Toronto - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Galeria sztuki z kolekcją rzeźb Henry’ego Moore’a. Art Gallery of Ontario – galeria sztuki w Toronto, najważniejsza galeria w Kanadzie, objętościowo największa w Ameryce Północnej.

Art Gallery of Ontario ma ponad stuletnią tradycję, zgromadziła około 26 000 dzieł sztuki zarówno europejskiej jak i kanadyjskiej czy amerykańskiej z ostatnich 600 lat. Budynek mieści się tuż obok Chinatown.

W latach 2005–2007 został dobudowany aneks zaprojektowany przez Franka Gehry’ego, projektanta bryły Muzeum Guggenheima w Bilbao. Architekt pochodzi z Toronto i w dzieciństwie mieszkał w okolicy AGO. Galeria potrzebuje nowej przestrzeni także dlatego, że kolekcjoner i filantrop Kenneth Thomson przekazał jej kolejne dzieła sztuki, w tym obraz Rubensa Rzeź niewiniątek, za który zapłacił 117 milionów dolarów.

Galeria ma największą na świecie kolekcję rzeźb brytyjskiego artysty Henry’ego Moore’a. Miasto zakupiło i umieściło jego rzeźbę The Archer (Strzelec) w centralnym punkcie, przed nowym budynkiem magistratu, na Nathan Philip Square. Artysta docenił ten wybór i zaczął współpracować z Toronto, przekazując miastu 300 prac za darmo. Dziś kolekcja liczy aż 931 dzieł autorstwa Moore’a.

Budynek ma wiele galerii rozmieszczonych na dwóch piętrach, w których prezentowane są bądź stałe ekspozycje, bądź wystawy czasowe. Dodatkowo w gmachu znajdują się sklepy, restauracja, biblioteka oraz sale multimedialne, gdzie często wyświetla się filmy lub odbywają się prelekcje. W podziemiach mieści specjalna strefa dla dzieci, w której prowadzone są zajęcia – wszyscy zachęcani są do szkicowania, a materiał dostarcza galeria.

W AGO można także zakupić lub wypożyczyć dzieła sztuki. Czasem galeria organizuje wieczory jazzowe. W budynku znajduje się ponadto Cinemateque Ontario, kino prezentujące filmy niekomercyjne. Często organizuje się tu przeglądy twórczości reżyserów.

Galerie sztuki europejskiej wystawiają dzieła z różnych okresów, w tym takich artystów, jak: Brueghel, Rembrandt, van Dyck, de la Tour, Poussin, Degas, Dürer, Renoir, Monet, Picasso, Piranesi, Pissarro, Chagall, Gauguin, Magritte, Modigliani, Whistler, van Gogh.

W European Paintings and Sculpture Collection można obejrzeć m.in. jeden z największych na świecie zbiorów florenckich brązów z XVII w. oraz liczne płótna starych mistrzów, jak Luca Giordano, Antoine Coypel, Jean Jouvenet. Znajduje się tu np. obraz Pietera Brueghla młodszego Wiejskie wesele, przedstawiający szczegóły XVII-wiecznego życia, a także płótna impresjonistów, jak Claude Monet (Charing Cross Bridge: Fog, Vétheuil in Summer), Edgar Degas (Woman in Bath), Renoir (Concert).

Następny dział – Twentieth-Century Collection – obejmuje okres lat 1900-1970. Wśród zgromadzonych dzieł są m.in. kubistyczne kształty Picassa (The Soup, Seated Woman), tajemnicze prace Chagalla (Over Vitebsk), charakterystyczne figury Gauguina (Hina and Fatu) oraz pełne wdzięku modele Modiglianiego (Mrs. Hastings).

AGO obejmuje także dział Prints and Drawing Collection z takimi dziełami, jak Adam i Ewa Dürera czy Tobiasz i Archanioł Rafael Pietro da Cortona.

Galerie kanadyjskie prezentują sztukę całego okresu istnienia kraju, w tym obrazy członków Grupy Siedmiu. Niektóre sale urządzono tak jak niegdyś wystawiano obrazy w galeriach – zawieszone niemal od podłogi po sufit.

W AGO znajdują się również rzeźby Inuitów w kości i kamieniu. Kolekcja ta, licząca 4000 dzieł, od rzeźb po rysunki, zalicza się do największych na świecie.

AGO zaczęło kupować malarstwo amerykańskie w latach 60. a w latach 80. zajęło się także współczesną sztuką europejską. W galerii znaleźć można pop-art, ekspresjonistów abstrakcyjnych, minimalistów, konceptualistów i arte povera. Z bardziej znanych dzieł są tu Elvis autorstwa Warhola czy wielki hamburger Oldenburga.

