Brazylia - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Szczyt z kolejką linową i panoramicznym widokiem. Głowa Cukru – góra usytuowana w Rio de Janeiro w Brazylii nad Zatoką Guanabara nad Oceanem Atlantyckim. Wznosi się na wysokość 396 m n.p.m. Nazwę nadali przybyli tu koloniści z Portugalii.

Góra jest jednym granitowo-kwarcowym monolitem wyrastającym prosto z Oceanu Atlantyckiego. Znajduje się na terenie utworzonego w 2006 roku Parku Narodowego Góry Cukrowej i Wzgórza Urca. Od 2012 roku park znajduje się na Liście Światowego Dziedzictwa UNESCO.

Na górę można wjechać kolejką linową, która może pomieścić 65 pasażerów. Kursuje co 20 minut. Została wybudowana w 1912 roku, a odbudowana i wyremontowana na przełomie lat 1972 i 1973.

Na górze znajduje się ponad 270 dróg wspinaczkowych.^[2]

Duża kolekcja dzieł znanych artystów. Museu de Arte de São Paulo, MASP – galeria sztuki położona w São Paulo przy Avenida Paulista. Powszechnie znane ze swej głównej siedziby, betonowo-szklanego budynku, zaprojektowanego przez Linę Bo Bardi, którego główna konstrukcja, długa na ponad 74 m, jest zawieszona nad ziemią i podtrzymywana przez dwa boczne dźwigary. Jest ona uważana za znak rozpoznawczy miasta i główny symbol nowoczesnej architektury w Brazylii.

Muzeum jest instytucją typu non-profit. Zostało powołane do życia w 1947 przez brazylijskiego polityka i prawnika Assisa Chateaubrianda i włoskiego dziennikarza i krytyka sztuki Pietro Marię Bardiego, który został pierwszym kuratorem placówki. Misją MASP jest popularyzacja sztuki i awans kulturalny społeczeństwa brazylijskiego. Było ono pierwszym brazylijskim muzeum, które zainteresowało się powojennymi tendencjami artystycznymi.

Muzeum cieszy się międzynarodową renomą dzięki swej kolekcji sztuki zachodnioeuropejskiej, uważanej za najpiękniejszą w Ameryce Łacińskiej i na całej południowej półkuli. Ma ponadto znaczący zbiór sztuki brazylijskiej, druków, rysunków jak również mniejsze kolekcje sztuki afrykańskiej i azjatyckiej, sztuki antycznej i rzemiosła artystycznego oraz innych eksponatów w liczbie ponad 8000. MASP to również jedna z największych bibliotek w Brazylii. Cała kolekcja muzeum została umieszczona na liście dziedzictwa narodowego Brazylii.

W 2007 muzeum odwiedziło 624 000 gości.^[6]

Oficjalna siedziba prezydenta Brazylii. Palácio do Planalto, Pałac Planalto – oficjalna siedziba prezydenta Republiki Brazylii. Budynek o powierzchni 36 000 m² znajduje się przy Praça dos Três Poderes w stolicy kraju, Brasílii. Zaprojektowany został, podobnie jak większość założenia urbanistycznego Brasilii, przez światowej sławy architekta Oscara Niemeyera i ukończony w 1960.

Budynek w stylu modernistycznym z płaskim dachem. Czterokondygnacyjny z efektowną kładką nad stawem, kamienną mównicą i z wielkim tarasem widokowym dookoła budynku. Brak ścian elewacyjnych ze względów praktycznych i estetycznych. Zastosowano szklane ściany kurtynowe. Prostopadłościenna bryła jest rozbudowana o zewnętrzny szkielet i umieszczona na smukłych kolumnach (fr. pilotis). Fasada została wykonana z białego marmuru i granitu. Budynek powstał ze stalowego szkieletu i żelazobetonu. Został wyposażony w podziemny garaż. Futurystyczny styl budowli miał oddawać nowoczesność ówczesnej Brazylii.

