Kanada - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Duży park miejski z malowniczym wałem. Stanley Park to 405-hektarowy park publiczny w Kolumbii Brytyjskiej w Kanadzie, stanowiący północno-zachodnią połowę półwyspu Downtown w Vancouver, otoczony wodami zatoki Burrard Inlet i English Bay. Park graniczy z dzielnicami West End i Coal Harbour na południowym wschodzie i jest połączony z North Shore przez most Lions Gate Bridge. Historyczna latarnia morska na Brockton Point wyznacza najdalej na wschód wysunięty punkt parku. Choć nie jest to największy park tego typu, Stanley Park jest o jedną piątą większy od 340-hektarowego Central Parku w Nowym Jorku i prawie o połowę od 960-hektarowego Richmond Park w Londynie.

Park Stanleya ma długą historię. Tereny te były pierwotnie wykorzystywane przez ludność rdzenną przez tysiące lat, zanim Kolumbia Brytyjska została skolonizowana przez Brytyjczyków podczas gorączki złota w Kanionie Fraser w 1858 r. i były jednym z pierwszych obszarów eksplorowanych w mieście. Przez wiele lat po kolonizacji przyszły park z jego bogatymi zasobami był także domem dla nie- rdzennych osadników. W 1886 roku, kiedy miasto zostało przyłączone do Vancouver, teren ten przekształcono w pierwszy park w tym mieście. Nazwano go na cześć Lorda Stanleya, 16. hrabiego Derby, brytyjskiego polityka, który niedawno został mianowany gubernatorem generalnym. Pierwotnie teren ten nosił nazwę Coal Peninsula i był przeznaczony na fortyfikacje wojskowe strzegące wejścia do portu Vancouver. W 1886 roku rada miejska Vancouver z powodzeniem starała się o dzierżawę parku, która została przyznana za 1 dolara rocznie. We wrześniu 1888 roku Lord Stanley otworzył park w swoim imieniu.

W przeciwieństwie do innych dużych parków miejskich, Park Stanleya nie jest dziełem architekta krajobrazu, ale raczej wynikiem wieloletniej ewolucji lasu i przestrzeni miejskiej. Większość obiektów stworzonych przez człowieka obecnych w parku została zbudowana w latach 1911-1937 pod wpływem ówczesnego kuratora W.S. Rawlingsa. Dodatkowe atrakcje, takie jak wystawa niedźwiedzi polarnych, akwarium i miniaturowa kolejka, zostały dodane w okresie powojennym.

Większa część parku pozostaje tak samo gęsto zalesiona jak pod koniec XIX wieku, z około pół milionem drzew, z których niektóre osiągają wysokość 76 metrów (249 stóp) i mają setki lat. Tysiące drzew utracono (a wiele przesadzono) po trzech dużych wichurach, które miały miejsce w ciągu ostatnich 100 lat, z których ostatnia miała miejsce w 2006 roku.

Dużo wysiłku włożono w budowę prawie stuletniego falochronu w Vancouver, który latem przyciąga do parku tysiące ludzi. W parku znajdują się również leśne szlaki, plaże, jeziora, place zabaw dla dzieci oraz akwarium w Vancouver, a także wiele innych atrakcji. 18 czerwca 2014 roku Stanley Park został uznany za "najlepszy park na całym świecie" przez TripAdvisor na podstawie nadesłanych recenzji.^[3]

Galeria sztuki z kolekcją rzeźb Henry’ego Moore’a. Art Gallery of Ontario – galeria sztuki w Toronto, najważniejsza galeria w Kanadzie, objętościowo największa w Ameryce Północnej.

Art Gallery of Ontario ma ponad stuletnią tradycję, zgromadziła około 26 000 dzieł sztuki zarówno europejskiej jak i kanadyjskiej czy amerykańskiej z ostatnich 600 lat. Budynek mieści się tuż obok Chinatown.

W latach 2005–2007 został dobudowany aneks zaprojektowany przez Franka Gehry’ego, projektanta bryły Muzeum Guggenheima w Bilbao. Architekt pochodzi z Toronto i w dzieciństwie mieszkał w okolicy AGO. Galeria potrzebuje nowej przestrzeni także dlatego, że kolekcjoner i filantrop Kenneth Thomson przekazał jej kolejne dzieła sztuki, w tym obraz Rubensa Rzeź niewiniątek, za który zapłacił 117 milionów dolarów.

Galeria ma największą na świecie kolekcję rzeźb brytyjskiego artysty Henry’ego Moore’a. Miasto zakupiło i umieściło jego rzeźbę The Archer (Strzelec) w centralnym punkcie, przed nowym budynkiem magistratu, na Nathan Philip Square. Artysta docenił ten wybór i zaczął współpracować z Toronto, przekazując miastu 300 prac za darmo. Dziś kolekcja liczy aż 931 dzieł autorstwa Moore’a.

Budynek ma wiele galerii rozmieszczonych na dwóch piętrach, w których prezentowane są bądź stałe ekspozycje, bądź wystawy czasowe. Dodatkowo w gmachu znajdują się sklepy, restauracja, biblioteka oraz sale multimedialne, gdzie często wyświetla się filmy lub odbywają się prelekcje. W podziemiach mieści specjalna strefa dla dzieci, w której prowadzone są zajęcia – wszyscy zachęcani są do szkicowania, a materiał dostarcza galeria.

W AGO można także zakupić lub wypożyczyć dzieła sztuki. Czasem galeria organizuje wieczory jazzowe. W budynku znajduje się ponadto Cinemateque Ontario, kino prezentujące filmy niekomercyjne. Często organizuje się tu przeglądy twórczości reżyserów.

Galerie sztuki europejskiej wystawiają dzieła z różnych okresów, w tym takich artystów, jak: Brueghel, Rembrandt, van Dyck, de la Tour, Poussin, Degas, Dürer, Renoir, Monet, Picasso, Piranesi, Pissarro, Chagall, Gauguin, Magritte, Modigliani, Whistler, van Gogh.

