Greenville - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Kompaktowa całoroczna menażeria dzikich zwierząt. Greenville Zoo to ogród zoologiczny w Greenville, w Południowej Karolinie, w Stanach Zjednoczonych. ZOO zostało otwarte w 1960 roku i znajduje się przy 150 Cleveland Park Drive, w pobliżu autostrady 385, na 14-akrowym terenie w Cleveland Park.

Na oficjalnej stronie internetowej zoo czytamy: "Typowa wizyta trwa od godziny do godziny i 30 minut". ZOO sąsiaduje z Parkiem Cleveland, w którym znajdują się stoły piknikowe, ścieżki rowerowe i spacerowe, korty tenisowe i boiska do siatkówki, place zabaw dla dzieci oraz kilka schronisk dostępnych po wcześniejszej rezerwacji. Zoo jest otwarte codziennie przez cały rok, z wyjątkiem Święta Dziękczynienia, Bożego Narodzenia, Wigilii i Nowego Roku.

Zoo w Greenville jest akredytowane przez Stowarzyszenie Ogrodów Zoologicznych i Akwariów (AZA).^[3]

Conestee Nature Preserve, dawniej Lake Conestee Nature Preserve/Park, otwarty w 2006 roku, to 400-hektarowy rezerwat położony wzdłuż trzech mil rzeki Reedy w Conestee w Karolinie Południowej, z 13 milami szlaków, z czego ponad 6 mil to szlaki utwardzone, a 1 mila to promenada. Rezerwat obejmuje zarówno lasy liściaste, jak i wiecznie zielone, rozległe tereny podmokłe, a także bogatą różnorodność gadów, ssaków i ptaków. Stwierdzono tu występowanie co najmniej 223 gatunków ptaków, a Krajowe Towarzystwo Audubonowskie uznało park za ważny obszar ptasi o znaczeniu globalnym. W 2016 r. stan Karolina Południowa nadał temu prywatnemu obiektowi status rezerwatu dzikiej przyrody.

Jezioro Conestee powstało w wyniku spiętrzenia rzeki Reedy w młynie Conestee Mill około 1892 roku. W swoim największym zasięgu jezioro zajmowało powierzchnię około 130 akrów (53 ha), ale lata zanieczyszczania i odprowadzania odpadów przemysłowych spowodowały, że około 90% jeziora wypełniły osady tak toksyczne, że zostało ono sklasyfikowane jako miejsce objęte programem Superfund. W 2000 roku utworzono Conestee Foundation, organizację ochrony przyrody 501(c)(3), której zadaniem jest rewitalizacja jeziora jako terenu podmokłego poprzez utworzenie rezerwatu przyrody. Fundacja wykorzystała fundusze z ugody po wycieku z Colonial Pipeline w czerwcu 1996 roku na zakup jeziora i tamy. Po zakończeniu badań bezpieczeństwa terenu poprzemysłowego stwierdzono, że pozostawienie toksycznych osadów na miejscu nie spowoduje żadnych szkód.

W grudniu 2016 roku inspektorzy ze stanowego Departamentu Zdrowia i Kontroli Środowiska ocenili tamę Conestee, która nie jest wpuszczona w skałę macierzystą, jako znajdującą się w złym stanie ze względu na pogorszenie zaprawy i przesiąkanie wody.^[4]

Cleveland Park jest największym parkiem w Greenville w Karolinie Południowej. Znaczna część jego ponad 120 akrów to tereny zielone wzdłuż Richland Creek i rzeki Reedy w pobliżu "najbardziej eleganckich dzielnic" miasta.

31 grudnia 1924 roku, za namową przewodniczącego Komisji Parków Greenville Johna Alexandra McPhersona, znany mieszkaniec Greenville William Choice Cleveland ofiarował 110 akrów w kształcie półksiężyca po południowo-wschodniej stronie miasta na park i plac zabaw, teren rekreacyjny, który miał nadzieję uzupełnić jego nowe osiedle mieszkaniowe Cleveland Forest, a także zawierać park jeździecki i padoki, na których mieszkańcy mogliby zakwaterować swoje konie. (Stajnie prowadzone przez prywatnych właścicieli istniały w sąsiedztwie parku do czasu ich rozbiórki w 2014 roku). W 1925 r. miasto Greenville stworzyło dwa boiska baseballowe, ring dla koni i plac zabaw, a park został oficjalnie otwarty 1 stycznia 1926 r.