Zwiedzanie pałacu możliwe jest tylko w niedziele pomiędzy 9:30 a 13:00 i trwa 20 minut.^[7]

Muzeum Sztuki Współczesnej Bahia to muzeum sztuki współczesnej znajdujące się w Salvadorze, w stanie Bahia, w Brazylii. Znajduje się ono w Solar do Unhão, historycznym miejscu z XVI wieku, na marginesie Zatoki Wszystkich Świętych. Muzeum zostało założone w 1960 roku przez architekta Lina Bo Bardi i początkowo mieściło się we foyer teatru Castro Alves, a w 1963 roku przeniosło się do obecnej siedziby. MAM-BA jest jednym z dwunastu muzeów państwowych związanych z Instytutem Dziedzictwa Artystycznego i Kulturowego, organem Departamentu Kultury stanu Bahia.

W zbiorach MAM-BA znajdują się obrazy, rzeźby, fotografie i rysunki takich artystów, jak Tarsila do Amaral, Portinari, Flávio de Carvalho, Di Cavalcanti, Rubem Valentim, Pancetti, Carybé, Mário Cravo Neto i Sante Scaldaferri. MAM-BA posiada osiem sal wystawowych, teatr, bibliotekę, przestrzeń techniczną do konserwacji, restauracji i muzeologii, a także warsztat artystyczny, który oferuje społeczności otwarte kursy malarstwa, technik grawerskich, ceramiki, rysunku, papieru czerpanego i rzeźby.^[10]

Nowoczesny ogród i głównie lokalna flora. Jardim Botânico de Curitiba, w języku portugalskim lub Ogród Botaniczny w Kurytybie, w języku angielskim, znany również jako "Jardim Botânico Fanchette Rischbieter", to park znajdujący się w mieście Kurytyba - stolicy stanu Parana i największym mieście w południowej Brazylii. Jest to główna atrakcja turystyczna i charakterystyczny punkt miasta, w którym znajduje się część kampusu Uniwersytetu Federalnego w Kurytybie. Międzynarodowy kod identyfikacyjny to CURIT.

Otwarty w 1991 roku, charakterystyczny ogród botaniczny w Kurytybie został stworzony w stylu ogrodów francuskich. Już przy wejściu można podziwiać rozległe ogrody w stylu francuskim, wśród fontann, wodospadów i jezior, a także główną szklarnię o powierzchni 458 metrów kwadratowych, która w swoim wnętrzu kryje okazy roślin charakterystycznych dla regionów tropikalnych. Już przy wejściu roztacza ona przed zwiedzającymi dywan z kwiatów. Park zajmuje powierzchnię 240 000 m². Główna szklarnia, utrzymana w stylu secesyjnym z nowoczesną metalową konstrukcją, przypomina Crystal Palace z połowy XIX wieku w Londynie. Muzeum Botaniczne, stanowiące krajową kolekcję referencyjną rodzimej flory, przyciąga badaczy z całego świata. Znajduje się w nim wiele gatunków botanicznych pochodzących z wilgotnych lasów atlantyckich wschodniej Brazylii.

W rodzimym lesie znajdują się ścieżki spacerowe. Za szklarnią znajduje się Muzeum Franciszka Krajcberga, polskiego artysty brazylijskiego, który zajął się ochroną środowiska; o powierzchni 1320 m2, podzielone na sale multimedialne, audytorium z 60 miejscami siedzącymi oraz salonik z kilkoma wystawami prac ofiarowanych przez artystów plastyków, reprezentowanych przez rzeźby i płaskorzeźby, a także fotografie, filmy, publikacje i materiały edukacyjne.

Po drugiej stronie parku znajduje się Muzeum Botaniczne, drewniany budynek, do którego głównego wejścia prowadzi drewniany most. Muzeum Botaniczne w Kurytybie posiada czwarty co do wielkości zielnik w kraju. Przed budynkiem znajduje się staw z karpiami, żółwiami, czaplami itp., a wokół budynku - jezioro, audytorium, biblioteka, sala wystawowa, teatr, korty tenisowe i ścieżka rowerowa.^[13]

Sztuka i architektura współczesna. Muzeum Oscara Niemeyera – muzeum w Kurytybie, zaprojektowane przez brazylijskiego architekta Oscara Niemeyera.

Muzeum zostało otwarte 22 listopada 2002 roku. Ponad 7000 obiektów w kolekcji obejmuje tematykę sztuk wizualnych, architektury i designu. Budynek wkomponowany jest w ogród zaprojektowany przez przyjaciela Oscara Niemeyera, Roberto Burle Marxa.

