Porto Alegre - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Rynek publiczny w Porto Alegre, w centrum Porto Alegre w Brazylii, jest najstarszym rynkiem publicznym w tym mieście. Jest to również ważny zabytek historyczny i znane miejsce spotkań, z wieloma kawiarniami i restauracjami.

Kamień węgielny położono 29 sierpnia 1864 r., a budynek powstał na miejscu wcześniejszego, mniejszego rynku. Projektantem budynku był Frederico Heydtmann, ale jego plan został znacznie zmieniony i powiększony. Inauguracja odbyła się 3 października 1869 roku. W 1886 r. na wewnętrznym dziedzińcu zainstalowano 24 małe sklepy.

W 1912 r., w trakcie remontu, pożar zniszczył wszystkie kramy w części wewnętrznej. Do 1913 r. dobudowano drugie piętro. Rynek ucierpiał w wyniku wielkiej powodzi w 1941 r., a także w wyniku pożarów w latach 1976, 1979 i 2013. Za rządów Telmo Thompsona Floresa groziło mu zburzenie, ale głosy protestu doprowadziły do ponownego rozważenia tej decyzji.

W 1990 roku administracja miejska zorganizowała wielodyscyplinarny zespół, który opracował projekt renowacji, koncentrujący się na następujących celach: Ocalenie jakości estetycznej budynku; Optymalizacja potencjału dostaw; Stworzenie przestrzeni towarzyskich.

Prace obejmowały stworzenie nowoczesnej konstrukcji ze stali i szkła, która pokryła dużą powierzchnię wewnętrznego dziedzińca, przywróciła wizualny odbiór wewnętrznych arkad, odnowiła wewnętrzne ciągi komunikacyjne, stworzyła nowe przestrzenie mieszkalne oraz wdrożyła infrastrukturę sieciową niezbędną do obsługi codziennej działalności dużego i ruchliwego rynku.

Nowe pokrycie pozwoliło na integrację parteru i drugiego piętra. Na drugim piętrze, gdzie wcześniej znajdowały się biura i urzędy, obecnie znajduje się kilka popularnych lokali, takich jak restauracje, bary szybkiej obsługi i kawiarnie. Dzięki pracom na rynku zwiększyła się także liczba sklepów. Inauguracja odbyła się 19 marca 1997 roku.

Rynek publiczny jest częścią tradycji miasta, głównie ze względu na "Banca 40" (lodziarnię), stuletnią restaurację Gambrinus i jeden z najbardziej tradycyjnych barów w mieście, liczący 101 lat Bar Naval (Bar Marynarki Wojennej). W mieście znajduje się około 109 sklepów, w których można kupić świeże produkty i wypieki, lokalnie hodowane mięsa i nabiał oraz inne artykuły spożywcze, a także wyroby rękodzielnicze. Na sprzedaż wystawionych jest ponad 100 000 artykułów.

W dniu 6 lipca 2013 r. Rynek Publiczny ponownie stanął w płomieniach. Przypuszcza się, że pożar wybuchł o godzinie 20.30 na górnym piętrze na rogu Avenida Borges de Medeiros i Júlio de Castilhos. Ostatnie doniesienia mówią, że nikt nie został ranny, ale okazało się, że spłonęło 30% konstrukcji.^[2]

Katedra Metropolitalna Matki Bożej zwana też Catedral Metropolitana de Porto Alegre to katedra Kościoła katolickiego, która znajduje się w centrum miasta, przy Praça da Matriz w Porto Alegre mieście w stanie Rio Grande do Sul w Brazylii.

Historia powstania parafii Matki Bożej jest ściśle związana z powstaniem miasta Porto Alegre. Wraz z przeniesieniem stolicy stanu Viamão do Porto dos Casais, pojawiła się potrzeba wybudowania nowego kościoła, o wymiarach odpowiadających nowemu statusowi miasta. 12 lipca 1772 r. wicekról nakazał wytyczenie granic terenu pod budowę.

Ta barokowa katedra została zaprojektowana przez nieznanego architekta i posiada dwie dzwonnice flankujące główne wejście. Wieże te zostały przywiezione z Rio de Janeiro w 1774 roku.

