Miasto Meksyk - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Muzeum z artefaktami Majów . Narodowe Muzeum Antropologiczne – muzeum w stolicy Meksyku, położone w stołecznym parku Chapultepec. Otwarte 17 września 1964 roku muzeum zostało zaprojektowane przez Pedro Ramíreireza Vásquezea. Projekt nawiązuje do przedkolumbijskich budowli mieszkańców obecnego Meksyku. Cześć dużego, prostokątnego dziedzińca przykryta jest zadaszeniem wspartym na jednym słupie pokrytym płaskorzeźbami przedstawiającymi historię Meksyku. Z prostokątnego dziedzińca wchodzi się do mieszczących się na parterze 12 sali wystawowych, razem muzeum ma 23 sale z ekspozycją stałą i 1 z okolicznościową. Na piętrze urządzona jest ekspozycja etnograficzna. Układ ekspozycji w salach na parterze jest następujący:

• Wstęp do antropologii
• Mezoameryka
• Początki
• Okres preklasyczny – od 2500 do 200 roku p.n.e.
• Kultura Teotihuacán – od 100 roku p.n.e. do 750 roku n.e.
• Kultura Tolteków – od 750 – 1200 roku n.e.
• Kultura Mexica – Azteków – od 1300 do 1521 r n.e.
• Kultury z Oaxaca
• Kultury z wybrzeża Zatoki Meksykańskiej
• Kultura Majów
• Kultury z północy Meksyku

Zamek na wzgórzu z muzeum historii. Zamek Chapultepec znajduje się na szczycie wzgórza Chapultepec w parku Chapultepec w mieście Meksyk. Nazwa Chapultepec pochodzi od słowa chapoltepēc z języka nahuatl, co oznacza "na wzgórzu konika polnego". Zamek ma tak niezrównane widoki i tarasy, że odkrywca James F. Elton napisał, że "nie da się ich przebić pod względem piękna w żadnej części świata". Znajduje się przy wejściu do Parku Chapultepec, na wysokości 2325 metrów nad poziomem morza. Wzgórze było świętym miejscem dla Azteków, a budynki na jego szczycie pełniły w swojej historii różne funkcje, w tym Akademii Wojskowej, rezydencji cesarskiej, rezydencji prezydenckiej, obserwatorium astronomicznego, a od lat 40. XX wieku - Narodowego Muzeum Historii. Zamek Chapultepec, wraz z Pałacem Iturbide, również znajdującym się w mieście Meksyk, są jedynymi pałacami królewskimi w Ameryce Północnej.

Został zbudowany w czasach wicekrólestwa jako dom letni dla najwyższego zarządcy kolonialnego, wicekróla. Był wykorzystywany na różne sposoby, od magazynu prochu strzelniczego po akademię wojskową w 1841 roku. W okresie Drugiego Cesarstwa Meksykańskiego (1864-67) stał się oficjalną rezydencją cesarza Maksymiliana I i jego małżonki cesarzowej Carloty. W 1882 r. prezydent Manuel González ogłosił ją oficjalną rezydencją prezydenta. Z nielicznymi wyjątkami, wszyscy kolejni prezydenci mieszkali w nim aż do 1939 roku, kiedy to prezydent Lázaro Cárdenas przekształcił go w muzeum.^[2]

Muzeum poświęcone Aztekom. Templo Mayor, Huēy Teōcalli – najważniejsza budowla sakralna Azteków, budowana etapami w XIV w. i XV w. Znajdowała się w centrum azteckiej stolicy Tenochtitlán i miała kształt piramidy schodkowej z dwiema świątyniami na szczycie. Świątynie te, wznoszące się na ok. 60 m nad poziom placu u stóp piramidy, były poświęcone Huitzilopochtli oraz Tlalocowi. Hiszpanie po zdobyciu miasta w 1521 roku prawie całkowicie ją zniszczyli jako symbol pogańskiego kultu.