Muzeum prowadzi działalność wystawienniczą i edukacyjną.

Początkowo budynek nosił nazwę Nowe Muzeum, jednak ze względu na swój wygląd, muzeum nazywane jest Museu do Olho lub Okiem Niemeyera, a od 2003 roku nosi nazwę z imieniem swojego projektanta.

W 2018 w muzeum odbyła się wystawa Design Dialogue: Polska – Brazylia, prezentująca prace polskich projektantów.^[14]

Rynek publiczny w Porto Alegre, w centrum Porto Alegre w Brazylii, jest najstarszym rynkiem publicznym w tym mieście. Jest to również ważny zabytek historyczny i znane miejsce spotkań, z wieloma kawiarniami i restauracjami.

Kamień węgielny położono 29 sierpnia 1864 r., a budynek powstał na miejscu wcześniejszego, mniejszego rynku. Projektantem budynku był Frederico Heydtmann, ale jego plan został znacznie zmieniony i powiększony. Inauguracja odbyła się 3 października 1869 roku. W 1886 r. na wewnętrznym dziedzińcu zainstalowano 24 małe sklepy.

W 1912 r., w trakcie remontu, pożar zniszczył wszystkie kramy w części wewnętrznej. Do 1913 r. dobudowano drugie piętro. Rynek ucierpiał w wyniku wielkiej powodzi w 1941 r., a także w wyniku pożarów w latach 1976, 1979 i 2013. Za rządów Telmo Thompsona Floresa groziło mu zburzenie, ale głosy protestu doprowadziły do ponownego rozważenia tej decyzji.

W 1990 roku administracja miejska zorganizowała wielodyscyplinarny zespół, który opracował projekt renowacji, koncentrujący się na następujących celach: Ocalenie jakości estetycznej budynku; Optymalizacja potencjału dostaw; Stworzenie przestrzeni towarzyskich.

Prace obejmowały stworzenie nowoczesnej konstrukcji ze stali i szkła, która pokryła dużą powierzchnię wewnętrznego dziedzińca, przywróciła wizualny odbiór wewnętrznych arkad, odnowiła wewnętrzne ciągi komunikacyjne, stworzyła nowe przestrzenie mieszkalne oraz wdrożyła infrastrukturę sieciową niezbędną do obsługi codziennej działalności dużego i ruchliwego rynku.

Nowe pokrycie pozwoliło na integrację parteru i drugiego piętra. Na drugim piętrze, gdzie wcześniej znajdowały się biura i urzędy, obecnie znajduje się kilka popularnych lokali, takich jak restauracje, bary szybkiej obsługi i kawiarnie. Dzięki pracom na rynku zwiększyła się także liczba sklepów. Inauguracja odbyła się 19 marca 1997 roku.

Rynek publiczny jest częścią tradycji miasta, głównie ze względu na "Banca 40" (lodziarnię), stuletnią restaurację Gambrinus i jeden z najbardziej tradycyjnych barów w mieście, liczący 101 lat Bar Naval (Bar Marynarki Wojennej). W mieście znajduje się około 109 sklepów, w których można kupić świeże produkty i wypieki, lokalnie hodowane mięsa i nabiał oraz inne artykuły spożywcze, a także wyroby rękodzielnicze. Na sprzedaż wystawionych jest ponad 100 000 artykułów.

W dniu 6 lipca 2013 r. Rynek Publiczny ponownie stanął w płomieniach. Przypuszcza się, że pożar wybuchł o godzinie 20.30 na górnym piętrze na rogu Avenida Borges de Medeiros i Júlio de Castilhos. Ostatnie doniesienia mówią, że nikt nie został ranny, ale okazało się, że spłonęło 30% konstrukcji.^[16]

Nowoczesny kościół katolicki ukończony w 1943 r.. Kościół św. Franciszka z Asyżu to kaplica w regionie Pampulha w Belo Horizonte, w stanie Minas Gerais, w południowo-wschodniej Brazylii. Został zaprojektowany przez brazylijskiego architekta Oscara Niemeyera w stylu organicznego modernizmu. Składa się z czterech pofałdowanych betonowych paraboli z zewnętrznymi mozaikami. We wnętrzu znajduje się mural autorstwa Candido Portinariego, a na zewnątrz - krajobraz zaprojektowany przez Roberto Burle Marxa.

