Monongahela National Forest - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Seneca Rocks – szczyt o wysokości 732 m n.p.m. w Stanach Zjednoczonych, w stanie Wirginia Zachodnia. Należy do Appalachów i położony jest na terenie Spruce Knob-Seneca Rocks National Recreation Area, która z kolei leży w obrębie Monongahela National Forest. Na drewnianą platformę widokową położoną poniżej północnego wierzchołka prowadzi znakowany pieszy szlak turystyczny o długości ponad 2 km, chociaż wejście na sam wierzchołek wymaga umiejętności wspinaczkowych.

Nie wiadomo, kto jako pierwszy zdobył wierzchołek Seneca Rocks. Uważa się, że Indianie mogli zdobyć go przed przybyciem Europejczyków do Ameryki Północnej, chociaż nie ma na to dowodów. Udokumentowana historia wspinaczki na Seneca Rocks sięga 1935 roku, kiedy Paul Brandt i Florence Perry zdobyli północny wierzchołek posługując się linami. Jednak, kiedy Paul Brandt, Don Hubbard i Sam Moore weszli na główny wierzchołek w 1939 roku, znaleźli na nim inskrypcję o treści "D.B. Sept. 16, 1908." ("D.B. 16 września 1908"). Uważa się, że inicjały mogą należeć do geodety o nazwisku Bittenger, który w tym okresie działał w pobliżu Seneca Rocks.

W latach 1943–1944 Armia Stanów Zjednoczonych przygotowywała się w tym regionie do działań zbrojnych w Apeninach. Ślady ich działalności wspinaczkowej są widoczne w skałach do dzisiaj.

Także obecnie, kwarcytowe ściany Seneca Rocks są popularnym miejscem wspinaczkowym. Wytyczono na nich ponad 375 dróg wspinaczkowych. Najłatwiejsze z nich mają ranking 5.0 w amerykańskiej skali trudności dróg skalnych, podczas gdy najtrudniejsze sięgają 5.12 w tej samej skali.^[1]

Wodospad w Zachodniej Wirginii. Wodospady Elakala to seria czterech wodospadów Shays Run schodzących do kanionu Blackwater w Wirginii Zachodniej. Znajdują się one na terenie Parku Stanowego Blackwater Falls i są dość popularne wśród fotografów, ze względu na łatwość dostępu do pierwszego wodospadu i stosunkowo niewielki ruch w przypadku pozostałych wodospadów z tej serii. Pierwszy z serii wodospadów ma 35 stóp wysokości i jest łatwo dostępny z parkowych szlaków. Jest to drugi pod względem popularności wodospad w parku. Z oficjalnego szlaku Elakala na szczyt pierwszego wodospadu prowadzi most, który zapewnia łatwy dostęp i widoki. Pozostałe trzy wodospady z tej serii są stopniowo coraz trudniej dostępne i nie prowadzą do nich żadne oficjalne szlaki. Na tym odcinku wąwóz ma głębokość prawie 200 stóp, co utrudnia zejście do niższych wodospadów.

Drugi wodospad ma wysokość zaledwie 4,6 m (15 stóp) i jest najmniejszy z całej serii, ale można do niego dojść dobrze przetartą ścieżką od pierwszego wodospadu. Trzeci wodospad z tej serii jest najwyższy, ma 12 m wysokości, ale jest szczególnie trudny do zdobycia. Prowadzi do niego wydeptana ścieżka, ale teren jest bardzo stromy i skalisty. Wyjście poza drugi wodospad powinno być rozważane tylko przez doświadczonych wędrowców ze względu na niebezpieczeństwo schodzenia do kanionu bez szlaków. Czwarty i ostatni wodospad z tej serii jest uważany za dość niebezpieczny, ponieważ nie ma do niego szlaków i nie powinien być odwiedzany przez niedoświadczonych wędrowców.

