Santiago - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Katedra Metropolitalna w Santiago jest siedzibą arcybiskupa Santiago de Chile, obecnie Celestino Aós Braco, oraz centrum archidiecezji Santiago de Chile. Budowa neoklasycznej katedry rozpoczęła się w 1753 roku, a zakończyła w 1799 roku. Architektem był Włoch Gioacchino Toesca. Kolejne przebudowy zlecone pod koniec XIX wieku nadały jej obecny wygląd. Poprzednie katedry w archidiecezji zostały zniszczone w wyniku trzęsień ziemi.

Katedra znajduje się w historycznym centrum miasta, na północno-zachodnim rogu Plaza de Armas w Santiago i stoi w pobliżu Palacio Arzobispal de Santiago, centrum administracyjnego archidiecezji. W pobliżu katedry znajduje się również Parroquia El Sagrario, katolicka świątynia i chilijski pomnik narodowy.

Katedra Metropolitalna w Santiago ma styl barokowy, z licznymi ornamentami, freskami i złoconymi kolumnami. O tym, że architektura ma swoją historię, świadczy fakt, że dwie wieże katedry zostały dobudowane prawie cały wiek później.

Katedra ta, zbudowana 220 lat temu, nie posiadała takiej technologii i rozwiązań, jakie mają współczesne budynki, a głównym powodem były trzęsienia ziemi. Ponieważ Chile leży na linii uskoku Atacama, występuje tam wiele trzęsień ziemi. Duże budynki murowane, takie jak katedra metropolitalna, nie były budowane z myślą o trzęsieniach ziemi, a ponieważ mur ma niską wytrzymałość na rozciąganie, budynek doznał uszkodzeń i zniszczeń spowodowanych trzęsieniami ziemi. Ze względu na zniszczenia i przebudowę katedra została uznana za narodowy zabytek historyczny w 1951 roku.

Z powodu wszystkich zniszczeń spowodowanych trzęsieniami ziemi przeprowadzono testy struktury budynku, aby sprawdzić, czy konieczne są jakiekolwiek modernizacje. Testy były konieczne, aby przeprowadzić jakiekolwiek remonty lub modernizacje katedry.^[4]

La Vega Central, znany również jako Feria Mapocho, to targ położony na dalekim południu gminy Recoleta w Santiago de Chile, niemal na północnym brzegu rzeki Mapocho. Na jego terenie sprzedaje się wiele różnych produktów, głównie świeże owoce i warzywa z chilijskiej Doliny Środkowej. W La Vega Central znajduje się również ponad 500 sklepów z nabiałem, mięsem, towarami i artykułami handlowymi, a także można tu skosztować różnych dań kuchni chilijskiej. Obecnie przez stoiska La Vega o powierzchni 60 tys. metrów kwadratowych przewijają się codziennie setki tysięcy ludzi. La Vega Central osiągnęła status ikony w stolicy Chile. Jeden z wieloletnich sprzedawców na targu powiedział: "W dzisiejszych czasach rynki konkurują za pomocą marketingu, ale La Vega nigdy nie musiała się do tego uciekać. Utrzymuje się z własnej twórczości i w tym tkwi jego magia".^[6]

Basílica de Nuestra Señora del Perpetuo Socorro to kościół katolicki znajdujący się w gminie Santiago, w stolicy Chile. Został zaprojektowany w stylu gotyckiego odrodzenia przez architektów religijnych Gustave'a Knockaerta - znanego jako "Brat Gerardo" - i Huberto Boulangeota. Byli oni członkami Redemptorystów.

Kamień węgielny został poświęcony i położony 12 grudnia 1904 roku. Prawo własności ziemi pod budowę kościoła zostało przeniesione z rodziny Ugarte na mocy aktu notarialnego 26 kwietnia 1876 r.

Gustave Knockaert (1845-1928), belgijski ksiądz, który wcześniej zaprojektował dla swojego zgromadzenia budynki kościelne w Madrycie, Paryżu, Miluzie i Les Sables-d'Olonne, został powołany do zespołu 15 architektów. Wśród nich był Huberto Boulangeot, który został wyznaczony na kierownika budowy kościoła.

