50 miejsc w Ameryce Południowej i Centralnej, które warto zobaczyć

Szczyt z kolejką linową i panoramicznym widokiem. Głowa Cukru – góra usytuowana w Rio de Janeiro w Brazylii nad Zatoką Guanabara nad Oceanem Atlantyckim. Wznosi się na wysokość 396 m n.p.m. Nazwę nadali przybyli tu koloniści z Portugalii.

Góra jest jednym granitowo-kwarcowym monolitem wyrastającym prosto z Oceanu Atlantyckiego. Znajduje się na terenie utworzonego w 2006 roku Parku Narodowego Góry Cukrowej i Wzgórza Urca. Od 2012 roku park znajduje się na Liście Światowego Dziedzictwa UNESCO.

Na górę można wjechać kolejką linową, która może pomieścić 65 pasażerów. Kursuje co 20 minut. Została wybudowana w 1912 roku, a odbudowana i wyremontowana na przełomie lat 1972 i 1973.

Na górze znajduje się ponad 270 dróg wspinaczkowych.^[2]

Wycieczki po słynnym pałacu prezydenckim. Casa Rosada, oficjalnie nazywany też Casa de Gobierno lub Palacio Presidencial – siedziba prezydenta Argentyny. Pierwszym prezydentem zamieszkującym budynek był Domingo Faustino Sarmiento.

Strona przylegająca do Plaza de Mayo to tył budynku. Znajdują się tam balkony, z których przemawiali sławni argentyńscy politycy, tacy jak: Juan i Eva Perón, Generał Leopoldo Galtieri czy Raúl Alfonsín. W tym miejscu śpiewała także Madonna w Evicie oraz przemawiał papież Jan Paweł II.

Różowy kolor budynku znalazł się tam na pamiątkę doprowadzenia do pokoju, pomiędzy czerwonymi Federalistami i białymi Unitarystami przez Domingo Sarmiento podczas jego prezydentury w latach 1868–1874.

W podziemiach budynku odkryto pozostałości Fuerte Viejo, dawnego fortu z XVIII wieku. Ich część można obejrzeć w muzeum Museo de la Casa Rosada.^[4]

Duża kolekcja dzieł znanych artystów. Museu de Arte de São Paulo, MASP – galeria sztuki położona w São Paulo przy Avenida Paulista. Powszechnie znane ze swej głównej siedziby, betonowo-szklanego budynku, zaprojektowanego przez Linę Bo Bardi, którego główna konstrukcja, długa na ponad 74 m, jest zawieszona nad ziemią i podtrzymywana przez dwa boczne dźwigary. Jest ona uważana za znak rozpoznawczy miasta i główny symbol nowoczesnej architektury w Brazylii.

Muzeum jest instytucją typu non-profit. Zostało powołane do życia w 1947 przez brazylijskiego polityka i prawnika Assisa Chateaubrianda i włoskiego dziennikarza i krytyka sztuki Pietro Marię Bardiego, który został pierwszym kuratorem placówki. Misją MASP jest popularyzacja sztuki i awans kulturalny społeczeństwa brazylijskiego. Było ono pierwszym brazylijskim muzeum, które zainteresowało się powojennymi tendencjami artystycznymi.

Muzeum cieszy się międzynarodową renomą dzięki swej kolekcji sztuki zachodnioeuropejskiej, uważanej za najpiękniejszą w Ameryce Łacińskiej i na całej południowej półkuli. Ma ponadto znaczący zbiór sztuki brazylijskiej, druków, rysunków jak również mniejsze kolekcje sztuki afrykańskiej i azjatyckiej, sztuki antycznej i rzemiosła artystycznego oraz innych eksponatów w liczbie ponad 8000. MASP to również jedna z największych bibliotek w Brazylii. Cała kolekcja muzeum została umieszczona na liście dziedzictwa narodowego Brazylii.

W 2007 muzeum odwiedziło 624 000 gości.^[8]

Kamienne mury inkaskiego kompleksu. Sacsayhuamán – kompleks inkaskich kamiennych murów wzniesionych w pobliżu miasta Cuzco w Peru, na wysokości ponad 3600 m n.p.m. W 1983 roku obiekt został wpisany wraz z historycznym miastem Cuzco na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Nieznane jest przeznaczenie budowli, która mogła służyć jako miejsce kultu religijnego bądź twierdza. Przypuszcza się również, że Sacsayhuamán stanowi głowę pumy, której kształt widoczny z lotu ptaka tworzy razem z historyczną częścią miasta Cuzco.

