Goldendale - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Maryhill Museum of Art to niewielkie muzeum z eklektyczną kolekcją, znajdujące się w pobliżu dzisiejszej gminy Maryhill w amerykańskim stanie Waszyngton.

Muzeum jest położone na urwisku z widokiem na wschodni kraniec przełomu rzeki Kolumbia. Budynek został pierwotnie przeznaczony na rezydencję przedsiębiorcy Samuela Hilla (1857-1931), a zaprojektowali go architekci Hornblower i Marshall. Nazwano ją Maryhill dla żony Hilla, córki Jamesa J. Hilla, barona Great Northern Railroad, i miała służyć jako dom, w którym mogliby oni przyjmować króla Belgii Alberta I, szkolnego przyjaciela Samuela Hilla. Budowa została wstrzymana po przystąpieniu Ameryki do I wojny światowej. Niedokończony budynek muzeum został poświęcony 3 listopada 1926 roku przez królową Rumunii Marię, a w 1940 roku, w dniu urodzin Hilla (13 maja), został otwarty dla zwiedzających. Pierwsza fizyczna rozbudowa muzeum została zakończona w maju 2012 roku, kiedy otwarto dla zwiedzających Skrzydło Mary i Bruce'a Stevensonów. Obejmuje on plac z widokiem na rzekę Columbia, centrum edukacyjne, pomieszczenia na zbiory i kawiarnię.

W kolekcji Maryhill Museum na uwagę zasługują: Rzeźby z gipsu i brązu oraz akwarele Auguste'a Rodina, w tym wersje niektórych z jego najważniejszych dzieł: The Burghers of Calais, The Thinker i fragmenty The Gates of Hell. Malarstwo europejskie i amerykańskie, w tym prace Williama McGregora Paxtona, R. H. Ivesa Gammella, Williama Stanleya Haseltine'a, Frederica Leightona, pierwszego barona Leightona i Edwina Blashfielda. Sztuka Indian amerykańskich, w tym kosze i wyroby z koralików z regionu Columbia Plateau, manekiny i repliki scenografii z Théâtre de la Mode, ponad 300 zestawów szachowych z całego świata, wschodnie ikony prawosławne, w tym niektóre podarowane przez królową Rumunii Marię, wyposażenie pałacu i przedmioty osobiste należące niegdyś do królowej Marii, pamiątki związane z tancerką Loïe Fuller, secesyjne szkło Émile'a Gallé, René Lalique'a i innych, stała wystawa poświęcona życiu i projektom Samuela Hilla, park rzeźb na świeżym powietrzu zawierający ponad tuzin prac artystów z północno-zachodniego Pacyfiku, Maryhill Loops Road, pierwsza asfaltowa droga w stanie Waszyngton (1911) i miejsce corocznego Maryhill Festival of Speed - jedynego w Ameryce Północnej wyścigu Pucharu Świata Międzynarodowego Stowarzyszenia Sportów Grawitacyjnych.

Budynek Muzeum Maryhill został zaprojektowany jako prywatna rezydencja Sama Hilla przez waszyngtońskich architektów Hornblower & Marshall. Został zaprojektowany w stylu Beaux-Arts i zbudowany z betonu zbrojonego stalą, począwszy od 1914 roku. Hill wyobrażał sobie tę budowlę jako budynek rancza pośród wspólnoty rolniczej o powierzchni 5 300 akrów, którą tworzył na wschodnim krańcu przełomu rzeki Columbia. W 1917 roku, podczas wizyty swojej przyjaciółki Loïe Fuller, Hill postanowił przekształcić niedokończony dom w "muzeum dla dobra publicznego i dla poprawy sztuki francuskiej na dalekim północnym zachodzie Ameryki". Wkład Hilla do nowego muzeum obejmował prawie 90 koszy Indian amerykańskich, ponad 70 rzeźb i akwarel Rodina oraz wiele przedmiotów osobistych.

Sama Fuller przekazała do muzeum gipsowe odlewy dłoni kilkunastu osobistości z epoki. Podarowała muzeum liczne małe, rzeźbione figurki krucyfiksów z kości słoniowej, które otrzymała od Désiré-Josepha Merciera, kardynała arcybiskupa Mechelen. Przekonała również wielu swoich przyjaciół do przekazania własnych darów na rzecz powstającego muzeum.

Podczas wizyty z okazji poświęcenia muzeum w 1926 r. królowa Rumunii Maria podarowała Maryhill ponad 100 przedmiotów. Były wśród nich przedmioty osobiste, rumuńskie przedmioty ludowe, rosyjskie ikony i różnorodne tkaniny. W tym samym roku najstarsza córka królowej Marii, Elisabetha, była królowa-konsorcjuszka Grecji, podarowała muzeum kolekcję małych figurek z Tanagry i kilka starożytnych cypryjskich amfor. Rok wcześniej muzeum otrzymało swój pierwszy dar - trzy srebrne filigranowe przedmioty - od drugiej córki królowej Marii, Marii, królowej Konsorcjum Serbów, Chorwatów i Słoweńców.