Budowę kościoła rozpoczęto w 1906 r., co zbiegło się w czasie z trzęsieniem ziemi w Valparaíso, które spowodowało konieczność zmiany planów w celu dodatkowego wzmocnienia konstrukcji. Kościół został zbudowany z betonu zbrojonego, według projektu amerykańskiego inżyniera Juana Tonkina. Innym współpracownikiem był brat Joaquín Chardin, specjalista od robót cementowych, który przyczynił się do umieszczenia spiczastych łuków, charakterystycznych elementów architektury gotyckiej. Wykonał on również ozdobne drzwi do zakrystii z drewna encina oraz herb zgromadzenia, który został wyrzeźbiony na frontowym wejściu.

Wyposażenie ogrodowe bazyliki, obejmujące ogrody, szklarnię i staw, zlecono bratu Constancio.

Bloki użyte do budowy kolumn wewnętrznych kościoła pochodzą z formacji monolitów i zostały przywiezione z San José de Maipo wozami ciągniętymi przez woły. W latach 1906-1907 przewieziono je w nienaruszonym stanie, aby wyrzeźbić je i wypolerować na placu budowy. Z San José de Maipo wydobyto również kamień na podstawy, cokoły i stopnie.

Import towarów został ograniczony przez kryzys gospodarczy związany z saletrą i I wojnę światową. W rezultacie nie zakupiono 8 z 28 pierwotnie planowanych witraży i okna różanego, pozostawiając te otwory z gołymi szybami.

We wnętrzu bazyliki znajdują się konfesjonały wykonane z drewna roble americano oraz francuskie organy piszczałkowe wykonane przez firmę Neuville Frères w 1897 r., które następnie zostały uznane za Pomnik Historii. Ołtarz główny został częściowo wykonany w Belgii z marmuru i brązu, a dokończony w Chile z drewna lingue i dębu amerykańskiego. W jego centrum znajduje się obraz Matki Bożej Nieustającej Pomocy, będący repliką obrazu znajdującego się w kościele redemptorystów w Rzymie. Ołtarze św. Alfonsa i Matki Bożej z Góry Karmel zostały zaprojektowane przez brata Huberto, a płaskorzeźby wykonał hiszpański artysta José Soria. Bazylika ma 68 metrów długości i 30 metrów szerokości. Najwyższe wieże iglicowe sięgają 55 i 65 metrów (180 i 213 stóp). Kościół ma pięć naw, ale tylko trzy z nich zostały ukończone, a dwie pozostałe są zamknięte i służą jako korytarz i magazyn. Dachówki wykonano z miedzi i ołowiu.

W 1919 r. w bazylice odprawiona została Msza św. pod przewodnictwem ówczesnego arcybiskupa Santiago, Crescente Errázuriza. W tym dniu, w sposób wyjątkowy, argentyński muzyk Domingo Santa Cruz odprawił Te Deum.

Kościół został uznany za Bazylikę Mniejszą przez Stolicę Apostolską w 1926 r. i w tym samym roku konsekrowany przez ambasadora papieskiego Benedicto Marsella.^[7]

Sztuka współczesna w zabytkowym pałacu. Chilijskie Narodowe Muzeum Sztuk Pięknych, znajdujące się w Santiago w Chile, jest jednym z głównych ośrodków sztuki chilijskiej i szeroko pojętej sztuki południowoamerykańskiej. Założone w 1880 roku, zarządzane jest przez "Unię Artystyczną".

Obecny budynek, "Pałac Sztuk Pięknych" (el Palacio de Bellas Artes), pochodzi z 1910 r. i upamiętnia pierwszą setną rocznicę uzyskania niepodległości przez Chile. Został zaprojektowany przez chilijskiego architekta Emile'a Jéquiera w stylu Beaux-arts i znajduje się w Parku Leśnym w Santiago. Za nim znajduje się Muzeum Sztuki Współczesnej (Museo de Arte Contemporáneo) Uniwersytetu Chilijskiego, w którym mieści się również dawna Szkoła Sztuk Pięknych (Escuela de Bellas Artes).^[10]

Centro Cultural Palacio de La Moneda to obiekt kulturalny znajdujący się w Santiago w Chile, pod Placem Obywatelskim, w południowej fasadzie Palacio de La Moneda. Jego celem jest umieszczenie stolicy Chile w międzynarodowym obiegu kulturalnym, umożliwiając wszystkim obywatelom dostęp do kulturalnego i audiowizualnego bogactwa kraju.

