Fort Atkinson - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Fort Koshkonong był fortem wojskowym położonym w pobliżu dzisiejszego miasta Fort Atkinson w stanie Wisconsin. Przeznaczony do kontrolowania zbiegu rzek Bark i Rock, był wykorzystywany jako stacja dla lokalnych oddziałów milicji i regularnych oddziałów amerykańskich w tym regionie do zwiadów British Band, grupy rdzennych Amerykanów, którzy walczyli przeciwko jednostkom rządowym podczas wojny Black Hawk w 1832 roku. Dowódcą fortu w czasie wojny był generał Henry Atkinson. Black Hawk przebywał w tym samym rejonie, ale uniknął schwytania i zaczął uciekać w kierunku rzeki Wisconsin. Pierwotny fort został opuszczony przez wojsko po zakończeniu konfliktu. Miejscowi osadnicy rozebrali go, by wykorzystać drewno do budowy miasta.

Obecnie pierwotna lokalizacja fortu wzdłuż rzeki Rock River jest oznaczona pomnikiem. Miasto zbudowało replikę fortu podczas Wielkiego Kryzysu w latach 30. XX wieku w ramach projektu Works Progress Administration (WPA) finansowanego przez administrację prezydenta Franklina D. Roosevelta. Replika jest nieco większa od oryginalnego fortu, ale pozwala odtworzyć jego wygląd z czasów wojny Black Hawk.

Fort Koshkonong dzieli swoją nazwę z jeziorem Koshkonong, które znajduje się kilka mil w dół rzeki. Jezioro jest bardzo płytkie, a w czasach, gdy istniał fort, było raczej bagnem, przez które przepływała rzeka. Jego powierzchnia zwiększyła się po spiętrzeniu rzeki i jest jednym z większych jezior w Wisconsin pod względem powierzchni.

Fort znajdował się na 42°55′37″N 088°49′52″W. Replika znajduje się około półtorej mili na zachód, w Rock River Park, pod adresem 42°55.541′N 088°51.475′W.^[2]

Wieża ciśnień Fort Atkinson to nieużywana wieża ciśnień zbudowana w 1901 roku w Ft. Atkinson w stanie Wisconsin. Została wpisana do Krajowego Rejestru Zabytków 15 listopada 2005 roku.

Jest to konstrukcja o wysokości 112 stóp (34 m): podstawa murowana z cegły kremowej o wysokości 78 stóp (24 m) podtrzymuje stalowy zbiornik o wysokości 33 stóp (10 m). Średnica zbiornika u podstawy wynosi nieco ponad 25 stóp (7,6 m).

Wieża została uznana za historycznie znaczącą w swojej nominacji do NRHP częściowo jako "doskonały przykład typu konstrukcji wieży ciśnień popularnej w Wisconsin w tym okresie. Wyróżnia ją całkowita wysokość i nienaruszony oryginalny stalowy zbiornik. Wieża ma również doskonałą konstrukcję ceglaną, co czyni ją charakterystycznym obiektem murarskim w Fort Atkinson". Wieża jest również ważna ze względu na fakt, że reprezentuje powstanie miejskiego systemu wodociągowego, którego rozwój "był naznaczony poważną debatą polityczną. Przez prawie 10 lat debatowano nad kwestią budowy wodociągu miejskiego, czemu zdecydowanie sprzeciwiała się zdecydowana mniejszość. Kiedy w końcu zbudowano wodociąg, było to wydarzenie zarówno polityczne, jak i historyczne. Fakt, że stało się to w 1901 roku, na początku nowego stulecia, miał znaczenie symboliczne, ponieważ był to element ogólnego wzrostu i rozwoju usług komunalnych, które radykalnie zmieniły sposób życia mieszkańców w XX wieku. Wieża ciśnień jest największym i najbardziej widocznym symbolem rozwoju zakładów wodociągowych w Fort Atkinson, symbolem historii tej ważnej usługi publicznej."^[3]

Dom Davida W. i Jane Curtisów to bardzo dobrze zachowany dom w stylu Queen Anne i pasująca do niego wozownia, zbudowane w 1885 roku w Fort Atkinson, Wisconsin, w Stanach Zjednoczonych. W 2009 roku został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków.

David Whitney Curtis wraz z ojcem przeniósł się z Vermont do Jefferson w 1845 roku. Pomagał ojcu na farmie, chodził do szkoły i terminował jako murarz. W 1860 r. ożenił się z panną Jane Howard z Hebron. W 1862 r. zaciągnął się do armii Unii i służył w wojnie secesyjnej. Po wojnie wraz ze wspólnikiem Oscarem Cornishem otworzył firmę zajmującą się handlem drewnem i produktami rolnymi. W 1868 r. wynalazł prostokątną dzieżę Curtisa i spółka zaczęła ją produkować w Fort Atkinson. Stopniowo firma rozszerzyła swoją działalność o produkcję i sprzedaż pełnego asortymentu artykułów mleczarskich. W 1878 roku D.W. został mianowany asystentem gubernatora Smitha. Pełnił też ważne funkcje w Stowarzyszeniu Mleczarzy Wisconsin i w Towarzystwie Rolniczym.

Około 1885 roku David i Jane zlecili Henry'emu C. Kochowi z Milwaukee zaprojektowanie domu, którego dotyczy zdjęcie. Jest to styl Queen Anne, w tamtych czasach uważany za bardziej postępowy i wygodny niż poprzedzające go style Carpenter Gothic i Italianate. Fundamenty z kamienia wapiennego podtrzymują ściany szkieletowe pokryte sidingiem cedrowym. Typowe dla stylu Queen Anne szczyty są ozdobione gontami w kształcie rybiej łuski i wzorem w słoneczne pasy. Końce szczytów są obramowane deskami barkowymi. Niektóre okna są wieloszybowe, z szybami ołowianymi. Obecny ganek od strony południowej został zbudowany około 1900 r., zastępując pierwotny, mniejszy i bardziej rozbudowany ganek prostszym gankiem w stylu późnej królowej Anny. Wewnątrz, na pierwszym piętrze znajduje się plan piętra, z marmurowym kominkiem w salonie i drzwiami kieszeniowymi między niektórymi pokojami. Na piętrze znajdują się sypialnie i łazienka.

Dwupiętrowa wozownia również została zbudowana w 1885 roku. Jest prosta i prostokątna, ale ozdobiona tak samo jak dom, z oknami wieloszybowymi i gontami w kształcie rybiej łuski w szczytach obramowanych deskami barkowymi. Zarówno dom, jak i wozownia zachowały się w bardzo nienaruszonym stanie i niewiele zmieniły się od 1885 roku.

Opatentowany przez Curtisa opiekacz otrzymał najwyższą nagrodę na Światowych Targach w Chicago w 1893 roku. W 1898 r. wartość jego firmy wynosiła 5 000 000 dolarów. Mieszkał w tym domu do śmierci w 1919 r.

Po śmierci D.W. dom i interesy firmy przeszły na jego żonę Jane i ich syna Harry'ego. W tym czasie firma nosiła nazwę Creamery Package Manufacturing Company, a Harry dobrze ją prowadził. Po śmierci Harry'ego w 1938 r. i jego żony Mary w 1945 r. w domu zamieszkała ich córka Lucile. Po jej śmierci, w 1966 r. dom przeszedł na własność jej córki Mary D. Gates. W 1971 roku, po batalii prawnej, dom opuścił rodzinę i został sprzedany Jerry'emu i Pat Landowskim.^[4]