W European Paintings and Sculpture Collection można obejrzeć m.in. jeden z największych na świecie zbiorów florenckich brązów z XVII w. oraz liczne płótna starych mistrzów, jak Luca Giordano, Antoine Coypel, Jean Jouvenet. Znajduje się tu np. obraz Pietera Brueghla młodszego Wiejskie wesele, przedstawiający szczegóły XVII-wiecznego życia, a także płótna impresjonistów, jak Claude Monet (Charing Cross Bridge: Fog, Vétheuil in Summer), Edgar Degas (Woman in Bath), Renoir (Concert).

Następny dział – Twentieth-Century Collection – obejmuje okres lat 1900-1970. Wśród zgromadzonych dzieł są m.in. kubistyczne kształty Picassa (The Soup, Seated Woman), tajemnicze prace Chagalla (Over Vitebsk), charakterystyczne figury Gauguina (Hina and Fatu) oraz pełne wdzięku modele Modiglianiego (Mrs. Hastings).

AGO obejmuje także dział Prints and Drawing Collection z takimi dziełami, jak Adam i Ewa Dürera czy Tobiasz i Archanioł Rafael Pietro da Cortona.

Galerie kanadyjskie prezentują sztukę całego okresu istnienia kraju, w tym obrazy członków Grupy Siedmiu. Niektóre sale urządzono tak jak niegdyś wystawiano obrazy w galeriach – zawieszone niemal od podłogi po sufit.

W AGO znajdują się również rzeźby Inuitów w kości i kamieniu. Kolekcja ta, licząca 4000 dzieł, od rzeźb po rysunki, zalicza się do największych na świecie.

AGO zaczęło kupować malarstwo amerykańskie w latach 60. a w latach 80. zajęło się także współczesną sztuką europejską. W galerii znaleźć można pop-art, ekspresjonistów abstrakcyjnych, minimalistów, konceptualistów i arte povera. Z bardziej znanych dzieł są tu Elvis autorstwa Warhola czy wielki hamburger Oldenburga.

Oprócz stałych kolekcji AGO często gości wystawy czasowe, zarówno sztuki współczesnej, jak i klasycznej. Przykładowo w 2002 roku pokazywano unikatowe płótna Rubensa czy impresjonistów z Ermitażu. Galeria posiada także zbiory fotografii i filmów artystycznych oraz obszerną bibliotekę.

Z AGO można przejść do historycznego budynku The Grange, który był pierwszym lokum galerii. The Grange wybudowano dla D'Arcy'ego Boultona w 1817. Jest jednym z najstarszych ceglanych budynków miasta, w stylu georgiańskim, określanym jako Upper Canada Neo-Classic. Styl ten charakteryzował się prostotą (w przeciwieństwie do wiktoriańskiego), zachowaniem proporcji i symetrii. Budynek stoi w parku o tej samej nazwie, a został podarowany galerii przez Goldwina Smitha (kolejnego męża wdowy Boulton). Obsługa wolontariuszy w strojach z epoki oprowadza zwiedzających po XIX-wiecznych wnętrzach.^[4]

Słynna wieża z obrotową restauracją. Wieża CN – wieża o wysokości 553,33 metrów, znajdująca się w Toronto, w Kanadzie. Otwarta w 1976. Nazwa pochodzi od przedsiębiorstwa kolejowego Canadian National Railway, które wybudowało wieżę, lecz następnie pozbyło się jej w latach 90. XX wieku, co spowodowało nieznaczną zmianę oficjalnej nazwy z zachowaniem skrótu. Do 13 września 2007 była to najwyższa wolnostojąca budowla na świecie.

Działa jako wieża telewizyjna, ma ogólnodostępne tarasy widokowe, obrotową restaurację i kompleks rozrywkowy. Położona jest w centrum miasta, na styku Entertainment District, Financial District i Harbourfront. Obok wieży stoi Rogers Centre – pierwszy na świecie stadion z całkowicie odsłanianą kopułą.

CN Tower to najbardziej widoczny symbol i atrakcja miasta. Wieżę widać z każdego punktu miasta i z bardzo daleka poza nim. CN Tower przez ponad 25 lat był najwyższą wolnostojącą budowlą, wpisaną oficjalnie do Księgi rekordów Guinnessa. W pogodny dzień ze szczytu można dostrzec wodospad Niagara oraz Stany Zjednoczone po drugiej stronie jeziora Ontario.^[5]

Harbourfront Centre to kluczowa organizacja kulturalna na nabrzeżu w Toronto, Ontario, Kanada, położona przy 235 Queens Quay West. Centrum zostało założone w 1972 roku przez rząd Kanady jako korporacja koronna w celu utworzenia parku nadbrzeżnego, a w 1991 roku stało się organizacją non-profit. Środki finansowe pochodzą od sponsorów korporacyjnych, z dotacji rządowych, od indywidualnych darczyńców oraz z działalności przedsiębiorców. Centrum Harbourfront może pomieścić 2 000 widzów.

Centrum Harbourfront współpracuje z ponad 450 organizacjami społecznymi i organizuje ponad 4000 wydarzeń rocznie w wielu dziedzinach, takich jak teatr, taniec, literatura, muzyka, film, sztuki wizualne i rzemiosło. Centrum jest zarządzane przez 26-osobową Radę Dyrektorów, złożoną z wolontariuszy i wspieraną przez około 2000 wolontariuszy, którzy szczodrze poświęcają swój czas i wysiłek. Centrum Harbourfront jest patrolowane przez własny zespół ochrony, który ściśle współpracuje z policją, aby zapewnić ochronę obiektu.^[7]

Kanał wodny w Kanadzie. Kanał Rideau – kanał wodny łączący Ottawę z miastem Kingston nad jeziorem Ontario. Kanał został zbudowany przez Anglików w latach 1826–1832 na wypadek wojny ze Stanami Zjednoczonymi.

Budowę kanału nadzorował pułkownik angielskiego korpusu inżynieryjnego John By. Budowę poszczególnych odcinków prowadzili w większości na zlecenie armii prywatni przedsiębiorcy (John Redpath, Thomas McKay i inni). Wśród tysięcy robotników przeważali francuskojęzyczni Kanadyjczycy i imigranci z Irlandii.