Zakrzywione linie kościoła zachwyciły artystów i architektów, ale zgorszyły konserwatywną kulturę miasta. Pomimo ukończenia budowy w 1943 roku i wezwania Juscelino Kubitscheka do jego poświęcenia, kościół nie został konsekrowany aż do 1959 roku. Przez 14 lat władze kościelne, na czele z Antonio dos Santos Cabralem, zabraniały odprawiania w kaplicy nabożeństw katolickich.

Od lipca 2016 r. kościół jest wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO, stanowiąc część Pampulha Modern Ensemble, kolekcji budynków Niemeyera w Pampulha.^[18]

Wysoki wodospad na bazaltowych klifach skalnych. Wodospad Caracol lub Cascata do Caracol, to wodospad o wysokości 426 stóp, znajdujący się około 4,35 mili od Caneli w Brazylii w Parku Stanowym Caracol. Jest on utworzony przez rzekę Caracol i wycięty z bazaltowych klifów w paśmie górskim Serra Geral, wpadając do Vale da Lageana. Wodospad znajduje się pomiędzy strefą piniową Wyżyny Brazylijskiej a południowym wybrzeżem Lasu Atlantyckiego. Do podstawy wodospadu można dotrzeć po stromym, liczącym 927 stopni, szlaku utrzymywanym przez organizację Projeto Lobo-Guará.

Wodospad uformował się na bazaltowych skałach formacji Serra Geral i ma dwie kaskady. Górna kaskada znajduje się ok. 100 m przed drugą kaskadą, która spada z przewieszonego gzymsu klifu.

Wodospad Caracol od dawna przyciąga turystów i jest drugą co do popularności naturalną atrakcją turystyczną w Brazylii, ustępując jedynie wodospadowi Iguazu. W 2009 roku odwiedziło go ponad 289 000 osób. W pobliżu znajduje się 100-metrowa wieża widokowa, z której można zjechać windą i podziwiać panoramę miasta, a także kolejka linowa, która umożliwia turystom podziwianie wodospadu z lotu ptaka.

Znajduje się tu również restauracja i stragany z wyrobami rzemieślniczymi.^[21]

Najdłuższy most wiszący w Brazylii. Most Hercílio Luz, znajdujący się we Florianópolis, stolicy stanu Santa Catarina w południowej Brazylii, jest pierwszym mostem zbudowanym w celu połączenia wyspy Santa Catarina z lądem stałym.

Jest to najdłuższy most wiszący w Brazylii. W momencie otwarcia środkowe przęsło było uważane za dość długie (ale nie najdłuższe - 340 m) i nadal jest jednym ze 100 największych mostów wiszących.

Budowę rozpoczęto 14 listopada 1922 roku, a most oddano do użytku 13 maja 1926 roku. Całkowita długość mostu wynosi 819,471 m, w tym 259 m wiaduktu od strony wyspy, 339,471 m przęsła środkowego i 221 m wiaduktu od strony lądu.

Obiekt został zamknięty dla zwiedzających 13 maja 1991 r. i ponownie otwarty po całkowitej renowacji 30 grudnia 2019 r.^[23]

Niezwykła architektura i sztuka współczesna. Muzeum Sztuki Współczesnej w Niterói znajduje się w mieście Niterói w stanie Rio de Janeiro w Brazylii i jest jednym z głównych zabytków miasta. Jego budowa została ukończona w 1996 roku.

Budynek MAC-Niterói został zaprojektowany przez Oscara Niemeyera z pomocą inżyniera budowlanego Bruno Contariniego, który współpracował z Niemeyerem przy wcześniejszych projektach. Budowla ma wysokość 16 metrów, jej kopuła ma średnicę 50 metrów i trzy piętra. W muzeum znajduje się kolekcja 1217 dzieł pochodzących od kolekcjonera sztuki João Sattamini. Kolekcja była gromadzona przez Sattaminiego od lat 50. XX wieku i stanowi drugą co do wielkości kolekcję sztuki współczesnej w Brazylii.

