Inyo National Forest - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Ośrodek narciarski June Mountain to ośrodek zimowy we wschodnich górach Sierra Nevada, położony w pobliżu jeziora June Lake, na południowy wschód od Parku Narodowego Yosemite.

June Mountain, podobnie jak jej sąsiad i obecny właściciel, Mammoth Mountain Ski Area, jest tradycyjnie popularna wśród narciarzy z południowej Kalifornii, częściowo ze względu na względną łatwość dostępu samochodem w zimie w porównaniu z ośrodkami nad jeziorem Tahoe, które są tradycyjnie bardziej dostępne dla mieszkańców północnej Kalifornii. Ośrodek jest również popularny wśród mieszkańców, uczniów szkół podstawowych i średnich oraz drużyn wyścigowych z okolicznych małych miasteczek hrabstwa Mono, z których wiele jest uzależnionych od ośrodka, gdyż stanowi on znaczną część ich zimowej bazy turystycznej.

June Mountain była gospodarzem zawodów 2006 Ski Mountaineering Race Series oraz narciarskich i snowboardowych części Zimowych Igrzysk Kalifornijskich 2006 w marcu 2006 r.

Góra June Mountain oferuje również przejażdżki wyciągiem krzesełkowym do schroniska przez całe lato, a także szlaki turystyczne i inne malownicze elementy, które są dostępne przez całe lato.

21 czerwca 2012 r. Mammoth Mountain i Starwood Capital Group ogłosiły, że zamkną June Mountain na sezon letni i zimowy 2012-2013, po 50 latach nieprzerwanej działalności. W odpowiedzi powstał aktywny ruch obywatelski, który wyraził zaniepokojenie perspektywami utrzymania lokalnej społeczności w przypadku zamknięcia góry. Z nową strategią, aby w końcu zainwestować w naśnieżanie, wyciąg krzesełkowy i marketing, June Mountain została ponownie otwarta w sezonie 2013-2014.

W 2014 roku Mammoth Mountain kupił Bear Mountain i Snow Summit za 38 milionów dolarów. W 2017 roku Mammoth Resorts ogłosił sprzedaż przez Starwood partnerstwu Aspen Skiing Company i KSL Capital Partners, nazwanemu później Alterra Mountain Company.^[1]

Jezioro w Kalifornii. Convict Lake to jezioro położone w hrabstwie Mono, w stanie Kalifornia, w Stanach Zjednoczonych, usytuowane w paśmie Sherwin Range w górach Sierra Nevada. Znane jest z turkusowo-niebieskiej wody, otaczających je malowniczych gór, możliwości połowu pstrągów i niezwykłej historii. Nazwa jeziora została zmieniona z tradycyjnej nazwy Mono przez amerykańskich osadników po incydencie, który miał miejsce 23 września 1871 roku, kiedy to grupa skazańców uciekła z więzienia w Carson City w stanie Nevada i schroniła się w pobliżu jeziora. Ścigał ich oddział policji, a gdy ich dogonił, doszło do strzelaniny, w której zginęło lub zostało rannych wielu członków oddziału i skazańców. Skazańcy, którzy przeżyli, początkowo uciekli, ale w końcu zostali schwytani i przewiezieni z powrotem do więzienia, gdzie jednak zostali zlinczowani.^[2]

Krater Panum to stożek wulkaniczny, który jest częścią Mono-Inyo Craters, łańcucha ostatnich stożków wulkanicznych na południe od Mono Lake i na wschód od Sierra Nevada, w Kalifornii, w Stanach Zjednoczonych. Krater Panum ma od 600 do 700 lat i wykazuje wszystkie cechy charakterystyczne dla podręcznikowej kopuły z lawy ryolitowej.

Wulkany ryolitowe charakteryzują się dużą zawartością krzemionki (kwarcu) w lawie. Zawartość krzemionki w Panum wynosi około 76 procent. Dzięki temu lawa jest bardzo lepka, czyli gęsta, i bardzo szklista. Produktami tej erupcji ryolitu są pumeks i obsydian - szkło wulkaniczne, z którego rdzenni Amerykanie wyrabiali groty strzał i skrobaki.

Krater Panum powstał w wyniku sekwencji zdarzeń. Pierwsze wydarzenie zostało spowodowane przez magmę wydobywającą się z głębi skorupy ziemskiej. Kiedy ta niezwykle gorąca, płynna skała zetknęła się z wodą tuż pod powierzchnią, woda rozprężyła się w parę wodną i nastąpiła duża, gwałtowna erupcja. Materiał wyrzucony w powietrze przez parę, głównie stare osady z dna jeziora, odkładał się wokół nowego otworu w postaci małych kopców. W powietrze wyleciało tak dużo gruzu, że pozostał po nim rozległy krater.

