Independence - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

The Malek Theatre, znany również jako The Malek, to teatr w stylu Art Deco w centrum Independence, w stanie Iowa, który został zbudowany w 1947 roku. Zastąpił on Grand Theatre, który spłonął 3 marca 1945 roku. Został zaprojektowany przez pracownię Wetherell & Harrison dla Boba C. Maleka i miał być ognioodporny. Ma dach z kratownic stalowych. W przedniej części znajduje się schodkowa wieża wykonana ze szkła strukturalnego i pustaków szklanych. W 2009 r. wnętrze było w większości oryginalne, z oprawami oświetleniowymi w stylu Art Deco i giętymi sufitami. Artysta Merle Reed z Kalifornii ręcznie namalował projekty wnętrz w 1945 r.

W 1982 r. teatr został podzielony na dwie części, a w 2002 r. usunięto ścianę działową.

W 2009 r. został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków.

Teatr został uznany za historycznie istotny "jako doskonały przykład teatru w stylu Art Deco, który posiada wysoki stopień integralności na zewnątrz i wewnątrz, zaprojektowany przez biuro architektoniczne Wetherell & Harrison z Des Moines". Jest to jeden z zaledwie dwóch budynków w stylu Art Deco w Independence. Drugim jest gmach sądu hrabstwa Buchanan, który został zbudowany dzięki pracy Public Works Administration w latach 30. ubiegłego wieku. "Zewnętrzna część teatru posiada cechy charakterystyczne dla stylu Art Deco, w tym centralną, schodkową wieżę, gładko wykończone powierzchnie z Glastone oraz zakrzywione ściany z Glastone i pustaków szklanych. Wnętrze charakteryzuje się wysokim stopniem integralności z cechami stylu Art Deco, takimi jak zakrzywione ściany, ścięte sufity podświetlane neonem, wygięte oprawy neonowe, stylizowane motywy roślinne i ozdobne metalowe oprawy oświetleniowe. Teatr zachowuje integralność projektu, wykonania, materiałów, wrażenia, skojarzeń, lokalizacji i otoczenia.

W 2009 roku wiele obrazów zostało odrestaurowanych lub przemalowanych. W 2009 r. planowano wymianę pary wysokich kolumn po bokach sceny, korzystając z projektów otrzymanych od firmy Wetherell Ericsson Architects z Des Moines w stanie Iowa.

Teatr Malek został otwarty w 1946 roku na terenie zajmowanym wcześniej przez teatr The Grand, który mieścił się w południowej części Hotelu Gedney, wybudowanego w czasach świetności miasta, gdy odbywały się tam wyścigi konne. Budynek hotelu wraz z teatrem spłonął w 1945 roku, a właściciel teatru, Bohumil "Bob" Malek, znany miejscowy biznesmen, postanowił wybudować nowe miejsce i nadał mu nazwę The Malek Theatre. Nowy teatr był marzeniem mecenasa z tamtej epoki. Mieścił dwie sale do prywatnych pokazów, każda z drzwiami i grubymi szybami, aby wyeliminować dźwięki z zewnątrz i do wewnątrz. Jedna z sal nosiła nazwę "płaczalni", przeznaczonej dla rodziców, którzy nie chcieli, aby ich marudne dziecko przeszkadzało w oglądaniu filmu innym widzom.

Budynek ma wymiary 60 na 140 stóp (18 m × 43 m) i wysokość 42 stóp. Z zewnątrz zbudowany jest z kamienia Lannon, witreolitu i pustaków szklanych. Jest w 100% ognioodporny i wyposażony w najnowocześniejszy sprzęt i instalacje (cytat z 1946 roku). Budowa teatru kosztowała 140 000 dolarów, a jej zakończenie zajęło rok.

W 1985 roku ówcześni dyrektorzy uznali, że można by zwiększyć liczbę widzów, gdyby teatr został podzielony na dwie sale z 300 miejscami zamiast pierwotnej, niepodzielnej widowni z 862 miejscami. Pomimo inwestycji, nowo podzielony teatr wkrótce potem zamknięto.

