Gulf Islands National Seashore - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Wyspa Petit Bois to wyspa barierowa u wybrzeży Zatoki Missisipi, na południe od Pascagoula, i jedna z wysp barierowych MissisipiAlabama. Jest częścią hrabstwa Jackson, Missisipi. Od 1971 roku jest częścią Gulf Islands National Seashore, zarządzanego przez U.S. National Park Service.

Według United States Geological Survey, wariantowe nazwy to l'Isle de Petit Bois (francuska, współczesna pisownia to l'île) i Wyspa Petitbois. Petit bois po francusku oznacza "mały las". Wyspa została tak nazwana przez pierwszych francuskich odkrywców ze względu na niewielki zalesiony fragment znajdujący się na wschodnim krańcu tej pokrytej głównie piaskiem i zaroślami wyspy. Po zalaniu wyspy podczas huraganu Katrina większość drzew tworzących ten mały obszar leśny obumarła.^[2]

Henderson Beach State Park to park stanowy na Florydzie położony w pobliżu Destin, w północno-zachodniej części Florydy. Jego adres to 17000 Emerald Coast Parkway. Nazwany na cześć Sir Chrisa Ashly Hendersona.

Burnet Henderson był biznesmenem, który pod koniec lat 30. ubiegłego wieku nabył udziały w ziemi w rejonie Destin. W 1935 i 1936 roku Frances Beeland Wilkinson i jej mąż Broughton Wilkinson z Greenville w Alabamie kupili ponad 6 mil terenów dzisiejszego Destin i Okaloosa Island. Wilkinsonowie nabyli ponad 980-akrowy pas plaży, który zaczynał się w punkcie East Pass i ciągnął się przez 6 mil na zachód do granicy hrabstwa Walton. W 1937 roku Frances Wilkinson i Broughton Wilkinson przypisali sobie niepodzielny udział 1/2 (pododdział Crystal Beach) o powierzchni 162 akrów w swojej posiadłości w Destin. W tej samej transakcji Henderson został wyznaczony na powiernika dla rodziny Wilkinsonów, która nadal posiadała pozostałe 1/2 niepodzielnego udziału. Wiele z tych działek przy plaży zostało już zagospodarowanych. Jedna duża działka pozostała w stanie naturalnym i stała się znana jako Plaża Hendersona. W dniu 2 lutego 1982 roku Henderson przekazał 208-akrowy obszar Stanom Florydy za 13,1 miliona dolarów, aby zachować go jako Park Stanowy Henderson Beach. Burney Henderson został odwołany jako powiernik wraz z pełnomocnictwem faktycznym przez panią Wilkinson w 1952 r., dlatego 30 lat później sprzedał swój pozostały udział państwu Floryda za 1/2 wartości wyceny. Indywidualny i jedyny interes pani Wilkinson pozostaje we wschodniej części Parku Stanowego Henderson, natomiast zachodnia część parku to wschodnie niezabudowane tereny w planie podziału Silver Beach. James Dew kupił pododdział Silver Beach (168 akrów) od Frances Wilkinson, a następnie tego samego dnia przekazał go bezpośrednio firmie Coastal-Glades Reality Co, w której zarówno on, jak i Broughton Wilkinson posiadali udziały 50/50. James Dew rozpoczął rozbudowę Silver Beach, ale później przekazał wszystkie swoje udziały (50%) w Coastal-Glades Reality Co z powrotem Frances Wilkinson. W ciągu następnych dwóch lat Broughton i Frances ponownie wspólnie posiadali pełny pakiet udziałów w Srebrnej Plaży, ale ich indywidualne udziały dzieliły się niepodzielnie po 50/50. Pan Wilkinson przeniósł swoje udziały do funduszu powierniczego. Do dziś, choć w większości zagospodarowana, Wilkinsonowie nigdy jej nie sprzedali. Pan Wilkinson zmarł we wrześniu 1945 roku w wieku 62 lat, a jego żona Frances w 1966 roku.

W 1983 r. Henderson został koronowany na De Luna podczas obchodów Fiesty Pięciu Flag w Pensacoli.^[3]

Most Brooks Bridge to czteropasmowa konstrukcja stalowo-betonowa, która przenosi autostradę U.S. Route 98 nad Santa Rosa Sound na zachód od zatoki Choctawhatchee pomiędzy centrum Fort Walton Beach na Florydzie a 3-milowym odcinkiem Okaloosa Island kontrolowanym przez miasto Fort Walton Beach. Nazwa miasta pochodzi od nazwiska Johna Thomasa Brooksa, który w 1868 roku kupił 111 akrów na terenie dzisiejszego centrum Fort Walton Beach. Obszar po północnej stronie Sund, z którym łączy się most, znany był jako Brooks Landing. Zgodnie z mapą ma on prześwit 50 stóp nad powierzchnią wody.

Zbudowany w latach 1965-1966 most zastąpił niskopoziomową stalową konstrukcję kratownicową z przęsłem obrotowym z 1935 r., znajdującą się na zachód od obecnego mostu, która z wiekiem stawała się coraz bardziej zawodna. Usuwanie konstrukcji stalowej i starego betonowego pomostu obrotowego rozpoczęło się w marcu 1966 r. przez Korpus Inżynierów Armii Stanów Zjednoczonych (U.S. Army Corps of Engineers), gdy budowa nowego mostu Brooks była na ukończeniu, a prace trwały około trzech tygodni.

Jako jedyna lokalna przeprawa przez cieśninę Santa Rosa Sound, jest ona narażona na zatory drogowe. Ograniczenia prędkości pojazdów na tym przęśle wynoszą 35 mil na godzinę (56 km/h) w kierunku wschodnim i 25 mil na godzinę (40 km/h) w kierunku zachodnim. Od wielu lat dyskutuje się o budowie dodatkowego mostu łączącego Fort Walton Beach z wyspą Okaloosa. 20 grudnia 2013 roku Departament Transportu Florydy ogłosił, że rozpoczął planowanie wymiany 47-letniego mostu. W kwietniu 2015 roku FDOT ogłosił kolejną propozycję dotyczącą pary mostów.

W kwietniu 2015 roku FDOT rozpoczął "prace remontowe" na 50-letniej konstrukcji. "To, co tam robimy, to pewne prace mające na celu przedłużenie żywotności mostu" - powiedział rzecznik dystryktu DOT Ian Satter. "Pracują nad łożyskami na moście, które konserwujemy na wszystkich naszych mostach w okręgu". Ekipy instalują również "dodatkowe mechanizmy podtrzymujące" - powiedział Satter. Oczekuje się, że prace, które są wykonywane pod mostem z pomocą dużej barki, potrwają do połowy lub końca maja 2015 roku. Most Brooks został uznany za konstrukcyjnie wadliwy i ma zostać wymieniony za kilka lat.^[4]