Okres, w którym wzniesiono mury, także nie jest jasny. Według wielu archeologów budowa miała miejsce w drugiej połowie XV wieku, za panowania króla Pachacuteca, względnie została wówczas rozbudowana na bazie budowli powstałych w XI wieku.

13 marca 2008 archeolodzy odkryli w pobliżu Sacsayhuamán ruiny świątyni pochodzącej z czasów preinkaskich (900-1200 n.e.).^[10]

Muzeum w Bogocie, Kolumbia. Muzeum Złota w Bogocie – placówka muzealna w stolicy Kolumbii Bogocie, największe i najbogatsze na świecie muzeum sztuki złotniczej kultur prekolumbijskich.

Muzeum zostało założone i jest sponsorowane przez narodowy bank Kolumbii – Bank Republiki (hiszp. Banco de la República), stąd pełna nazwa placówki brzmi: Muzeum Złota Banku Republiki (Museo del Oro del Banco de la República).

Początek zbiorom muzeum dała kolekcja w Sali Posiedzeń Rady (Sala de Juntas) Banku Republiki, prezentowana od 1939. Obecnie zbiory muzealne mieszczą się w dwóch, połączonych ze sobą, budynkach: starszym, z 1968, odnowionym na początku XXI wieku, i nowoczesnym, w którym ekspozycja została otwarta w 2004.

Muzeum prezentuje historię wytopu i obróbki metali oraz historię rzemiosła kultur prekolumbijskich z obszaru dzisiejszej Kolumbii. Ekspozycja i zbiory muzeum zawierają ponad 30 tysięcy obiektów należących głównie do najważniejszych „złotych” kultur rozwijających się na tym obszarze – Tairona, Quimbaya, Tolima, Calima, Sinú i Muisca-Chibcha. Wystawy prezentują nie tylko przedmioty ze złota, ale także z innych metali i surowców.^[11]

Oficjalna siedziba prezydenta Brazylii. Palácio do Planalto, Pałac Planalto – oficjalna siedziba prezydenta Republiki Brazylii. Budynek o powierzchni 36 000 m² znajduje się przy Praça dos Três Poderes w stolicy kraju, Brasílii. Zaprojektowany został, podobnie jak większość założenia urbanistycznego Brasilii, przez światowej sławy architekta Oscara Niemeyera i ukończony w 1960.

Budynek w stylu modernistycznym z płaskim dachem. Czterokondygnacyjny z efektowną kładką nad stawem, kamienną mównicą i z wielkim tarasem widokowym dookoła budynku. Brak ścian elewacyjnych ze względów praktycznych i estetycznych. Zastosowano szklane ściany kurtynowe. Prostopadłościenna bryła jest rozbudowana o zewnętrzny szkielet i umieszczona na smukłych kolumnach (fr. pilotis). Fasada została wykonana z białego marmuru i granitu. Budynek powstał ze stalowego szkieletu i żelazobetonu. Został wyposażony w podziemny garaż. Futurystyczny styl budowli miał oddawać nowoczesność ówczesnej Brazylii.

Zwiedzanie pałacu możliwe jest tylko w niedziele pomiędzy 9:30 a 13:00 i trwa 20 minut.^[13]

Muzeum nauki wraz z planetarium. Muzeum Maloka to interaktywne muzeum nauki znajdujące się w Bogocie, w Kolumbii. Zwiedzający mają do dyspozycji wiele różnych eksponatów, które poruszają tematy związane z nauką i technologią.

W muzeum znajduje się 9 sal o różnej tematyce naukowo-technicznej; w sali Telekomunikacja odbywają się interaktywne gry dotyczące systemu binarnego, języka komputerów, działania telefonu komórkowego oraz procesu komunikacji.

Kolejna sala to "Miasto", w której znajdują się różne moduły, w których można obejrzeć trójwymiarowe obrazy Bogoty w okularach, zapoznać się z rozwojem i historią miasta oraz obejrzeć jego model, na którym można zobaczyć wszystkie budynki.

The Human to pomieszczenie, w którym zwiedzający mogą poznać doskonałą maszynę, jaką jest ludzkie ciało.

Sala Wszechświata jest jednym z najpopularniejszych pomieszczeń w muzeum. Zwiedzający mogą w niej przeprowadzać eksperymenty, np. sprawdzać wagę człowieka na planetach Układu Słonecznego.