W styczniu 2014 r. teatr pozostawał zamknięty, a jego wygląd zewnętrzny powoli ulegał drobnym aktom wandalizmu i nieprzyjaznemu klimatowi północno-wschodniej Iowy.^[3]

Dom Lee, znany również jako Lee, Captain Daniel S. and Fannie L. House, w Independence, Iowa, został zbudowany w 1867 roku przez Davida J. Robertsa.

Zgodnie z formularzem nominacji przygotowanym przez Towarzystwo Historyczne Hrabstwa Buchanan: Dom Lee, zbudowany w 1867 roku, jest doskonałym przykładem stylu włoskiego w architekturze domowej, popularnego w Stanach Zjednoczonych w latach 1840-1885. Jego prosta, sześcienna forma, symetryczne proporcje, belweder i szerokie zastosowanie wsporników są typowe dla tego stylu. Daniel S. Lee był wybitnym wczesnym osadnikiem w Independence. Lee został pierwszym ochotnikiem z hrabstwa Buchanan, który walczył w wojnie secesyjnej, i pomógł zebrać kompanię ludzi, którzy do niego dołączyli. W 1917 r. dom stał się siedzibą Peoples Memorial AKA Peoples Hospital. Pomimo wykorzystania go jako szpitala dom Lee zachował integralność projektu, materiałów i wykonania.

Wówczas, w 2010 roku, Towarzystwo Historyczne Hrabstwa Buchanan planowało wyremontować budynek "jak pozwolą na to fundusze", wyposażyć go w historyczne eksponaty ze swojej kolekcji i prowadzić w nim muzeum domowe oraz miejsce spotkań. W 2016 roku, według strony internetowej Towarzystwa, wszystko to było nadal w planach.

Budynek został wpisany na listę U.S. National Register of Historic Places 7 stycznia 2010 roku. Wpis ten został ogłoszony jako wyróżniony w cotygodniowym wykazie National Park Service z 15 stycznia 2010 r.^[4]

Maas Commercial Building to zabytkowy budynek znajdujący się w Independence, w stanie Iowa, w Stanach Zjednoczonych. Centralna dzielnica biznesowa rozwinęła się w Independence na wschodnim brzegu rzeki Wapsipinicon. Pożary w latach 1873 i 1874 zniszczyły drewniane budynki, które pierwotnie zostały tam zbudowane. Zostały one zastąpione budynkami z cegły i kamienia, a drewniane szopy, które towarzyszyły budynkom handlowym, zostały zlikwidowane. Ten dwupiętrowy ceglany budynek w stylu włoskim był jednym z nowych budynków zbudowanych w 1874 roku. Charakteryzuje się równomiernie rozmieszczonymi łukowatymi oknami z odlewanymi metalowymi okapami i wydatnym metalowym gzymsem. Budynek został wpisany na listę National Register of Historic Places w 1998 r.^[5]

Fishe-Plane Commercial Building to zabytkowy budynek znajdujący się w Independence, w stanie Iowa, w Stanach Zjednoczonych. Centralna dzielnica biznesowa rozwinęła się w Independence na wschodnim brzegu rzeki Wapsipinicon. Pożary w latach 1873 i 1874 zniszczyły drewniane budynki, które pierwotnie zostały tam zbudowane. Zostały one zastąpione budynkami z cegły i kamienia, a drewniane szopy, które towarzyszyły budynkom handlowym, zostały zlikwidowane. Ten dwupiętrowy, ceglany budynek w stylu włoskim był jednym z nowych budynków zbudowanych w 1874 roku. Jego budowę przypisuje się pochodzącemu z Anglii George'owi Netcottowi Jr, który był właścicielem firmy George Netcott Brick Yards. Przypisuje mu się zasługę w budowie wielu ceglanych budynków w mieście. Budynek posiada równomiernie rozmieszczone łukowate okna z metalowymi okapami i wydatny metalowy gzyms. W 1997 r. budynek został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków (National Register of Historic Places).^[6]