Kanał (a właściwie: Droga Wodna) Rideau ma długość 202 km. Ogromną większość z tej długości stanowią zaadaptowane dla żeglugi odcinki rzek Rideau i Cataraqui oraz położone na trasie jeziora. Jedynie około 19 km drogi stanowią kanały wykopane ręką człowieka. Na drodze tej znajduje się 47 śluz zgrupowanych w 22 zespoły. Większość ze śluz posiada dotychczas urządzenia manewrowe napędzane siłą mięśni ludzkich.

W normalnych warunkach kanał obsługuje jednostki o długości do 27,4 m (90 stóp), szerokości do 7,9 m (26 stóp) i wysokości do 6,7 m (22 stopy). W szczególnych przypadkach może jednak przyjąć jednostki o wymiarach maksymalnych odpowiednio: długość 33,5 m (110 stóp) i szerokość 9,1 m (30 stóp). Decydują o tym w głównej mierze wymiary komór śluz oraz wysokości przerzuconych nad kanałem mostów.

Kanał nigdy nie spełnił swego militarnego przeznaczenia, lecz pozostaje w użytku aż po dzień dzisiejszy, z niemal nietkniętymi strukturami pierwotnymi. Obecnie nie jest on już używany do transportu towarów. Stanowi jedynie wodny szlak o wielkim znaczeniu turystycznym i rekreacyjnym, pokonywany rocznie przez tysiące jednostek turystycznych, a także cenny zabytek techniki. Wzdłuż większej części trasy kanału biegnie znakowany pieszy szlak turystyczny, a także specjalnie przygotowana trasa rowerowa. Jest to najstarszy pozostający w użytkowaniu kanał w Ameryce Północnej, a w 2007 został zarejestrowany na liście światowego dziedzictwa UNESCO.^[12]

Muzeum i czynny fort z długą historią. Citadelle of Quebec, znana również jako La Citadelle, jest czynną instalacją wojskową i drugorzędną oficjalną rezydencją monarchy kanadyjskiego i gubernatora generalnego Kanady. Znajduje się na szczycie Cap Diamant, w sąsiedztwie Plains of Abraham w Quebec City, Quebec. Cytadela zawiera najstarszy budynek wojskowy w Kanadzie i stanowi część fortyfikacji Quebec City, które jest jednym z zaledwie dwóch miast w Ameryce Północnej nadal otoczonych fortyfikacjami, drugim jest Campeche w Meksyku.

Strategiczne znaczenie Cap Diamant zostało dostrzeżone przez Francuzów już w 1608 roku. Na tym terenie zostało zbudowanych kilka fortyfikacji obronnych, najpierw przez Francuzów, a następnie przez Brytyjczyków po podbiciu Nowej Francji. Współczesna cytadela została zbudowana w latach 1820-1850 w celu zabezpieczenia Quebec City przed potencjalnym atakiem amerykańskim. Brytyjczycy korzystali z cytadeli do 1871 roku, kiedy to formalnie przekazali ją rządowi kanadyjskiemu. Po przekazaniu cytadela była wykorzystywana jako obiekt wojskowy przez Kanadyjskie Siły Zbrojne oraz jako rezydencja królewska i wicekrólewska.

Citadelle jest Narodowym Zabytkiem Kanady (National Historic Site of Canada) i stanowi część Narodowego Zabytku Fortyfikacji Québecu (National Historic Site of Canada). Twierdza znajduje się w historycznej dzielnicy Starego Québecu, która w 1985 roku została uznana za obiekt światowego dziedzictwa. Rocznie odwiedza ją około 200 000 osób.^[13]

Założone w 1886 roku Królewskie Muzeum Kolumbii Brytyjskiej składa się z muzeum historii naturalnej i ludzkiej prowincji Kolumbia Brytyjska oraz Archiwum Prowincji Kolumbia Brytyjska. Muzeum znajduje się w Victorii, w Kolumbii Brytyjskiej, w Kanadzie. Tytuł "królewski" został zatwierdzony przez królową Elżbietę II i nadany przez Wielkiego Księcia Filipa w 1987 roku, co zbiegło się w czasie z królewską wycieczką w tym samym roku. W 2003 r. muzeum połączyło się z Archiwum Prowincji Kolumbii Brytyjskiej.

Królewskie Muzeum BC obejmuje trzy stałe galerie: Historii Naturalnej, Becoming BC oraz Galerię Pierwszych Ludów. Zbiory muzeum liczą około 7 milionów obiektów, w tym okazy historii naturalnej, artefakty i archiwalia. Zbiory przyrodnicze liczą 750 000 rekordów z okazami pochodzącymi niemal wyłącznie z BC oraz sąsiednich stanów, prowincji i terytoriów. Kolekcje podzielone są na osiem dyscyplin: Entomologia, Botanika, Paleontologia, Ichtiologia, Zoologia Bezkręgowców, Herpetologia, Mammalogia i Ornitologia. W muzeum organizowane są także wystawy objazdowe. Poprzednie wystawy obejmowały eksponaty związane z RMS Titanic, Leonardem da Vinci, artefaktami egipskimi, Wikingami, poszukiwaczami złota w Kolumbii Brytyjskiej oraz Czyngis-chanem. Królewskie Muzeum BC współpracuje z kinem IMAX Victoria, w którym wyświetlane są filmy edukacyjne i komercyjne.

Muzeum znajduje się w Wewnętrznym Porcie Wiktorii, między hotelem Empress a budynkami Legislatury. Muzeum jest centralnym punktem Królewskiego BC Museum Cultural Precinct, otaczającego go obszaru z historycznymi miejscami i zabytkami, w tym Thunderbird Park. Muzeum organizuje również wystawy objazdowe, które zwiedzają prowincję BC, a także wystawy międzynarodowe w Guangzhou w Chinach.