Nafta, to inne pomieszczenie znajdujące się na drugim piętrze, gdzie można zobaczyć proces eksploracji i eksploatacji tego skarbu oraz jego różne rodzaje i właściwości.

Pokój wodny, w którym poprzez gry i zabawy poznasz właściwości fizyczne i chemiczne tej cieczy; pozostałe to pokój bioróżnorodności oraz pokój dla chłopców i dziewcząt.

W muzeum znajduje się również Strefa Aktywności z grami i zabawami matematycznymi.

W muzeum znajduje się kino kopułowe, w którym wyświetlane są filmy dokumentalne.^[17]

Muzeum Sztuki Współczesnej Bahia to muzeum sztuki współczesnej znajdujące się w Salvadorze, w stanie Bahia, w Brazylii. Znajduje się ono w Solar do Unhão, historycznym miejscu z XVI wieku, na marginesie Zatoki Wszystkich Świętych. Muzeum zostało założone w 1960 roku przez architekta Lina Bo Bardi i początkowo mieściło się we foyer teatru Castro Alves, a w 1963 roku przeniosło się do obecnej siedziby. MAM-BA jest jednym z dwunastu muzeów państwowych związanych z Instytutem Dziedzictwa Artystycznego i Kulturowego, organem Departamentu Kultury stanu Bahia.

W zbiorach MAM-BA znajdują się obrazy, rzeźby, fotografie i rysunki takich artystów, jak Tarsila do Amaral, Portinari, Flávio de Carvalho, Di Cavalcanti, Rubem Valentim, Pancetti, Carybé, Mário Cravo Neto i Sante Scaldaferri. MAM-BA posiada osiem sal wystawowych, teatr, bibliotekę, przestrzeń techniczną do konserwacji, restauracji i muzeologii, a także warsztat artystyczny, który oferuje społeczności otwarte kursy malarstwa, technik grawerskich, ceramiki, rysunku, papieru czerpanego i rzeźby.^[19]

Nowoczesny ogród i głównie lokalna flora. Jardim Botânico de Curitiba, w języku portugalskim lub Ogród Botaniczny w Kurytybie, w języku angielskim, znany również jako "Jardim Botânico Fanchette Rischbieter", to park znajdujący się w mieście Kurytyba - stolicy stanu Parana i największym mieście w południowej Brazylii. Jest to główna atrakcja turystyczna i charakterystyczny punkt miasta, w którym znajduje się część kampusu Uniwersytetu Federalnego w Kurytybie. Międzynarodowy kod identyfikacyjny to CURIT.

Otwarty w 1991 roku, charakterystyczny ogród botaniczny w Kurytybie został stworzony w stylu ogrodów francuskich. Już przy wejściu można podziwiać rozległe ogrody w stylu francuskim, wśród fontann, wodospadów i jezior, a także główną szklarnię o powierzchni 458 metrów kwadratowych, która w swoim wnętrzu kryje okazy roślin charakterystycznych dla regionów tropikalnych. Już przy wejściu roztacza ona przed zwiedzającymi dywan z kwiatów. Park zajmuje powierzchnię 240 000 m². Główna szklarnia, utrzymana w stylu secesyjnym z nowoczesną metalową konstrukcją, przypomina Crystal Palace z połowy XIX wieku w Londynie. Muzeum Botaniczne, stanowiące krajową kolekcję referencyjną rodzimej flory, przyciąga badaczy z całego świata. Znajduje się w nim wiele gatunków botanicznych pochodzących z wilgotnych lasów atlantyckich wschodniej Brazylii.

W rodzimym lesie znajdują się ścieżki spacerowe. Za szklarnią znajduje się Muzeum Franciszka Krajcberga, polskiego artysty brazylijskiego, który zajął się ochroną środowiska; o powierzchni 1320 m2, podzielone na sale multimedialne, audytorium z 60 miejscami siedzącymi oraz salonik z kilkoma wystawami prac ofiarowanych przez artystów plastyków, reprezentowanych przez rzeźby i płaskorzeźby, a także fotografie, filmy, publikacje i materiały edukacyjne.

Po drugiej stronie parku znajduje się Muzeum Botaniczne, drewniany budynek, do którego głównego wejścia prowadzi drewniany most. Muzeum Botaniczne w Kurytybie posiada czwarty co do wielkości zielnik w kraju. Przed budynkiem znajduje się staw z karpiami, żółwiami, czaplami itp., a wokół budynku - jezioro, audytorium, biblioteka, sala wystawowa, teatr, korty tenisowe i ścieżka rowerowa.^[30]

Sztuka i architektura współczesna. Muzeum Oscara Niemeyera – muzeum w Kurytybie, zaprojektowane przez brazylijskiego architekta Oscara Niemeyera.

