Holyoke - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Dinosaur Footprints w Holyoke, Massachusetts, USA to 8-akrowy rezerwat dzikiej przyrody zakupiony dla społeczeństwa w 1935 roku przez The Trustees of Reservations. Rezerwat jest obecnie zarządzany przy wsparciu Departamentu Ochrony i Rekreacji stanu Massachusetts. Zasoby kopalne i roślinne na przyległym terenie Holyoke Gas and Electric są zarządzane wspólnie przez The Trustees, Mass DCR i HG&E.

Tropy dinozaurów w tym miejscu były jednymi z pierwszych opisanych naukowo w 1836 r. i nadal są widoczne dla zwiedzających. W piaskowcowych wychodniach znajdują się setki tropów, które zostały wykonane przez aż cztery różne rodzaje dwunożnych dinozaurów. Inne skamieniałości, które znaleziono w tym miejscu lub w jego pobliżu, to nory bezkręgowców, ryb i roślin (w tym zwęglone kłody i liście). Równoległe ułożenie wielu śladów dinozaurów było jednym z pierwszych dowodów na poparcie nowatorskiej teorii, że dinozaury poruszały się w stadach lub grupach.^[3]

Wistariahurst to muzeum historyczne i dawna posiadłość rodziny Skinnerów, znajdująca się przy 238 Cabot Street w Holyoke, Massachusetts. Została zbudowana w 1868 roku dla Williama Skinnera, właściciela dobrze prosperującej firmy zajmującej się przędzeniem jedwabiu i produkcją tkanin, a swoją nazwę zawdzięcza obfitym pnączom wisterii, które spływają kaskadami po jej wschodniej fasadzie. Pierwotnie zbudowana w Williamsburgu w 1868 roku rezydencja, zaprojektowana przez architekta z Northampton Williama Ferro Pratta, została przeniesiona do Holyoke w 1874 roku, po niszczycielskiej powodzi, która zmiotła pierwotne młyny Skinnera. Po śmierci Belle Skinner, jej pokój muzyczny działał jako prywatne muzeum od 1930 do 1959 roku, mieszcząc Belle Skinner Collection of Old Musical Instruments, przed przekazaniem ich przez rodzinę Uniwersytetowi Yale. Od 1959 r. działa jako Muzeum Wistariahurst i jest otwarte dla zwiedzających. W 1973 r. obiekt został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków (National Register of Historic Places).^[4]

Tama Holyoke, zwana także Hadley Falls Dam lub Hadley Falls Station, to granitowa zapora zbudowana w celu produkcji energii wodnej w tandemie z Holyoke Canal System w Hadley Falls na rzece Connecticut, pomiędzy Holyoke i South Hadley w stanie Massachusetts.

Obecna zapora jest trzecią konstrukcją zbudowaną po drugiej stronie Wielkiego Wodospadu w South Hadley. Zapora, wraz z systemem kanałów i pochylnią testową, została uznana przez Amerykańskie Stowarzyszenie Inżynierów Mechaników (American Society of Mechanical Engineers) za historyczny zabytek inżynierii mechanicznej ze względu na wykorzystanie jej przez Clemensa Herschela do opracowania miernika Venturiego, pierwszego sposobu pomiaru przepływów na dużą skalę, oraz turbiny McCormicka-Holyoke'a autorstwa Johna B. McCormicka, znanej również jako turbina Herkulesa, która w swoim czasie podwoiła wydajność turbin do ponad 80%.^[6]

Kanał South Hadley był kanałem biegnącym wzdłuż rzeki Connecticut w South Hadley w stanie Massachusetts. Był to najwcześniejszy kanał żeglowny w Stanach Zjednoczonych, którego eksploatacja rozpoczęła się w 1795 roku. Został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków jako South Hadley Canal Historic District.

Początki kanału sięgają lutego 1792 r., kiedy to czołowi obywatele zachodniego Massachusetts zaproponowali budowę kanału wokół Wielkiego Wodospadu w South Hadley, spadku rzeki Connecticut o wysokości 16 m (53 stopy), który uniemożliwiał transport łodziami. W tamtych czasach cały ładunek musiał być rozładowywany na odcinku 4,0 km wokół wodospadu, co powodowało, że koszt transportu rzecznego buszla pszenicy z Northampton w stanie Massachusetts do Windsor w stanie Connecticut był ponad dwukrotnie wyższy niż koszt transportu morskiego z Hartford do Bostonu. John Hancock, ówczesny gubernator Massachusetts, podpisał akt założycielski Stowarzyszenia Właścicieli Śluz i Kanałów na rzece Connecticut. Na pieczęci firmy widniało motto: "SIC TRANSIT - Public & Private Good".

Fundusze zbierano zarówno lokalnie, jak i międzynarodowo, a cztery holenderskie domy inwestycyjne posiadały nieco ponad 50% akcji. Kanał został zbudowany przez około 240 miejscowych robotników. W kwietniu 1795 roku otwarto go dla ruchu handlowego. (Pobliski kanał Turners Falls otwarto trzy lata później). W pierwszym roku działalności przychody wyniosły 3 109 dolarów przy 75 centach za tonę. Do 1816 roku opłaty za przejazd wzrosły do ponad 16 000 dolarów. W 1826 roku Barnet, pierwszy statek parowy pływający po rzece Connecticut, przepłynął przez kanał South Hadley w drodze do Vermont. Jednak do 1843 roku konkurencyjne linie kolejowe zaczęły zmniejszać dochody i kanał został zamknięty w 1862 roku jako nieekonomiczny.

Zamiast śluz kanał zbudowano z niezwykłą "pochyłą płaszczyzną" do transportu nad wodospadami łodzi płaskich o wymiarach 6,1 m i 18 m. Wydaje się, że pochyłą płaszczyznę wprowadzono w 1788 roku na angielskim kanale Ketley. Po raz pierwszy zastosowano ją w kanałach amerykańskich i posłużyła za wzór dla innych, w tym dla Kanału Morris w New Jersey.

Na pochyłej płaszczyźnie Kanału South Hadley łódź była najpierw manewrowana na specjalnym wózku, a następnie wciągana na pochylnię zbudowaną z litego kamienia o długości 275 stóp (84 m) i szerokości 30 stóp (9,1 m), pokrytą deskami z mocnego drewna i o nachyleniu 13,5 stopnia. Siłę nośną zapewniały dwa koła wodne o średnicy 16 stóp (4,9 m), po jednym z każdej strony pochyłej płaszczyzny, połączone z wózkiem łańcuchami. Wózek miał koła o nierównej wielkości, aby utrzymać łódź w poziomie podczas transportu. Całkowity czas transportu wynosił około 15 minut. W 1805 roku, po około 10 latach użytkowania, pochyłą płaszczyznę zastąpiono serią pięciu śluz, gdy zaistniała konieczność pogłębienia kanału.

Obecnie Park Kanału Dwustulecia służy jako miejsce pamięci historycznej, zachowując historyczne pozostałości po kanale. Z tarasu widokowego można podziwiać widoki na Mount Tom Range i rzekę Connecticut. Holyoke Gas & Electric utrzymuje Texon Park, Lower Riverside Park i Gatehouse Park wzdłuż tamy Holyoke. Park Lower Riverside Park wychodzi na teren dawnego systemu pochylni i śluz, których pozostałości są widoczne do dziś.^[9]