Muzeum góruje nad plażą Boa Viagem ("Bon Voyage", "Dobra Podróż"), a także nad okolicą - basenem o powierzchni 817 metrów kwadratowych (8 790 stóp kwadratowych), który otacza cylindryczną podstawę "jak kwiat", według słów Niemeyera.

Szeroki stok wejściowy prowadzi do Sali Wystawowej, która może pomieścić sześćdziesiąt osób. Dwoje drzwi prowadzi do galerii widokowej, z której widać zatokę Guanabara, Rio de Janeiro i górę Sugarloaf. Modernistyczna budowla w kształcie spodka, którą porównywano do UFO, stoi na klifowym zboczu, u podnóża którego znajduje się plaża. W filmie Oscar Niemeyer, architekt oddany swojemu stuleciu, Niemeyer jest widziany w UFO przelatującym nad Rio de Janeiro, które następnie ląduje na miejscu budowy, co sugeruje, że to właśnie od niego pochodzi muzeum.^[26]

Targ Ver-o-peso to hala targowa w Belém, w Brazylii, położona nad Zatoką Guajará.

Nazywa się "Ver-o-Peso" zgodnie z tradycją z czasów kolonialnych, ponieważ znajdował się tam główny posterunek poborcy podatkowego, który nazywał się "Casa do Haver-o-peso". To właśnie w "Domu do Haver-o-peso" należało płacić portugalskiej koronie podatki od towarów przywiezionych z amazońskich lasów, rzek i wsi, ale dopiero po zmierzeniu ich wagi, stąd nazwa, która później uległa skróceniu.

Obecnie w kompleksie Ver-o-peso znajduje się Targ Açaí, wolny, otwarty rynek, na którym handlarze jagód açaí sprzedają owoce w naturze do sklepów z sokiem açaí, Plac Zegarowy, z odlaną z żelaza wieżą zegarową przywiezioną z Anglii, doki Ver-o-peso, gdzie ryby z Amazonii są wyładowywane z łodzi i sprzedawane świeże, Żelazny Rynek, gotycka konstrukcja z prefabrykatów, gdzie sprzedaje się ryby, Solar da Beira, kolonialny budynek, w którym często odbywają się wystawy sztuki, oraz neoklasyczny Rynek Mięsny, po drugiej stronie ulicy, z odlanymi z żelaza schodami i boksami. Jest też wolny rynek, na którym sprzedaje się wyroby rzemieślnicze, naturalne esencje zapachowe, typowe potrawy i rodzime owoce.

Znajduje się on kilka metrów od kompleksu Feliz Lusitânia, w którym zgromadzono XVI i XVIII-wieczne budynki, w tym twierdzę, stary szpital przekształcony w muzeum oraz dwa kościoły: barokowy, w którym znajduje się muzeum sztuki sakralnej, i katedrę w Belém.

Cały ten obszar został uznany przez Narodowe Muzeum Historyczne za dziedzictwo narodowe. Około dziesięciu lat temu Ver-o-peso starało się o wpisanie na listę światowego dziedzictwa ludzkości UNESCO, ale nie zostało na niej umieszczone i od tego czasu miasto nigdy już nie próbowało.^[27]

Praça Sete de Setembro zwykle nazywany Praça Sete, to plac w Belo Horizonte, Minas Gerais, Brazylia, w centrum śródmieścia miasta. Znajduje się on na skrzyżowaniu dwóch głównych alei, Afonso Pena i Amazonas, oraz ulic Rio de Janeiro i Carijós.