Obecna katedra została zbudowana w latach 1921-1972.^[8]

Kościół Matki Bożej Nawigatorów to rzymskokatolicki kościół mariacki znajdujący się w mieście Porto Alegre w Brazylii. Jest jednym z najpopularniejszych kościołów rzymskokatolickich w mieście i co roku, 2 lutego, odbywa się w nim jedna z największych procesji w mieście. Obecny kościół został zbudowany w 1919 r. i jest poświęcony Matce Bożej Nawigatorów.

Nabożeństwo do Matki Bożej Nawigatorów zostało zapoczątkowane w Porto Alegre w 1869 r. przez biskupa Sebastião Diasa Laranjeirę, który zlecił rzeźbiarzowi João Afonseca Lapa wykonanie figury Matki Bożej. Figura została po raz pierwszy zainstalowana w 1871 r. w innym kościele i była niesiona w procesjach.

W 1875 r. Margarida Teixeira de Paiva ofiarowała ziemię pod budowę kościoła pod wezwaniem Matki Bożej Nawigatorów, a ochotnicy z miasta zbudowali pierwszy kościół z drewna. Ta pierwsza kaplica została zniszczona przez pożar, a w 1896 r. w tym samym miejscu wzniesiono kolejną, która jednak również spłonęła w 1910 r. Wolontariusze społeczni ponownie zbudowali nowy kościół, który został ukończony w 1912 r. i uroczyście otwarty 23 marca 1913 r., z nową figurą Najświętszej Dziewicy, wykonaną przez João Afonseca Lapa, podobną do tej, która zginęła w pożarze.

Z biegiem lat budynek był odnawiany i rozbudowywany. Ma styl gotycki, z jedną centralną wieżą i dwiema nawami z szeregiem przypór, pinakli i małych filarów podkreślonych za granicą. Nad wejściem znajduje się płaskorzeźba z wizerunkiem Najświętszej Maryi Panny ratującej rozbitków.^[14]

Sanktuarium Archidiecezjalne Nossa Senhora Madre de Deus to kościół katolicki położony na szczycie wzgórza Pedra Redonda, przy ulicy Santuário, w pobliżu Alpes Road, w Porto Alegre. Projekt budynku powstał w 1987 r., ale jego budowa opóźniła się ze względu na ochronę środowiska, a kamień węgielny mógł zostać wmurowany dopiero 16 sierpnia 1992 r. i poświęcony przez arcybiskupa Kolonii, kardynała Joachima Meisnera. Jego budowa została zakończona w czerwcu 2000 r. w ramach obchodów Trzeciego Tysiąclecia.

Ma 700 m² powierzchni zabudowy, podzielonej na dwa piętra. Jest to konstrukcja ze stali, cegły i szkła o śmiałych liniach, zdefiniowanych głównie przez duży dwuspadowy dach, który organizuje całość i rozciąga się do poziomu gruntu. Znajduje się w nim szereg witraży ilustrujących Stary Testament i sakramenty oraz duża figura patronki, pochodząca z Włoch, wyrzeźbiona w drewnie lipowym. Sanktuarium jest również bardzo popularne ze względu na swoje piękno ekologiczne i spektakularny, 360-stopniowy widok na Porto Alegre i sąsiednie miasta, w tym ujście rzeki Guaíba i wejście do Lagoa dos Patos (latarnia morska Itapuã). Z tego powodu kilka razy dziennie przejeżdża tędy autobus turystyczny gminy.

W skład kompleksu sanktuaryjnego wchodzi niezależna dzwonnica oraz zaplecze sanitarne dla licznie przybywającej publiczności z okazji świąt i pielgrzymek. Na potrzeby tych wydarzeń na esplanadzie przed świątynią zainstalowano ołtarz pod gołym niebem, z którego można podziwiać wspaniały widok na cały region Porto Alegre i ujście rzeki Guaíba.

Od 1 stycznia 2010 r. sanktuarium jest administrowane przez ojców redemptorystów. Obecnie rektorem jest o. Claudio Mallmann, CSsR, a administratorem o. Danilo Bulegon, CSsR.