Podczas określonych świąt w azteckim kalendarzu (wbrew potocznym wyobrażeniom – nie codziennie) w Templo Mayor składano m.in. krwawe ofiary z ludzi w celu przebłagania bogów i zapewnienia pomyślności społeczeństwu Azteków. Kapłani wycinali ofiarom serca (jak obliczono wyrwanie serca mogło zajmować wprawnemu kapłanowi ok. 10 sekund), skrapiali posągi bogów krwią i wrzucali serce do kamiennej misy z kanalikami odprowadzającymi krew. Ciało wyrzucano na schody świątyni. Ofiarami byli najczęściej jeńcy wojenni, dlatego m.in. Aztekowie prowadzili liczne wojny (tzw. kwietne wojny) z innymi ludami dzisiejszego Meksyku.

W 1487 roku, z okazji ukończenia Templo Mayor, uśmiercono – według różnych źródeł – od 3 do 84 tys. ofiar. Ze względu na znaną skłonność konkwistadorów do przesady oraz ograniczenia „techniczne” ceremonii (wielkość placu na szczycie świątyni, ograniczona liczba kapłanów i ofiar, czas potrzebny na każdą egzekucję, itp.) bardziej prawdopodobne wydają się szacunki bliższe dolnej granicy.

Kompleks świątynny Templo Mayor tworzyły też liczne mniejsze budynki, platformy i rampy otaczające główną piramidę. Wejście wiodące na szczyt piramidy głównej zdobione było tzw. tzompantli (w języku nahuatl prawdopodobnie „stojak”, „pojemnik” lub „ściana czaszek”) – rodzajem drewnianego rusztowania, na którym wystawiano czaszki uprzednio złożonych ofiar – jeńców, niewolników, przegranych w rytualnej grze w piłkę, a także osób dobrowolnie oddających swe życie bogom w ofierze za pomyślność państwa lub swoich bliskich.^[5]

Ważny ośrodek kulturalny z wydarzenimi muzycznymi i teatralnymi. Palacio de Bellas Artes jest ważnym ośrodkiem kulturalnym w mieście Meksyk. Odbywały się w nim ważne wydarzenia muzyczne, taneczne, teatralne, operowe i literackie w Meksyku, a także ważne wystawy malarstwa, rzeźby i fotografii. W związku z tym Palacio de Bellas Artes nazywany jest "katedrą sztuki w Meksyku". Budynek znajduje się w zachodniej części historycznego centrum miasta Meksyk, obok parku Alameda Central.

Pierwszy Narodowy Teatr Meksyku został zbudowany pod koniec XIX wieku, ale wkrótce zdecydowano się go zburzyć na rzecz bardziej okazałego budynku, który miał powstać na stulecie meksykańskiej wojny o niepodległość w 1910 roku. Wstępny projekt i budowę podjął włoski architekt Adamo Boari w 1904 r., ale komplikacje związane z miękkim podłożem i problemami politycznymi przed i w czasie Rewolucji Meksykańskiej utrudniły, a następnie całkowicie wstrzymały budowę do 1913 r. Budowa została wznowiona w 1932 roku przez meksykańskiego architekta Federico Mariscala i zakończona w 1934 roku. Otwarto je 29 listopada 1934 roku. Było to pierwsze muzeum sztuki w Meksyku poświęcone eksponowaniu obiektów artystycznych przeznaczonych do kontemplacji.

Zewnętrzna część budynku jest utrzymana w stylu secesyjnym i neoklasycznym, a wnętrze w stylu art deco. Budynek jest najbardziej znany ze swoich murali autorstwa Diego Rivery, Siqueirosa i innych, a także z wielu wystaw i przedstawień teatralnych, w tym Ballet Folklórico de México.^[6]

Pałac znany z fasady pokrytej dachówką. Casa de los Azulejos, czyli "Dom Płytek", to XVIII-wieczny barokowy pałac w mieście Meksyk, zbudowany przez hrabiego z rodziny Valle de Orizaba. Budynek wyróżnia się fasadą, która z trzech stron pokryta jest niebieskimi i białymi kafelkami ze stanu Puebla. Pałac pozostawał w rękach prywatnych do końca XIX wieku. Kilkakrotnie przechodził z rąk do rąk, zanim został kupiony przez braci Sanborns, którzy rozwinęli swój biznes z sodą i apteką w jedną z najbardziej znanych sieci restauracji w Meksyku. Obecnie dom służy jako ich sztandarowa restauracja.

