Caldarola - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Sanktuarium Santa Maria del Monte znajduje się na Piazza Vittorio Emanuele II w Caldarola.

Fabryka prezentuje się jako szczególnie wyszukane dzieło architektoniczne, a dzięki starannej ekspresji językowej cała kompozycja w pełni wyraża kulturę architektoniczną końca XVIII wieku, której jest owocem. Zgodnie z podręcznikiem architektura to sztuka wymyślania i budowania w sposób solidny, wygodny i piękny (budynek, który nie spełnia tych trzech warunków, nie może być uznany za doskonały). Zbudowano go z zastosowaniem ważnych technik budowlanych, takich jak sklepienia kolebkowe z żebrami, pendentywy, kopuła w stylu lombardzkim (tj. z tyburem), latarnia, a wewnątrz wzbogacono niezliczonymi stiukami, aby zachować i umożliwić adorację cudownego obrazu Madonny del Monte, namalowanego w 1491 r. przez malarza z San Severino, Wawrzyńca d'Alessandro, na zlecenie błogosławionego Franciszka z Caldaroli.

Budynek kolegiaty San Martino, wznoszący się w centrum wschodniej części dzisiejszego placu Piazza Vittorio Emanuele II w Caldarola, jest budowlą trójnawową z chórem i kaplicami bocznymi, przy czym nawa główna ma kształt lekko trapezoidalny. Murowany łuk triumfalny oddziela nawę od przestrzeni prezbiterium; przestrzeń ta jest zaznaczona planimetrycznie przez balustradę z kamienia gipsowego Balatino, umieszczoną na stopniu. Na tylnej ścianie chóru wznosi się monumentalny zespół ołtarza głównego, obramowany dwoma imponującymi kolumnami z korynckimi kapitelami, które, jak głosi legenda, zostały przywiezione do Rzymu ze świątyni jerozolimskiej, a następnie przewiezione przez kardynała do Caldaroli. W centrum znajduje się duże płótno w ramie, dzieło Simone De Magistris, który dekorował kościół wewnątrz, ale nie zachował się żaden ślad po tym dziele, prawdopodobnie z powodu trzęsienia ziemi w 1799 r. Na ścianach prezbiterium kopia Dziewicy Rafaela kontrastuje z dużym płótnem kopii Ukrzyżowania ze szkoły Guido Reni. W nawie głównej, po wejściu, po prawej stronie, pierwsza kaplica to kaplica Świętego Krucyfiksu, obok kaplica Relikwii św. Destro; w ostatniej kaplicy znajduje się ołtarz Madonny del Carmine, autorstwa Giovanniego Andrei De Magistris, ojca Simone. W lewej nawie pierwsza kaplica jest kaplicą chrzcielnicy; środkowa kaplica jest kaplicą Najświętszego Sakramentu i jest zamknięta pięknie wykonaną bramą z kutego żelaza, a w niej znajduje się bardzo szczególne pozłacane drewniane tabernakulum z 1595 r.; ostatnia kaplica jest poświęcona św. Po południowej stronie prezbiterium małe drzwi prowadzą do zakrystii, która składa się z pomieszczenia o znacznych rozmiarach, z podłogą wyłożoną zabytkowymi płytkami terakotowymi, ścianami dekorowanymi temperą z początku XX wieku i dekorowanym drewnianym sufitem. Po przeciwnej stronie znajduje się zakrystia bractw.

Kościół Świętych Grzegorza i Walentego znajduje się przy Via Pallotta w Caldarola, w prowincji Macerata.

Jest to budowla jednonawowa z bocznymi kaplicami i prezbiterium; hala jest w całości otynkowana i pomalowana; na ścianach bocznych biegnie gzyms wewnętrzny ze sztukateriami i malowanymi dekoracjami. W ołtarzu głównym, monumentalnym, polichromowanym z drewna i złoconym, znajduje się obraz świętych Grzegorza i Walentego.

Na ścianach chóru, w dwóch niszach, znajdują się dwa pomniki pogrzebowe, jeden poświęcony Varino Favorino, a drugi Ludovico Clodio. Powstanie tych dwóch pomników można przypisać neoromantycznemu gustowi, który ożywiał hrabiego Pallottę. W Kaplicy Różańcowej znajduje się obraz olejny Madonny Różańcowej, którego autorem jest G. A. De Magistris. Postać Dziewicy znajduje się na cylindrycznym tronie z królewskim uniesieniem, złotą szatą i gwiaździstą tuniką. Dzieciątko porusza się i błogosławi z dziecięcą czułością, podczas gdy święci poruszają się energicznie. Scenę dopełniają aniołowie niosący tron. Liczne przedstawienia Matki Bożej Różańcowej z otaczającymi ją Tajemnicami (które znajdujemy w Valcimarra, Pievefavera, Croce i Vestignano) zawdzięczamy ustanowieniu święta różańcowego po zwycięstwie pod Lepanto w 1571 roku.

Obrazy na ścianach kaplicy są ostatnim dziełem malarza Augusto (fra Paolo) Mussiniego. Dekoracja nawiązuje do Tajemnic Bolesnych, Radosnych i Chwalebnych i składa się z ozdobnych wiązanek róż, które z ośmiu antycznych wazonów umieszczonych po dwie u podstaw narożników wznoszą się do sufitu, zakręcają na łukach i łączą się z girlandą podtrzymywaną przez czterech aniołów, a z festonów rozpościerają się na świetliste niebo, poszarpane białymi obłokami. Tajemnice bolesne, znajdujące się w dolnej części na stylobacie, symbolizuje fryz z postaciami ziemskimi i niebiańskimi, wyrażającymi smutek w czerwonym kolorze, który przywołuje na myśl krew męki. Po nich następują Tajemnice Radosne, symbolizowane kolorem żółtym, w których postacie świetlistych aniołów wędrują po niebie, coraz bardziej bezcielesne. Echem Tajemnic Chwalebnych jest świetlista wizja z niezliczoną ilością puttów, które śmiałymi ruchami i uśmiechniętymi twarzami wyrażają chwałę niebios.

Krucyfiks na ołtarzu Najświętszego Sakramentu z okresu późnego renesansu został ofiarowany przez Giovanniego Barlesiego. Pomnik pogrzebowy poświęcony Ludovico Clodio po uszkodzeniu ściany, w której się znajduje, a także kaplica namalowana przez Mussiniego, drewniane retabulum ołtarza głównego i kaplica Najświętszego Sakramentu zostały odrestaurowane podczas renowacji przeprowadzonej w celu naprawienia szkód spowodowanych trzęsieniem ziemi w 1997 r.