Faribault - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Katedra Najmiłosierniejszego Zbawiciela w Faribault jest najstarszą katedrą w Minnesocie. Zbudowana w latach 1862-1869, była pierwszym kościołem w Kościele Episkopalnym w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej zaprojektowanym jako katedra. Patrick's Cathedral w Nowym Jorku, Smithsonian Institution Building w Waszyngtonie oraz bardzo podobny kościół Christ Church by the Sea w Colón, w Panamie. 10 sierpnia 1979 roku katedra i dom cechowy zostały wpisane do Krajowego Rejestru Zabytków. W dniu 19 lutego 1982 r. zwiększono limit wpisów, aby dodać rezydencję biskupa do Krajowego Rejestru Zabytków.

Our Merciful Saviour została założona przez biskupa Henry'ego Benjamina Whipple'a, który jest pochowany pod ołtarzem. W 1941 r. Katedra Episkopalna św. Marka w Minneapolis została poświęcona jako siedziba biskupa dla Episkopalnej Diecezji Minnesoty, ale Katedra Naszego Miłosiernego Zbawiciela zachowuje status pełnoprawnej katedry.^[1]

Dom Aleksandra Faribaulta to zabytkowy dom-muzeum w Faribault, w stanie Minnesota, w Stanach Zjednoczonych. Wybudowany w 1853 roku, był pierwszym domem o konstrukcji szkieletowej zbudowanym w hrabstwie Rice w stanie Minnesota. Został zbudowany przez handlarza futrami Alexandra Faribaulta w stylu greckiego renesansu. Oprócz funkcji mieszkalnej pełnił również funkcję centrum obywatelskiego, lokalu wyborczego i kościoła. Lokalny adres tego domu to 12 First Avenue, Faribault, MN. W 1970 r. dom został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków (National Register of Historic Places).

Alexander Faribault, syn Jeana Baptiste'a Faribaulta, był rówieśnikiem Henry'ego Hastingsa Sibleya i przez pewien czas pełnił funkcję jego sekretarza. W 1835 roku Alexander Faribault założył firmę handlową u zbiegu rzek Straight River i Cannon River. Z Indianami Dakota, z którymi handlował, utrzymywał stosunki oparte na wzajemnym szacunku, nawet do tego stopnia, że udzielał schronienia zaprzyjaźnionym Indianom podczas wojny z Dakotami w 1862 roku. W 1853 r. zbudował duży dom szkieletowy. W domu było dziewięć sypialni, pokój muzyczny, salon, pokój wypoczynkowy, biuro, kuchnia, kuchnia letnia i szwalnia. Część jego majątku pochodziła z "roszczeń kupieckich" wynikających z traktatu z Traverse des Sioux, ale był także właścicielem tartaku i młyna. Z kolei był hojny dla społeczności, ofiarowując biskupowi Henry'emu Benjaminowi Whipple'owi 3 000 dolarów na kościół i szkołę Shattuck. Ofiarował również ziemię pod budowę Seabury Divinity School. Był delegatem do Legislatury Terytorialnej Minnesoty i przyjaźnił się z Henrym Mowerem Rice'em i Henrym Hastingsem Sibleyem, mimo że Rice i Sibley byli osobistymi i politycznymi wrogami.^[2]

Budynek sądu hrabstwa Rice, znajdujący się przy 218 3rd Street NW w Faribault, w hrabstwie Rice, w amerykańskim stanie Minnesota, to budynek w stylu Art Deco, zbudowany z kamienia Faribault o naturalnej powierzchni, poziomo obłożonego w pewnych odstępach piłą. Architektem budynku sądu był Nairne W. Fisher z St. Cloud, któremu przypisuje się również zaprojektowanie gmachu sądu hrabstwa Pope. W głównej rotundzie znajduje się metalowa armatura i szkło w stylu Art Deco. Ściany, podłogi i schody wykonano z polerowanego czarnego i szarego marmuru Tennessee, a na podłodze umieszczono lastrykową mapę hrabstwa Rice. Sala sądowa na trzecim piętrze, o wysokości 16 stóp, została wykończona drobnoziarnistymi ścianami z orzecha włoskiego i dopasowanymi do nich meblami wykonanymi na zamówienie. Budynek został zbudowany w 1934 r. kosztem 200 000 USD.