W jego centrum znajduje się obelisk podarowany przez mieszkańców sąsiedniej Capela Nova do Betim, obecnie miasta Betim, mieszkańcom stolicy stanu, z okazji obchodów stulecia niepodległości Brazylii, 7 września 1822 roku. Lizak", bo tak się nazywa, jest wykonany z granitu i składa się z 7-metrowej igły wspartej na kwadratowym cokole ozdobionym słupem w każdym z jego wierzchołków. Został zaprojektowany przez architekta Antonio Rego, a zbudowany przez inżyniera Antonio Gonçalves Gravatá. historia.^[30]

Mercado Adolpho Lisboa, zwany także Mercado Municipal lub Mercadão, to targowisko znajdujące się w Manaus w Brazylii. Znajduje się na brzegu rzeki Rio Negro. Rynek został zbudowany w latach 1880-1883. Budynek wzorowany był na paryskim targowisku Les Halles we Francji. Metalowe konstrukcje budynku zostały zbudowane w Paryżu i wysłane do Manaus statkiem. Ma dwie zupełnie różne fasady, jedną zwróconą w stronę Rio Negro, a drugą w stronę drogi publicznej. Rynek Miejski jest ważnym obiektem historycznym i architektonicznym miasta, a dziś pełni także funkcję centrum kulturalnego i turystycznego. Rynek jest jednym z największych otwartych rynków w mieście Manaus, oferującym świeże owoce, przyprawy, ryby, pamiątki, tradycyjne leki miejscowe i inne produkty. Budynek został zamknięty w 2006 r. w celu przeprowadzenia prac konserwatorskich i oddany do użytku po siedmiu latach, 23 października 2013 r.^[36]

Most w Natal. Most Newton Navarro, jest jednym z największych mostów wantowych w Brazylii. Znajduje się w mieście Natal, stolicy brazylijskiego stanu Rio Grande do Norte. Łączy on Strefę Północną i miasta północnego wybrzeża ze Strefą Południową i innymi regionami miasta, które przekraczają rzekę Potengi.

Głównym celem jest odciążenie mostu Igapó, na którym panuje duże natężenie ruchu, oraz poprawa dostępu do przyszłego międzynarodowego portu lotniczego w Natal i jego przyległych obszarów. Zwiększy to również ruch turystyczny na północnym wybrzeżu i poprawi dostęp mieszkańców Strefy Północnej do centrum miasta i głównych stref.

Jego nazwa pochodzi od nazwiska Newtona Navarro, ważnego lokalnego artysty.

Most Forte-Redinha jest konstrukcją strunobetonową z podwójną płaszczyzną kabli podwieszających, zaprojektowaną jako integralna konstrukcja ramowa między urządzeniami dylatacyjnymi. Pale, wieże, główne dźwigary pomostu i kable podwieszone są ułożone w dwóch równoległych płaszczyznach. Słupy i wieże są wykonane z betonowych kształtowników skrzynkowych, a główne dźwigary pokładu z kształtowników pełnych. Cała konstrukcja jest betonowana na miejscu.

Wiadukty podejściowe mają podwójne filary, natomiast pomosty są wykonane z równoległych, swobodnie podpartych dźwigarów prefabrykowanych o rozpiętości 40 m.

Region Ruch dobowy

Asystent sekretarza ds. transportu w Natalu, Walter Pedro, wyjaśnia, że trwają prace nad budową nowego mostu na rzece Potengi, który połączyłby Baldo w strefie wschodniej z Av. Itapetinga w strefie północnej. Obecnie, w dni powszednie, ruch na moście Igapó przekracza 70 000 pojazdów, podczas gdy na moście Newton Navarro przejeżdża średnio 39 000 pojazdów dziennie. Walter Pedro ocenia sytuację w Igapó jako nasyconą i dodaje, że w ciągu kolejnej dekady Newton Navarro osiągnie granicę 60 tys. pojazdów dziennie.^[37]

Barokowy kościół z dziełami sztuki we wnętrzu. Kościół São Francisco de Assis to rokokowy kościół katolicki w Ouro Preto, w Brazylii.

Jego budowę rozpoczęto w 1766 r. według projektu brazylijskiego architekta i rzeźbiarza Antônio Francisco Lisboa, znanego jako Aleijadinho. Lisboa zaprojektował zarówno konstrukcję kościoła, jak i rzeźbiarskie dekoracje wnętrza, które zostały ukończone dopiero pod koniec XIX wieku. Okrągłe dzwonnice i okulus zamknięty płaskorzeźbą były oryginalnymi elementami architektury sakralnej tamtych czasów w Brazylii. Na fasadzie znajdują się pojedyncze drzwi wejściowe pod frontonem ze steatytu, na którym umieszczono płaskorzeźbę przedstawiającą świętego Franciszka otrzymującego stygmaty. Wnętrze jest bogato zdobione złotą stolarką, rzeźbami i obrazami, a na drewnianym suficie znajduje się obraz Manuela da Costa Ataíde.

