Wilmette - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Dom Kultu Baháʼí w Wilmette, Illinois to świątynia Baháʼí w Wilmette, w stanie Illinois. Jest to drugi zbudowany Dom Kultu Baháʼí i najstarszy, który nadal stoi. Jest to jedna z ośmiu świątyń kontynentalnych, zbudowana, aby służyć całej Ameryce Północnej.

Świątynia została zaprojektowana przez francusko-kanadyjskiego architekta Louisa Bourgeois (1856-1930), który podczas wizyty w Hajfie w 1920 r. otrzymał uwagi od Abdu'l-Bahá. Aby przekazać zasadę Baháʼi dotyczącą jedności religii, Bourgeois wykorzystał różnorodne elementy architektury i symbole religijne. Chociaż w 1912 r. Abdu'l-Bahá uczestniczył w ceremonii wmurowania kamienia węgielnego, budowa rozpoczęła się na początku lat dwudziestych XX w. i znacznie się opóźniła z powodu Wielkiego Kryzysu i II wojny światowej. Budowę wznowiono w 1947 roku, a świątynię poświęcono podczas ceremonii w 1953 roku.

Domy Kultu Baháʼí mają w zamierzeniu obejmować kilka instytucji społecznych, humanitarnych i edukacyjnych skupionych wokół świątyni, choć żadna z nich nie została zbudowana w takim zakresie. Świątynie nie są pomyślane jako lokalne miejsca spotkań, są natomiast otwarte dla publiczności i wykorzystywane jako miejsce modlitwy dla ludzi dowolnej wiary.^[1]

Mahoney Park to publiczny park przy Sheridan Road w południowo-wschodniej części Kenilworth w stanie Illinois. Park został otwarty w 1933 roku na ziemi podarowanej miastu przez rodzinę Mahoneyów, która jako warunek darowizny zażądała, by ziemia ta stała się parkiem. Architekt krajobrazu Jens Jensen zaprojektował park; podczas gdy w latach 20. Jensen zaprojektował wiele prywatnych posiadłości, jego prace z lat 30. były mniej płodne i skupiały się na projektach o osobistym znaczeniu dla niego. Projekt parku autorstwa Jensa Jensena był inspirowany ruchem Prairie School i zawiera kręte ścieżki, dzikie kwiaty, wyspy z krzewów i drzew, kąpiele dla ptaków oraz siedem pierścieni rad. Park jest jedynym zachowanym niewielkim parkiem zaprojektowanym przez Jensena i stanowi rzadki, nienaruszony przykład jego pracy na północnych przedmieściach Chicago, ponieważ wiele z jego większych dzieł zostało później podzielonych na mniejsze części.

Park został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków 10 kwietnia 1985 roku.^[2]

Dom Kultu Bahá'í lub świątynia Bahá'í jest miejscem kultu Wiary Baháʼí. Określa się je również nazwą Mashriqu'l-Adhkár, arabskim zwrotem oznaczającym "Świt - miejsce pamięci o Bogu". Nauki religii przewidują, że Domy Kultu będą otoczone licznymi przybudówkami przeznaczonymi na działalność społeczną, humanitarną, edukacyjną i naukową, choć żadna z nich nie została jeszcze zbudowana w takim stopniu. Domy Kultu są otwarte dla publiczności i są zarezerwowane wyłącznie do sprawowania kultu, gdzie kazania są zabronione, a jedynie teksty biblijne mogą być czytane lub śpiewane. Większość spotkań bahá'í odbywa się w lokalnych Haziratu'l-Quds, w domach osób prywatnych lub w wynajętych pomieszczeniach.

