Odkryj 11 atrakcji, ciekawych miejsc i niezwykłych rzeczy do zrobienia w miejscu takim jak Cohoes (Stany Zjednoczone). Nie przegap obowiązkowych atrakcji turystycznych, do których zaliczyć można: Cohoes Falls, Park Stanowy Peebles Island i Cohoes Music Hall. Wśród innych popularnych atrakcji, które warto zobaczyć, znajduje się m.in. Cohoes City Hall.
Poniżej znajdziesz pełną listę miejsc wartych odwiedzenia w miejscowości Cohoes (Nowy Jork).
Spis treści
Cohoes Falls
Cohoes Falls to wodospad na rzece Mohawk, dzielony przez miasto Cohoes i miasto Waterford w stanie Nowy Jork. Odkryty przez rdzenną ludność, wodospad nazywany jest przez Mohawków Ga-ha-oose lub Ga-ho'n'-yoos, co oznacza "Wysoki Wodospad". Historyk z Cohoes Arthur Masten napisał w swojej historii z 1880 roku, że wyrażenie to może oznaczać "Potholes in the River", odnosząc się do wybojów, które pojawiają się w korycie rzeki, gdy jest ona sucha. Jednak Kanatsiohareke i Canajoharie w stanie Nowy Jork noszą nazwy nawiązujące do tego znaczenia w języku Kanien'ké:ha. W ustnej i pisanej tradycji Haudenosaunee wodospad Cohoes jest miejscem, gdzie Wielki Rozjemca dokonał wyczynu o nadprzyrodzonej sile, przekonując Mohawków, by stali się założycielami Ligi Narodów lub Konfederacji Irokezów. Niektórzy historycy uważają, że Mohawkowie zapoczątkowali Konfederację już w 1142 roku, choć inni eksperci podają daty w przedziale 1450-1650.
Wodospad Cohoes, nazywany także Wielkim Wodospadem Mohawk, był uważany za drugą po Niagarze najpiękniejszą kataraktę w stanie Nowy Jork, o czym pisali osiemnastowieczni podróżnicy w listach i dziennikach. W 1804 roku narodowy poeta Irlandii, Thomas Moore, odwiedził Cohoes i napisał pean na cześć piękna wodospadu: "Lines Written at the Cohos, or Falls of the Mohawk River".
W 1831 r. władze miasta zbudowały tamę na rzece Mohawk, aby wykorzystać moc wodospadu do napędzania turbin rozwijającego się w mieście przemysłu włókienniczego. W ciągu następnych kilkudziesięciu lat dominująca firma, Harmony Mills, stała się największym producentem bawełny w Stanach Zjednoczonych, dzięki kontroli nad lokalnymi prawami wodnymi. Kiedy w wyniku Wielkiego Kryzysu wszystkie zakłady zostały zamknięte, władze miasta wydzierżawiły prawa do przepływu wody kilku firmom energetycznym, w tym Niagara Mohawk i Orion Power.
Kanał Erie miał pokonać przeszkodę nawigacyjną w postaci wodospadu Cohoes Falls. Oryginalny "Clinton's Ditch", Kanał Erie z 1825 roku, został zbudowany przez miasto Cohoes. Późniejszy, poszerzony kanał został przesunięty, ale nadal przebiegał przez miasto Cohoes. Kanał Barge, otwarty w 1918 r., omija Cohoes i biegnie przez wioskę Waterford przez śluzy Waterford Flight of Locks.
Wodospad Cohoes ma 90 stóp wysokości i 1000 stóp szerokości. Jego przepływ jest największy wiosną, czasami osiąga 90 000 stóp sześciennych wody na sekundę. Przepływ zmienia się w zależności od sezonowych zmian przepływu rzeki Mohawk, a także od poboru wody przez śluzy Kanału Barskiego, produkcji energii elektrycznej i zaopatrzenia Cohoes w wodę. W lecie wodospady są praktycznie suche, odsłaniając łupkowe formacje skalne, które mają swoje własne, niepowtarzalne piękno. Średni 87-letni przepływ rzeki Mohawk w Cohoes wynosi 34 638 stóp sześciennych na sekundę, ale obejmuje on również wodę kierowaną do elektrowni i śluz Kanału Erie.[1]
Adres: 231-341 North Mohawk Street, Cohoes
Park Stanowy Peebles Island
Peebles Island State Park to 190-hektarowy park stanowy położony u zbiegu rzek Mohawk i Hudson w Nowym Jorku. Większa część parku znajduje się w hrabstwie Saratoga, a mniejsza część w hrabstwie Albany.[2]
Adres: Delaware Ave, Cohoes
Cohoes Music Hall
Cohoes Music Hall to zabytkowa sala muzyczna znajdująca się przy 58 Remsen Street w Cohoes, w stanie Nowy Jork, w Stanach Zjednoczonych. Jest to czteropiętrowy budynek z cegły w stylu architektonicznym Second Empire. Zbudowany w 1874 roku, jest uważany za najlepszy przykład tego stylu w mieście, z niezwykle dekoracyjną fasadą frontową.[3]
Adres: 58 Remsen St, 12047-2623 Cohoes
Cohoes City Hall
Ratusz w Cohoes znajduje się przy 97 Mohawk Street w mieście Cohoes, w stanie Nowy Jork, w Stanach Zjednoczonych. Łączy w sobie elementy stylów architektonicznych Chateauesque i Romanesque Revival, które były popularne, gdy go budowano w 1896 roku. J.C. Fuller, ówczesny architekt stanu Kansas, został wybrany ze względu na swoje doświadczenie w projektowaniu budynków użyteczności publicznej.