Został zbudowany w okresie od listopada 2004 r. do stycznia 2006 r. według projektu chilijskiego architekta Cristiána Undurragi. Zajmuje powierzchnię 7 200 m², z dwiema głównymi salami wystawowymi o powierzchni 620 m² każda.

Projekt ten jest częścią większego Projektu Dwustulecia, przygotowującego do obchodów 200. rocznicy powstania Republiki Chile. W ramach tego planu wybudowano lub ulepszono wiele budynków publicznych, parków, bibliotek, lotnisk i bulwarów.

W centrum tym znajdują się również inne mniejsze sale wystawowe: Centro de Documentación de las Artes ("Centrum Dokumentacji Sztuki", z informacjami i zasobami dotyczącymi sztuki nowoczesnej i współczesnej), Cineteca Nacional ("Filmoteka Narodowa"). Program pokazów filmowych w Filmotece Narodowej można znaleźć tutaj. W muzeum znajduje się także Laboratorium Cyfrowe (do odnawiania i digitalizacji filmów), restauracje, kawiarnia i mały sklep. W muzeum znajduje się nowa sala wystawowa poświęcona sztuce i technice.

Pod budynkiem znajduje się garaż z miejscem na 564 samochody na 4 poziomach, z dostępem dla pieszych i pojazdów od strony ulic Morande i Teatinos.

Inauguracyjną wystawą (od stycznia do lipca 2006 r.) jest México: del Cuerpo al Cosmos ("Meksyk: od ciała do kosmosu"), prezentująca około 200 dzieł starożytnej sztuki meksykańskiej.

Jeśli zaplanujesz zwiedzanie z wyprzedzeniem, możesz skorzystać z bezpłatnej wycieczki z przewodnikiem po muzeum. W weekendy zwiedzanie może odbyć się tylko dla publiczności. W dni powszednie zwiedzanie z przewodnikiem mogą zorganizować organizacje społeczne, studenci i firmy, a także zwykli zwiedzający.^[13]

Palacio de la Real Audiencia de Santiago to budynek znajdujący się w północno-środkowej części placu Plaza de Armas w Santiago, Chile. Budynek pochodzi z 1808 roku, a od 1982 roku mieści się w nim Narodowe Muzeum Historii Chile.

Budynek został zbudowany w latach 1804-1807 jako siedziba królewskich sądów. Był on dziełem Juana Goycolea, ucznia i wychowanka urodzonego we Włoszech Joaquina Toesca, który w ostatnich dwóch dekadach XVIII wieku zaprojektował pobliski Pałac La Moneda i wschodnią fasadę katedry. Sądy znajdowały się tam przez dwa lata, dopóki w 1810 roku nie zebrała się pierwsza junta rządowa Chile, która zastąpiła hiszpańskiego gubernatora. Osiem lat później uchwalono Deklarację Niepodległości Chile, a budynek ten stał się pierwszym miejscem spotkań nowego kongresu. Budynek służył jako siedziba rządu do 1846 roku, kiedy to prezydent Manuel Bulnes przeniósł się do Pałacu La Moneda.^[14]

Hala widowiskowa w Santiago, Chile. Movistar Arena – hala widowiskowo-sportowa w Santiago, stolicy Chile. Obiekt położony jest na terenie parku O'Higgins i może pomieścić 16 000 widzów. Budowę hali rozpoczęto w 1956 roku z myślą o III Mistrzostwach Świata w koszykówce, których organizacja przypadła Chile. W tym samym roku Chile otrzymało także prawo do organizacji VII piłkarskich Mistrzostw Świata, co spowodowało przesunięcie środków na inwestycje związane z tą imprezą. Budowę nowej hali, która była już w zaawansowanym stadium konstrukcji, wstrzymano. Wymusiło to przesunięcie organizacji koszykarskich mistrzostw świata z jesieni 1958 roku na styczeń 1959 roku; zawody te rozegrano ostatecznie na otwartych przestrzeniach, a planowaną arenę zastąpił Estadio Nacional. Przez kolejne lata obiekt niszczał; częściowo do użytku doprowadzono go dopiero pod koniec XX wieku, a pierwszą imprezą, jaka się w nim odbyła był mecz Pucharu Davisa pomiędzy Chile i Argentyną w kwietniu 2000 roku. Zawody jednak skończyły się skandalem po tym, jak z powodu zamieszek wywołanych przez miejscowych kibiców mecz został przerwany. Ostatecznie halę ukończono w latach 2005–2006 i otwarto wiosną 2006 roku. W 2008 roku na mocy umowy sponsorskiej z operatorem sieci telefonii komórkowych Movistar zmieniono nazwę obiektu na Movistar Arena.^[15]