Dnia 26 marca 2012 r. Jack Lohman został mianowany dyrektorem generalnym Królewskiego Muzeum BC. Różne grupy pomagają w rozwoju, sukcesie i utrzymaniu Royal BC Museum. Należą do nich wolontariusze, których jest ponad 500, a ich liczba przewyższa liczbę pracowników Muzeum 4 do 1; Fundacja Muzeum Królewskiego BC (dawniej Fundacja Przyjaciół Muzeum Królewskiego BC), organizacja non-profit utworzona w 1970 r. w celu finansowego wspierania Muzeum Królewskiego BC oraz wspomagania jego pracy poprzez tworzenie powiązań w społeczności; Służby Bezpieczeństwa, odpowiedzialne za zarządzanie ryzykiem, reagowanie w sytuacjach kryzysowych, usługi ochrony oraz wiedzę z zakresu ciągłości działania; a także Zarządzanie Nieruchomościami i Operacje, które koncentrują się na zrównoważonym rozwoju, recyklingu i kontroli środowiska w muzeum.^[15]

Muzeum związane z naukami humanistycznymi. Musée de la civilisation, często bezpośrednio tłumaczone w anglojęzycznych mediach poza Quebekiem jako Muzeum Cywilizacji, to muzeum znajdujące się w Quebec City, Quebec, Kanada. Znajduje się w historycznej dzielnicy Old Quebec w pobliżu rzeki Świętego Wawrzyńca. Zostało zaprojektowane przez architekta Moshe Safdie i otworzyło swoje podwoje dla publiczności 19 grudnia 1988 roku.

Wcześniejsze budynki Banque de Paris i Maison Estèbe, które znajdowały się przy ulicy Saint-Pierre, zostały włączone w strukturę muzeum. W muzeum organizowane są wystawy stałe i czasowe, zwykle związane z naukami humanistycznymi, dostępne są także wystawy wirtualne. Instytucja prowadzi również Quartier des découvertes (Strefa Odkryć), skierowaną do dzieci, oraz oferuje inne usługi, takie jak zwiedzanie z przewodnikiem, centrum informacji o Ameryce Francuskiej, pokazy, butiki z pamiątkami, kawiarnię i salę rekreacyjną.^[17]

Duży wodospad otoczony parkiem. Montmorency – duży wodospad na rzece Montmorency, w prowincji Quebec, w Kanadzie. Wodospad znajduje się na pograniczu Beauport, dzielnicy miasta Québec, i gminy Boischatel, około 12 km od centrum starego miasta Québecu, a najbliższe otoczenie to Parc de la Chute-Montmorency.

Mierzący 84 m wysokości i 46 m szerokości Montmorency jest największym wodospadem prowincji Quebec i jest o 30 m wyższy od wodospadu Niagara. Basen u stóp wodospadu ma 17 m głębokości. Jest to jednocześnie końcowy odcinek rzeki Montmorency, która – spadając z urwiska – uchodzi do Rzeki Świętego Wawrzyńca. Nazwę nadał wodospadowi w roku 1613 Samuel de Champlain, który chciał w ten sposób uczcić Henryka II, księcia Montmorency, który w latach 1620-1625 był wicekrólem Nowej Francji.

Od podnóża do krawędzi wodospadu prowadzą schody pozwalające zwiedzającym na obejrzenie kaskady z kilku różnych poziomów. Można się tam również przedostać kolejką linową. Z jednego brzegu na drugi wiedzie nad krawędzią wodospadu wiszący most. Po wschodniej stronie parku znajdują się pozostałości ziemnego fortu zbudowanego w roku 1759 przez Jamesa Wolfe'a. Desant brytyjski poniżej Québecu został odparty przez Louisa de Montcalma właśnie u podnóża wodospadu Montmorency, przy czym zginęło 440. żołnierzy. Ostateczne zwycięstwo przyniosło Brytyjczykom sforsowanie klifu i zaskakujące natarcie z podnóży Równiny Abrahama.

Wodospad był miejscem, gdzie rozgrywała się kluczowa scena nakręconego w roku 1947 filmu Whispering City.

Poeta John Keats uwiecznił wodospad w poemacie zatytułowanym Sleep and Poetry w roku 1816.^[19]

Neogotycki gmach parlamentu Kanady. Parliament Hill, potocznie nazywane The Hill, to teren należący do Korony na południowym brzegu rzeki Ottawa w centrum Ottawy, w prowincji Ontario w Kanadzie. Znajdują się tam budynki w stylu gotyckiego renesansu oraz ich elementy architektoniczne o znaczeniu symbolicznym. Wzgórze Parlamentu przyciąga około trzech milionów zwiedzających każdego roku. Za egzekwowanie prawa na Wzgórzu Parlamentarnym i w okręgu parlamentarnym odpowiedzialna jest Służba Ochrony Parlamentu.

Pierwotnie, w XVIII i na początku XIX wieku, znajdowała się tu baza wojskowa, a w 1859 roku, po wyborze Ottawy przez królową Wiktorię na stolicę prowincji Kanady, rozpoczęto przekształcanie tego obszaru w dzielnicę rządową. Po kilku rozbudowach budynków parlamentu i departamentów oraz pożarze w 1916 r., który zniszczył budynek Centre Block, Parliament Hill przybrało swoją obecną formę wraz z ukończeniem budowy Wieży Pokoju w 1927 r. Od 2002 r. trwa szeroko zakrojony projekt renowacji i odnowy budynków o wartości 3 mld dolarów; zakończenie prac przewiduje się dopiero po 2028 r.^[22]

Jezioro zasilane lodowcem z przystanią dla kajaków. Moraine – zasilane lodowcowo jezioro w Parku Narodowym Banff w Albercie w Kanadzie. Leży około 14 km od miejscowości Lake Louise w dolinie Valley of the Ten Peaks na wysokości mniej więcej 1885 m n.p.m. Jego powierzchnia wynosi 0,5 km², długość brzegu około 4,8 km a maksymalna głębokość 14 m.

Jezioro jest zasilane przez wodę z topniejących lodowców pasma Bow Range. Powstało w wyniku zablokowania odpływu wód lodowcowych przez osuwisko skalne z góry Tower of Babel.