Jest jednym z elementów historycznej dzielnicy Downtown Cohoes, wpisanej w 1984 r. do Krajowego Rejestru Zabytków. Jest to symbol miasta w Dystrykcie Stołecznym, wykorzystany w obecnej pieczęci Cohoes. Siedziba władz miasta i wydziału policji znajduje się w tym budynku.
Jest on oblicowany gładkim wapieniem ashlarowym z naprzemiennymi pasami surowego kamienia. Charakteryzują go elementy chateaueski, takie jak kamieniarka, nieregularna sylwetka, wieże o stożkowych dachach, przyścienne lukarny i ozdobne zwieńczenia ze sterczynami. Zaokrąglony łuk głównego wejścia, wsparty na grubych, liściastych kolumnach, jest jednak wyraźnym akcentem romańskim.
W ostatnich latach wiek budynku sprawił, że trudno było utrzymać w nim ciepło w zimie. Nawet przy zamkniętych oknach w ratuszu panowały przeciągi. Miasto zainstalowało żaluzje komórkowe, a później panele izolujące okna, aby utrzymać ciepło.[4]
Adres: Cohoes, 97 Mohawk St. Cohoes, NY, United States
Downtown Cohoes Historic District
Downtown Cohoes Historic District zajmuje 35 akrów w mieście Cohoes, w stanie Nowy Jork, w Stanach Zjednoczonych. Wiele z 165 obiektów pochodzi z lat 1820-1930, kiedy Kanał Erie i Harmony Mills były podstawą gospodarki miasta. W 1984 r. został uznany za dzielnicę historyczną i wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków (National Register of Historic Places). Po latach zaniedbania i upadku, dzięki historycznemu charakterowi dzielnicy i wysiłkom miasta na rzecz jej ochrony, w ostatnim czasie obserwuje się ożywienie działalności gospodarczej.
Jest to obszar w przybliżeniu trójkątny, obejmujący większą część dzielnicy biznesowej miasta, wzdłuż osi ulic Ontario i Remsen. Większość budynków to obiekty zabytkowe, tylko kilka z końca XX w.; większość z nich to budynki mieszkalne lub komercyjne, użytkowane, ale jest wśród nich także kilka kościołów, fabryk, dworzec kolejowy i ratusz. Są to budynki w różnych stylach architektonicznych, od federalnego po art moderne.
Jeden budynek w dzielnicy, Cohoes Music Hall, został wpisany do Krajowego Rejestru przed utworzeniem dzielnicy. Inny budynek wpisany do Krajowego Rejestru, Silliman Memorial Presbyterian Church, został zburzony w 1998 roku. Podobny los spotkał budynek kościoła zaprojektowany przez Richarda Upjohna, który spłonął w 1894 roku, ale jego plebania przetrwała.[5]
Harmony Mills
Harmony Mills, w Cohoes, w stanie Nowy Jork, w Stanach Zjednoczonych, to dzielnica przemysłowa, która graniczy z rzeką Mohawk i torami dawnej linii Troy and Schenectady Railroad. W 1978 roku została wpisana do Krajowego Rejestru Zabytków jako Harmony Mills Historic District. Część dzielnicy obejmująca budynki przemysłowe i niektóre domy mieszkalne wybudowane dla pracowników młyna została uznana za National Historic Landmark w 1999 roku. Główny budynek, młyn Harmony Mill nr 3, został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków w 1971 roku.
W momencie otwarcia w 1872 r. był to największy kompleks przędzalni bawełny na świecie i jest jednym z najlepszych przykładów kompleksu dużych przędzalni tekstylnych poza Nową Anglią.
Kompleks podupadł po tym, jak jego największy najemca, firma Barclay Home Products, wycofała się z działalności w 1988 roku. Młyn nr 2 spłonął w 1995 roku. Młyn nr 1 uległ zniszczeniu w wyniku drugiego pożaru w 1998 roku.
Deweloper Uri Kaufman kupił kompleks w 2000 roku.
W latach 2005-2006 część budynku Mill 3 została odnowiona i przekształcona w wysokiej klasy lofty mieszkalne. W lipcu 2006 r. 96 apartamentów w loftach ukończonych w pierwszej fazie było w 100% wynajętych. Druga faza, obejmująca 135 mieszkań, została ukończona w 2010 roku i wzbogacona o basen, spa i inne luksusowe udogodnienia. Ten etap, wynajęty w 98% w lipcu 2012 roku, został nazwany Harmony Mills Fallsview Luxury Apartments ze względu na widok na wodospad Cohoes.