Trzynaście Domów Kultu Bahá'í zostało ukończonych na całym świecie (w tym jeden w Aszchabadzie, w Turkmenistanie, który w międzyczasie został zniszczony). Z dwunastu obecnie stojących, osiem to świątynie kontynentalne, a cztery to świątynie lokalne. Dwie z kontynentalnych świątyń, Świątynia Lotosu i Świątynia Santiago Bahá'í, zdobyły liczne nagrody architektoniczne. W Orędziu Ridván na rok 2012, Powszechny Dom Sprawiedliwości ogłosił nowe inicjatywy dla przyszłych Domów Kultu, wzywając do stworzenia pierwszych narodowych i lokalnych instytucji. W roku 2022 w budowie są dwa narodowe Domy Kultu Bahá'í. Wspólnoty bahá'í posiadają wiele nieruchomości przeznaczonych na przyszłe Domy Kultu.^[3]

Kenilworth Assembly Hall to zabytkowy dom klubowy położony przy 410 Kenilworth Avenue w Kenilworth, Illinois. Dom został zbudowany w 1907 roku jako klub towarzyski dla zamożnych mieszkańców przedmieść Chicago. Budynek został zaprojektowany przez George'a W. Mahera, rezydenta i znanego architekta Prairie School. Jego projekt reprezentuje przejściowy etap w jego twórczości; był to jego ostatni budynek, w którym zastosował znaczący akcent horyzontalny i zawiera kilka wczesnych wskazówek dotyczących elementów stylu, z których później stał się znany. Okna są rozmieszczone w grupach po trzy, co było typowe dla późniejszych prac Mahera, a motyw łodygi i kwadratu zastosowany w kilku elementach zewnętrznych przywołuje na myśl charakterystyczne wzory ostów, które Maher wprowadził w następnym roku. Elementy poziome, do których należą szerokie okapy i boazerie ścienne, świadczą o trudnościach Mahera z horyzontalną formą szkoły preriowej i zostały nazwane przez historyka architektury Carla W. Condita "niezadowalającymi".

Dom klubowy został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków 21 marca 1979 roku.

1 sierpnia 2016 r. Klub Kenilworth przekazał Kenilworth Assembly Hall na rzecz Kenilworth Park District.^[4]

William McJunkin House to zabytkowy dom przy 151 Sheridan Road w Winnetka, Illinois. Dom został zbudowany w latach 1928-29 dla Williama McJunkina, założyciela i prezesa McJunkin Advertising Company. Działka, na której stał dom, była położona w pożądanym miejscu wzdłuż brzegu jeziora Michigan; zarówno brzeg jeziora, jak i biegnąca wzdłuż niego Sheridan Road odegrały ważną rolę we wczesnym rozwoju i planowaniu Winnetki. Architekt Charles Whitley Stevens zaprojektował budynek w stylu jakobethan, mniej popularnej odmianie popularnego stylu Tudor Revival. Dom jest zbudowany z kamienia wapiennego i posiada duży szczyt flamandzki na szczycie wystającej bryły wejściowej, fronton nad drzwiami, łuki otaczające główne wejście i okna salonu oraz dach pokryty dachówką ceramiczną. Nad wejściem znajduje się herb z napisem "Ne Obliviscaris", czyli "Nigdy nie zapomnę", a także inne herby wywodzące się ze szkockiego klanu Campbellów. Wzornictwo jakobickie jest kontynuowane wewnątrz domu dzięki misternym płaskorzeźbom gipsowym i dekoracyjnym tapetom.

Dom został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków 2 marca 2006 r.^[5]

The Mr. J. William de Coursey O'Grady House to zabytkowy dom przy 149 Kenilworth Avenue w Kenilworth, Illinois. Dom został zbudowany na zasadzie spekulacji jako część początkowej inwestycji Kenilworth Company w 1898 roku; pierwotny właściciel J. William de Coursey O'Grady kupił dom dopiero w 1901 roku. Neoklasycystyczny dom zaprojektował architekt Franklin Pierce Burnham, architekt firmy Kenilworth Company; Burnham wcześniej zaprojektował Kapitol Stanu Georgia i gmach sądu hrabstwa Kane. Architektura neoklasyczna była popularna w budynkach komercyjnych i rządowych, zwłaszcza w latach po Wystawie Kolumbijskiej w 1893 r., ale nie była powszechnie stosowana w domach, a w Kenilworth jest niewiele innych przykładów tego stylu. Projekt domu obejmuje symetryczną fasadę, cztery jońskie pilastry, wgłębiony architraw i gzyms oraz fronton nad wejściem.

Dom został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków 12 grudnia 2008 r.^[9]