Coulee Dam - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Jezioro Franklina D. Roosevelta to zbiornik wodny utworzony w 1941 roku w wyniku spiętrzenia rzeki Kolumbia przez zaporę Grand Coulee w stanie Waszyngton. Nazwa jeziora pochodzi od nazwiska Franklina D. Roosevelta, który był prezydentem w czasie budowy tamy. Zajmuje powierzchnię 125 mil kwadratowych i rozciąga się około 150 mil od granicy Kanady i USA do Grand Coulee Dam, z ponad 600 milami linii brzegowej; pod względem powierzchni jest to największe jezioro i zbiornik w stanie Waszyngton. Znajduje się tu Narodowy Obszar Rekreacyjny Jeziora Roosevelta.

Zbiornik leży w części pięciu hrabstw w północno-wschodnim Waszyngtonie; w przybliżeniu w porządku malejącym pod względem powierzchni jeziora są to hrabstwa Ferry, Stevens, Lincoln, Okanogan i Grant.^[1]

Most Grand Coulee, lub most na rzece Columbia przy zaporze Grand Coulee, to stalowy most wspornikowy zbudowany w latach 1934-1935. Przeprowadza on drogę stanową Washington State Route 155 przez rzekę Columbia bezpośrednio poniżej tamy Grand Coulee, w pobliżu miasta Grand Coulee w stanie Waszyngton. W 1982 r. most został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków (National Register of Historic Places).

Most został zbudowany do transportu ciężkiego sprzętu przez rzekę Columbia podczas budowy zapory, a następnie jako stały most autostradowy. W związku z tym został zaprojektowany tak, aby przenosić cięższe obciążenia niż typowe. Most jest wsparty na dwóch betonowych filarach o wysokości ok. 150 stóp. Podczas budowy jeden z filarów zaczął się przechylać, prawdopodobnie z powodu drobnego materiału lodowcowego pod żwirem. Tymczasowo dodano dodatkowe podpory. Przy budowie zatrudnionych było od 1000 do 1200 osób. Filary zostały później usunięte do skały macierzystej za pomocą kesonów pneumatycznych.^[2]

Energia wodna w Stanach Zjednoczonych jest, według stanu na 2019 r., drugim co do wielkości odnawialnym źródłem energii zarówno pod względem produkcji, jak i mocy nominalnej. W 2019 r. energia wodna wyprodukowała 38% całkowitej energii elektrycznej pochodzącej ze źródeł odnawialnych i 6,6% całkowitej energii elektrycznej w Stanach Zjednoczonych.

Według Międzynarodowego Stowarzyszenia Energetyki Wodnej, w 2021 roku Stany Zjednoczone będą trzecim największym producentem energii wodnej na świecie, po Brazylii i Chinach. Całkowita moc zainstalowana na rok 2020 wyniesie 102,8 GW. W 2015 r. moc zainstalowana wynosiła 80 GW. Na ilość wytwarzanej energii wodnej duży wpływ mają zmiany opadów atmosferycznych i spływów powierzchniowych.

Elektrownie wodne istnieją w co najmniej 34 stanach USA. Największe skupisko elektrowni wodnych w USA znajduje się w dorzeczu rzeki Columbia, która w 2012 r. była źródłem 44% krajowej energii wodnej. Projekty hydroenergetyczne, takie jak Zapora Hoovera, Zapora Grand Coulee i Tennessee Valley Authority, stały się ikonami wielkich projektów budowlanych.

Warto jednak zauważyć, że Kalifornia nie uznaje energii wytwarzanej w dużych elektrowniach wodnych (o mocy większej niż 30 megawatów) za zgodną z najsurowszą definicją "odnawialnej", ze względu na obawy dotyczące wpływu dużych projektów hydroelektrycznych na środowisko. W związku z tym energia elektryczna wytwarzana w dużych elektrowniach wodnych nie jest wliczana do kalifornijskiego systemu Renewable Portfolio Standards. Około 10 do 15 procent energii wytwarzanej w Kalifornii pochodzi z dużych elektrowni wodnych, które nie kwalifikują się do udziału w systemie RPS.

Znaczący wpływ zapór wodnych na sektor energetyczny, wykorzystanie wody, przepływy rzeczne i kwestie środowiskowe wymaga opracowania specjalnej polityki dotyczącej hydroenergetyki.^[3]