Muzeum zostało otwarte 22 listopada 2002 roku. Ponad 7000 obiektów w kolekcji obejmuje tematykę sztuk wizualnych, architektury i designu. Budynek wkomponowany jest w ogród zaprojektowany przez przyjaciela Oscara Niemeyera, Roberto Burle Marxa.

Muzeum prowadzi działalność wystawienniczą i edukacyjną.

Początkowo budynek nosił nazwę Nowe Muzeum, jednak ze względu na swój wygląd, muzeum nazywane jest Museu do Olho lub Okiem Niemeyera, a od 2003 roku nosi nazwę z imieniem swojego projektanta.

W 2018 w muzeum odbyła się wystawa Design Dialogue: Polska – Brazylia, prezentująca prace polskich projektantów.^[33]

Wulkan w Gwatemali. Volcán de Agua – wulkan w południowej Gwatemali, w departamencie Sacatepéquez. Wysokość wulkanu wynosi 3760 m n.p.m. Wznosi się 3500 m ponad równinę nadbrzeżną Pacyfiku i 2000 m nad rozciągającymi się na północ wyżynami. Niedaleko znajdują się dwa bliźniacze wulkany de Fuego i Acatenango.

U podnóży wulkanu leżą miasta Antigua Guatemala (w odległości około 10 km na północ) i Escuintla (20 km na południe). W dolnych częściach zboczy wulkanu uprawia się kawę.

W 1541 spływ błotny z wulkanu de Agua spowodował zniszczenie pierwszej stolicy Gwatemali Ciudad Vieja. Po tym wydarzeniu stolicę przeniesiono do miasta Antigua Guatemala, a wulkan otrzymał nazwę Volcán de Agua. W czasach historycznych nie odnotowano żadnej erupcji, również badania osadów wskazują, że wulkan ten nie był aktywny w holocenie.^[35]

Twierdza z tunelami i ofertą wycieczek. Castillo San Felipe de Barajas – fort w kolumbijskim mieście Cartagena de Indias na wzgórzu San Lazaro.

Pierwsze fortyfikacje w tym miejscu powstały w 1536 roku, był to jednak niewielki fort. W 1586 roku miasto zostało splądrowane przez Francisa Drake’a. Po tym fakcie władze hiszpańskie zaczęły proces rozbudowy umocnień. Cytadela została znacznie rozbudowana w roku 1657 i nazwana wówczas obecnym imieniem na cześć króla Filipa IV.

W roku 1697 twierdza została zaatakowana przez francuskiego korsarza Bernarda Desjeana, Barona de Pointis. Udało mu się wejść do miasta i splądrować je jak wcześniej Drake. W 1741 roku Cartagena została zaatakowana przez Anglików. Jednakże siły hiszpańskie pod dowództwem admirała Blasa de Lezo zdołały obronić fort.

W roku 1763, po upadku Hawany który wzbudził obawy Hiszpanów, twierdzę po raz kolejny rozbudowano. Prace nadzorował inżynier Antonio de Arévalo.

Fort w roku 1984 wpisany został na listę światowego dziedzictwa UNESCO.^[36]

Śluzy Kanału Panamskiego to system śluz podnoszących statki na wysokość 85 stóp do głównego wzniesienia Kanału Panamskiego i z powrotem w dół. Pierwotnie kanał miał sześć stopni umożliwiających przejście statku. Całkowita długość konstrukcji śluzy, wraz ze ścianami wejściowymi, wynosi ponad 1,9 mili. W momencie otwarcia w 1914 r. śluzy były jednym z największych dzieł inżynieryjnych, jakie kiedykolwiek podjęto. Żadna inna betonowa konstrukcja o porównywalnych rozmiarach nie powstała aż do czasu budowy tamy Hoovera w latach trzydziestych XX wieku.