Dom Roberta R. i Julii L. Plane to zabytkowa rezydencja położona w Independence, w stanie Iowa, w Stanach Zjednoczonych. Zbudowany w 1885 roku, ten 2,5-piętrowy dom szkieletowy jest lokalnie ważny jako nienaruszony przykład stylu Stick. Budowę domu przypisuje się miejscowemu budowniczemu Jacobowi Manzowi, niemieckiemu imigrantowi, który przed osiedleniem się w Independence mieszkał w kilku miejscach w Stanach Zjednoczonych. Wystrój domu pozostał niezmieniony, nawet po dobudowaniu tylnej części i powiększeniu frontowego ganku. Robert i Julia Plane pobrali się w 1882 roku. Była to jego druga żona, ponieważ jego pierwsza żona Emeline zmarła w 1878 roku. Był właścicielem sklepu z narzędziami w centrum miasta. W 1999 r. dom został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków.^[7]

Dom Eliphaleta W. i Catherine E. Jaquish Purdy to zabytkowa rezydencja położona w Independence, w stanie Iowa, w Stanach Zjednoczonych. Zbudowany w 1882 roku, ten 2,5-piętrowy dom na ramie jest lokalnie ważny jako najlepszy przykład stylu włoskiego w mieście. Eliphalet W. Purdy i Catherine E. Jaquish pochodzili z Nowego Jorku i pobrali się w 1851 roku. Zanim w 1856 roku osiedlili się w Independence, przenieśli się do Galeny w stanie Illinois. Założył on Montour House, ceniony hotel w centrum miasta. Trzy pokolenia rodziny Purdy mieszkały w tym domu do czasu, gdy w 1985 roku kupili go Dennis i Maxine Goodyear. Jest to jeden z pięciu domów w Independence o podobnej ornamentyce i planie piętra, ale ten dom jest największy i najmniej zmieniony. W 1996 r. został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków (National Register of Historic Places).^[8]

The Weins Commercial Building to zabytkowy budynek znajdujący się w Independence, w stanie Iowa, w Stanach Zjednoczonych. Centralna dzielnica biznesowa rozwinęła się w Independence po wschodniej stronie rzeki Wapsipinicon, wzdłuż First Avenue. Pożary w latach 1873 i 1874 zniszczyły drewniane budynki, które pierwotnie zostały tam zbudowane. Zostały one zastąpione budynkami z cegły i kamienia, a drewniane szopy, które towarzyszyły budynkom handlowym, zostały zlikwidowane. Ten dwupiętrowy, murowany budynek w stylu romańskim był częścią drugiej fali nowego budownictwa komercyjnego w Independence, tym razem z dala od First Avenue. Wybudowany w 1892 r., charakteryzuje się wzorzystą ornamentyką ceglaną, oknami o okrągłych łukach oraz boniowanymi wapiennymi i ceglanymi cokołami, które podkreślają podziały wnętrza. Większość budynków handlowych w Independence zbudowano w stylu włoskim, więc zastosowanie w tym budynku stylu romańskiego czyni go wyjątkowym. W 1997 r. budynek został wpisany na listę National Register of Historic Places.^[9]

The Dr. Judd C. and Margaret S. Clarke Shellito House to zabytkowa rezydencja położona w Independence, w stanie Iowa, w Stanach Zjednoczonych. Wybudowany w 1917 roku 2,5-piętrowy dom z cegły ma lokalne znaczenie jako najlepszy przykład stylu Colonial Revival w mieście. Został zaprojektowany przez architekta z Independence, Harry'ego E. Netcotta. Główna bryła domu ma szerokość pięciu przęseł. Od strony południowej znajduje się dwupiętrowe solarium. Główne wejście jest obramowane klasycznymi pilastrami i frontonem z ciętego kamienia. Dom był prezentem ślubnym od dr Amosa G. i Nellie Sheilito dla ich syna i jego nowej żony. W czasie budowy domu Judd służył w wojsku podczas I wojny światowej. Zginął w wypadku samochodowym na zachód od Cedar Rapids w 1933 roku. Margaret zmarła w 1984 roku. Trzy lata wcześniej ks. dr Eugene i Marna Hancock kupili dom od rodziny Shellito. Ze względu na stabilność własności, dom niewiele się zmienił. W 1997 r. został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków.^[10]