowymi zawieszkami pod okapem.

Wewnątrz na pierwszym piętrze znajduje się foyer, salon, gabinet i jadalnia, a w prostokątnym skrzydle - kuchnia, pokój rodzinny i patio. Niektóre z tych pomieszczeń mają podłogi wyłożone parkietem. Na drugim piętrze znajdują się sypialnie i łazienka, a w prostokątnym skrzydle - biblioteka. Dom Westa od początku posiadał progresywny jak na tamte czasy grawitacyjny system hydrauliczny zasilany przez zbiornik na poddaszu oraz system "klimatyzacji", w którym powietrze z kopuły na górze wpadało do pomieszczeń poniżej.

Orson Fowler z Nowego Jorku był zwolennikiem domów ośmiokątnych, publikując w 1847 roku książkę na ich temat. Nie jest jasne, w jakim stopniu Francis West był pod wpływem Fowlera, ale kombinacja wielokątów zastosowana przez Westa jest unikalna w Wisconsin i nie jest pomysłem Fowlera.^[5]