Hrabiowie z Valle de Orizaba rozpoczęli budowę pałacu w XVI wieku. Potomkowie rodu Orizaba w 1737 roku pokryli zewnętrzną część pałacu pięknymi azulejos, które można podziwiać do dziś.^[8]

Duży park z różnymi atrakcjami. Chapultepec, w mieście Meksyk nazywany częściej "Bosque de Chapultepec", jest jednym z największych parków miejskich na półkuli zachodniej, o łącznej powierzchni nieco ponad 686 hektarów. Park, którego centralnym punktem jest formacja skalna zwana Wzgórzem Chapultepec, pełni jedną z głównych funkcji jako przestrzeń ekologiczna w mieście Meksyk. Jest on uważany za pierwsze i najważniejsze "płuca" miasta Meksyk.

Obszar obejmujący dzisiejszy Chapultepec był zamieszkany i uważany za zabytek od czasów prekolumbijskich, kiedy to stał się miejscem schronienia dla azteckich władców. W okresie kolonialnym zbudowano tu Zamek Chapultepec, który stał się oficjalną rezydencją głów państwa meksykańskiego. Pozostał nim do 1940 r., kiedy to został przeniesiony do innej części parku, zwanej Los Pinos.

Bosque de Chapultepec podzielony jest na cztery części, z których pierwsza jest najstarsza i najczęściej odwiedzana. W tej części znajduje się większość atrakcji parku, w tym m.in. zamek, zoo Chapultepec, Muzeum Antropologii i Muzeum Rufino Tamayo. Szacuje się, że rocznie odwiedza go około 15 milionów osób. Z tego powodu konieczne było przeprowadzenie gruntownej renowacji, która rozpoczęła się w 2005 roku, a zakończyła w 2010 roku. Rząd zezwolił na budowę firm, biur i dużych parkingów dla samochodów.^[10]

Niezwykły pomnik z czasów wojny o niepodległość. Anioł Niepodległości, najczęściej znany pod skróconą nazwą El Ángel, a oficjalnie znany jako Monumento a la Independencia, to kolumna zwycięstwa na rondzie przy głównej arterii komunikacyjnej Paseo de la Reforma w centrum miasta Meksyk.

El Ángel został zbudowany w 1910 r. podczas prezydentury Porfirio Díaza przez architekta Antonio Rivasa Mercado dla upamiętnienia setnej rocznicy rozpoczęcia wojny o niepodległość Meksyku. W późniejszych latach przekształcono go w mauzoleum dla najważniejszych bohaterów tej wojny. Jest to jeden z najbardziej rozpoznawalnych zabytków w mieście Meksyk, który stał się punktem centralnym zarówno obchodów, jak i protestów. Przypomina Kolumnę Lipcową w Paryżu, Kolumnę Zwycięstwa w Berlinie i Pomnik Kolumba w Nowym Jorku.^[13]

Zoo w Meksyku. Chapultepec Zoo to ogród zoologiczny znajdujący się w Parku Chapultepec; jest jednym z czterech ogrodów zoologicznych w pobliżu miasta Meksyk i najbardziej znanym meksykańskim ogrodem zoologicznym. Został założony 6 lipca 1923 roku przez meksykańskiego biologa Alfonso Luisa Herrerę z funduszy prywatnych i rządowych, pochodzących z Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju, a także z funduszy Towarzystwa Badań Biologicznych.

W zoo żyje prawie 2000 zwierząt z ponad 200 gatunków. Zoo jest znane ze swoich sukcesów w programach hodowlanych zagrożonych gatunków, w tym: pand olbrzymich (pierwsza instytucja poza Chinami, która sukcesywnie hoduje ten gatunek w niewoli), kondorów kalifornijskich (pierwsza instytucja poza Stanami Zjednoczonymi, która sukcesywnie hoduje ten gatunek) i wilków meksykańskich (pierwszy miot młodych urodzonych przez wypuszczone wilki).^[16]