Oprócz stałych kolekcji AGO często gości wystawy czasowe, zarówno sztuki współczesnej, jak i klasycznej. Przykładowo w 2002 roku pokazywano unikatowe płótna Rubensa czy impresjonistów z Ermitażu. Galeria posiada także zbiory fotografii i filmów artystycznych oraz obszerną bibliotekę.

Z AGO można przejść do historycznego budynku The Grange, który był pierwszym lokum galerii. The Grange wybudowano dla D'Arcy'ego Boultona w 1817. Jest jednym z najstarszych ceglanych budynków miasta, w stylu georgiańskim, określanym jako Upper Canada Neo-Classic. Styl ten charakteryzował się prostotą (w przeciwieństwie do wiktoriańskiego), zachowaniem proporcji i symetrii. Budynek stoi w parku o tej samej nazwie, a został podarowany galerii przez Goldwina Smitha (kolejnego męża wdowy Boulton). Obsługa wolontariuszy w strojach z epoki oprowadza zwiedzających po XIX-wiecznych wnętrzach.^[1]

Słynna wieża z obrotową restauracją. Wieża CN – wieża o wysokości 553,33 metrów, znajdująca się w Toronto, w Kanadzie. Otwarta w 1976. Nazwa pochodzi od przedsiębiorstwa kolejowego Canadian National Railway, które wybudowało wieżę, lecz następnie pozbyło się jej w latach 90. XX wieku, co spowodowało nieznaczną zmianę oficjalnej nazwy z zachowaniem skrótu. Do 13 września 2007 była to najwyższa wolnostojąca budowla na świecie.

Działa jako wieża telewizyjna, ma ogólnodostępne tarasy widokowe, obrotową restaurację i kompleks rozrywkowy. Położona jest w centrum miasta, na styku Entertainment District, Financial District i Harbourfront. Obok wieży stoi Rogers Centre – pierwszy na świecie stadion z całkowicie odsłanianą kopułą.

CN Tower to najbardziej widoczny symbol i atrakcja miasta. Wieżę widać z każdego punktu miasta i z bardzo daleka poza nim. CN Tower przez ponad 25 lat był najwyższą wolnostojącą budowlą, wpisaną oficjalnie do Księgi rekordów Guinnessa. W pogodny dzień ze szczytu można dostrzec wodospad Niagara oraz Stany Zjednoczone po drugiej stronie jeziora Ontario.^[2]

Harbourfront Centre to kluczowa organizacja kulturalna na nabrzeżu w Toronto, Ontario, Kanada, położona przy 235 Queens Quay West. Centrum zostało założone w 1972 roku przez rząd Kanady jako korporacja koronna w celu utworzenia parku nadbrzeżnego, a w 1991 roku stało się organizacją non-profit. Środki finansowe pochodzą od sponsorów korporacyjnych, z dotacji rządowych, od indywidualnych darczyńców oraz z działalności przedsiębiorców. Centrum Harbourfront może pomieścić 2 000 widzów.

Centrum Harbourfront współpracuje z ponad 450 organizacjami społecznymi i organizuje ponad 4000 wydarzeń rocznie w wielu dziedzinach, takich jak teatr, taniec, literatura, muzyka, film, sztuki wizualne i rzemiosło. Centrum jest zarządzane przez 26-osobową Radę Dyrektorów, złożoną z wolontariuszy i wspieraną przez około 2000 wolontariuszy, którzy szczodrze poświęcają swój czas i wysiłek. Centrum Harbourfront jest patrolowane przez własny zespół ochrony, który ściśle współpracuje z policją, aby zapewnić ochronę obiektu.^[3]

Różne wystawy kulturalne i przyrodnicze. Royal Ontario Museum – największe muzeum w Kanadzie, znajdujące się w Toronto, przy Bloor i Avenue Rd. Oprócz stałych ekspozycji, muzeum przygotowuje wystawy okresowe wystawy, organizuje warsztaty i prelekcje.

Muzeum posiada ponad 6 milionów eksponatów, rocznie dodaje się ok. 70 tys. nowych. Muzeum utworzył 16 kwietnia 1912 lokalny parlament Ontario, przez uchwalenie ROM Act. Oficjalnie otworzył je 19 marca 1914 Duke of Connaught z rodziny królewskiej. Był to budynek znajdujący się obecnie na tyłach kompleksu, drugi budynek dodano w 1933. Potem jeszcze dodawano lub rekonstruowano całość parę razy. Do 1955 ROM funkcjonowało jako 5 osobnych muzeów, a w 1968 oddzielono go oficjalnie od uniwersytetu.