Ze względu na swoją architekturę i znaczenie historyczne związane z wydobyciem złota w XVIII w. kościół został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Jest jednym z siedmiu cudów świata pochodzenia portugalskiego.^[39]

Katedra Matki Bożej z Lourdes, zwana też Katedrą z Kamienia, to kościół katolicki znajdujący się w brazylijskim mieście Canela, w stanie Rio Grande do Sul. Jest uważany za jedną z głównych atrakcji turystycznych Serra Gaúcha.

Jego charakterystycznym stylem jest gotyk angielski. Kościół posiada wieżę o wysokości 65 metrów i carillon z 12 dzwonami, wykonany z brązu przez włoską odlewnię Giacomo Crespi. W jego wnętrzu znajdują się trzy panele, na które składają się płótna namalowane przez artystę gaucho Marciano Schmitza, przedstawiające "Objawienie Matki Bożej", "Alegorię Aniołów" i "Zwiastowanie". Obrazy na Via Sacra zostały wykonane przez Pablo Herrera, urugwajskiego rzeźbiarza i konserwatora sztuki sakralnej. Do ich wykonania użyto drewna i gliny, przy czym na tło obrazu nałożono obrazy z gliny.

Jego witraże przedstawiają litanię do Matki Bożej. Ołtarz, którego motywem przewodnim jest Ostatnia Wieczerza, jest dziełem sztuki wyrzeźbionym w drewnie przez Juliusa Tixe, rzeźbiarza z Urugwaju.^[40]

Miejsce dla eksponatów sztuki i historii. Instytut Ricardo Brennanda to instytucja kulturalna znajdująca się w mieście Recife w Brazylii. Jest to prywatna organizacja non-profit, założona w 2002 roku przez brazylijskiego kolekcjonera i biznesmena Ricardo Brennanda. W jej skład wchodzą muzeum, galeria sztuki, biblioteka i duży park.

Instytut posiada stałą kolekcję obiektów historycznych i artystycznych o zróżnicowanym pochodzeniu, od wczesnego średniowiecza do XX wieku, ze szczególnym uwzględnieniem obiektów, dokumentów i dzieł sztuki związanych z kolonialną i holenderską Brazylią, w tym największy na świecie zbiór obrazów Fransa Posta.

W Instytucie znajduje się jedna z największych na świecie kolekcji uzbrojenia, licząca 3 tys. egzemplarzy, z których większość została wyprodukowana w Europie i Azji między XIV a XIX w. Biblioteka posiada ponad 62 tys. woluminów z okresu od XVI do XX w., w tym kolekcję brasilianów i innych rzadkich pozycji.^[41]

Meczet Omara Ibn Al-Khataba to meczet znajdujący się w Foz do Iguaçu, w stanie Parana, w Brazylii. Znajduje się on w mieście, w pobliżu wodospadu Iguaçu.

Meczet został otwarty 23 marca 1983 roku, a jego piękny wygląd zewnętrzny pomalowano na jednolity biały kolor. Jego architektura była inspirowana meczetem Al-Aksa w Jerozolimie. Meczet nosi imię Omara Ibn Al-Khataba, pobożnego towarzysza islamskiego proroka Mahometa. Na zewnątrz meczetu znajdują się dwa wysokie minarety, z których pięć razy dziennie rozbrzmiewa muzułmańskie wezwanie do modlitwy (Adaan), które gromadzi wiernych na modlitwie zbiorowej w przestronnej sali głównej.

Wnętrze meczetu jest piękniejsze niż wygląd zewnętrzny. Znajduje się tu przestronna główna sala modlitewna o powierzchni 400 m² z całkowitej powierzchni 600 m2. W głównej sali modlitewnej znajduje się piękny mihrab wbudowany w tylną ścianę meczetu. Pięknie zdobiony Mihrab w meczecie wskazuje kierunek do Świętego Meczetu w Mekce w Arabii Saudyjskiej, do którego wszyscy muzułmanie muszą się zwrócić podczas modlitwy.^[44]

Theatro da Paz znajduje się w mieście Belém, w stanie Pará, w Brazylii. Theatro da Paz został zbudowany w stylu neoklasycznym, w złotym wieku kauczuku w dorzeczu Amazonki. Jest uważany za najważniejszy dom kultury w północnej Brazylii. Jego nazwa pochodzi od nazwiska biskupa D. Macedo Costy, który 3 marca 1869 roku położył kamień węgielny pod jego budowę.