Colegio de Santa Cruz w Tlatelolco (Meksyk) jest pierwszą i najstarszą europejską szkołą wyższą w obu Amerykach oraz pierwszą znaczącą szkołą tłumaczy w Nowym Świecie. Została założona przez franciszkanów 6 stycznia 1536 r. z zamiarem, jak się powszechnie przyjmuje, przygotowania rdzennie amerykańskich chłopców do przyjęcia święceń kapłańskich. Uczniowie wykształceni w Colegio wnieśli istotny wkład w pracę franciszkanina Bernardino de Sahagún przy tworzeniu jego monumentalnej, dwunastotomowej Historii Powszechnej Nowej Hiszpanii, często nazywanej Kodeksem Florenckim. Niepowodzenie Colegio miało długotrwałe konsekwencje, a uczony Robert Ricard powiedział, że "gdyby Kolegium z Tlatelolco dało temu krajowi choćby jednego biskupa, historia Kościoła meksykańskiego mogłaby ulec głębokiej zmianie".^[19]

Bazylika, Meksyk. Bazylika Matki Bożej z Guadalupe – rzymskokatolicki kościół, bazylika mniejsza i narodowe sanktuarium Meksyku położone w północnej części miasta Meksyk. Świątynia została zbudowana niedaleko wzgórza Tepeyac, gdzie jak głoszą przekazy, Matka Boża z Guadalupe objawiła się świętemu Juanowi Diego Cuauhtlatoatzinowi. To miejsce znane jest również jako La Villa de Guadalupe, lub w bardziej popularnym znaczeniu, po prostu La Villa, ponieważ posiada kilka kościołów i związanych z nimi budynków.

W nowej bazylice znajduje się oryginalna tilma (lub płaszcz) Juana Diego Cuauhtlatoatzina, który trzyma wizerunek Matki Bożej z Guadalupe. Jedno z najważniejszych miejsc pielgrzymkowych katolicyzmu, bazylika jest odwiedzana przez kilka milionów ludzi rocznie, zwłaszcza około 12 grudnia, dniu w którym przypada święto Matki Bożej z Guadalupe.

Obecna świątynia została zbudowana w latach 1974-1976 według projektu meksykańskiego architekta Pedro Ramíreza Vázqueza. Konsekrowana w dniu 12 października 1976 roku. Wysokość bazyliki to 42 metry. Jej okrągła struktura ma 100 metrów średnicy i może pomieścić do 50 tysięcy osób.^[20]

Dom sławnego artysty zamieniony w muzeum. Muzeum Fridy Kahlo, znane również jako Błękitny Dom ze względu na kobaltowo-niebieskie ściany budynku, to zabytkowy dom-muzeum i muzeum sztuki poświęcone życiu i twórczości meksykańskiej artystki Fridy Kahlo. Znajduje się w dzielnicy Colonia del Carmen w Coyoacán w mieście Meksyk. Budynek ten był miejscem urodzenia Kahlo, domem, w którym dorastała, mieszkała przez kilka lat ze swoim mężem Diego Riverą i w którym później zmarła w pokoju na piętrze. W 1957 r. Diego Rivera podarował dom i jego zawartość, aby przekształcić go w muzeum ku czci Fridy.

W muzeum znajduje się kolekcja dzieł sztuki Fridy Kahlo, Diego Rivery i innych artystów, a także meksykańska sztuka ludowa, prehiszpańskie artefakty, fotografie, pamiątki, przedmioty osobiste i wiele innych. Zbiory są prezentowane w pomieszczeniach domu, który zachował się w takim samym stanie, jak w latach 50. ubiegłego wieku. Jest to najpopularniejsze muzeum w Coyoacán i jedno z najczęściej odwiedzanych w mieście Meksyk.^[22]

Rynek La Merced to tradycyjny rynek publiczny znajdujący się na wschodnim krańcu historycznego centrum miasta Meksyk. Jest to największy detaliczny rynek tradycyjnej żywności w całym mieście. Obszar ten, zwany również La Merced, jest synonimem działalności handlowej od wczesnego okresu kolonialnego, kiedy to przybyli tu kupcy z innych części Nowej Hiszpanii. W pewnym okresie prawie cała okolica była wypełniona straganami, a w latach 60. XIX wieku postanowiono zbudować stały targ na terenie dawnego klasztoru La Merced. W pierwszej połowie XX wieku targ ten był głównym hurtownikiem dla całego miasta. Skończyło się to wraz z otwarciem Central de Abasto w latach 80-tych, ale La Merced pozostaje największym tradycyjnym targiem detalicznym. Obszar rynku znany jest również z rażącej prostytucji, gdzie kobiety nagabują o każdej porze dnia i nocy. Szacuje się, że około jedna trzecia tych prostytutek jest nieletnia.^[27]