ROM co roku odwiedza około miliona osób. Muzeum oferuje m.in. ok. 40 galerii. Pierwszymi eksponatami przy głównym wejściu są totemy Indian Nisgaas i Haida (Kolumbia Brytyjska nad Pacyfikiem) o wysokości 24,5 m. Zostały zakupione w 1920. Hall, w którym stoją totemy, ma sklepienie wyłożone kafelkami z weneckiego szkła, połyskujące złotem. Dekoracje sufitu nawiązuje do 16 różnych kultur. Ekspozycje w muzeum dotyczą wielu tematów, od kamieni szlachetnych po odtworzoną jaskinię nietoperzy i żywe owady z rejonów tropikalnych, dinozaurów i innych dawno wymarłych zwierząt. Oddzielne piętra w paru budynkach poświęcone są historii Indian zamieszkujących Ontario, wyrobom Inuitów, sztuce i cywilizacji starożytnych Greków, Egipcjan czy Rzymian, a także wnętrzom europejskim z różnych okresów historycznych.

ROM posiada jeden z największych zbiór dzieł sztuki Chin i Korei. Kolekcja obejmuje 8 tys. lat. Znaleźć w niej można zarówno misternie zdobione przedmioty codziennego użytku, jak i grobowiec dynastii Ming. Ostatnio muzeum wzbogaciło się o 1.800 okazów sztuki chińskiej i neolitycznej od państwa Tanenbaum. Wartość darowanej kolekcji jest szacowana na ponad 100 milionów dolarów. W SR Perren Gem and Gold Room znajdują się klejnoty, kamienie szlachetne i kryształy. Można zobaczyć między innymi największy na świecie ceruzyt (898 karatów).

Discovery Gallery i Hands-on Biodiversity, to z kolei ekspozycje w muzeum ROM, które charakteryzują się interaktywnymi eksponatami.^[4]

Muzeum w Toronto, Kanada. Hockey Hall of Fame (pl. Galeria Sławy Hokeja – znajdująca się w Toronto w Kanadzie galeria sławy, a zarazem muzeum poświęcone historii hokeja na lodzie. Są w niej wystawiane trofea National Hockey League.

Każdy zawodnik, trener, twórca zespołu czy sędzia NHL (lub z niższych lig) może zostać zgłoszony do zostania członkiem Hockey Hall of Fame. Obecnie jest to uznawane za największe wyróżnienie. Hockey Hall of Fame została otwarta 26 sierpnia 1961. Osoba chcąca wstąpić do Hockey Hall of Fame musi być mianowana przez 18-osobowy komitet członków Hockey Hall of Fame. Kandydat musi otrzymać poparcie 3/4 członków komitetu. Każdego roku może być zgłoszonych: czterech zawodników, dwóch budowniczych zespołów oraz jeden sędzia. Zawodnicy i arbitrzy muszą to być osoby nieaktywne zawodowo od co najmniej trzech lat. Tę zasadę pominięto w przypadku trzech graczy NHL: Gordiego Howego, Guya Lafleura i Mario Lemieux. Członkowie Hockey Hall of Fame mogą wrócić do gry.

Większość członków Hockey Hall of Fame to Kanadyjczycy, ale są wśród nich również: Amerykanie, Rosjanie, Słowacy oraz Australijczyk, Anglik, Fin, Szkot i Szwed. W 2010 roku do grona przyjęto także dwie pierwsze kobiety-hokeistki.^[5]

Okazały zamek z sezonowymi ogrodami. Casa Loma – neogotycki zamek w kanadyjskim mieście Toronto, znajdujący się przy Austin Terrace, zbudowany w latach 1911–1914.

Budowa tego domu kosztowała w 1911 roku 3,5 mln dolarów i angażowała 300 osób przez 3 lata budowy. Budynek stoi na wzgórzu, skąd wziął swoją nazwę (hiszp. Casa Loma – dom na wzgórzu). Architektem był E. J. Lennox, który wzniósł także stary ratusz miejski w podobnym stylu zamczyska, nawiązującym do europejskich pierwowzorów.

