Sullivan’s Island - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Most Bena Sawyera to most obrotowy, który łączy miasto Mount Pleasant z wyspą Sullivan's Island w Karolinie Południowej. Most obraca się wokół własnej osi centralnej, aby umożliwić ruch łodzi, które są zbyt wysokie, aby przejść przez most. Na środku przęsła obrotowego znajduje się budynek obsługi, z którego operator może obsługiwać most. Most został zbudowany w 1945 r., ale stalowa konstrukcja nośna przęseł dojazdowych i obrotowych została wymieniona w 2010 r., zachowując jednak ten sam wygląd ogólny.

Most kosztował pierwotnie około 775 000 USD (podbudowa, nadbudowa i podejścia) za przęsło o długości 247 stóp (całkowita długość 1154) i prześwicie 32 stóp (podczas przypływu). Do mostu prowadzi z obu stron grobla; wnioski o zezwolenie na pogłębienie złożono w lipcu 1941 roku. Wykonawca miał wykopać w mule kanał o szerokości 50 stóp, który następnie miał zostać wypełniony piaskiem z pogłębiania pobliskich wód. Mimo że prace wstępne posuwały się naprzód, prace nad konstrukcją mostu zostały wstrzymane na wiele miesięcy z powodu braku stali w czasie II wojny światowej; wojsko jednak poparło ukończenie projektu i prace ruszyły ponownie w 1943 roku. Most został otwarty 18 czerwca 1945 r. Przed ukończeniem budowy mostu łączącego Isle of Palms w 1993 roku, most Ben Sawyer Bridge zapewniał jedyny dostęp dla pojazdów do wyspy Sullivan's Island, a także, dzięki mostowi łączącemu, do Isle of Palms.

Most został poważnie uszkodzony podczas huraganu Hugo, w wyniku czego jeden koniec głównego przęsła znalazł się na wodach kanału Intracoastal Waterway. Zdjęcia uszkodzonego mostu są jednymi z najbardziej rozpoznawalnych trwałych obrazów zniszczeń dokonanych przez huragan. Most został następnie naprawiony i ponownie otwarty dla ruchu w październiku 1989 r.^[2]

Bateria Gadsden to historyczna bateria artyleryjska znajdująca się na wyspie Sullivan's Island, w hrabstwie Charleston, w Karolinie Południowej. Została zbudowana w latach 1903-1904 i jest jedną z serii baterii ciągnących się od Fortu Moultrie do wschodniego krańca Sullivan's Island. Nazwano ją na cześć Christophera Gadsdena. Do czasu wycofania z użytku w 1917 roku betonowa bateria mieściła cztery sześciocalowe działa. Jej długość wynosi około 377 stóp, szerokość 84 stopy, a wysokość przedniej części baterii, czyli od strony oceanu, wynosi około 7 stóp. Bateria Gadsden i sąsiadująca z nią bateria Thomson stanowiły umocnienia przy ujściu portu Charleston. Obecnie w baterii mieści się oddział Biblioteki Publicznej Hrabstwa Charleston im. Edgara Allana Poe.

W 1974 r. został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków.^[3]

Charleston Light, znana również jako Sullivan's Island Lighthouse, znajduje się na Sullivan's Island w Karolinie Południowej, która stanowi północne wejście do portu Charleston. Latarnia została zbudowana w celu zastąpienia nieczynnej latarni Morris Island na wyspie Morris, której groziło zniszczenie z powodu erozji, ale nadal stoi i została ustabilizowana w 2010 roku. Budowę latarni rozpoczęto w 1960 roku, a po raz pierwszy zapłonęła ona 15 czerwca 1962 roku.

Charleston Light ma stalową ramę, poszycie ze stopu aluminium i trójkątny przekrój poprzeczny. Jest wysoka na 140 stóp (43 m). Jej smukła, trójkątna konstrukcja jest odporna na wiatr o prędkości 125 mil na godzinę, a płaszczyzna ogniskowa latarni znajduje się na wysokości 163 stóp (50 m) nad średnim poziomem morza. Pierwotnie była pomalowana na biało-czerwono-pomarańczowo, ale później przemalowano ją na biało-czarno po tym, jak mieszkańcy skarżyli się na rozpraszający kolor górnej części. Jest to jedyna amerykańska latarnia morska wyposażona w windę i klimatyzację, a także ostatnia lądowa latarnia morska zbudowana przez rząd federalny. Latarnie morskie z wieżami w Teksasie były ostatnimi morskimi latarniami obsługiwanymi przez załogę i zostały zbudowane później, począwszy od 1961 r. wraz z latarnią wejścia do zatoki Buzzards.

Posiada źródło światła DCB 24. Pierwotnie miała 28 milionów kandeli (mocy świec) i była drugą co do mocy na półkuli zachodniej. Ponieważ światło było zbyt oślepiające, zmniejszono jego moc do 1,2 mln kandeli, dzięki czemu nadal było widoczne na odległość 26 mil morskich (48 km; 30 mil). Charakterystyczne są dwa błyski o długości 0,2 s oddzielone 4,8 s co 30 s. Światło zostało zautomatyzowane w 1975 roku.

Jest to obiekt bez wkładu, znajdujący się w Dzielnicy Historycznej Straży Przybrzeżnej USA. Obecnie jest częścią Narodowego Parku Historycznego Fort Sumter i Fort Moultrie. Mimo że w 2007 roku została przekazana przez Straż Przybrzeżną do Systemu Parków Narodowych, Straż Przybrzeżna nadal utrzymuje światło latarni, podczas gdy System Parków Narodowych chroni jej znaczenie historyczne i ogólny stan fizyczny.

Mimo że latarnia ta nadal działa, wiele problemów związanych z jej konstrukcją uniemożliwia udostępnienie jej zwiedzającym. Obecnie jest ona odgrodzona od cywilów, ale zwiedzający mogą zwiedzać okoliczne tereny, jak również przylegający do niej publiczny dostęp do plaży, aby obejrzeć latarnię.^[4]