Wokół jeziora znajduje się wiele szlaków turystycznych. Po jeziorze można również pływać kajakiem.

Widok na jezioro i góry jest zwany Twenty Dollars View (Widok za 20 dolarów), ponieważ znajdował się on na kanadyjskim banknocie dwudziestodolarowym, wydawanym w 1969 i 1979. Oprócz tego wizerunki jeziora były wykorzystywane m.in.:

• jako tapeta w reklamach systemu Android,
• jako jedna z domyślnych tapet na telefonach BlackBerry Pearl oraz Palm Pre,
• w zestawie tapet dla Windows 7 w pakietach "Kanada" oraz "Zima",
• na stronie głównej wyszukiwarki Bing.

Muzeum poświęcone kanadyjskim innowacjom. Kanadyjskie Muzeum Nauki i Techniki to narodowe muzeum nauki i techniki w Ottawie, w prowincji Ontario, w Kanadzie. Zadaniem muzeum jest zachowanie i promowanie dziedzictwa naukowego i technologicznego kraju. Siedziba muzeum mieści się w budynku o powierzchni 13 458 metrów kwadratowych. Operatorem muzeum jest Ingenium, korporacja należąca do Korony, która prowadzi także dwa inne kanadyjskie muzea narodowe.

Muzeum powstało jako oddział naukowo-techniczny nieistniejącego już Narodowego Muzeum Kanady. Oddział ten otworzył własny budynek w 1967 r., a następnie w 1968 r. przekształcił się w samodzielną instytucję pod nazwą Narodowe Muzeum Nauki i Techniki. Swoją obecną nazwę muzeum przyjęło w 2000 roku. W latach 2014-2017 budynek muzeum przeszedł znaczącą renowację, podczas której wyburzono większość oryginalnej konstrukcji i zastąpiono ją nową.

Zbiory muzeum liczą ponad 20 000 partii artefaktów i 60 000 pojedynczych obiektów, z których część jest prezentowana na wystawach muzealnych. Muzeum jest także gospodarzem i organizatorem wielu wystaw czasowych i objazdowych.^[24]

Pokazy i rekonstrukcje wojskowe. Fort Henry National Historic Site znajduje się w Kingston, Ontario, w Kanadzie na Point Henry, strategicznym, wzniesionym punkcie w pobliżu ujścia rzeki Cataraqui, gdzie wpada ona do Rzeki Świętego Wawrzyńca na wschodnim krańcu jeziora Ontario. Fort i punkt, na którym został zbudowany, zostały nazwane na cześć Henry'ego Hamiltona, byłego gubernatora prowincji Quebec.

W czasie wojny 1812 roku zbudowano fortyfikację, która miała chronić Królewską Stocznię Marynarki Wojennej w Kingston (miejsce dzisiejszego Królewskiego Kolegium Wojskowego Kanady) przy Point Frederick przed ewentualnym atakiem amerykańskim w czasie wojny oraz monitorować ruch morski na rzece Świętego Wawrzyńca i jeziorze Ontario. W latach trzydziestych XIX wieku zastąpił go znacznie większy fort, który miał chronić stocznię marynarki wojennej i południowe wejście do Kanału Rideau. Fort został odrestaurowany w latach 30-tych XX wieku i jest znaczącą atrakcją turystyczną.^[34]

London Children's Museum to prywatne muzeum non-profit znajdujące się w London, Ontario, Kanada. Było to pierwsze muzeum dziecięce założone w Kanadzie. Zostało założone w 1975 roku przez Carol Johnston dwa lata po wizycie w Boston Children's Museum podczas rodzinnej wycieczki. Każdego roku odwiedza je ponad 100 000 osób. Obecnym dyrektorem wykonawczym jest Amanda Conlon.

Pierwotnie muzeum mieściło się w starym centrum miasta. Po kilku przeprowadzkach na początku swojej działalności, w 1982 r. muzeum nabyło budynek dawnej Riverview Public School dzięki dotacji z Fundacji Richarda Ivey'a. W 2014 r. sprzedało budynek przy Wharncliffe Road londyńskiemu deweloperowi, ale pozostanie najemcą co najmniej do 2021 r. W 2014 roku muzeum sprzedało budynek przy Wharncliffe Road londyńskiemu deweloperowi, ale pozostanie jego najemcą co najmniej do 2021 roku.

Następnie muzeum zostanie przeniesione do dawnej i odnowionej fabryki płatków śniadaniowych Kellogg's w dzielnicy fabrycznej East End, przy 100 Kellogg Lane. Muzeum zajmie czwarte piętro budynku z sufitem o wysokości 7,6 m (25 stóp). Po przeprowadzce muzeum planuje stworzenie nowych eksponatów. W 2018 r. muzeum zatrudniło firmę z Oakland w Kalifornii do zaprojektowania eksponatów w nowym budynku. Wśród nich znajdzie się osiem "wciągających i interaktywnych obszarów dla dzieci i ich rodzin", m.in. patio ogrodowe, wystawa o tematyce głównej ulicy, wystawa o tematyce rzecznej oraz sala poświęcona odkryciom archeologicznym. Znajdzie się tam również duży plac zabaw na dachu.

Do eksponatów należą Bellina - szkielet wieloryba zawieszony w atrium, wystawa arktyczna i wystawa dinozaurów.^[35]

Budweiser Gardens to centrum sportowo-rozrywkowe, w London, Ontario, Kanada - największe takie centrum w południowo-zachodnim Ontario. Do 2012 roku było znane jako John Labatt Centre.

Centrum Johna Labatta, które zostało otwarte 11 października 2002 r., zostało nazwane na cześć Johna Labatta, założyciela browaru Labatt w Londynie. Labatt do dziś posiada duży browar w Londynie, choć jego siedziba została przeniesiona do Toronto na początku lat 90. Nazwa Centrum Johna Labatta została zmieniona na Budweiser Gardens (po siostrzanej marce Labatta w AB InBev) jesienią 2012 r., co zostało zatwierdzone przez Radę Miasta Londynu we wtorek 26 czerwca 2012 r. stosunkiem głosów 12-3.