Sir Henry Mill Pellatt, właściciel i pomysłodawca willi, był przemysłowcem, finansistą i żołnierzem w służbie Korony Brytyjskiej. Należał do regimentu Queen's Own Rifles, jednego z najstarszych istniejących w Kanadzie, a król Edward VII nadał mu tytuł szlachecki. W 1910 Sir Henry na własny koszt wysłał cały regiment, 600 żołnierzy, na manewry do Anglii. Po paru latach fortuna odwróciła się i musiał opuścić swój dom. Dziś jest to własność miasta, a od 1937 roku nadzorem zajmuje się Kiwanis Club. Zarówno willa jak i wiktoriańskie ogrody są atrakcją i odwiedzane są przez ponad 400 tysięcy turystów rocznie. Często obiekt jest wynajmowany na bale, śluby lub ekipom filmowym.

Willa ma 98 pokoi i pomieszczeń na 3 poziomach oraz część podziemną. Casa Loma ma 22 kominki i pierwszą zainstalowaną w Toronto windę – Otis I. Na zewnątrz najbardziej charakterystyczne są dwie wieże, nadające budynkowi wygląd zamku, a do zespołu należą także luksusowe stajnie (są tam mahoniowe boksy, hiszpańskie kafelki i złocone tabliczki z imionami koni), połączone z domem tunelem o długości 244 m. Stajnie zostały zbudowane na 4 lata przed powstaniem willi, w 1906, kosztem 250 000 dolarów. Przy stajni mieści się powozownia, gdzie zgromadzono wiele z używanych w epoce powozów. W części podziemnej znajduje się między innymi piwniczka winna, gdzie zgromadzono ponad 1800 butelek win. Odpowiednia temperatura była utrzymywana przez urządzenia chłodzące (w owych czasach nowość). Piwniczka była połączona tajnym przejściem bezpośrednio ze studiem Sir Henry'ego.

Do budowy i wystroju Casa Loma użyto wiele cennych materiałów, zarówno lokalnych jak i sprowadzanych z całego świata. Cieplarnia, ogrzewana w zimie, ma posadzkę z włoskiego marmuru i wspaniałą włoską oszkloną kopułę. Do cieplarni wiodą drzwi wykonane z brązu, które wówczas kosztowały 10 000 dolarów. Wielka sala ma 20 metrów wysokości, służyła także za salę balową. Wykładany drzewem tekowym i dębem korytarz, Peacock Alley, jest wzorowany na podobnym przejściu w zamku windsorskim. W łazience Sir Henry'ego prysznic był tak skonstruowany, by obmywać ciało ze wszystkich stron. Jego łazienka była większa od łazienki jego żony, za to w łazience Lady Mary Pellatt zamontowano bidet – jak na owe czasy wyposażenie rzadko spotykane. Natomiast zdobienia paneli w Oak Room rzemieślnicy rzeźbili we francuskim dębie aż przez 3 lata.

Na zewnątrz znajduje się zadbany formalny ogród, który odrestaurowano w 1990 kosztem 1,5 miliona dolarów, starając się zachować pierwotny kształt i podział.^[7]

Power Plant Contemporary Art Gallery to kanadyjska publiczna galeria niekolekcjonerska poświęcona sztuce współczesnej, znajdująca się w Toronto, Ontario, w Harbourfront Centre. Jest zarejestrowaną kanadyjską organizacją charytatywną, wspieraną przez swoich członków, sponsorów, darczyńców i instytucje finansujące na wszystkich szczeblach władzy.

Elektrownia, założona w 1976 roku jako Galeria Sztuki na Harbourfront, została oficjalnie otwarta w 1987 roku w swojej obecnej siedzibie. Prezentuje ona nowe i najnowsze prace żyjących artystów kanadyjskich i międzynarodowych, organizując duże wystawy indywidualne i tematyczne takich artystów jak AA Bronson, John Akomfrah, Terry Adkins, Carlos Amorales, Yto Barrada, Patrick Bernatchez, Christian Boltansky, Janet Cardiff, Peter Doig, Latifa Echakhch, Geoffrey Farmer, Jack Goldstein, Ann Hamilton, Leslie Hewitt, Thomas Hirschhorn, Zhang Huan, Maria Hupfield, Mike Kelley, Shelagh Keeley, Micah Lexier, Duane Linklater, Liz Magor, Christian Marclay, Kelly Mark, Emily Mast, Steve McQueen, Kent Monkman, Mike Nelson, Adrian Piper, Ed Poitras, Annie Pootoogook, Pedro Cabrita Reis, Pedro Reyes, Michael Snow, Jana Sterback, Derek Sullivan, Superflex, Ryan Trecartin, Ian Wallace, Franz Erhard Walther, Lawrence Weiner, Akram Zaatari, Zineb Sedira, Amalia Pica, Vivian Suter, Shuvinai Ashoona, Omar Ba, Alicia Henry, Joana Hadjithomas i Joreige Khalil, Rashid Johnson, Naeem Mohaiemen, Vincent Meessen, Hajra Waheed i inni.