W 1928 roku, za rządów burmistrza Richarda Watsona, kiedy zatwierdzono emisję obligacji o wartości 110 000 dolarów na rozwój parku, jego powierzchnia wynosiła 126 akrów. Teren wokół rzeki był grząski i podatny na zalewanie. Problem ten został częściowo rozwiązany w czasie Wielkiego Kryzysu, kiedy to WPA przeprowadziła kanalizację koryta rzeki, co znacznie poprawiło odprowadzanie wody.

W pierwszych latach istnienia w parku znajdowało się miejsce spotkań harcerek i dziewięciodołkowe publiczne pole golfowe, zbudowane i opuszczone w latach trzydziestych XX wieku. W 1929 roku dobudowano basen i lodowisko, ale w 1964 roku, w czasie ruchu na rzecz praw obywatelskich, basen przeznaczony tylko dla białych został zamknięty, aby zapobiec jego integracji. Najpierw basen zastąpiła wystawa lwów morskich, potem ogród różany, a w końcu w 1988 r. ogród i lodowisko zastąpiły korty tenisowe.

W 1930 r. Greenville Garden Club rozpoczął renowację kamieniołomu z czasów wojny secesyjnej, przekształcając go w Rock Quarry Garden. W 1932 r. ogród zdobył nagrodę Better Homes and Gardens, ale w latach 60. był już zaniedbany i zarośnięty. Kolejny projekt renowacji ożywił ogród w latach 80. ubiegłego wieku, a w XXI wieku Skalny Kamieniołom stał się popularnym miejscem ślubów i przyjęć weselnych.

W XXI wieku w parku, który obecnie przylega do zoo w Greenville, powstało boisko do softballu, korty tenisowe i siatkarskie, kilka placów zabaw, pomnik Weteranów Wietnamu oraz osiem wiat piknikowych. Przez park przebiega Szlak Królika Bagiennego (Swamp Rabbit Trail), a także Szlak Przyrodniczy Fernwood (Fernwood Nature Trail), Szlak Fitness Ramony Graham (Ramona Graham Fitness Trail) i Szlak Oddziału 19 (Troop 19 Trail). Charakterystycznym punktem orientacyjnym jest pomnik Rudolfa Andersona, mieszkańca Greenville, zestrzelonego nad Kubą w październiku 1962 r., jedynej amerykańskiej ofiary kubańskiego kryzysu rakietowego. Na pomniku Andersona znajduje się F-86 Sabre oraz tablice informujące o życiu i misji Andersona.^[6]

Falls Park on the Reedy to 32-hektarowy park przylegający do centrum Greenville w Południowej Karolinie, w historycznej dzielnicy West End. Uważany za miejsce narodzin Greenville, park został założony w 1967 roku, gdy Carolina Foothills Garden Club odzyskał 26 akrów ziemi, która wcześniej była wykorzystywana przez zakłady włókiennicze. Pod koniec lat 90. XX wieku, za rządów burmistrza Knoxa H. White'a, renowacja nabrała tempa, co doprowadziło do utworzenia Falls Park Endowment, prywatnej organizacji charytatywnej wspierającej stały rozwój parku. Każdego lata w parku odbywa się Upstate Shakespeare Festival.

Najbardziej charakterystyczną cechą parku jest wyjątkowy most dla pieszych, który zakręca wokół wodospadu na rzece Reedy. Nazwany Mostem Wolności w Parku Wodospadów na rzece Reedy, wiszący most o długości 108 m (355 stóp) jest podtrzymywany przez liny tylko z jednej strony, co zapewnia niezakłócony widok na wodospad. Most został zaprojektowany przez bostońską firmę Rosales + Partners oraz niemiecką firmę Schlaich Bergermann & Partner jako inżynierów budowlanych i ukończony jesienią 2004 roku. W 2005 r. projekt został nagrodzony medalem Arthura G. Haydena za innowacyjny projekt.

W pobliżu mostu, przy wejściu do parku przy Main Street znajduje się rzeźba z brązu autorstwa Bryana Hunta Fall Lake Falls (4,9 m), a w nowym Falls Park Center - restauracja i inne udogodnienia dla zwiedzających.

W parku znajduje się także kolekcja ogrodów publicznych oraz ściana z oryginalnego młyna z 1776 r., zbudowanego na tym terenie.^[7]

Muzeum Historii Upcountry to muzeum historyczne w Greenville w Karolinie Południowej, które prezentuje regionalną historię piętnastu hrabstw Południowej Karoliny od początku XVIII wieku do czasów współczesnych. Ekspozycje zaprojektowane przez Christophera Chadbourne'a i współpracowników kładą nacisk raczej na technologię niż na artefakty, "aby zaangażować zmysły, rozpalić wyobraźnię i przenieść zwiedzających w czasie".