Istnieją dwa niezależne tory tranzytowe, ponieważ każda śluza jest zbudowana podwójnie. Rozmiar oryginalnych śluz ogranicza maksymalną wielkość statków, które mogą przepływać przez kanał; wielkość ta znana jest pod nazwą Panamax. Budowa projektu rozbudowy Kanału Panamskiego, który obejmował trzeci zestaw śluz, rozpoczęła się we wrześniu 2007 roku, zakończyła w maju 2016 roku i rozpoczęła komercyjną eksploatację 26 czerwca 2016 roku. Nowe śluzy umożliwiają przepłynięcie większych statków typu New Panamax, które mają większą pojemność ładunkową niż poprzednie śluzy były w stanie obsłużyć.^[37]

Miraflores to nazwa jednej z trzech śluz wchodzących w skład Kanału Panamskiego, a także nazwa małego jeziora, które oddziela te śluzy od śluz Pedro Miguel położonych w górę rzeki. W śluzach Miraflores statki są podnoszone o 54 stopy w dwóch etapach, co umożliwia im przepłynięcie do lub z portu Balboa na Oceanie Spokojnym w Panama City. Statki przepływają pod Mostem Ameryk, który łączy Amerykę Północną i Południową.

Od 2005 r. obowiązywał następujący harmonogram rejsów statków przez śluzy: Od 06:00 do 15:15 statki płyną z Pacyfiku w kierunku Atlantyku. Od 15:45 do 23:00 statki płyną z Atlantyku w kierunku Pacyfiku. W każdym innym czasie dozwolony jest ruch w obu kierunkach.

Centrum dla zwiedzających umożliwia turystom pełny wgląd w działanie śluz w Miraflores. Aby zobaczyć w oddali śluzy Pedro Miguel, zalecana jest lornetka. Od 2016 roku wstęp do centrum dla zwiedzających dla dorosłych kosztuje 15 USD (taras widokowy), a dla dzieci i osób starszych obowiązują niższe ceny. Mieszkańcy Panamy mają wstęp za 3 USD od osoby. Oglądanie operacji tranzytowej w centrum może trwać ponad 30 minut. Na parterze znajduje się sklep z pamiątkami. Centrum jest zamykane o godzinie 17:00.^[42]

Rynek publiczny w Porto Alegre, w centrum Porto Alegre w Brazylii, jest najstarszym rynkiem publicznym w tym mieście. Jest to również ważny zabytek historyczny i znane miejsce spotkań, z wieloma kawiarniami i restauracjami.

Kamień węgielny położono 29 sierpnia 1864 r., a budynek powstał na miejscu wcześniejszego, mniejszego rynku. Projektantem budynku był Frederico Heydtmann, ale jego plan został znacznie zmieniony i powiększony. Inauguracja odbyła się 3 października 1869 roku. W 1886 r. na wewnętrznym dziedzińcu zainstalowano 24 małe sklepy.

W 1912 r., w trakcie remontu, pożar zniszczył wszystkie kramy w części wewnętrznej. Do 1913 r. dobudowano drugie piętro. Rynek ucierpiał w wyniku wielkiej powodzi w 1941 r., a także w wyniku pożarów w latach 1976, 1979 i 2013. Za rządów Telmo Thompsona Floresa groziło mu zburzenie, ale głosy protestu doprowadziły do ponownego rozważenia tej decyzji.

W 1990 roku administracja miejska zorganizowała wielodyscyplinarny zespół, który opracował projekt renowacji, koncentrujący się na następujących celach: Ocalenie jakości estetycznej budynku; Optymalizacja potencjału dostaw; Stworzenie przestrzeni towarzyskich.

Prace obejmowały stworzenie nowoczesnej konstrukcji ze stali i szkła, która pokryła dużą powierzchnię wewnętrznego dziedzińca, przywróciła wizualny odbiór wewnętrznych arkad, odnowiła wewnętrzne ciągi komunikacyjne, stworzyła nowe przestrzenie mieszkalne oraz wdrożyła infrastrukturę sieciową niezbędną do obsługi codziennej działalności dużego i ruchliwego rynku.

Nowe pokrycie pozwoliło na integrację parteru i drugiego piętra. Na drugim piętrze, gdzie wcześniej znajdowały się biura i urzędy, obecnie znajduje się kilka popularnych lokali, takich jak restauracje, bary szybkiej obsługi i kawiarnie. Dzięki pracom na rynku zwiększyła się także liczba sklepów. Inauguracja odbyła się 19 marca 1997 roku.

Rynek publiczny jest częścią tradycji miasta, głównie ze względu na "Banca 40" (lodziarnię), stuletnią restaurację Gambrinus i jeden z najbardziej tradycyjnych barów w mieście, liczący 101 lat Bar Naval (Bar Marynarki Wojennej). W mieście znajduje się około 109 sklepów, w których można kupić świeże produkty i wypieki, lokalnie hodowane mięsa i nabiał oraz inne artykuły spożywcze, a także wyroby rękodzielnicze. Na sprzedaż wystawionych jest ponad 100 000 artykułów.