Galeria organizuje programy edukacyjne i imprezy dla publiczności, a także wydaje książki artystyczne, edycje i publikacje służące badaniom i rozpowszechnianiu. Do tej pory opublikowała ponad czterdzieści prac.^[11]

Kompleks budynków w Toronto, Kanada. St. Lawrence Market - jedna z dzielnic kanadyjskiego miasta Toronto, stanowiąca jego centrum. Jest to również nazwa targu, znajdującego się w dzielnicy. Potocznie dzielnicę nazywa się Theatre District lub od jej najstarszej części - Old Town of York.

W 1810 roku założone na terenie dzisiejszej dzielnicy miasto York liczyło on sobie 600 mieszkańców, stał w nim jeden ceglany dom i 107 drewnianych. Na Front St.E. i prostopadłych uliczkach można zauważyć miejscami wystające z budynków belki, które niegdyś służyły do wciągania towarów. Miejsce to bowiem znajdowało się dawno temu w porcie (stąd nazwa ulicy), zanim odebrano jezioru kilkaset metrów, zasypując go ziemią.

Obok budynku targu, drugim najbardziej charakterystycznym obiektem dzielnicy jest Flat Iron (tzw. żelazko) - zbudowany według projektu Davida Robertsa Jr. w 1892 r. budynek na planie trójkątnym, o wysokości 5 pieter. Jest mniejszy od bardziej znanego, podobnego budynku w Nowym Jorku, jednak był jego wzorem, jako że powstał 10 lat wcześniej. Budynek powstał jako biura dla firmy destylerskiej Gooderham & Worts, której budynki przemysłowe obecnie służą jako centrum kulturalno-handlowe pod nazwą The Distillery District.^[12]

Dom dla tysięcy gatunków zwierząt. Toronto Zoo to ogród zoologiczny znajdujący się w Toronto, Ontario, w Kanadzie. Zajmuje powierzchnię 287 hektarów i jest największym ogrodem zoologicznym w Kanadzie. Jest ono podzielone na siedem regionów zoogeograficznych: Indo-Malaya, Afryka, obie Ameryki, Tundra Trek, Australazja, Eurazja i Domena Kanadyjska. Niektóre zwierzęta są prezentowane w pawilonach wewnątrz budynków oraz na zewnątrz, w ich naturalnych środowiskach, z możliwością oglądania na wielu poziomach. Znajdują się tu także takie miejsca, jak Dziecięce ZOO, Waterside Theatre i Splash Island. Posiada jedną z najbardziej zróżnicowanych taksonomicznie kolekcji zwierząt w każdym zoo; obecnie jest domem dla ponad 5 000 zwierząt reprezentujących ponad 500 gatunków. ZOO jest otwarte dla zwiedzających każdego dnia roku z wyjątkiem 25 grudnia.

Ogród zoologiczny jest przedsiębiorstwem należącym do władz miejskich Toronto. Założone przez Johna Camerona Egana i partnera biznesowego Hugh A. Crothersa, przemysłowca, który został pierwszym prezesem Towarzystwa Zoologicznego Metropolii Toronto w 1966 r., zoo zostało otwarte 15 sierpnia 1974 r. jako Metropolitan Toronto Zoo. Słowo "Metropolitan" zostało usunięte z jego nazwy, gdy poszczególne gminy wchodzące w skład Metropolii Toronto zostały połączone w 1998 roku w obecne miasto. Zoo znajduje się w pobliżu rzeki Rouge na zachodniej granicy parku Rouge w dzielnicy Scarborough na wschodnim krańcu miasta.^[13]

Egzotyczne rośliny w zabytkowym budynku. Allan Gardens to oranżeria i park miejski położony w dzielnicy Garden District w Toronto, w prowincji Ontario, w Kanadzie. Na terenie obiektu znajduje się plac zabaw, park dla psów bez smyczy oraz konserwatorium o powierzchni 1500 metrów kwadratowych z sześcioma szklarniami.