Klasztor San Francisco znajduje się na zachodnim krańcu ulicy Madero w historycznym centrum miasta Meksyk, w pobliżu Torre Latinoamericana i jest wszystkim, co pozostało z kompleksu kościelno-klasztornego. Kompleks ten był siedzibą pierwszych dwunastu braci franciszkanów pod przewodnictwem Martyna de Valencia, którzy przybyli do Meksyku po otrzymaniu od papieża pierwszego upoważnienia do ewangelizacji w Nowej Hiszpanii. We wczesnym okresie kolonialnym był to jeden z największych i najbardziej wpływowych klasztorów w mieście Meksyk. Został zbudowany w miejscu, gdzie kiedyś znajdowało się zoo Moctezumy II. W czasach największej świetności kościół i klasztor zajmowały obszar o łącznej powierzchni 32 224 metrów kwadratowych, obecnie ograniczony ulicami: Bolivar, Madero, Eje Central i Venustiano Carranza.

W patio pierwszego klasztoru znajdował się krzyż, który podobno był wyższy od najwyższej wieży w mieście i wykonany z drzewa cyprysowego pochodzącego z "Lasu Chapultepec", czyli zalesionego obszaru na zachód od Zocalo, gdzie zbudowano San Francisco.

Kościół i klasztor były w swoim czasie świadkami wielu historycznych wydarzeń. Odprawiono tu mszę żałobną za Hernána Cortésa, kiedy sądzono, że zmarł on w Ameryce Środkowej. W 1629 r. markiz Gelves przybył tu w przebraniu, aby ukryć się po kłótni z arcybiskupem. W 1692 r. hrabia Galve i jego żona znaleźli tu schronienie w związku z buntem na dużą skalę w mieście. Koniec meksykańskiej wojny o niepodległość uczczono w klasztorze uroczystym Te Deum, gdy 16-tysięczna armia Trigarante przemaszerowała ulicą Madero pod wodzą Agustina de Iturbide. Po wojnie reformackiej klasztor San Francisco, podobnie jak wiele innych, został rozwiązany, a większość jego mienia przejęta przez rząd. Znaczna część starego klasztoru została zburzona pod budowę nowych dróg. W innych częściach starego budynku znajduje się obecnie kościół metodystów przy ulicy Gante oraz piekarnia Panadería Ideal. W miejscu, gdzie obecnie znajduje się piekarnia przy ulicy 16 de Septiembre, mieściła się sala De Profundus, a kościół mieści się w starym krużganku. Na rogu ulic Venustiano Carranza i Eje Central znajdują się dawne kaplice Calvario i San Antonio. Budynki te istnieją do dziś tylko dlatego, że ich rozbiórka była droższa niż pozostawienie ich na miejscu. W rękach kościoła pozostał jedynie sam kościół.

Stojący dziś kościół jest trzecim, który został zbudowany w tym miejscu. Dwa pierwsze zapadły się w miękkiej ziemi pod miastem Meksyk i musiały zostać zburzone. Ten kościół został zbudowany między 1710 a 1716 rokiem. Chociaż cały budynek znany jest jako kościół San Francisco, wejście od strony ulicy Madero jest w rzeczywistości wejściem do kaplicy Balvanera. Przed nią znajduje się atrium z kilkoma zestawami schodów prowadzących w dół do budynku kościoła, ponieważ on również tonie. Główna fasada kościoła, pochodząca z 1710 roku, jest zamurowana i nie można jej zobaczyć. Obecnie wchodzi się przez boczne drzwi do kaplicy Balvanera, a następnie do głównego kościoła. Fasada kaplicy została zbudowana w 1766 r. i nie jest pewne, kto ją wykonał, ale większość uważa, że było to dzieło Lorenza Rodrígueza, najbardziej znanego ze swojej pracy nad Tabernakulum Metropolitalnym. Posągi zostały usunięte, gdy kaplica znalazła się w rękach sekty ewangelickiej, ale zachowała inne elementy dekoracyjne, takie jak woluty, rzeźbione liście i kwiaty oraz kolumny estipite (odwrócony ostrosłup ścięty) z medalionami. Wewnątrz znajduje się XVIII-wieczny ołtarz poświęcony Dziewicy z Guadalupe oraz wejście do dawnej kaplicy drugiej stacji drogi krzyżowej.