Nazwa wodospadów pochodzi z legendy rdzennych Amerykanów, choć istnieje kilka znacznie różniących się od siebie wersji. Według jednej z nich chodzi o księżniczkę o imieniu Elakala, która rzuciła się z krawędzi pierwszego wodospadu, gdy jej kochanek ją wzgardził. Inna wersja tej legendy mówi o wojowniku Massawomee o imieniu Elakala, który był nieśmiały i spadł z wodospadu, gdy ścigały go dwie kobiety z jego plemienia. Podobne legendy dotyczą wielu wodospadów we wschodnich Stanach Zjednoczonych i oczywiście nie ma sposobu, aby potwierdzić te historie.^[2]

Smoke Hole Canyon - tradycyjnie nazywany The Smoke Holes, a później po prostu Smoke Hole - to surowy wąwóz o długości 20 mil, wyrzeźbiony przez South Branch Potomac River w Górach Allegheny we wschodniej Wirginii Zachodniej w Stanach Zjednoczonych. Obszar ten jest raczej odizolowany i odległy, a jego części są dostępne tylko łodzią lub pieszo.

Smoke Hole, ograniczony od wschodu przez Cave Mountain, a od zachodu przez North Fork Mountain, jest od 1965 r. częścią Narodowego Obszaru Rekreacyjnego Lasu Monongahela (Monongahela National Forest's Spruce Knob-Seneca Rocks National Recreation Area), choć jego część wciąż jest terenem prywatnym. Dawniej obszar ten był domem dla rozproszonej społeczności rodzinnych zagród, słynących z izolacji, tradycyjnego stylu życia i umiejętnej produkcji nielegalnego trunku znanego jako "bimber". Dziś organizacja The Nature Conservancy uważa Smoke Hole i otaczające go góry za "jedno z najbogatszych biologicznie miejsc na Wschodzie", zwłaszcza jeśli chodzi o rzadkie zbiorowiska roślinne. W ramach kampanii "Last Great Places" organizacja ta włączyła kanion do większego rezerwatu Smoke Hole-North Mountain Bioreserve.^[5]

Zagroda Sitesów, znana również jako Wayside Inn lub Sites Inn, znajduje się w pobliżu Seneca Rocks w Zachodniej Wirginii. Dom z bali został zbudowany przez Jacoba Sitesa ok. 1839 r. poniżej szczytu Seneca Rocks. W połowie lat 70. XIX wieku dom został rozbudowany o ramową dobudówkę i pozostał w rodzinie Sitesów do czasu przejęcia go przez U.S. Forest Service w 1968 roku jako część Spruce Knob-Seneca Rocks National Recreation Area w Monongahela National Forest. Przez pewien czas dom był używany jako szopa magazynowa i znajdował się w złym stanie. Został odrestaurowany przez Służbę Leśną w latach 80. i stał się tymczasowym centrum dla zwiedzających w 1992 r. po tym, jak spłonęło centrum dla zwiedzających Seneca Rocks. Obecnie jest częścią Centrum Odkrywania Skał Seneca, prowadzonego przez Służbę Leśną.^[6]

Smoke Hole Caverns to malownicza jaskinia pokazowa położona w hrabstwie Grant w West Virginia's Eastern Panhandle.

SHC zostały otwarte dla zwiedzających 30 maja 1940 roku. Znajdują się one w pobliżu kanionu Smoke Hole, od którego jaskinia wzięła swoją nazwę. Znajdują się na trasie WV 28, 13 km na zachód od Petersburga.

Miejscowa legenda głosi, że w czasach prohibicji jaskinia była wykorzystywana przez bimbrowników. Do jaskini prowadzi tylko jedno wejście, co czyniło ją bezpieczną, a dzięki stałemu dostępowi do świeżej wody była idealnym miejscem do produkcji bimbru. Właścicielami i opiekunami SHC są Jerry i Janet Hedrick.