W przewodniku po architekturze Minnesoty budynek sądu opisano jako "niemal doskonałą mieszankę klasycyzmu i moderny zygzakowatej". Rzeźby reliefowe umieszczone po bokach budynku wzdłuż ulic 4. i 3. wychwalają cnoty obywatelskie, przemysł i rolnictwo. Wewnątrz, do centralnej rotundy prowadzą zygzakowate modernistyczne schody; pełno tu modernistycznych opraw oświetleniowych z metalu i szkła".

Murowany budynek więzienia, znajdujący się przy 128 3rd Street NW w Faribault, został zbudowany w 1910 r. w stylu romańskim Richardsona, a zaprojektował go Albert Schippel z Mankato w stanie Minnesota.^[6]

The Faribault Woolen Mill Company to firma produkująca tekstylia w Faribault, w stanie Minnesota, w Stanach Zjednoczonych, która produkowała i sprzedawała koce wełniane i inne wyroby wełniane. Jej produkty to m.in. koce, poduszki, materace, ochraniacze i kocyki dla dzieci z ingeo, bawełny, akrylu i wełny oraz narzuty z wełny, ingeo i mieszanek. Firma obsługuje przede wszystkim różne sektory przedsiębiorstw. Oferuje swoje produkty za pośrednictwem sklepu w Faribault oraz w całym kraju za pośrednictwem sprzedawców detalicznych.

Budynek Faribault Woolen Mill Company został wpisany na listę National Register of Historic Places w 2012 r. ze względu na znaczenie dla stanu w temacie przemysłu. Nominację przyznano mu za to, że jest jednym z największych i najstarszych w pełni zintegrowanych zakładów wełnianych w Minnesocie.

Zakład został zamknięty w 2009 roku, ale we wrześniu 2011 roku został ponownie otwarty pod nową, prywatną własnością. W momencie zamknięcia w 2009 roku Faribault Woolen Mills produkował ponad połowę nowych koców wełnianych wytwarzanych w Stanach Zjednoczonych i był jednym z niewielu istniejących zakładów wełnianych w kraju.^[7]

Dom Thomasa i Bridget Shanahan McMahon, położony przy 603 Division St. E. w Faribault w stanie Minnesota, został zbudowany w latach 1870-1871 i wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków 19 lipca 1990 r. ze względu na kamienną architekturę Faribault. Wybudował go Thomas McMahon, właściciel miejscowego kamieniołomu.

Thomas McMahon ożenił się z Bridget Shanahan w 1849 r., kiedy mieszkali w Iowa. McMahonowie mieli 12 dzieci. Troje z nich zmarło w wieku niemowlęcym. W 1856 roku przenieśli się do Faribault, gdzie Thomas został właścicielem kamieniołomu. W 1870 r. wydał 1200 dolarów na budowę domu, a w 1871 r. o 1000 dolarów więcej na jego wykończenie. Na pierwszym piętrze domu znajduje się wielki pokój i kuchnia, a na drugim dwie sypialnie i łazienka. Pierwotnie dom nie miał lukarn ani zewnętrznego komina. Posiadał dwa wewnętrzne kominki na każdej ze wschodnio-zachodnich stron. Mały ganek przy tylnych drzwiach również nie jest oryginalny. Pierwotnie od frontu znajdował się okazały, drewniany, ręcznie malowany ganek. Po roku 1940 został on utracony. Obecni właściciele podejmują starania, aby odtworzyć ganek i umieścić go z powrotem.^[10]