Muzeum Maryhill ma ogromny dług wobec swojego czwartego wielkiego mecenasa, Almy de Bretteville Spreckels. Po śmierci Hilla (1931), Fullera (1928) i królowej Marii (1938) niestrudzenie pracowała nad przekształceniem niedokończonej rezydencji Sama Hilla w muzeum sztuki. Przez lata Spreckels nabyła od królowej Marii wiele przedmiotów, które miały być przeznaczone na "pokój rumuński" w kalifornijskim Pałacu Legii Honorowej w San Francisco. Zamiast tego w 1938 r. przekazała te materiały do Maryhill Museum. Wśród nich znalazł się złoty tron królowej Marii i inne unikalne meble inspirowane stylem bizantyjskim, replika jej korony koronacyjnej i inne przedmioty. Spreckels podarował także Maryhill kolekcję szkła artystycznego takich artystów, jak Émile Gallé i René Lalique, ceramikę w stylu Art Deco autorstwa Seraphine Soudbinine, obrazy europejskie i tkaniny kościelne z Ormiańskiego Kościoła Apostolskiego.

Starania Spreckelsa przyczyniły się również do sprowadzenia Théâtre de la Mode do Maryhill. Po wystawie w Paryżu w latach 1945-1946 manekiny podróżowały po Europie i Stanach Zjednoczonych. Ich ostatnim amerykańskim miejscem ekspozycji było M. H. de Young Memorial Museum w San Francisco. Organizatorzy próbowali je zwrócić do Paryża, ale pomysłodawca Théâtre de la Mode, Chambre Syndicale de la Couture Parisienne, nie chciał uiścić opłat celnych. Manekiny przechowywano w domu towarowym City of Paris w San Francisco do czasu podjęcia decyzji o ich przyszłości. Spreckels zasugerował, aby wysłać manekiny do Maryhill, które dotarły do muzeum na czas przed sezonem 1952.

Inni również przyczynili się do wczesnego rozwoju kolekcji sztuki w Maryhill. Clifford Dolph, który pełnił funkcję pierwszego dyrektora muzeum (1938-1972), pasjonował się szachami. Za namową Kuratorium muzeum w 1957 roku zaczął kolekcjonować zestawy szachowe. Dolph był również zagorzałym wielbicielem malarstwa realistycznego, a wiele z najważniejszych dzieł sztuki muzeum zostało zakupionych za jego kadencji. Wystawiał, kupował i promował prace amerykańskich artystów związanych z realizmem klasycznym. W 2000 roku R. H. Ives Gammell Studios Trust podarował muzeum 23-panelowy cykl zatytułowany A Pictorial Sequence Painted by R. H. Ives Gammell Based on The Hound of Heaven. Obrazy te miały swoją premierę w Maryhill w 1957 r., a związki muzeum z Gammellem i artystami z jego kręgu mogą być bezpośrednio związane z decyzją o umieszczeniu tych dzieł na stałe w muzeum.

Sztuka Indian amerykańskich zawsze stanowiła ważną część misji Maryhill Museum. Począwszy od własnej kolekcji Sama Hilla, zbiory koszy indiańskich liczą obecnie ponad 900 eksponatów. Szczególnie ważna darowizna sztuki indiańskiej została przekazana w 1940 r. przez Mary Underwood Lane. Była ona wnuczką wodza kaskadów Welawa, znanego również jako wódz Chenoweth. Dar Lane zawierał przedmioty z okresu handlu futrami oraz wiele rzeźbionych, tkanych i zdobionych koralikami przedmiotów z regionu Middle Columbia River. Duży zbiór materiałów z Arktyki został przekazany muzeum w 1979 roku przez spadkobierców Harveya T. Hardinga, który w latach 1899-1907 prowadził sklep w Nome na Alasce. Harding prowadził dziennik swoich arktycznych doświadczeń i starannie zapisywał zebrane przez siebie przedmioty - wiele z nich jest identyfikowanych według miejsca i daty zebrania.

W zbiorach muzeum znajdują się również liczne fotografie historyczne, materiały archiwalne i teksty źródłowe.

Maryhill Stonehenge, betonowa replika Stonehenge, znajduje się na wschodnim krańcu posesji Maryhill Museum. Powstała na zlecenie Sama Hilla i została poświęcona w 1918 r. jako pomnik upamiętniający miejscowych poległych w I wojnie światowej. Budowę ukończono w 1929 roku.^[1]

Park Stanowy Obserwatorium Goldendale to obiekt edukacyjny położony w północnej części Goldendale, w stanie Waszyngton, wyróżniający się niezwykle dużym publicznym teleskopem. Park stanowy zajmuje pięć akrów na szczycie wzgórza o wysokości 2100 stóp.

Dojazd krętą, utwardzoną drogą przez las dębowy. Na terenie parku znajduje się mały plac piknikowy, centrum interpretacyjne, amfiteatr i obserwatorium.

Na miejscu znajduje się kilka teleskopów, w tym przenośne teleskopy Dobsona, zamontowany na stałe teleskop słoneczny Hydrogen-Alpha oraz główny instrument - 24,5-calowy reflektor umieszczony w Kopule Południowej. Rocznie obiekt odwiedza 30-40 000 osób. W latach 2010-2017 park był Międzynarodowym Parkiem Ciemnego Nieba, a po zakończeniu obecnej przebudowy obserwatorium ma szansę ponownie stać się miejscem ciemnego nieba.^[3]