Smoke Hole Caverns posiada cechę zwaną "The World's Largest Ribbon Stalactite" (Największy na świecie Stalaktyt Wstęgowy), a także niezwykłe heliktyty, kryształowy basen koralowy w jaskini, występujący tylko w jednej innej jaskini na świecie i drugi najwyższy sufit ze wszystkich jaskiń we wschodnich Stanach Zjednoczonych. Została ona jednak znacznie zaadaptowana, aby uczynić ją przyjazną dla turystów, włączając w to rozległe betonowe chodniki, wprowadzenie pstrąga tęczowego i napowietrzanie basenu koralowego oraz nieodpowiednie oświetlenie, co spowodowało rozległe uszkodzenia stalaktytów i stalagmitów.^[10]

Wieża obserwacyjna Olson jest jedną z niewielu zachowanych wież przeciwpożarowych w Monongahela National Forest. Olson znajduje się na południowym krańcu Backbone Mountain na północny wschód od Parsons w hrabstwie Tucker w Zachodniej Wirginii.

Na południowym krańcu Backbone Mountain znajduje się pierwsza wieża przeciwpożarowa w Wirginii Zachodniej, zbudowana przez stan w 1922 roku. Wieża ta została później przekazana Lasom Narodowym Monongahela, które zastąpiły ją w 1963 r. obecną wieżą.

Obecna wieża jest zbudowana ze stali i posiada 133 stopnie prowadzące do kabiny na szczycie. Kabina nie jest dostępna dla zwiedzających, ale cały chodnik prowadzący na szczyt jest dostępny. Z wieży roztacza się 360-stopniowy widok na okolicę, w tym na dział wodny rzeki Cheat, Parsons, kanion Blackwater, górę Canaan, górę Backbone oraz rezerwat przyrody Otter Creek.

Wieża Olsona została nazwana na cześć Ernsta B. Olsona w uznaniu za 28 lat służby na rzecz kontroli przeciwpożarowej i programu ochrony przyrody w Monongahela National Forest.^[14]

Dolly Sods Wilderness - pierwotnie po prostu Dolly Sods - jest amerykańskim obszarem Wilderness w Górach Allegheny we wschodniej Wirginii Zachodniej w Stanach Zjednoczonych i jest częścią Monongahela National Forest należącego do U.S. Forest Service.

Dolly Sods to skalisty, wysoko położony płaskowyż z rozległymi widokami i formami życia, które zwykle można znaleźć dużo dalej na północ w Kanadzie. Na północy, charakterystyczny krajobraz "the Sods" charakteryzuje się stunożkowatymi ("flagowymi") drzewami, wyrzeźbionymi przez wiatr głazami, wrzosowiskami, trawiastymi łąkami powstałymi w ostatnim stuleciu w wyniku wyrębu i pożarów oraz znacznie starszymi torfowiskami sphagnum. Na południu gęsty las zatokowy zajmuje rozgałęziony kanion wydrążony przez North Fork of Red Creek.

Nazwa wywodzi się od XVIII-wiecznej niemieckiej rodziny zagrodników - Dahlesów - oraz od lokalnego określenia otwartej górskiej łąki - "sods".^[16]

Germany Valley to malownicza, wyżynna dolina położona wysoko w Górach Allegheny we wschodniej Wirginii Zachodniej, pierwotnie zasiedlona przez niemieckich rolników w połowie XVIII wieku. Obecnie jest częścią Narodowego Obszaru Rekreacyjnego Spruce Knob-Seneca Rocks w Monongahela National Forest, choć znaczna część własności doliny pozostaje w rękach prywatnych.

Dolina jest znana ze swojego rozległego rozwoju krasowego i jaskiniowego, a dziesiątki jaskiń i systemów jaskiniowych zostały formalnie udokumentowane i zmapowane. W 1973 r. obszar ten został uznany przez Służbę Parków Narodowych za narodowy zabytek przyrody - German Valley Karst Area. NPS określił go jako "jeden z największych w kraju obszarów krasowych o charakterze zatokowym lub międzygórskim, unikalny, ponieważ wszystkie procesy zasilania wód gruntowych i roztwarzania są związane z opadami atmosferycznymi w obrębie zatoki".^[17]

Blackman-Bosworth Store, znany także jako Bosworth Store Building, S.N. Bosworth's Cheap Cash Store, David Blackman's Store i Randolph County Museum, to zabytkowy sklep ogólny znajdujący się w Beverly, w hrabstwie Randolph, w Zachodniej Wirginii, w Stanach Zjednoczonych. Składa się z oryginalnej części, zbudowanej około 1828 roku, i dobudówki z 1894 roku. Pierwotna część to dwupiętrowy budynek z cegły na kamiennej podmurówce. W latach 20. XX wieku budynek pełnił funkcję sklepu, a także sądu okręgowego, urzędu pocztowego i półoficjalnego miejsca spotkań. W 1973 r. Towarzystwo Historyczne Hrabstwa Randolph zakupiło tę nieruchomość i obecnie służy ona jako Muzeum Hrabstwa Randolph oraz miejsce spotkań.