Muzeum znajduje się na Heritage Green w Greenville, obok Muzeum Dziecięcego, Muzeum Sztuki Hrabstwa Greenville, Muzeum Satelitarnego i Galerii Uniwersytetu Boba Jonesa, Biblioteki Głównej Hrabstwa Greenville oraz Małego Teatru w Greenville. Muzeum zostało otwarte we wrześniu 2007 roku. Jego operatorem jest Uniwersytet Furmana.

W 2015 roku Upcountry History Museum otrzymało miano placówki stowarzyszonej ze Smithsonian. Jego pierwszą wystawą Smithsonian było Searching for the Seventies: The DOCUMERICA Photography Project.^[10]

Pawilon Wyche to dwupiętrowa, otwarta powłoka zabytkowego budynku w centrum Greenville w Południowej Karolinie, wykorzystywana w XXI wieku jako miejsce imprez. Jako część dzielnicy przemysłowej Reedy River Industrial District budynek został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków 14 stycznia 1979 roku.

Ceglana budowla została wzniesiona w 1904 r. przez znanego inżyniera i architekta przemysłowego z Greenville, Josepha Emory'ego Sirrine'a (1872-1947). Ma duże okna tej samej wielkości na obu piętrach, płaski dach i kopułę w centrum. Budynek był przeznaczony na lakiernię dla sąsiadującej z nim fabryki powozów Greenville, ale wraz z pojawieniem się samochodów właściciele fabryki powozów sprzedali firmę w 1911 r. W 1925 r. budynek stał się siedzibą firmy Duke's Mayonnaise, dobrze prosperującego przedsiębiorstwa założonego przez mieszkankę Greenville Eugenię Thomas Slade Duke (1881-1968).

W 1958 r. budynek był praktycznie opuszczony i popadł w ruinę, zanim w latach 80. XX w. został zakupiony przez Centrum Pokoju, kompleks sztuk teatralnych w Greenville, który początkowo zamierzał go odrestaurować. Po tym, jak ograniczenia finansowe uniemożliwiły przebudowę, budynek został wypatroszony, przekształcony w pawilon na świeżym powietrzu i nazwany imieniem Tommy'ego Wyche (1926-2015) i jego żony Harriet, liderów transformacji centrum Greenville. W 2019 r., po zagospodarowaniu Falls Park, Centrum Pokoju zaproponowało instalację okien, drzwi i urządzeń HVAC w celu przekształcenia budynku w "w pełni funkcjonalne miejsce widowiskowe, wyposażone w najnowocześniejszy sprzęt nagłaśniający i oświetleniowy". Pomimo dwóch propozycji projektowych, z których druga zawierała rekomendację miejskich planistów, komisja ds. przeglądu projektów Greenville odrzuciła plany Centrum Pokoju stosunkiem głosów 3-2.^[14]

Muzeum i Biblioteka "Shoeless" Joe Jackson zostały po raz pierwszy otwarte dla publiczności 21 czerwca 2008 roku. Znajduje się naprzeciwko Fluor Field w Greenville, w Południowej Karolinie. Pięciopokojowy ceglany dom, w którym mieszkał i zmarł Shoeless Joe Jackson, zawiera kilka jego osobistych rzeczy i ponad 2000 książek związanych z baseballem.

W 2015 roku Muzeum Shoeless Joe Jackson złożyło formalną petycję do Komisarza Baseballu Roba Manfreda o przywrócenie Jacksona do baseballu, uzasadniając to tym, że Jackson "więcej niż odsiedział swoją karę" w ciągu 95 lat od jego wygnania przez Kenesaw Landisa. Manfred odrzucił prośbę po oficjalnym przeglądzie. "Wyniki tej pracy pokazują mi, że nie jest możliwe teraz, ponad 95 lat od tych wydarzeń, które miały miejsce i były rozpatrywane przez komisarza Landisa, być wystarczająco pewnym prawdy, aby unieważnić ustalenia komisarza Landisa," napisał.

Muzeum jest dostępne dla zwiedzających w soboty, a w tygodniu organizuje prywatne wycieczki. Podczas pobytu w Greenville wielu odwiedzających muzeum odwiedza także grób "Shoeless" Joe Jacksona, który znajduje się w Woodlawn Memorial Park w pobliżu kampusu Bob Jones University. Podczas odwiedzin grobu zwiedzający pozostawiają sprzęt związany z baseballem, taki jak piłki baseballowe, rękawice i kije.^[16]

Springwood Cemetery to zabytkowy cmentarz w Greenville w Karolinie Południowej, wpisany na listę National Register of Historic Places. Jest najstarszym cmentarzem komunalnym w stanie i posiada około 7700 oznaczonych i 2600 nieoznaczonych grobów.