Park powstał na gruntach podarowanych Torontońskiemu Towarzystwu Ogrodniczemu przez George'a Williama Allana w 1858 roku, a w 1860 roku towarzystwo oficjalnie otworzyło tam ogrody. W 1864 r. władze miasta Toronto nabyły ziemie otaczające ogrody, ale zezwoliły Towarzystwu Ogrodniczemu na ich utrzymanie w zamian za zgodę na ich publiczne użytkowanie. Konserwatorium zostało później przejęte przez władze miejskie w 1888 roku. Park i ogrody były początkowo znane jako Ogrody Ogrodnicze aż do 1901 roku, kiedy to zmieniono ich nazwę na Allan. W 1902 roku pożar spustoszył i zniszczył trzypiętrowy pawilon w parku. W 1910 r. ukończono jednak budowę nowego budynku konserwatorium - Palmiarni. Od połowy XX wieku park stał się popularnym miejscem gromadzenia się protestujących.^[17]

Miejsce na wybrzeżu z plażami i rekreacją. Wyspy Torontońskie - to łańcuch 15 małych wysp na jeziorze Ontario, na południe od głównego lądu Toronto, Ontario, Kanada.

Wyspy Torontońskie, stanowiące jedyną grupę wysp w zachodniej części jeziora Ontario, są położone tuż przy brzegu od centrum miasta, stanowią schronienie dla portu Toronto i oddzielają Toronto od reszty jeziora Ontario. Na wyspach znajduje się Toronto Island Park, port lotniczy Billy Bishop Toronto City Airport, kilka prywatnych klubów jachtowych, publiczna marina, park rozrywki Centreville, całoroczna dzielnica mieszkaniowa oraz kilka publicznych plaż. Społeczność wyspiarska jest największą miejską społecznością bez samochodów w Ameryce Północnej. Na wyspy można dostać się drogą wodną - promami miasta Toronto kursującymi przez cały rok z terminalu promowego Jack Layton Ferry Terminal u podnóża Bay Street lub prywatnymi taksówkami wodnymi w okresie od maja do września.

Wyspy Torontońskie są popularnym celem podróży turystycznych i rekreacyjnych. Rowery są przewożone promami bez opłat i można je wypożyczyć na Centre Island. Od maja do września można tu wypożyczyć kajaki, łodzie wiosłowe i deski z wiosłem. Na wyspie znajduje się pole do gry w disc golfa. Główna plaża znajduje się wzdłuż południowego brzegu Centre Island, a na części plaży na zachodnim brzegu Centre w Hanlans Point obowiązuje zakaz noszenia ubrań. Na wyspie znajduje się wiele terenów parkowych nadających się do piknikowania, kilka placów zabaw, miejsca do zabaw wodnych i kilka ogrodów. W miesiącach zimowych z wysp można dostać się na laguny i do portu Toronto, aby pojeździć na łyżwach, jeśli pozwalają na to warunki.^[20]

BAPS Shri Swaminarayan Mandir w Etobicoke, Toronto, Ontario, Kanada jest tradycyjnym hinduistycznym miejscem kultu, które zostało zbudowane przez BAPS Swaminarayan Sanstha. BAPS Swaminarayan Sanstha, na czele której stoi Mahant Swami Maharaj, jest globalną organizacją duchową należącą do gałęzi hinduizmu Swaminarayan. Mandir został zbudowany w ciągu 18 miesięcy i składa się z 24 000 kawałków ręcznie rzeźbionego włoskiego marmuru carrara, tureckiego wapienia i indyjskiego różowego kamienia. Mandir jest największym tego typu obiektem w Kanadzie i został zbudowany zgodnie z wytycznymi zawartymi w starożytnych pismach hinduistycznych. Na terenie o powierzchni 18 akrów, oprócz mandiru, znajduje się haveli i Muzeum Dziedzictwa. Mandir jest otwarty codziennie dla zwiedzających i dla wiernych. W lipcu 2017 roku świątynia obchodziła swoje 10-lecie.^[21]

Kompleks zabytków i biuro burmistrza. Ratusz w Toronto – ratusz w Toronto, położony w centrum miasta, sąsiadujący bezpośrednio z Financial District, Eaton Centre, Queen St. West, połączony z systemem PATH. Obok siebie znajdują się budynki starego ratusza oraz nowy budynek, zbudowany w 1965.

Majestetyczna architektura neoromańska budynku starego magistratu przypomina średniowieczne zamczyska. Jego projektant – Edward James Lennox – zaprojektował także inny podobny budynek w Toronto – Casa Loma. Mury budowli mają ponad 2 metry grubości, a wieża zegarowa ma 103.6 m wysokości i posiada dzwony, z których największy – Big Ben – waży 5.443 kg. W początkach swojego istnienia wieża służyła jako punkt orientacyjny dla statków pływających po jeziorze Ontario, Dziś przysłonięta jest biurowcami Financial District.