W dniu 6 lipca 2013 r. Rynek Publiczny ponownie stanął w płomieniach. Przypuszcza się, że pożar wybuchł o godzinie 20.30 na górnym piętrze na rogu Avenida Borges de Medeiros i Júlio de Castilhos. Ostatnie doniesienia mówią, że nikt nie został ranny, ale okazało się, że spłonęło 30% konstrukcji.^[45]

Stratowulkan w Gwatemali. Acatenango – stratowulkan w południowej Gwatemali, w łańcuchu wulkanicznym ciągnącym się wzdłuż południowego wybrzeża Gwatemali. Wznosi się na wysokość 3976 m n.p.m. Stożek wulkanu leży w departamencie Chimaltenango, lecz cały masyw sięga na teren departamentów Sacatepéquez i Escuintla.

Razem z sąsiednim wulkanem Volcán de Fuego (3763 m) tworzy kompleks wulkaniczny zwany La Horqueta. Kilkanaście kilometrów na wschód znajduje się wulkan de Agua. Sam wulkan Acatenango ma dwa wierzchołki: północny Yepocapa oraz południowy, nieco wyższy Pico Mayor.

Ostatnia erupcja wulkanu miała miejsce w 1972.

Kompleks wulkanów Fuego-Acatenango swoją aktywność przejawia od co najmniej 230 000 lat, a historyczne obserwacje erupcji datowane są na ostatnie 500 lat. W tym czasie niższy stożek Fuego eksplodował ponad 60 razy, natomiast wyższy Acatenango tylko dwukrotnie w XX wieku. Z tego powodu pierwszą, dobrze udokumentowana erupcją Acatenango była erupcja w latach 1924–1927, jednakże w czasach historycznych miały miejsce także wcześniejsze erupcje. Hiszpański konkwistador Francisco Vasquez, pisząc w roku 1690 wspomniał, iż w 1661 roku wulkan leżący obok wulkanu Fuego „otworzył dymiącą paszczę i wciąż dymi, choć nie wydaje głosu”. Większość informacji o poprzedniej aktywności Acatenango pochodzi z badań materiału poerupcyjnego okalającego górę. Aktywność fluktuuje pomiędzy okresami o dużej częstotliwości wybuchów przedzielonych okresami spokoju. Stwierdzono, iż w minionych 80 000 lat wystąpiły co najmniej dwa okresy wzmożonej aktywności kompleksu obu stożków.

Masyw wulkaniczny obecną wysokość osiągnął głównie w ostatnich 84 tysiącach lat. Pierwotny wulkan Acatenango zapadł się w kierunku południowym tworząc rumowisko-lawinisko aż do terenów odległej o 35 km miejscowości La Democracia, a także wyrzucając materiał na znaczne tereny niziny nadpacyficznej. Obecny kształt północnego wierzchołka Yepocapa uformowany został około 20 tysięcy lat temu po tym, jak rozpoczęło się tworzenie południowego Pico Mayor.^[47]

Nowoczesny kościół katolicki ukończony w 1943 r.. Kościół św. Franciszka z Asyżu to kaplica w regionie Pampulha w Belo Horizonte, w stanie Minas Gerais, w południowo-wschodniej Brazylii. Został zaprojektowany przez brazylijskiego architekta Oscara Niemeyera w stylu organicznego modernizmu. Składa się z czterech pofałdowanych betonowych paraboli z zewnętrznymi mozaikami. We wnętrzu znajduje się mural autorstwa Candido Portinariego, a na zewnątrz - krajobraz zaprojektowany przez Roberto Burle Marxa.

Zakrzywione linie kościoła zachwyciły artystów i architektów, ale zgorszyły konserwatywną kulturę miasta. Pomimo ukończenia budowy w 1943 roku i wezwania Juscelino Kubitscheka do jego poświęcenia, kościół nie został konsekrowany aż do 1959 roku. Przez 14 lat władze kościelne, na czele z Antonio dos Santos Cabralem, zabraniały odprawiania w kaplicy nabożeństw katolickich.

Od lipca 2016 r. kościół jest wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO, stanowiąc część Pampulha Modern Ensemble, kolekcji budynków Niemeyera w Pampulha.^[48]