Pierwszy pochówek na dzisiejszym cmentarzu Springwood odbył się w lipcu 1812 roku, kiedy to Elizabeth Blackburn Williams (1752-1812), teściowa wybitnego kanclerza Greenvillian Waddy'ego Thompsona, wyraziła życzenie, by pochowano ją w rodzinnym ogrodzie. Wiele innych pochówków miało miejsce na tym terenie po tym, jak w 1817 roku Thompson sprzedał 60 akrów swojej posiadłości niejakiemu Francisowi H. McLeodowi. W 1829 roku McLeod otworzył prywatny cmentarz dla publiczności, a w 1833 roku przekazał miastu działkę na cmentarz. Miasto nabyło kolejne akry w latach 70. XIX wieku, a ostatnie pięć akrów cmentarza zostało zakupione przed 1944 rokiem. Prawdopodobnie cmentarz został nazwany na cześć źródła, które kiedyś znajdowało się na jego terenie lub tuż za jego granicami.

Na liczącym 200 lat cmentarzu znajduje się "bogata kolekcja typów znaków nagrobnych", w tym kamienie polne, podwyższone murowane grobowce zwieńczone kamiennymi gzymsami, wiktoriańskie monolity i znaki Veterans Administration. W pobliżu wejścia pochowanych jest osiemdziesięciu nieznanych żołnierzy Konfederacji. Prawdopodobnie zmarli oni z powodu ran lub chorób po przeniesieniu do jednego z dwóch budynków Greenville, które w czasie wojny secesyjnej służyły jako szpitale.

W Springwood zachowały się elementy wiejskiego wystroju cmentarza oraz architektura krajobrazu z 1876 roku autorstwa wybitnego architekta Nowego Południa, G. L. Norrmana. Brama wejściowa, zaprojektowana przez miejscowego architekta Jamesa Lawrence'a i wykonana z wapienia indyjskiego, została ukończona w 1914 roku. Tuż za wejściem od strony ulicy Main Street, w parku, znajduje się pomnik Konfederatów, który od 1891 do 1923 roku stał na środku Main Street.

W północno-wschodnim rogu cmentarza, który był wykorzystywany jako pole garncarskie dla Afroamerykanów i niezamożnych białych, zachowało się zaledwie kilkanaście nagrobków, choć uważa się, że na tym terenie znajdują się setki grobów. W 1969 r. władze miasta Greenville poszerzyły ulicę Academy w tej części cmentarza i usunęły szczątki około 250-275 osób.

Choć pochówki są kontynuowane, od lat 70. nie sprzedaje się nowych kwater. Miasto Greenville dokłada się do utrzymania cmentarza, ale nie istnieje fundusz wieczystej opieki nad grobami, a same groby pozostają własnością prywatną. W 2002 roku powstała organizacja "Przyjaciele Cmentarza Springwood", której celem jest podnoszenie świadomości na temat potrzeb cmentarza.^[20]

The Wilkins House to zabytkowy dom w Greenville w Karolinie Południowej, zbudowany w 1878 roku przez Jacoba W. Cagle'a dla kupca i kapitalisty Williama T. Wilkinsa. Został wpisany na listę National Register of Historic Places 19 lipca 2016 roku.

Wilkins, urodzony w Spartanburgu w Karolinie Południowej, przed wojną secesyjną zajmował się handlem sprzętem komputerowym w Charleston i Nowym Jorku, ale powrócił do Karoliny Południowej, aby walczyć w szeregach Konfederacji. Do swojej śmierci w 1895 roku Wilkins był "znaczącym udziałowcem w prawie wszystkich przedsiębiorstwach produkcyjnych w Greenville".

W 1867 roku Wilkins ożenił się z Harriet Dawkins Cleveland (1843-1930) z Greenville, kobietą zamożną, a w 1875 roku osiedlili się w jej rodzinnym mieście. Na 93 akrach Wilkinsowie zbudowali dwupiętrową ceglaną rezydencję w stylu włoskim, która odzwierciedlała ich pozycję w biznesie i życiu towarzyskim społeczności. W publikacji z 1898 r. opisano ten dom jako "najwspanialszy dom jakiegokolwiek człowieka w północnej Karolinie Południowej". W eleganckim wnętrzu, urządzonym w stylu wiktoriańskim, znajdowały się duże kryształowe żyrandole, płaskorzeźby i imponująca kręcona klatka schodowa. W oranżerii od strony północnej rosło mnóstwo roślin i kwiatów. Nawet po śmierci męża i jedynego syna pani Wilkins (odtąd zawsze ubrana na czarno) nadal odgrywała rolę wielkiej damy, organizując luksusowe przyjęcia i wożąc się na spotkania towarzyskie w zamkniętym powozie.