W głównym kościele znajduje się duży pozłacany ołtarz główny, który zastąpił oryginalny barokowy. Ten pierwotny został zrekonstruowany, ponieważ neoklasycystyczny artysta Jerónimo Antonio Gil pozostawił jego rysunek. Z pierwotnej Sali De Profundis pozostały tylko ściany, reszta została przebudowana na piekarnię. Stary klasztor przy ulicy Gante ma się nieco lepiej. Obecnie jest to kościół metodystów, w którym wewnątrz dobrze zachowały się oba piętra krużganków. Można go zwiedzać tylko po wcześniejszym uzyskaniu zezwolenia.^[28]

Medusa Steel Coaster, wcześniej znana jako po prostu Medusa, to stalowa kolejka górska znajdująca się w Six Flags México w Mexico City. Wyprodukowana przez Rocky Mountain Construction i zaprojektowana przez Alana Schilke, kolejka została otwarta dla publiczności 14 czerwca 2014 roku. Pierwotnie była to drewniana kolejka zbudowana przez Custom Coasters International, która zadebiutowała w czerwcu 2000 roku. Drewniany tor został całkowicie usunięty i zastąpiony technologią I-Box firmy RMC, konwersją stali, która zaowocowała nowym układem torów ze zwiększoną prędkością i dodaniem trzech inwersji. Medusa została ogólnie dobrze przyjęta i kilkakrotnie znalazła się w pierwszej pięćdziesiątce wśród stalowych kolejek górskich w corocznym rankingu Golden Ticket Awards przyznawanym przez Amusement Today.^[29]

Sztuka dekoracyjna od 1500 do 1800 roku. Muzeum Franza Mayera w mieście Meksyk zostało otwarte w 1986 roku w celu przechowywania, eksponowania i konserwacji największej w Ameryce Łacińskiej kolekcji sztuki dekoracyjnej. Kolekcja została zgromadzona przez maklera giełdowego i finansistę Franza Mayera, który przez pięćdziesiąt lat swojego życia zbierał dzieła sztuki, książki, meble, ceramikę, tkaniny i wiele innych rodzajów przedmiotów dekoracyjnych. Duża część zbiorów pochodzi z Europy i Azji, ale większość z nich pochodzi z samego Meksyku i obejmuje przedmioty pochodzące z okresu od XV do XX wieku. Wiele eksponatów w kolekcji to drobne wyroby rękodzielnicze, takie jak tkaniny i ceramika Talavera, a są one ważne, ponieważ są to przedmioty, które często nie przetrwały, ponieważ większość nie uważała ich za warte zachowania.

Muzeum mieści się w historycznym centrum miasta Meksyk, w dawnym klasztorze i szpitalu San Juan de Dios, XVIII-wiecznym budynku, który został odrestaurowany na potrzeby muzeum. Oprócz eksponowania przedmiotów zebranych przez Mayera, z których tylko jedna czwarta jest widoczna, muzeum nadal dokonuje nabytków, organizuje warsztaty, sponsoruje wystawy czasowe i posiada kawiarnię znajdującą się na dziedzińcu/ogrodzie.^[31]

Wielkie muzeum z bgatą kolekcją dzieł sztuki. Muzeum Diego Rivera Anahuacalli to muzeum i centrum sztuki, położone w dzielnicy San Pablo de Tepetlapa w Coyoacán, 10 minut jazdy samochodem od Muzeum Fridy Kahlo, a także od turystycznej dzielnicy tego okręgu.

Anahuacalli (od słowa w języku nahuatl, które oznacza "dom otoczony wodą") to świątynia sztuki zaprojektowana przez meksykańskiego muralistę Diego Riverę. Muzeum wyróżnia się bogatą kolekcją sztuki prekolumbijskiej, a także Przestrzenią Ekologiczną, która chroni endemiczną florę i faunę. Rivera zaprojektował architekturę muzeum, aby zabezpieczyć swoją ogromną kolekcję dzieł prehiszpańskich, a jednocześnie wystawić najpiękniejsze prace z tego zbioru w głównym budynku muzeum. W związku z tym od otwarcia Anahuacalli dla publiczności 18 września 1964 r. wystawiono wybór 2 000 dzieł sztuki, szczególnie dobrze wykonanych i zachowanych.