Budowa magistratu zajęła 11 lat, a koszty urosły z planowanych 600 tys. dolarów do 2.5 miliona. W odpowiedzi na krytykę, architekt na fasadzie umieścił powykrzywiane podobizny rajców i jedyną uśmiechniętą – swoją twarz, oraz swoje nazwisko na murach budowli.

Hall wewnętrzny ma dwa piętra wysokości, służył niegdyś jako miejsce oficjalnych ceremonii. Freski na ścianach przedstawiające życie osadników, oraz postaci alegoryczne, wykonał George A. Reid w 1899, założyciel Ontario College of Art. Nad schodami prowadzącymi na piętro znajduje się witraż symbolizujący rozwój miasta, a na półpiętrze pomnik poległych podczas II wojny światowej mieszkańców Toronto. W budynku znajduje się także City Council Chamber, gdzie zbierała się kiedyś rada miejska. Od niedawna powróciły oryginalne elementy zdobnicze budynku, które przez lata były nieobecne. Ponownie zamontowano na wieży gargulce z brązu, czyli zakończenia rynny przedstawiające himery. Zdjęto je w 1939, gdyż jedna z nich, nadwątlona mrozami, oderwała się i spadła rozbijając dach budynku. Budynek starego magistratu otwarty jest dla zwiedzających.

Nowy budynek zaprojektowany została przez fińskiego architekta Viljo Revella. Budynek został oddany do użytku w 1965 roku. Przypomina złożone dłonie, pomiędzy którymi umieszczona jest sala obrad w kształcie spodka. Całość obejmuje przestrzeń urbanistyczną budynku, jak i placu Nathan Phillips Square i otaczającej go kładki pieszej.

Przed budynkiem Revell ustawił rzeźbę Henry'ego Moore'a, The Archer, co zapoczątkowało bliskie kontakty tego brytyjskiego artysty z Toronto. W Art Gallery Of Ontario znajduje się największa kolekcja jego prac na świecie. Centralne miejsce placu zajmuje fontanna, z wysokimi arkami spinającymi jej brzegi. Na placu, nazwanym imieniem pierwszego żydowskiego burmistrza Toronto, odbywa się wiele imprez. Jest to m.in. miejsce, gdzie mieszkańcy witają wspólnie Nowy Rok, wystawiane są lodowe rzeźby podczas Winterfest, a w lecie odbywa się największa wystawa sztuki na otwartym powietrzu w Ameryce Północnej. W zimie fontanna zamienia się w często odwiedzane darmowe lodowisko.

Przy sąsiadującym budynku Osgoode Hall na Queen Street znajduje się pomnik Winstona Churchilla.^[24]

Historyczna rezydencja z bogatą kolekcją sztuki. Muzeum Spadina: Historic House & Gardens, znane również jako Spadina House, to zabytkowa rezydencja przy 285 Spadina Road w Toronto, Ontario, w Kanadzie, która obecnie jest muzeum historycznym prowadzonym przez Wydział Rozwoju Gospodarczego i Kultury Miasta Toronto. Muzeum zachowuje dom w takim stanie, w jakim istniał i rozwijał się historycznie. Sztuka, wystrój i architektura domu odzwierciedlają współczesne style od lat 60. do 30. XIX wieku, w tym styl wiktoriański, edwardiański, Arts and Crafts, Art Deco, Art Nouveau i Colonial Revival. Muzeum zostało zamknięte na rok w celu przeprowadzenia rozległych remontów wewnątrz i na zewnątrz. Po ponownym otwarciu dla zwiedzających 24 października 2010 r. muzeum zostało urządzone w stylu epoki międzywojennej lat 20. i 30. Ogrody na terenie posiadłości odzwierciedlają krajobraz, jaki panował w czasie, gdy dom był zamieszkiwany przez rodzinę Austinów.^[29]

Miejsce spotkań publicznych z zimowym lodowiskiem. Nathan Phillips Square to plac miejski w Toronto, w prowincji Ontario, w Kanadzie. Stanowi przedpole Ratusza Toronto (lub Nowego Ratusza) u zbiegu ulic Queen Street West i Bay Street i został nazwany na cześć Nathana Phillipsa, burmistrza Toronto w latach 1955-1962. Plac został zaprojektowany przez architekta ratusza Viljo Revell i architekta krajobrazu Richarda Strong. Został otwarty w 1965 roku. Na placu odbywają się koncerty, wystawy sztuki, cotygodniowy targ farmerski, zimowy festiwal świateł oraz inne imprezy publiczne, w tym pokazy. W miesiącach zimowych basen z odbiciami światła jest przekształcany w lodowisko, na którym można jeździć na łyżwach. Szacuje się, że plac przyciąga 1,5 miliona odwiedzających rocznie. Zajmuje powierzchnię 4,85 ha i jest największym placem miejskim w Kanadzie.