W 1975 r. wpisano ją na listę National Register of Historic Places.^[18]

Pasmo górskie w Zachodniej Wirginii. Allegheny – pasmo górskie we wschodniej części Stanów Zjednoczonych, będące częścią systemu zachodniej grani Appalachów. Najwyższym szczytem pasma Allegheny jest Spruce Knob, będący jednocześnie najwyższym punktem w stanie Wirginia Zachodnia.

Góry te stanowiły poważną barierę dla podróży ze wschodu na zachód w czasach historycznych. Bariera ta, biegnąca generalnie w kierunku północnowschodnim, ciągnie się na przestrzeni około 640 km od środkowo-północnej Pensylwanii, przez zachodnie połacie Marylandu i Wirginii Zachodniej aż po południowy zachód stanu Wirginia.

Alleghenies – jak je potocznie nazywają okoliczni mieszkańcy – stanowią poszarpany, dziki odcinek zachodniego pasma Appalachów. Najwyższe wysokości osiąganą w Wirginii Zachodniej, a na wschodzie opadają ku dolinom stokami zwanymi Frontem Allegheny. Na zachodzę przechodzą stopniowo w Płaskowyż, który sięga po Ohio i Kentucky. Głównymi miastami regionu są Johnstown (Pensylwania) i Cumberland (Maryland).

Nazwę swą góry zawdzięczają rzece Allegheny, która wypływa z ich podnóży w środkowej Pensylwanii. Znaczenie tej nazwy, która pochodzi od Indian z plemienia Lenape, nie jest do końca pewne, choć zazwyczaj tłumaczy się jako dobra/miła rzeka. Legendy Lenapów mówią o starożytnym szczepie o nazwie "Allegewi", który zamieszkiwał nad tą rzeką i został podbity przez Delawarów. Allegheny to pierwszy zapis w języku francuskim (jak na przykład Allegheny Rivière), bowiem ziemie te należały kiedyś nominalnie do Nowej Francji, zaś pierwsze zapisy w języku angielskim podają Allegany, co do dziś zachowało się w nazwach hrabstw Allegany w Marylandzie i Wirginii.

Słowa „Allegheny” używano kiedyś powszechnie w odniesieniu do całego pasma Appalachów. W pierwszym dziesięcioleciu XIX wieku wódz Mohawków John Norton nazywał tak (zapisywane różnie) góry w Tennessee i Georgii. W tym samym mniej więcej czasie Washington Irving proponował zmienić nazwę „United States” na „Appalachia” bądź „Alleghania”. W roku 1861 Arnold Henry Guyot opublikował pierwszy w miarę dokładny opis badań geologicznych całego pasma. Na dołączonej mapie pasmo nosi nazwę „Alleghanies”, ale książka nosi tytuł On the Appalachian Mountain System. Dopiero w roku 1867 John Muir – w książce A Thousand Mile Walk to the Gulf – użył nazwy "Alleghanies", zresztą w odniesieniu do „południowych Appalachów”.^[20]

Budynek sądu i aresztu hrabstwa Tucker w Parsons w Wirginii Zachodniej został zbudowany w latach 1898-1900 w stylu flamandzkiego renesansu i romańskiego odrodzenia. Czerwony budynek z prasowanej cegły otoczony jest przez "areszt i rezydencję dozorcy" zbudowaną w 1896 roku w podobnym stylu.

Główny budynek sądu został zaprojektowany przez architekta Franka P. Milburna, a zbudowany przez firmę P.O. Shrake. Milburn był płodnym projektantem gmachów sądów w Wirginii Zachodniej i w całych południowych Stanach Zjednoczonych. Więzienie zostało zaprojektowane przez firmę Franzeim, Geisey and Faris, a zbudował je William D. Bumgarner.