Centrum zostało zbudowane częściowo jako nowy dom drużyny Ontario Hockey League London Knights, zastępując 40-letni London Ice House na południowym krańcu miasta, w pobliżu autostrady 401. Od 2011 r. jest to także siedziba drużyny London's National Basketball League of Canada, London Lightning.^[36]

Kaskadowe wodospady w malowniczej okolicy. Wodospad Sunwapta to para wodospadów rzeki Sunwapta znajdująca się w Parku Narodowym Jasper w prowincji Alberta w Kanadzie.

Do wodospadów można dotrzeć drogą dojazdową o długości 600 metrów (2 000 stóp) od Icefields Parkway, która łączy Parki Narodowe Jasper i Banff. Spadek wodospadu wynosi około 18,5 metra (61 stóp). Sunwapta to słowo w języku Stoney, które oznacza "burzliwą wodę". Wodospad jest najbardziej spektakularny późną wiosną, kiedy wiosenne roztopy osiągają swój szczyt.

Istnieją dwa wodospady, dolny i górny. Większość ludzi ogląda wodospad górny, ponieważ dostęp do niego jest łatwiejszy. Wodospady dolne znajdują się w niewielkiej odległości. Woda pochodzi z lodowca Athabasca, a jej objętość jest większa wczesnym latem z powodu topnienia lodowców. Jest to wodospad klasy 6, o spadku 18 m (60 stóp) i szerokości 9,1 m (30 stóp).^[37]

Emerald Lake znajduje się w Parku Narodowym Yoho, Kolumbia Brytyjska, Kanada. Park Narodowy Yoho jest jednym z 4 sąsiadujących ze sobą parków narodowych w sercu Gór Skalistych w Kanadzie, wzdłuż granicy prowincji Kolumbia Brytyjska i Alberta. Pozostałe parki to Kootenay, Jasper i Banff. Do tych federalnych rezerwatów należy również wiele Parków Prowincjonalnych, które zapewniają podobną ochronę środowiska i równie spektakularną przyrodę. Emerald Lake Lodge, wysokiej klasy domek lub hotel, znajduje się na półwyspie wpadającym do jeziora. Został założony w latach 20. ubiegłego wieku, a w latach 80. został całkowicie przebudowany. Cicha, dwupasmowa, utwardzona droga o długości ok. 15 km łączy ruchliwą autostradę Trans-Canada Highway z jeziorem Emerald Lake, a zjazd z niej jest dobrze oznakowany. Szlak turystyczny o długości 5,2 km okrąża jezioro, a jego pierwsza połowa jest dostępna dla wózków inwalidzkich i wózków dziecięcych. Wiele innych, bardziej zaawansowanych szlaków turystycznych prowadzi w różnych kierunkach w góry, dlatego przed wyruszeniem na nie należy dobrze przygotować się pod względem umiejętności, kondycji i świadomości zagrożeń. Na tym terenie żyje wiele dzikich zwierząt, które są chronione prawem parku, dość często występują tu niedźwiedzie brunatne i czarne, które dość dobrze koegzystują z ludźmi, ponieważ w parku obowiązują surowe przepisy dotyczące kontroli śmieci, a odwiedzający park otrzymują dobre rady dotyczące bezpieczeństwa niedźwiedzi i zachowania "niedźwiedziej świadomości". Na większych wysokościach można spotkać kozy górskie i owce Bighorn, a wiele mniejszych ssaków występuje wszędzie. Polowanie jest w parku surowo zabronione, łowienie ryb jest dozwolone na podstawie licencji parkowej. W miesiącach letnich w Lodge można wypożyczyć kajaki, a zimą jezioro jest popularnym miejscem do uprawiania narciarstwa biegowego. Parki Narodowe Kanady nie zezwalają na posiadanie prywatnej lub biznesowej własności ziemi w ich granicach, wszelka zabudowa jest ściśle kontrolowana przez Park Narodowy w celu ochrony środowiska, zezwolenia na zabudowę są wydawane rzadko, jeśli w ogóle, i tylko po szczegółowej analizie i konsultacjach z rządem, ziemia, którą zajmuje firma, jest dzierżawiona od Parku, prawie wszystkie firmy w Parkach zostały założone dziesiątki lat temu, a aktualne zezwolenia są niezwykle rzadkie. Obowiązuje ścisłe prawo "konieczności zamieszkania", jeśli chodzi o zamieszkanie w mieście lub wiosce Parku Narodowego Gór Kanadyjskich, mówiąc prościej, musisz udowodnić, że musisz tam mieszkać ze względu na prowadzenie działalności gospodarczej lub usługowej zatwierdzonej przez Park, chyba że jesteś pracownikiem niebędącym członkiem kierownictwa. Najbliżej jeziora Emerald Lake, poza granicami parku, znajduje się miasteczko kolejowo-drzewne Golden BC, oddalone o około 50 km na zachód, położone w niskiej dolinie u źródeł rzeki Columbia, z wieloma możliwościami zakwaterowania. Mała, zabytkowa wioska kolejowa Field leży w parku Yoho, w pobliżu zjazdu z autostrady prowadzącej do jeziora Emerald Lake i ma duże, obsługiwane przez park centrum informacji i obsługi gości. W odległości około 30 km na wschód od Emerald Lake, w sąsiednim Parku Narodowym Banff, znajduje się centrum usług parkowych Lake Louise, w którym jest niewiele miejsc noclegowych. Słynne miasto wypoczynkowe Banff, położone na południowo-wschodnim krańcu Parku, znajduje się około 60 km na wschód od Lake Louise i ma wiele hoteli, podobnie jak miasto Canmore, położone tuż za granicą Parku Banff. Hotele i kempingi w tym regionie są często odwiedzane w okresie letnim, a rezerwacje hoteli i kempingów w okresie letnim, czyli od początku czerwca do końca września, są zalecane z dużym wyprzedzeniem. Krótkie burze śnieżne, które zwykle topnieją w ciągu kilku dni, występują sporadycznie na poziomie doliny w czerwcu lub wrześniu ze względu na szerokość geograficzną 53 stopni i ogólnie dużą wysokość nad poziomem morza. Temperatury w ciągu dnia w czerwcu i wrześniu wynoszą średnio 20°C, a w lipcu i sierpniu mogą osiągać nawet 33°C. Zimą, od grudnia do marca, temperatury są zawsze poniżej zera, średnio -15°C, a czasami nawet -30°C. Opady śniegu są zazwyczaj znaczne, zimą na poziomie jeziora utrzymuje się około 1 metra śniegu, a na szczytach górskich jego wysokość wzrasta do 10 metrów.