Na początku 2013 r. rozpoczęto trzeci etap, w ramach którego odnowiono młyny nr 1 i 4. Młyn 4 został ukończony na początku grudnia 2013 roku. 31 z 33 apartamentów na poddaszu zostało wstępnie wynajętych przed otrzymaniem certyfikatu 6 grudnia 2013 roku. W sumie w Harmony Mills znajduje się obecnie 340 luksusowych apartamentów typu loft.
Odrodzenie Mills spowodowało ożywienie miasta Cohoes. W spisie ludności z 2010 roku miasto odnotowało wzrost liczby ludności po raz pierwszy od 1930 roku. Według badań przeprowadzonych przez Center for Economic Growth, Cohoes było najszybciej rozwijającym się miastem w stanie Nowy Jork zarówno w 2015, jak i 2016 roku. Projekt został okrzyknięty doskonałym przykładem na to, jak adaptacja zabytkowych budynków może ożywić miasta, a jednocześnie w przyjazny dla środowiska sposób usunąć miejskie blokowiska.
Za swoje wysiłki na rzecz odbudowy Harmony Mills Uri Kaufman otrzymał nagrodę New York State Preservation League Excellence Award. Harmony Mills znajduje się na stronie głównej Urzędu Ochrony Zabytków Stanu Nowy Jork, jako wiodący przykład rozwoju ochrony zabytków.[6]
Harmony Mill No. 3
Harmony Mill No. 3, znany również jako "Mastodon Mill", to zabytkowy młyn znajdujący się w Cohoes w hrabstwie Albany, w stanie Nowy Jork. Został zbudowany w latach 1866-1868 i rozbudowany w latach 1871-1872. Jest to czteropiętrowa budowla z czerwonej cegły na kamiennym fundamencie, z dodatkowym piętrem pod charakterystycznym mansardowym dachem. Posiada dwie sześciopiętrowe wieże zwieńczone mansardowymi dachami i żeliwną kratownicą. Znany był jako "Młyn Mastodonta" ze względu na szkielet mastodonta znaleziony podczas wykopalisk w części północnej. Jest to centralny punkt historycznej dzielnicy Harmony Mills.
W 1971 r. został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków.[7]
Adres: 100 N. Mohawk St, Cohoes
J. Leonard Lackman House
Dom J. Leonarda Lackmana znajduje się przy Imperial Avenue w Cohoes, w stanie Nowy Jork, w Stanach Zjednoczonych. Lackman był lokalnym rusznikarzem i ślusarzem. Jego potomkowie nadal są właścicielami domu i mieszkają w nim od 2009 roku.
Został zbudowany pod koniec XIX wieku w popularnym wówczas stylu architektonicznym Queen Anne. W 1998 r. został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków (National Register of Historic Places).[8]
William J. Dickey House
Dom Williama J. Dickeya znajduje się przy Imperial Avenue w Cohoes, w stanie Nowy Jork, w Stanach Zjednoczonych. Został zbudowany dla Dickeya, dyrektora miejscowej fabryki włókienniczej, w 1890 roku przez nieznanego architekta.
Jest to dobrze zachowany przykład lokalnej architektury mieszkaniowej w stylu Queen Anne. W 1998 r. został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków (National Register of Historic Places).[9]
Olmstead Street Historic District
Olmstead Street Historic District znajduje się wzdłuż dwóch przecznic tej ulicy w Cohoes, w stanie Nowy Jork, w Stanach Zjednoczonych. Jest to mikrokosmos gospodarki miasta w jej szczytowym okresie w połowie i pod koniec XIX wieku, składający się z dawnego kompleksu zakładów włókienniczych, wypełnionego odcinka oryginalnego Kanału Erie i trzech długich bloków domów szeregowych zbudowanych dla robotników.
W 1973 r. został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków. Obecnie domy szeregowe nadal służą jako niedrogie mieszkania.[10]
Enlarged Erie Canal Historic District
Enlarged Erie Canal Historic District to narodowa dzielnica historyczna znajdująca się w Cohoes w hrabstwie Albany, w stanie Nowy Jork. Obejmuje dwa budynki i 10 budowli. Obejmuje zasoby związane z poszerzonym kanałem Erie w latach 1835-1862, śluzy od 9 do 18, znajdujące się na terenie miasta Cohoes. Okręg obejmuje pięć ponumerowanych jednostek, z których każda reprezentuje spójną grupę zasobów wyróżnionych przez jedną lub więcej zachowanych śluz kanałowych. Każda jednostka składa się z co najmniej jednej zachowanej śluzy i związanych z nią elementów, w tym odcinków szlaku holowniczego, murów oporowych, obiektów inżynieryjnych i pryzmatu kanału.
Jednostka 1: śluza 9, jednostka 2: śluza 10, jednostka 3: śluzy 14 i 15, jednostka 4: śluza 17, jednostka 5: śluza 18
W 2004 r. został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków.[11]