Po wydmuchaniu tych gruzów fontanna żużlu wystrzeliła na dużą odległość w niebo. Gdy ta ogromna ilość popiołu i pumeksu zaczęła opadać z powrotem na ziemię, utworzyła pierścień pumeksowy, czyli stożek żużlowy, wokół pierwotnego ujścia. Ten stożek żużlowy jest widoczny do dziś.

Po gwałtownych erupcjach dwóch pierwszych faz, pozostała część gęstej magmy powoli wydostawała się na powierzchnię w postaci serii kopuł. Każda kopuła zaczynała się od wypływu lepkiej lawy ryolitowej, która twardniała i tworzyła czapę nad ujściem. Gdy magma nadal napierała w górę, czapka (lub kopuła) pękała i opadała na zewnątrz nowo utworzonej kopuły. Zdarzało się to tak często, że z tych rozbitych kawałków powstawała nowa góra, zwana brekcją okruchową. Góra budowała się w ten sposób aż do momentu, gdy siła wewnątrz wulkanu osłabła i nie powstawały już nowe kopuły. Ostatnia z nich stoi do dziś.

Gdy ostatnia kopuła stwardniała, rozpoczął się okres budowy iglic. Gruba lawa wypychała się przez szczeliny twardniejącej kopuły i tworzyła iglice przypominające zamki. Tworzenie się iglic było analogiczne do przeciskania się pasty do zębów przez otwór tubki i formowania małej wieży, zanim się przewróci. Większość iglic w Panum przewróciła się i pękła z powodu szybkiego stygnięcia i wielu małych eksplozji u ich podstaw. Większość skalnego gruzu na szczycie kopuły to pozostałości rozbitych iglic.

Centralna kopuła lawy powstała z odgazowanego materiału i składa się z pumeksu i obsydianu o tym samym składzie. Różnica między nimi jest związana z ulatnianiem się gazu podczas stygnięcia magmy. Magma, która utworzyła kopułę, miała w sobie rozpuszczony gaz, jak butelka wody seltzer. Gdy magma unosiła się ku powierzchni, gdzie panowało mniejsze ciśnienie niż na głębokości, gaz się rozprężał, tworząc dziury lub pęcherzyki w pumeksie. Magma, która pozostawała pod ciśnieniem, a jednocześnie szybko się ochładzała, lub która już utraciła gaz, tworzyła obsydian.

W kraterze Panum często występują wstęgi napływowe zawierające zarówno obsydian, jak i pumeks. W kopule można również zaobserwować inną typową teksturę, zwaną skorupą chlebową. Tekstury skorupy chlebowej powstają, gdy wnętrze stygnącej skały jest nadal gorące i ulatnia się z niego gaz, podczas gdy powierzchnia zewnętrzna już ostygła. Gdy gaz rozszerza się od wewnątrz, powierzchnia zewnętrzna pęka, pozwalając mu się wydostać.^[3]

Jezioro Sabrina to jezioro powstałe w wyniku spiętrzenia wody w środkowym widelcu Bishop Creek. Znajduje się ono na południowy zachód od Bishop w Kalifornii, przy drodze stanowej California State Route 168, na terenie Inyo National Forest. Znajduje się tam kawiarnia oraz przystań. Tama została zbudowana w latach 1907-8 w celu zapewnienia stałego dopływu wody do elektrowni hydraulicznych. Jezioro jest częścią systemu Bishop Creek.

Miejscowi mieszkańcy wymawiają nazwę jeziora "Sah-bry-nuh"; jednak pierwotnie jezioro nosiło imię pani Sabriny (wymawiane: suh-BREE-nuh) Hobbs, żony C.M. Hobbsa, pierwszego dyrektora generalnego California Nevada Power Company, która zbudowała tamę. Przyczyna zmiany wymowy nazwy jeziora na przestrzeni lat nie jest jasna.

Odcinek drogi stanowej nr 168 od jeziora Sabrina na wschód do miejscowości Aspendell jest zamykany dla większości pojazdów w miesiącach zimowych, a jego otwarcie następuje zazwyczaj dopiero w połowie lub pod koniec kwietnia, ze względu na konieczność odśnieżania. Bramka do zimowego zamknięcia drogi znajduje się na południowy zachód od Aspendell.^[5]

Sosna długowieczna. Methuselah – okaz sosny długowiecznej, rosnący w Górach Białych w Kalifornii. Okazy sosny długowiecznej bywają określane jako najstarsze współcześnie żyjące drzewa na Ziemi, jednak istnieją znacznie starsze kolonie wegetatywnie rozmnażającej się topoli osikowej. „Methuselah” jest najstarszym nazwanym okazem drzewa iglastego. Jego wiek ustalony został w 1957 roku na 4723 lata, a późniejsze badania szacują go na 4845 lat. Kiełkowanie datuje się na 2832 rok p.n.e. Starszy od niego jest, odkryty pod koniec lat 50. XX w. a datowany w 2012 roku, nienazwany żyjący okaz z Gór Białych, którego wiek przekracza 5 tys. lat. Do tego momentu starszym niż „Methuselah” okazem sosny długowiecznej, był tylko Prometheus, rosnący w górach Nevady, liczący ponad 4800 lat. Został jednak ścięty w 1964 roku.