Jezioro Emerald jest otoczone górami pasma President Range, nazwanego tak na cześć prezesa i wiceprezesa wybudowanej w 1885 roku linii kolejowej Canadian Pacific Railway, która biegnie przez Park Narodowy Yoho. Inne szczyty to Mount Burgess i Wapta Mountain. Emerald Basin otwiera się na zachód i zatrzymuje burze deszczowe i śnieżne, powodując częste opady deszczu latem i obfite opady śniegu zimą. Ten napływ wilgoci w połączeniu z wysokością jeziora wynoszącą 1200 m n.p.m. powoduje powstanie wyjątkowej flory. Występujące tu drzewa są bardziej typowe dla wilgotnych lasów wewnętrznych B.C. w Górach Kolumbii położonych bezpośrednio na zachód, takich jak zachodni czerwony cedr, zachodni cis, zachodnia cykuta i zachodnia biała sosna. Wachlarz aluwialny na północno-wschodnim brzegu obfituje w kwiaty dziko rosnące pod koniec czerwca i na początku lipca.

Ze względu na 53 stopnie szerokości geograficznej i umiarkowanie dużą wysokość nad poziomem morza, jezioro jest zamarznięte od listopada do końca kwietnia lub początku maja. Żywy zielony kolor wody jest spowodowany sproszkowaną skałą z lodowców, która odbija niebiesko-zielone spektrum światła słonecznego. Rodzaj skały i jej ilość w wodzie powoduje, że kolor zmienia się w zależności od jeziora, miesiąca, a nawet tygodnia. Najbardziej spektakularny jest w lipcu i sierpniu, kiedy lodowce zawierające osad topnieją nieco w letnim upale, wiosną i jesienią woda jest bardziej przejrzysta.

Pierwszą osobą spoza społeczności rdzennych mieszkańców, która zobaczyła Jezioro Szmaragdowe, był kanadyjski przewodnik Tom Wilson, który natknął się na nie przypadkiem w 1882 roku. Sznur jego koni uciekł i to właśnie podczas ich tropienia po raz pierwszy wjechał do doliny. Jezioro wywarło wrażenie nawet na najbardziej doświadczonych odkrywcach: "Przez kilka chwil siedziałem na koniu i rozkoszowałem się rzadkim, spokojnym pięknem tego miejsca". To właśnie Wilson nadał jezioru nazwę ze względu na jego niezwykły kolor, który ze względu na inny rodzaj skał wytwarzających osady zawieszone w wodzie lodowcowej, odbija zielone spektrum światła słonecznego, a nie niebieskie spektrum widoczne w jeziorach Moraine, Hector, Bow i Peyto w sąsiednim Parku Narodowym Banff. Jednak Wilson nie po raz pierwszy nazwał jezioro "Szmaragdowym". Na początku tego samego roku odkrył inne jezioro, któremu nadał tę samą nazwę, a nazwa ta pojawiła się nawet na krótko na oficjalnej mapie. To pierwsze jezioro zostało jednak wkrótce przemianowane na Lake Louise.^[38]

Zoo w Calgary. Zoo w Calgary znajduje się w Bridgeland, w Calgary, w prowincji Alberta, w Kanadzie, na wschód od centrum miasta i w sąsiedztwie dzielnic Inglewood i East Village. Można do niego dojechać koleją miejską C-Train, samochodem - Memorial Drive, rowerem - ścieżką nad rzeką Bow. Duża część zoo znajduje się na wyspie St. George's Island na rzece Bow.

Operatorem zoo jest Calgary Zoological Society, niezależna organizacja non-profit, która jest najstarszą zarejestrowaną organizacją charytatywną w Albercie. To akredytowane przez AZA, WAZA i CAZA zoo było jednym z pierwszych w Kanadzie, które otrzymało akredytację wszystkich trzech stowarzyszeń. Jest domem dla ponad 1000 zwierząt, nie licząc pojedynczych ryb i owadów, oraz 272 różnych gatunków. ZOO o powierzchni 120 akrów podzielone jest na siedem odrębnych stref: Destination Africa, Canadian Wilds, Penguin Plunge, Dorothy Harvie Botanical Gardens and ENMAX Conservatory, TransAlta Rainforest, Eurasia, and Prehistoric Park. Zoo jest otwarte codziennie z wyjątkiem świąt Bożego Narodzenia.

Jako najczęściej odwiedzane zoo w Kanadzie, zoo w Calgary zostało w 2015 r. wyróżnione przez TripAdvisor nagrodą Travellers' Choice Award. Zoo otrzymało również międzynarodowe uznanie jako jeden z najlepszych ogrodów zoologicznych na świecie w zakresie badań nad ochroną przyrody. W 2013 r. Stowarzyszenie Ogrodów Zoologicznych i Akwariów (Association of Zoos and Aquariums) stwierdziło, że "zoo w Calgary wyróżnia się jako jeden z najlepszych ogrodów zoologicznych na świecie." W 2015 roku zoo zostało uznane za jedną z trzech najbardziej szanowanych organizacji w Albercie i jedną z 10 najbardziej lubianych marek w Albercie.^[40]

Webster's Falls, znany ze swoich panoram, jest 22-metrowym klasycznym wodospadem kurtynowym znajdującym się w Spencer Gorge/Webster's Falls Conservation Area w Hamilton, Ontario, Kanada. Woda spływa w dół potoku Spencer Creek. W przeszłości wodospad ten znany był pod różnymi nazwami, takimi jak Dr. Hamilton's Falls, Spencer Falls, Hart Falls, Fisher Falls i Flamborough Falls.