Na placu Nathan Phillips regularnie odbywają się wystawy sztuki, koncerty, wiece i inne uroczystości. Coroczne imprezy obejmują zabawę sylwestrową oraz festiwal Cavalcade of Lights, podczas którego zapalana jest oficjalna choinka. Coroczny festiwal sztuki Nuit Blanche organizuje wystawy sztuki na placu, a także wykorzystuje garaż znajdujący się pod placem.^[31]

Philosopher's Walk to malownicza ścieżka dla pieszych znajdująca się na terenie kampusu St George Uniwersytetu Torontońskiego w Toronto, Ontario. Biegnie ona w kierunku północ-południe wzdłuż wąwozu utworzonego przez Taddle Creek, niegdyś naturalną drogę wodną, która została zasypana w epoce przemysłowej i obecnie płynie pod ziemią. Ścieżka jest ograniczona kilkoma zabytkami Toronto, takimi jak Królewskie Muzeum Ontario, Królewskie Konserwatorium Muzyczne, Trinity College, Wydział Muzyki Uniwersytetu Toronto oraz Wydział Prawa Uniwersytetu Toronto.

Spacer Filozoficzny łączy serce kampusu uniwersyteckiego z północną granicą The Annex, dzielnicy akademickiej, w której mieszka wielu wykładowców i studentów. Filozof Ted Honderich opisał ten spacer na podstawie swoich doświadczeń z czasów studenckich

Znajdowała się w środku miasta i miała dobre wiktoriańskie budynki, a także takie niezbędne elementy tradycji, jak Spacer Filozoficzny, który prowadził do starej wioski zamkniętej przez wzrost Toronto. Wioska ta nie była jeszcze upiększona i mieszkali w niej tylko ci pracownicy naukowi, którzy byli tak racjonalni, że chcieli chodzić do pracy pieszo.

Bramki Aleksandry przy północnym wejściu na ścieżkę zostały zbudowane na rogu Bloor Street i Avenue Road w 1901 r. z inicjatywy Cesarskiego Zakonu Córek Imperium dla upamiętnienia wizyty księcia Jerzego, księcia Kornwalii (późniejszego króla Jerzego V), i Marii, księżnej Kornwalii (późniejszej królowej Marii) w tym samym roku. Litery na każdym słupku - E i A - oznaczają Edwarda i Aleksandrę, ówcześnie panujących króla i królową. Kiedy w 1960 r. poszerzono Avenue Road, bramy przeniesiono na początek Philosopher's Walk. Na pamiątkę królewskiej wizyty w tym miejscu umieszczono tablicę z napisem "To commemorate the visit of T.R.H The Duke and Duchess of Cornwall and York Oct. 10th 1901".

Mały amfiteatr na trasie spaceru został zbudowany około 2010 roku.^[32]

Organizacja non-profit w Toronto, Kanada. The Design Exchange to galeria sztuki znajdująca się w kanadyjskim mieście Toronto, w rejonie Financial District. Promuje głównie kanadyjskie wzornictwo poprzez wystawy i wykłady.

Od 1994 roku znajduje się w dawnym budynku giełdy (stąd w nazwie Exchange), który wkomponowano w nowszy drapacz chmur, zachowując jednak wiele ze starej struktury. Oryginalny budynek, zaprojektowany w stylu art déco przez studio George and Moorehouse, postawiono w 1937 na miejscu budynków z 1912.

Front budynku starej giełdy Toronto Stock Exchange posiada charakterystyczne reliefy w wapieniu, zaprojektowane przez Charlesa Comfort, przedstawiające modne w owych czasach obrazy ludzi pracy, prężną kapitalistyczną ekonomię kraju, lecz na jednym z reliefów kapitalista sięga do kieszeni robotnika. Podobne płaskorzeźby zdobią metalowe drzwi. Wewnątrz zachowano starą salę giełdową i oryginalny wystrój art déco w pomieszczeniach. Sala giełdowa i inne pomieszczenia dziś służą za powierzchnie wystawowe.^[34]