Drzewo zostało odkryte w 1953 roku przez Edmunda Schulmana, pracownika Laboratory of Tree-Ring Research na Uniwersytecie Arizony. Drzewo rośnie na wysokości około 3070 m n.p.m. Jego dokładna lokalizacja nie jest podawana do wiadomości publicznej, w celu ochrony okazu.^[10]

Kratery Mono-Inyo to wulkaniczny łańcuch kraterów, kopuł i wypływów lawy w hrabstwie Mono we wschodniej Kalifornii. Łańcuch rozciąga się na długości 25 mil od północno-zachodniego brzegu jeziora Mono do południowej części góry Mammoth. Pole wulkaniczne Mono Lake stanowi najbardziej wysuniętą na północ część łańcucha i składa się z dwóch wysp wulkanicznych na jeziorze i jednego wulkanu stożkowego na jego północno-zachodnim brzegu. Większość kraterów Mono, które stanowią większą część północnej części łańcucha Mono-Inyo, to wulkany freatyczne, które od tego czasu zostały zatkane lub przesłonięte przez kopuły ryolitowe i strumienie lawy. Łańcuch wulkaniczny Inyo stanowi większą część południowej części łańcucha i składa się z dołów po wybuchu freatycznym oraz przepływów i kopuł lawy ryolitowej. Najbardziej na południe wysunięta część łańcucha składa się z fumaroli i dołów eksplozji na Mammoth Mountain oraz zespołu stożków żużlowych na południe od tej góry; te ostatnie nazywane są Czerwonymi Stożkami.

Erupcje wzdłuż wąskiego systemu szczelin pod łańcuchem rozpoczęły się w zachodniej fosie kaldery Long Valley 400 000 do 60 000 lat temu. W tym okresie uformowała się góra Mammoth. Wielokrotne erupcje od 40 000 do 600 lat temu utworzyły kratery Mono, a erupcje od 5 000 do 500 lat temu utworzyły łańcuch wulkaniczny Inyo. Spływy lawy sprzed 5 tys. lat utworzyły Czerwone Stożki, a wyrobiska po wybuchach na Mammoth Mountain zostały wykopane w ciągu ostatniego tysiąca lat. Podniesienie się wyspy Paoha w jeziorze Mono około 250 lat temu to najnowsza aktywność. Erupcje te najprawdopodobniej pochodzą z małych zbiorników magmy, a nie z jednej dużej komory magmowej, jak ta, która 760 tys. lat temu spowodowała potężną erupcję w kalderze Long Valley. W ciągu ostatnich 3 tys. lat erupcje występowały co 250-700 lat. W 1980 r. seria trzęsień ziemi i wypiętrzenie w obrębie kaldery Long Valley i na południe od niej wskazały na wznowienie aktywności w tym rejonie.

Region ten był wykorzystywany przez ludzi od wieków. Obsydian był zbierany przez Paiutów z plemienia Mono do wyrobu ostrych narzędzi i grotów strzał. W czasach współczesnych skała szklista jest nadal usuwana w celu wykorzystania w handlu i jako ozdoba podwórek. Na przełomie XIX i XX wieku w Mono Mills przetwarzano drewno ścięte na wulkanach lub w ich pobliżu na potrzeby pobliskiego miasta Bodie. Przekierowanie wody do systemu Los Angeles Aqueduct z ich naturalnych ujść w jeziorze Mono rozpoczęło się w 1941 roku po tym, jak pod kraterami Mono wycięto tunel wodny. Pole wulkaniczne Mono Lake i duża część Mono Craters zostały objęte ochroną w ramach Mono Basin National Forest Scenic Area w 1984 roku. Użytkowanie zasobów wzdłuż całego łańcucha jest zarządzane przez Służbę Leśną Stanów Zjednoczonych jako część Lasu Narodowego Inyo. Wzdłuż łańcucha można uprawiać różne formy aktywności, w tym turystykę pieszą, obserwację ptaków, kajakarstwo, narciarstwo i kolarstwo górskie.^[11]