Kładka z kostki brukowej oraz nowsza i węższa kładka kamienno-betonowa przechodzą nad potokiem Spencer Creek na stronę zachodnią. Pomiędzy dużym parkingiem znajdującym się tuż za Dundas a Spencer Gorge/Webster Falls Conservation Area kursuje obecnie transport wahadłowy, który umożliwia odwiedzającym dostęp do tego popularnego obszaru chronionego w weekendy i święta od soboty 13 maja do niedzieli 29 października 2017 r.^[42]

Banff Park Museum National Historic Site, znajdujące się w centrum Banff, Alberta, jest miejscem wystawowym związanym z Parkiem Narodowym Banff. Muzeum zostało założone w 1895 roku w celu prezentowania eksponatów zwierząt, roślin i minerałów związanych z parkiem, wykonanych w taksydermii. Budynek muzeum, zbudowany w 1903 r. według projektu inżyniera rządu terytorialnego Johna Stocksa, jest wczesnym przykładem rustykalnego stylu architektonicznego, który stawał się popularny w parkach Ameryki Północnej.

W 1896 roku Norman Bethune Sanson został zatrudniony jako kurator muzeum. Pracując do 1932 roku, Sanson był odpowiedzialny za powiększenie kolekcji z ośmiu ssaków, 259 ptaków, żółwia oraz różnych minerałów i okazów botanicznych do obecnej, liczącej 5000 okazów. Budynek, opisywany jako "pagoda kolejowa", posiada odsłonięte ramy z bali i rustykalne detale. Jest to najstarszy budynek utrzymywany przez Parks Canada. W 1985 r. muzeum zostało uznane za National Historic Site of Canada, a rok później zaklasyfikowano je jako obiekt zabytkowy.

W latach 1905-1937 na tyłach muzeum działało małe zoo z niewielką kolekcją zwierząt, z których wiele było egzotycznych lub nierodzimych. W szczytowym okresie w 1914 r. w wolierze znajdowało się 36 ptaków i 50 ssaków. W latach 30. XX wieku zoo podupadło, zostało zamknięte w 1937 roku, a w 1939 roku zburzone. Po zamknięciu zoo w Banff, czterdzieści sześć zwierząt, w tym wilki, rysie, niedźwiedzie czarne, cynamonowe i polarne, zostało przekazanych do zoo w Calgary.^[43]

Park z rzeźbami współczesnymi. Windsor Sculpture Park, dawniej znany jako Odette Sculpture Park, to otwarta przestrzeń w Windsor w prowincji Ontario w Kanadzie, w której prezentowanych jest 35 wielkoskalowych rzeźb współczesnych autorstwa światowej sławy artystów, w tym Elisabeth Frink, Geralda Gladstone'a i Sorela Etroga.

Park jest położony nad brzegiem rzeki Detroit, od Assumption Park do Centennial Park, między Ambassador Bridge (Huron Church Road) a Art Gallery of Windsor (Church Street).

Park Rzeźby został ufundowany przez państwa Louisa i Louis Odette oraz Fundację P & L Odette. Park jest utrzymywany przez miejski Wydział Parków i Rekreacji, a rzeźbami opiekuje się Wydział Kultury.

Miasto Windsor zapewnia bezpłatne publiczne zwiedzanie z przewodnikiem pięciokilometrowej galerii na wolnym powietrzu. Zwiedzanie odbywa się w pojeździe zwanym Art Cart - elektrycznym wózku golfowym, który może pomieścić pięć osób. Wycieczki odbywają się według kolejności zgłoszeń. Art Cart Tours wyruszają spod podstawy Wielkiej Flagi Kanadyjskiej u podnóża Ouellette Avenue.

Zwiedzanie płatne wymaga rezerwacji. Zwiedzanie płatne odbywa się poza godzinami zwiedzania publicznego.^[47]

Budynek Legislacyjny Manitoby, pierwotnie nazwany Budynkiem Parlamentu Manitoby, jest miejscem spotkań Zgromadzenia Ustawodawczego Manitoby, znajdującym się w centrum Winnipegu, a także dwunastym obiektem dziedzictwa prowincji Manitoba. Oprócz siedziby Zgromadzenia Ustawodawczego, w budynku mieszczą się również biura premiera Manitoby, gubernatora porucznika oraz ministrów i wiceministrów departamentów rządu prowincji.

Neoklasycystyczny budynek w stylu Beaux-Arts został ukończony w 1920 r. wraz ze słynnym Złotym Chłopcem - pokrytym złotem posągiem z brązu wzorowanym na rzymskim bogu Merkurym (greckim Hermesie), który znajduje się na szczycie kopuły budynku. Wysoka na 77 metrów budowla została zaprojektowana i zbudowana przez Franka Worthingtona Simona (1862-1933) i Henry'ego Boddingtona III, a także innych murarzy i wielu wykwalifikowanych rzemieślników. Po zniesieniu Rady Legislacyjnej w 1876 r. trzeci budynek ma jedną izbę.^[49]

The Beaverbrook Art Gallery to publiczna galeria sztuki w Fredericton, w Nowym Brunszwiku, w Kanadzie. Jej nazwa pochodzi od Williama Maxwella "Maxa" Aitkena, Lorda Beaverbrook, który sfinansował budowę galerii i zgromadził oryginalną kolekcję. Galerię otwarto w 1959 roku z ponad 300 dziełami, w tym obrazami J.M.W. Turnera i Salvadora Dalí. Galeria Sztuki Beaverbrook jest oficjalnie uznaną prowincjonalną galerią sztuki w Nowym Brunszwiku.

Budynek przeszedł kilka rozbudów, z których ostatnia została otwarta w 2017 roku według projektu pracowni MacKay-Lyons Sweetapple Architects z Halifaxu. Były dyrektor Terry Graff stwierdził, że ta "rozbudowa i rewitalizacja" miała na celu uczynienie z galerii "ważnego miejsca docelowego dla krajowej i międzynarodowej sztuki współczesnej".^[50]