Spring Lake - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Wreck Pond to przybrzeżny słodkowodny staw pływowy położony na wybrzeżu Oceanu Atlantyckiego w hrabstwie Monmouth, w stanie New Jersey, w Stanach Zjednoczonych. Jest otoczony przez Wall Township oraz gminy Spring Lake, Spring Lake Heights i Sea Girt. Staw był pierwotnie połączony z morzem niewielką zatoczką i otrzymał swoją nazwę, ponieważ żeglarze mylili go po ciemku z zatoczką Manasquan, która znajduje się dalej na południe. Nazwę tę złagodziła budowa latarni morskiej Sea Girt Lighthouse, a powstrzymało ją ostateczne zasypanie wlotu.

Staw jest centrum zlewni Wreck Pond Watershed, która obejmuje około 12 mil kwadratowych (31 km2) we wschodniej części hrabstwa Monmouth. Jego głównymi dopływami są Wreck Pond Brook, Hurleys Pond Brook i Hannabrand Brook. Inne zbiorniki wodne w tym dziale wodnym to: Hurleys Pond, Osbornes Pond, Albert Pond i Old Mill Pond. Wody te wpadają do Oceanu Atlantyckiego przez rurę odpływową, która reguluje przepływ pływów do i ze stawu. Po przejściu huraganu Sandy odkryto, że ocean przywrócił naturalny wlot. W 2016 r. ukończono budowę poszerzonego i zamkniętego przepustu.

Dolne partie stawu pozostają ważnym tarliskiem dla anadromicznych gatunków ryb, w tym śledzi alewife.

Niektóre z akrów ziemi otaczających Wrak Stawu są własnością publiczną i są chronione przed zabudową. Pozostałe grunty są uważane za słodkowodne tereny podmokłe i są chronione przed zabudową przez prawo federalne i przepisy stanu New Jersey. Dział wodny jest częścią South Coast Subwatershed Management Region.

W ciągu kilku lat głębokość stawu znacznie się zmniejszyła, ponieważ osiadły w nim osady niesione przez strumienie zasilające i zwiększone spływy wód burzowych. Spowodowało to również zatrucie stawu bakteriami coli typu kałowego. Duża ilość wody spływającej do stawu w wyniku burz powoduje jego spłukiwanie do Oceanu Atlantyckiego. To z kolei często powoduje zamykanie plaż nad oceanem w Sea Girt i Spring Lake.

Źródło zanieczyszczenia bakteriami coli jest przedmiotem dyskusji. John Tiedemann z Uniwersytetu Monmouth prześledził źródło zanieczyszczeń bakteryjnych w zlewni Wreck Pond. Grupa Tiedemanna założyła i monitorowała 12 stacji w całym dziale wodnym przez okres około dwóch lat. W tym czasie ustalono, że głównym źródłem bakterii coli są ludzkie odchody. Zanieczyszczenia te mogą być wprowadzane do wód przez starzejącą się kanalizację, nieprawidłowo zamknięte szamba oraz nielegalne przyłącza kanalizacyjne. Przygotowywane są zalecenia, które zostaną przekazane gminom w całym dziale wodnym, aby pomóc organom zarządzającym w rozwiązaniu problemów w obrębie ich jurysdykcji.

Departament Ochrony Środowiska stanu New Jersey sfinansował częściowe pogłębienie Wreck Pond i przedłużenie rury odprowadzającej wodę deszczową o około 100 jardów (91 m) dalej w głąb oceanu. Chociaż liczono, że zapobiegnie to wpływowi zanieczyszczeń na plaże w sąsiednich miastach, ustalono, że ścieki z rury nadal wypływają na lokalne plaże. Ponadto hrabstwo Monmouth zarządziło, że po opadach deszczu o wysokości 1/4 cala lub większych plaże są automatycznie zamykane.

Wreck Pond Watershed Preservation Association, grupa lokalnych mieszkańców, działaczy ekologicznych i urzędników państwowych zainteresowanych zachowaniem Wreck Pond, spotyka się często, aby omawiać problemy związane z ochroną tego obszaru.^[2]