Z biegiem lat w budynku Theatro da Paz wprowadzono niewielkie zmiany w fasadzie, polegające na zmniejszeniu liczby kolumn nad głównym wejściem. Jego linia architektoniczna pozostała jednak niezmieniona.

Theatro da Paz został zaprojektowany przez inżyniera José Libúrcio Pereira Magalhãesa, a pewne zmiany zostały dodane przez Urząd Budownictwa Publicznego. Budowę zakończono w 1874 roku, ale teatr został otwarty dla publiczności dopiero po przeprowadzeniu dochodzenia administracyjnego przeciwko jego budowniczym.

16 lutego 1878 roku odbyła się premiera dramatu Adolphe'a d'Ennery'ego zatytułowanego Dwie sieroty, zorganizowana przez zespół teatralny Vicenta Pontesa de Oliveiry, którego umowa z Theatro da Paz trwała pięć lat i na mocy której był on odpowiedzialny również za światła sceniczne, dekoracje, choreografię i rekwizyty, a także za organizację w tym okresie.

Theatro da Paz, jak pisze Leandro Tocantins, "jest zdecydowanie neoklasyczny". Z każdej strony znajdują się patia otoczone kolumnami i schodami prowadzącymi na Praça da República (Plac Republiki). Słomiane siedziska w kształcie podkowy. W holu znajdują się dwa popiersia carrara-marmora: José de Alencar e Gonçalves Dias, którzy wprowadzili indianizm w Brazylii. W dostojnej sali, obok ogromnej wielkości kryształowego lustra, znajdują się popiersia mistrzów Carlosa Gomesa i Henrique Gurjão.

W Theatro da Paz Carlos Gomes wystawił swoją najsłynniejszą operę O Guarani, a rosyjska baletnica Anna Pavlova również dotknęła sceny swoimi baletkami. Dekoracje zostały zaplanowane przez Włocha Domenico de Angelisa, który dekorował również Teatro Amazonas w Manaus. Namalował on również panel na dachu sali widowiskowej, przedstawiający greckich bogów, a także dach Jovera, który zaginął w wyniku infiltracji, a następnie został odrestaurowany w 1960 r. przez innego włoskiego artystę, Armando Baloniego.

W 1904 r., za rządów Augusto Montenegro, do dekoracji Theatro da Paz włączono cztery popiersia reprezentujące muzykę, poezję, komedię i tragedię. W złotym wieku kauczuku najsłynniejsze światowe zespoły liryczne prezentowały swoje przedstawienia w teatrze, ale po zakończeniu ery kauczuku został on zaniedbany i źle utrzymany.

Po namalowaniu obrazu przez Armando Baloniego w 1960 roku, ówczesny gubernator stanu Pará, Aurélio do Carmo, prowadził renowację aż do 1965 roku, kiedy to za rządów Jarbasa Passarinho, Theatro da Paz został w pełni odbudowany i ponownie otwarty dla publiczności. Zachowano napis "Theatro" w archaicznym języku portugalskim. Theatro da Paz przeszedł kolejną gruntowną reformę w latach 90. za rządów gubernatora Almira Gabriela, kiedy to przywrócono mu pierwotne kolory. Za jego rządów rozpoczęły się też nowoczesne Festiwale Operowe, na których wystawiano za darmo lub po niskich kosztach takie opery, jak Il Barbieri di Seviglia czy O Guarani.

Po ogłoszeniu przez brazylijski Instytut Ochrony Dziedzictwa Historycznego i Architektonicznego jego prezes uznał Theatro da Paz za jeden z "14 najpiękniejszych klejnotów brazylijskiego dziedzictwa".

Teatr prowadzi wymianę partnerską z University of Missouri School of Music w Columbia, Missouri, Stany Zjednoczone.^[45]