La Chascona to dom w Barrio Bellavista w Santiago w Chile, którego właścicielem był chilijski poeta Pablo Neruda. La Chascona odzwierciedla dziwaczny styl Nerudy, w szczególności jego miłość do morza, i jest obecnie popularnym celem wycieczek turystycznych. Neruda rozpoczął prace nad domem w 1953 r. dla swojej ówczesnej sekretnej kochanki, Matilde Urrutii, której kręcone rude włosy zainspirowały nazwę domu; chascona to chilijskie hiszpańskie słowo pochodzenia Quechua, oznaczające dziką grzywę włosów. W domu znajduje się obraz podarowany Urrutii przez Nerudę, przedstawiający Urrutię o dwóch twarzach - jedna twarz przedstawia Urrutię jako piosenkarza, którego znała publiczność, a druga jako kochanka, którego znał Neruda. Obraz zawiera również ukryty obraz: widok z profilu twarzy Nerudy ukrytej w jej włosach, ukazujący ich stały, sekretny związek. Urrutia została trzecią żoną poety i podjęła się zadania odrestaurowania domu po jego śmierci w 1973 r., kiedy to La Chascona została zniszczona podczas wojskowego zamachu stanu.

La Chascona jest dziś zarządzana przez Fundację Pablo Nerudy.^[16]

Stadion piłkarski w Chile. Estadio Monumental David Arellano - stadion piłkarski, który znajduje się w Macul - dzielnicy chilijskiego miasta Santiago. Jest domowym stadionem popularnego klubu piłkarskiego CSD Colo-Colo. Może pomieścić 47 tys. widzów. Początkowo na stadion mogło przyjść aż 65 tys. widzów, jednak liczba ta została ograniczona z powodów bezpieczeństwa. Największą frekwencję zanotowano w 1992 roku podczas spotkania CSD Colo-Colo z Universidadem. Obiekt ten był również miejscem rozegrania drugiego meczu finału Copa Libertadores 1991, w którym triumfowało właśnie CSD Colo-Colo. Monumental David Arellano jest wypożyczany niektórym chilijskim zespołom grającym w rozgrywkach międzynarodowych, a nieposiadającym dostatecznie pojemnego stadionu. Kilkakrotnie gościł również reprezentację Chile, gdy główny stadion kadry, Estadio Nacional, był niedostępny.^[17]

Cmentarz z historią i słynnymi grobami. Cmentarz Generalny w Santiago – chilijska nekropolia narodowa. Został otwarty 10 grudnia 1821 roku przez Bernardo O’Higginsa. Początkowo był cmentarzem katolickim, w roku 1854 utworzono na nim kwaterę protestancką. W latach 80. XIX wieku został upaństwowiony i od tej pory grzebie się na nim ludzi różnych wyznań jak też osoby bezwyznaniowe. Spoczywają na nim wszyscy prezydenci Chile z wyjątkiem Gabriela Gonzalesa Videli i Augusto Pinocheta Ugarte. Wśród pochowanych jest też polski uczony Ignacy Domeyko, uznany w Chile za bohatera narodowego. Uwagę zwracają okazałe grobowce prominentnych rodzin chilijskich m.in. Balmacedów. Wśród pochowanych są również m.in. Carmela Carvajal i Víctor Jara - muzyk zabity w czasie puczu w 1973 roku.