Budynek sądu hrabstwa Tucker powstał w wyniku wojny o siedzibę hrabstwa Tucker (1893). Zabytkowe więzienie nie jest już wykorzystywane do przetrzymywania więźniów. Od 2005 roku więzienie Tygart Valley Regional Jail w hrabstwie Randolph służy również hrabstwu Tucker.^[23]

Beartown State Park to 110-akrowy park stanowy położony na wschodnim szczycie góry Droop Mountain, 7 mil na południowy zachód od Hillsboro w Wirginii Zachodniej, w północnej części hrabstwa Greenbrier w Wirginii Zachodniej. Teren ten został zakupiony w 1970 roku z funduszy organizacji Nature Conservancy oraz dzięki darowiźnie pani Edwin G. Polan, ku pamięci jej syna Ronalda Keitha Neala, miejscowego żołnierza, który zginął w wojnie wietnamskiej. Park został zagospodarowany w minimalnym stopniu, aby zachować naturalne atrakcje tego terenu. Rekreacja w parku polega na wędrówkach po ulepszonych szlakach i promenadach. Znaki informują o naturalnych procesach zachodzących na tym terenie. Nazwa "Beartown State Park" została wybrana, ponieważ lokalni mieszkańcy twierdzili, że wiele otworów w skałach przypominających jaskinie stanowi idealne zimowe schronienie dla rodzimych czarnych niedźwiedzi, które są zwierzęciem stanowym Wirginii Zachodniej. Również dlatego, że wiele głębokich, wąskich szczelin zostało uformowanych w regularny, krzyżowy wzór, który z góry wygląda jak ulice małego miasteczka. Beartown jest znane z niezwykłych formacji skalnych, które składają się z piaskowca Droop lub Pottsville, powstałego w epoce pensylwańskiej. Masywne głazy, przewieszone klify i głębokie szczeliny stanowią o pięknie parku. Na ścianach klifów znajdują się setki wyerodowanych dołów. Są one wielkości od marmuru po takie, w których zmieściłoby się dwóch dorosłych mężczyzn. Nierzadko w głębszych szczelinach do połowy lata pozostaje lód i śnieg.

Do parku można dojechać autostradą U.S. Highway 219, 7 mil (11 km) na południowy zachód od Hillsboro w Wirginii Zachodniej, w pobliżu Parku Stanowego Droop Mountain Battlefield i Parku Stanowego Watoga.

Park jest otwarty codziennie od kwietnia do października. Poza sezonem dostęp jest możliwy po wcześniejszym umówieniu się. Za wstęp do parku nie są pobierane żadne opłaty.^[26]

Canaan Valley to duża dolina wyżynna w kształcie wanny w północno-wschodniej części hrabstwa Tucker w Zachodniej Wirginii w USA. W jej obrębie znajdują się rozległe tereny podmokłe oraz źródła rzeki Blackwater, która wypływa z doliny w Blackwater Falls. Jest to znana i częściowo niezagospodarowana atrakcja krajobrazowa i turystyczna. Od 1994 r. prawie 70% powierzchni doliny stanowi Canaan Valley National Wildlife Refuge, 500. narodowa ostoja dzikiej przyrody, a w pobliżu znajdują się Canaan Valley Resort State Park i Blackwater Falls State Park.

Canaan Valley została uznana za National Natural Landmark w 1974 roku. National Park Service cytat wskazuje, że Dolina jest "wspaniały 'muzeum' siedlisk plejstoceńskich ... zawierają ... agregacji tych siedlisk rzadko znaleźć we wschodnich Stanach Zjednoczonych. Jest unikalny jako północny borealne relikt zbiorowiska na tej szerokości geograficznej ze względu na jego wielkość, wysokość i różnorodność."

Miejscowa wymowa słowa "Kanaan" jest inna niż konwencjonalna dla biblijnego regionu, od którego obszar ten wziął swoją nazwę. Według legendy jest to wynik niewłaściwej wymowy przez osobę, która nadała nazwę dolinie.^[31]