Ekstrawagancka architektura budynku jest inspirowana strukturami mezoamerykańskimi, a jej unikalny styl łączy w sobie głównie wpływy Majów i Tolteków, choć sam Rivera określił go jako połączenie stylów azteckiego, majańskiego i "tradycyjnego". Budynek Muzeum Anahuacalli został wzniesiony z rzeźbionego kamienia wulkanicznego, wydobytego w tym samym miejscu, w którym stoi. Według słów muzealnika i poety z Tabasco, Carlosa Pellicera (Tabasco, 1897-Mexico City, 1977), który zaprojektował stałą ekspozycję muzeum na wyraźne polecenie samego Rivery, Anahuacalli odpowiada następującemu opisowi: "Jest to osobista kreacja wykorzystująca elementy prehiszpańskie, głównie z architektury tolteckiej i częściowo majańskiej: pochyłe ściany, serpentynowe pilastry i romboidalne drzwi. Piramidalne zwieńczenie podkreśla wspaniały charakter budynku".

Płaskie sufity na parterze i na wyższych piętrach zdobią oryginalne mozaiki wielkiego malarza, które są elementami wkomponowanymi w architekturę.

Na parterze znajdują się dzieła sztuki azteckiej i teotihuakańskiej. Piękna grupa kamiennych rzeźb, glinianych figurek - modeli świątyń - i naczyń z ceramiki". Diego Rivera zaplanował Anahuacalli jako wielką scenę dla rozwoju różnych form wyrazu artystycznego, takich jak teatr, taniec, malarstwo i muzyka. Dyscypliny te są zanurzone w atmosferze, której architektura reprezentuje poszukiwanie istoty Meksyku poprzez jego bogatą prekolumbijską przeszłość. Jednocześnie Anahuacalli uczestniczy w artystycznych, intelektualnych i edukacyjnych wydarzeniach współczesnych czasów.

Każdego roku, zgodnie z wolą, jaką Rivera wyraził wobec Anahuacalli, na jego terenie prezentowane są wystawy sztuki współczesnej. Propozycje te są starannie dobierane, ponieważ muszą harmonijnie współgrać z architekturą muzeum, z wystawianą sztuką prekolumbijską, z otaczającą przyrodą oraz z fundamentalną i ewoluującą koncepcją Anahuacalli Diego.

Anahuacalli jest świadectwem hojności Rivery, który stworzył imponujące dzieło architektoniczne, aby zaprezentować swoją kolekcję sztuki prehiszpańskiej mieszkańcom Meksyku i całego świata. Dzięki temu muzeum tysiące turystów z kraju i zagranicy mogą dziś zagłębić się w twórczy świat, który muralista pozostawił w tym wyjątkowym miejscu. Każdy, kto odwiedza to miejsce, może podziwiać jego naturalne i architektoniczne przestrzenie, a także bogatą kolekcję sztuki mezoamerykańskiej, przekazaną Meksykowi przez mistrza Riverę.^[34]

Muzeum historyczne mieszczące się w dawnym pałacu. Muzeum Miasta Meksyk znajduje się przy ulicy Pino Suarez 30, kilka przecznic na południe od Zocalo, przy dawnej Bramie Iztapalapa, w pobliżu miejsca pierwszego spotkania Hernána Cortésa i Moctezumy II. Budynek ten był niegdyś pałacem hrabiów Santiago de Calimaya, potomków jednego z konkwistadorów Corteza. Dom został gruntownie przebudowany do dzisiejszego wyglądu i pozostawał w rękach rodziny aż do 1960 r., kiedy to władze miasta Meksyk przejęły go od nich w celu założenia muzeum, które znajduje się tam do dziś. Muzeum zawiera wiele elementów starego pałacu, a także 26 sal poświęconych historii i rozwojowi miasta Meksyk od czasów azteckich do współczesności. Znajduje się tu również biblioteka oraz pracownie malarza Joaquína Clausella, który mieszkał tu na przełomie XIX i XX wieku.

Budynek został ukończony w 1779 roku i potomkowie hrabiów mieszkali w nim do 1960 roku. Architektem, który ukończył budowę pałacu, był Francisco Antonio de Guerrero y Torres.^[35]