Na cmentarzu znajduje się kwatera Patio 29, w której potajemnie chowano ofiary rządów Augusto Pinocheta.^[18]

Park Metropolitalny Santiago to park miejski położony na terenie miasta Santiago, stolicy Chile. Składający się ze wzgórz San Cristóbal, Chacarillas i Los Gemelos oraz obszarów Tupahue, Lo Saldés, Pirámide i Bosque Santiago, park znajduje się pomiędzy czterema gminami Santiago - Huechuraba, Providencia, Recoleta i Vitacura - i obejmuje około 722 hektarów, co czyni go największym parkiem miejskim w Chile i jednym z największych na świecie.

Park Metropolitalny Santiago utrzymuje również 16 parków miejskich rozmieszczonych w 13 gminach Santiago, o łącznej powierzchni prawie 150,1 ha. Prace konserwacyjne prowadzone są w ramach projektów "Ochrona, konserwacja i bezpieczeństwo parków miejskich", które obejmują m.in. sprzątanie, nawadnianie, przesadzanie i zarządzanie gatunkami roślin, konserwację urządzeń miejskich, kontrolę warunków sanitarnych, zwalczanie chwastów, nawożenie i bezpieczeństwo.

Park został utworzony w kwietniu 1966 roku, kiedy to włączono do niego chilijskie Narodowe Zoo i usługi wzgórza San Cristóbal. Park jest zarządzany przez Ministerstwo Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast. We wrześniu 2012 roku rząd chilijski rozpoczął realizację planu znacznej renowacji i rozbudowy parku w latach 2012-2016. Plan ten obejmuje budowę nowych ścieżek dla pieszych, zasadzenie 100 000 drzew i rozbudowę Narodowego Zoo.^[22]

Palacio Pereira to zabytkowa neoklasyczna rezydencja położona na rogu ulic San Martín i Huérfanos, w centrum Santiago, w Chile. Zbudowany w drugiej połowie XIX wieku, został uznany za Pomnik Historii w 1981 roku, ale nie udało się powstrzymać jego degradacji i pozostał opuszczony przez kilka dekad.

W 2011 roku, za pierwszej prezydentury Sebastiána Piñery, rząd kupił budynek, aby przekształcić go w siedzibę Dyrekcji Bibliotek, Archiwów i Muzeów (DIBAM) oraz Konsylium Pomników Narodowych (CMN). W następnym roku ogłoszono otwarty konkurs architektoniczny na wstępny projekt renowacji i projekt budynku przybudówki. Zwycięski projekt, zaproponowany przez firmę kierowaną przez Cecilię Pugę, został ogłoszony w grudniu 2012 roku, podczas XVII Biennale Architektury. W 2014 roku zakończono prace nad projektem architektonicznym autorstwa Pugi, Alberto Moletto i Pauli Velasco. Planowana data ukończenia projektu to grudzień 2019 roku.

Pałac, wraz z budynkiem dawnego Kongresu Narodowego, zostanie zajęty przez członków Convención Constitucional, grupy odpowiedzialnej za zmianę konstytucji Chile po narodowym plebiscycie w tej sprawie, który odbędzie się w październiku 2020 roku.^[24]

Muzeum Sztuki Współczesnej w Santiago znajduje się w Santiago, w Chile. Jest to jedno z głównych muzeów w mieście, utworzone w 1947 roku i prowadzone przez Wydział Sztuki Uniwersytetu Chile. Od 2005 r. muzeum ma dwie oddzielne siedziby: MAC Parque Forestal i MAC Quinta Normal Park.

Muzeum specjalizuje się w sztuce nowoczesnej i współczesnej i koncentruje się na rozwoju, badaniu i rozpowszechnianiu sztuki nowoczesnej poprzez wystawy i inne działania. Skupia się także na ochronie dziedzictwa kulturowego, które tworzy jego kolekcja, licząca ponad 2 tys. dzieł i akt.

Jeden z obiektów muzeum znajduje się w Parque Forestal, za chilijskim Narodowym Muzeum Sztuk Pięknych (Museo Nacional de Bellas Artes) i dzieli z nim okazały budynek Palacio de Bellas Artes. Drugi obiekt znajduje się w parku Quinta Normal.^[33]