Blacksburg - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Lane Stadium to stadion piłkarski we wschodnich Stanach Zjednoczonych, znajdujący się na terenie kampusu Virginia Polytechnic Institute and State University w Blacksburgu w stanie Wirginia. Nawierzchnia stadionu nosi nazwę Worsham Field. Jest to boisko domowe drużyny Virginia Tech Hokies z Atlantic Coast Conference. W 2005 roku zostało uznane przez portal Rivals.com za najlepsze boisko w futbolu akademickim. W 2007 r. zajęło drugie miejsce w rankingu ESPN.com "Top 10 Scariest Places To Play" (10 najstraszniejszych miejsc do gry). Stadion nosi imię Edwarda Hudsona Lane'a, byłego studenta, lokalnego biznesmena i zwolennika Virginia Tech, a nawierzchnia boiska - Wesa Worshama, darczyńcy i zwolennika uczelni.

Od 1982 do 2014 roku Lane Stadium znajdował się najwyżej spośród wszystkich stadionów Football Bowl Subdivision we wschodnich Stanach Zjednoczonych, na wysokości 2 057 stóp (627 m) nad poziomem morza. Obecnie to wyróżnienie należy do Kidd Brewer Stadium z Appalachian State University, który ma wysokość 3333 stóp (1 016 m). (Najwyżej położone boisko w FBS znajduje się na Wyoming's War Memorial Stadium, na wysokości 7 215 stóp (2 199 m)).^[1]

Peggy Lee Hahn Horticulture Garden, dawniej Virginia Tech Horticulture Garden, to ogród ogrodniczy znajdujący się na terenie kampusu Virginia Tech przy Washington Street SW, w Blacksburgu, w stanie Wirginia, w Stanach Zjednoczonych. Jest to największy publiczny ogród w zachodniej Wirginii, otwarty codziennie bez opłat.

Ogród został założony w 1984 r. przez dr Roberta Lyonsa, dr Richarda Johnsona i Roberta McDuffie. Nazwę zmieniono w 2004 r. na cześć pani Hahn i jej męża, T. Marshalla Hahna, byłego prezesa Virginia Tech. Wszystkie elementy zostały zbudowane i zasadzone przez studentów, pracowników, wykładowców i wolontariuszy.

Obecnie ogród jest wykorzystywany przez studentów ogrodnictwa, architektury krajobrazu, leśnictwa miejskiego i entomologii w ramach programów studiów licencjackich. Ponad 50 ogrodników-ochotników z Blacksburga, Wirginii i okolic pomaga w ogrodzie przez cały rok. Wielu z nich spełnia w tym miejscu swoje wymagania w ramach programu Virginia Cooperative Extension Master Gardener.

Cechy ogrodu to m.in: Wystawa karłowych drzew iglastych, obwódka bylinowa - ponad 90 gatunków i odmian. Oczko wodne - klony japońskie i rabaty z delikatnymi roślinami jednorocznymi. Rabaty cieniste - rośliny rodzime i niezwykłe rośliny drzewiaste z Azji i Europy. Ogród strumieniowy - ponad 20 gatunków roślin bagiennych i wodnych. Aleja klonów trójcierniowych - klony obsadzone bylinami i roślinami jednorocznymi. Altana wisteriowa - wisteria i hortensja pnąca. Obszar Xeriscape^[2]

Solitude to zabytkowy dom położony na terenie kampusu Virginia Polytechnic Institute w Blacksburgu, w hrabstwie Montgomery, w stanie Wirginia. Najwcześniejsza część została zbudowana około 1802 roku i rozbudowana najpierw około 1834 roku, a następnie w latach 50. XIX wieku przez pułkownika Roberta Prestona, który otrzymał ziemię otaczającą Solitude od swojego ojca, gubernatora Wirginii Jamesa Pattona Prestona. Pochodzący sprzed ponad 200 lat Solitude jest najstarszym budynkiem na kampusie Virginia Tech Blacksburg.

Jest to dwupiętrowy, pięcioprzęsłowy budynek mieszkalny w kształcie litery "L", zbudowany z bali i konstrukcji szkieletowej, kryty dachem czterospadowym. Modyfikacje z połowy XIX wieku nadały budynkowi wygląd greckiego renesansu. Na terenie posiadłości znajduje się również kamienny dom źródlany z nadbudową z bali oraz budynek gospodarczy zbudowany około 1844 roku, przemianowany w 2019 roku przez Virginia Tech Board of Visitors na Fraction Family House at Solitude. Ta nowa nazwa uwzględnia jego wykorzystanie jako domu mieszkalnego dla największej zniewolonej populacji żyjącej na tym terenie i symbolicznie uznaje wszystkich zniewolonych w Solitude. W 1872 roku 250-akrowa farma Solitude stała się częścią centralnego kampusu Virginia Agricultural and Mechanical College, służąc głównie jako farma uczelni. Dom na farmie, po śmierci jego właściciela Roberta Taylora Prestona w następnej dekadzie, służył jako ambulatorium uczelni w latach 1882-1886. Następnie, podobnie jak dom rodzinny Fractiona, przez następne 60 lat służył jako dom mieszkalny dla wykładowców. W latach 40. XX wieku był to na krótko dom klubowy dla powracających z II wojny światowej weteranów, którzy uczęszczając do Virginia Polytechnic Institute, mieszkali w otaczającym budynek parku przyczep. W tym czasie w dwóch frontowych salonach Solitude regularnie odbywały się tańce. W latach 60. i 70. XX wieku Solitude był wykorzystywany przez Hokie Club, a także jako mieszkanie dla wykładowców w dwóch apartamentach. W 1974 r. budynek zaczęły wykorzystywać programy akademickie. Przez pewien czas w Solitude mieściło się laboratorium żywienia człowieka i żywności oraz pracownie i biura projektowania wnętrz. Ostatnim lokatorem był Program Studiów Appalachów, który powrócił po odrestaurowaniu budynku. W budynku znajduje się również Henry H. Wiss Center for Theory and History of Art and Architecture. Budynek Solitude stał pusty przez wiele lat, zanim w lipcu 2010 r. rozpoczęto jego renowację, która kosztowała 1 mln USD i trwała pół roku. Znaczna część projektu została sfinansowana przez Fundację Mary Morton Parsons z Richmond, Va.

Dom położony jest w parku krajobrazowym przylegającym do głównego kampusu Virginia Polytechnic Institute. W 1988 r. został wpisany do rejestru zabytków stanu Wirginia, a w 1989 r. do Krajowego Rejestru Zabytków.

Po wpisaniu Solitude na listę NRHP rozpoczęto trwające dziesięć lat badania archeologiczne, których celem było dalsze zbadanie głównego domu, posesji i całego terenu, aby uzyskać dalsze informacje historyczne i ocenić, co będzie potrzebne do odrestaurowania domu i budynków gospodarczych. Zwieńczeniem tych wysiłków była praca magisterska z 2000 roku, napisana przez Michaela Pulice'a, ówczesnego magistra na Wydziale Architektury Virginia Tech, a obecnie głównego historyka architektury w Biurze Regionu Zachodniego (Salem, VA) Departamentu Zasobów Historycznych Wirginii. Pulice stwierdził w swojej pracy, że pozostały budynek gospodarczy z bali, długo uważany za gabinet lekarski lub kuchnię, jest ocalałą chatą niewolników i pomieszczeniami dla służby.^[5]