Po jej śmierci w 1930 r. dom przeszedł w ręce siostrzeńca, który wydzierżawił go domowi pogrzebowemu Jones Mortuary, który dokonał powierzchownych zmian we wnętrzu, ale (oprócz innych zmian zewnętrznych, w tym pomalowania cegły na biało) dobudował kaplicę o powierzchni 1200 stóp kwadratowych - jest to wystarczająca zmiana, aby obiekt nie kwalifikował się do wpisania do Krajowego Rejestru. Dom pogrzebowy zamknięto w 1999 r., a przez dziesięć lat w budynku mieściły się sklepy z antykami i artykułami specjalistycznymi oraz miejsce organizacji wesel.

Kiedy czterohektarowa posiadłość została sprzedana nabywcy, który chciał zburzyć dom i wybudować dom opieki i ośrodek opieki, deweloper Neil Wilson kupił dom, zamierzając go zachować i odrestaurować. Dzięki pomocy organizacji Palmetto Trust for Historic Preservation i członków społeczności Greenville w 2014 r. zebrano kwotę 720 000 USD potrzebną do przeniesienia domu. Rozebrano dobudówki domu pogrzebowego i 6 września 2014 r. ważący około 750 ton dom został przeniesiony kilka przecznic od Augusta Street do Mills Avenue - stając się prawdopodobnie najcięższą konstrukcją, jaką kiedykolwiek przeniesiono w Karolinie Południowej.

Chociaż budynki, które zostały przeniesione, zazwyczaj nie kwalifikują się do Krajowego Rejestru, dom Wilkinsa uznano za kwalifikujący się ze względu na jego architekturę ("doskonały przykład rezydencji w stylu włoskim") oraz dlatego, że był to rzadki budynek mieszkalny autorstwa Jacoba Cagle'a. W 2017 r. Dom Wilkinsa otrzymał nagrodę State Preservation Award przyznawaną przez Departament Archiwów i Historii Karoliny Południowej.^[25]

Isaqueena, znany również jako Gassaway Mansion, to zabytkowy dom w Greenville w Karolinie Południowej i największa prywatna rezydencja w Upstate. W 1982 roku został wpisany na listę National Register of Historic Places.

Ten 40-pokojowy dom został zbudowany w latach 1919-1924 przez Waltera L. Gassawaya, bankiera i właściciela fabryki włókienniczej. Jego żona, Minnie Quinn Gassaway, zaprojektowała budynek po odbyciu korespondencyjnego kursu architektury. Pani Gassaway używała rezydencji do organizowania przyjęć, w tym przyjęć karcianych i "rozrywek w pokoju muzycznym i sali balowej", ale także nadzorowała 110-hektarową posiadłość, w której znajdowała się czynna farma i mleczarnia.

Jak napisano w nominacji do Krajowego Rejestru, ten trzypiętrowy dom jest "niezwykłym przykładem eklektyzmu", łączącym elementy neogotyckie i neoklasyczne, w tym sześć kolumn doryckich, okno palladiańskie, wieżę z blankami, dwa tarasy na dachu i masywny porte-cochère. Kamień, z którego wykonano mur o strukturze losowej, pochodzi częściowo z młyna nad rzeką Reedy z połowy XIX w., należącego do założyciela Greenville Vardry'ego McBee.

Walter Gassaway zmarł na atak serca 4 czerwca 1930 roku. W następnym roku wdowa po nim porzuciła Isaqueenę na rzecz mniejszego domu (który również zaprojektowała), położonego bliżej centrum Greenville. Większość posiadłości sprzedano na działki, a rezydencję przekształcono w mieszkania do wynajęcia. W 1959 r. budynek został zakupiony przez powstające Muzeum Sztuki Greenville, które zajęło go i wybudowało na jego terenie budynek szkoły artystycznej. Po przeniesieniu się muzeum sztuki do specjalnie wybudowanej galerii na Heritage Green w Greenville w 1974 r. rezydencja stała pusta, aż w 1977 r. została zakupiona do użytku jako kościół i szkoła. W latach 90. XX wieku budynek ponownie stał się prywatną rezydencją i od tego czasu jest utrzymywany poprzez wynajem jako miejsce weselne.^[28]