Madison - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Eleutherian College, który w 1993 r. został wpisany na listę National Register of Historic Places, a w 1997 r. uznany za National Historic Landmark, został założony jako Eleutherian Institute w 1848 r. przez grupę lokalnych antyniewolniczych baptystów w Lancaster w hrabstwie Jefferson. Nazwa instytutu pochodzi od greckiego słowa eleutheros, oznaczającego "wolność i równość". Do szkoły przyjmowano uczniów bez względu na pochodzenie etniczne czy płeć, w tym uwolnionych i zbiegłych niewolników. Pierwsze klasy rozpoczęły naukę w szkole średniej 27 listopada 1848 roku. W 1854 r. zmieniono nazwę szkoły na Eleutherian College, kiedy to zaczęto oferować kursy na poziomie college'u. Jest to drugi college w Stanach Zjednoczonych na zachód od Gór Allegheny i pierwszy w stanie Indiana, który oferuje edukację międzyrasową. Odrestaurowany trzypiętrowy kamienny budynek kaplicy i klasy został zbudowany w latach 1853-1856 i obecnie służy jako muzeum lokalnej historii.

W dekadzie poprzedzającej amerykańską wojnę secesyjną studenci afroamerykańscy stanowili około jednej czwartej do jednej trzeciej wszystkich uczniów instytutu, a szczytowy okres nauki przypadał na lata 1855-1861. W tym okresie liczba studentów wynosiła 150 osób, jednak wkrótce spadła, a po 1861 roku nie zapisano do szkoły żadnego czarnego studenta. W czasie wojny secesyjnej teren college'u był wykorzystywany do szkoleń wojskowych, a w jego głównym budynku odbywały się spotkania i koncerty. College został zamknięty w 1874 roku, ale główny budynek był używany jako prywatna szkoła średnia i szkoła dla nauczycieli do 1887 roku, kiedy to powiernicy miasta Lancaster zakupili budynek do użytku jako szkoła publiczna, która została zamknięta w 1938 roku. Historic Madison, organizacja zajmująca się ochroną zabytków w hrabstwie Jefferson, otrzymała szkołę jako dar w 1973 roku, a w 1990 roku sprzedała ją obecnym właścicielom. Nowi właściciele utworzyli w 1996 roku Historic Eleutherian College Inc. jako grupę non-profit. Główny budynek został odrestaurowany tak, aby wyglądał jak z lat 50-tych XIX wieku.^[3]

Madison Historic District to dzielnica historyczna znajdująca się w Madison w stanie Indiana. W 2006 roku została ona uznana za National Historic Landmark ze względu na swoje unikalne piękno i architekturę Środkowego Zachodu. Wśród wyróżniających się budynków w tej dzielnicy znajdują się Lanier Mansion, jeden z dwóch budynków oddzielnie uznanych za National Historic Landmark w tej dzielnicy, oraz Schofield House, miejsce narodzin Wielkiej Loży Indiany. W sumie dzielnica obejmuje 133 przecznice Madison w stanie Indiana, z widokiem na rzekę Ohio w hrabstwie Jefferson w stanie Indiana.

Największe znaczenie Madison miało przed rokiem 1860. Był to ważny węzeł komunikacyjny, który przejmował handel rzeczny i przewoził go w głąb lądu Indiany. Po zmianie szlaków transportowych Madison podupadło, aż do czasu, gdy ponad sto lat później uratował je przemysł turystyczny.

Wiele znaczących budynków w tej dzielnicy zostało zbudowanych przez architekta Francisa Costigana, pochodzącego z Madison, który preferował styl greckiego odrodzenia. Dwa z nich to National Historic Landmarks: Lanier Mansion i Charles L. Shrewsbury House. Lanier Mansion to dawny dom Jamesa Laniera, który pożyczał pieniądze gubernatorowi Oliverowi P. Mortonowi na prowadzenie rządu stanu Indiana, aby ominąć proces legislacyjny w latach 1862-1865. Dom Shrewsbury-Windle został zbudowany dla kapitana parowca Charlesa Shrewsbury'ego, który później został burmistrzem Madison. Sam Costigan zbudował swój dom w tej dzielnicy i jest on uważany przez współczesnych architektów za jeden z najlepszych sposobów wykorzystania wąskiej działki. Za główną ozdobę domu uważa się trzydziestostopowy salon.

W dzielnicy znajduje się również odrestaurowana zajezdnia kolejowa z 1895 roku oraz muzeum Towarzystwa Historycznego Hrabstwa Jefferson. Kiedy w 1835 roku po raz pierwszy zbudowano linię kolejową Madison & Indianapolis, Madison było znacznie większe niż nowa stolica stanu Indianapolis. Linia kolejowa została zbudowana przez irlandzkich robotników.

Fontanna na Broadwayu została po raz pierwszy pokazana na Wystawie Stulecia w 1876 roku, a następnie zaprezentowana w Madison w 1884 roku. Została wyprodukowana przez odlewnię żelaza należącą do Adriana Janesa, który jest również odpowiedzialny za wykonanie kopuły budynku Kapitolu USA. Fontanna została zastąpiona reprodukcją w 1981 roku.

Madison było również ważnym przystankiem Kolei Podziemnej, a wiele domów w okolicy służyło niegdyś do pomocy w ucieczce niewolnikom.^[5]