Kiedy w 1626 r. jezuicki misjonarz Roque Gonzales, przybyły z Paragwaju, przekroczył rzekę Urugwaj, penetrując ziemię gaúcho, ochrzcił ten region nazwą Guarani Tupan-cy-retan = ziemia Matki Bożej. W 1773 r. ówczesny gubernator Rio Grande do Sul, pułkownik José Marcellino de Figueiredo, przenosząc stolicę z Viamão do Porto Alegre, za zgodą władz kościelnych, zmienił również patrona miasta, którym był S. Francisco das Chagas, na N. Sra. Madre (Matka Boża). Od tego dnia aż do naszych dni i zawsze Matka Boża jest patronką stolicy i archidiecezji Porto Alegre. Z tego powodu katedra jest poświęcona Matce Bożej.

Casa de Cultura Mario Quintana, pierwotnie Hotel Majestic, to zabytkowy budynek brazylijski i centrum kulturalne miasta Porto Alegre, jedno z największych i najlepiej wyposażonych w Brazylii.

Hotel Majestic przeżywał swój rozkwit w latach 30-tych, 40-tych i 50-tych XX wieku. W tym okresie gościły w nim wielkie nazwiska ze świata polityki, jak byli prezydenci Getúlio Vargas i Jango Goulart, oraz ze świata sztuki, jak Vicente Celestino, Virginia Lane i Francisco Alves. Dom został nazwany na cześć jednego z największych poetów brazylijskich, Mário Quintany, który urodził się w mieście Alegrete w stanie Rio Grande do Sul, ale za swoje rodzinne miasto przyjął Porto Alegre. Pisarz mieszkał w hotelu w latach 1968-1980, w mieszkaniu nr 217.

Uniwersytet Federalny Rio Grande do Sul jest brazylijskim publicznym federalnym uniwersytetem badawczym z siedzibą w Porto Alegre, Rio Grande do Sul. UFRGS należy do największych i najwyżej ocenianych uniwersytetów w Brazylii, ma jedną z największych liczb publikacji naukowych. W latach 2012-2019 uniwersytet był wybierany jako najlepszy uniwersytet federalny w Brazylii. UFRGS ma ponad 31 000 studentów studiów licencjackich, ponad 12 000 studentów studiów magisterskich i ponad 2600 członków wydziału. Jako brazylijska publiczna instytucja federalna studenci nie płacą czesnego za uczestnictwo w kursach oferowanych przez uniwersytet.

Wśród najważniejszych absolwentów związanych z UFRGS znajdują się trzej byli prezydenci Brazylii, byli gubernatorzy stanów, byli członkowie Najwyższego Sądu Federalnego, członkowie Brazylijskiej Akademii Literatury oraz ważni brazylijscy aktorzy, muzycy i dziennikarze.^[21]

Dom Godoya to zabytkowy budynek przy alei Independência w mieście Porto Alegre, w stanie Rio Grande do Sul, w Brazylii.

Dom pochodzi z 1907 r. i jest jednym z nielicznych zachowanych w Porto Alegre budynków w stylu secesyjnym.

Oprócz znaczenia architektonicznego, dom był miejscem intensywnej działalności społecznej w całej swojej historii. Pierwotnie został zbudowany dla Arno Bastiana Meyera i jego rodziny w latach 1904-1907. Później, po separacji Meyerów, dom został wynajęty rodzinie Greco. W 1926 r. dom kupił biznesmen Francisco Tschiedel, a w 1939 r. nabył go lekarz psychiatra Jacintho Godoy, wybitna postać towarzyska tamtych czasów. W latach 1939-1959 dom stał się miejscem spotkań notabli życia społecznego Porto Alegre.

Dom został zbudowany z wykorzystaniem ówczesnej technologii, a prace murarskie i żelazne współgrały z jego stylem. Dużą wagę przywiązano do każdego szczegółu domu, od wyboru materiałów, przez zdobienia sufitów i ścian, po meble, tworząc spójny styl.

Architekt Hermann Menschen był niemieckim imigrantem, który pracował w renomowanej firmie inżynierskiej Rudolpha Ahronsa i do 1907 r. był odpowiedzialny za jej dział projektów.

Trzy kondygnacje domu, o łącznej powierzchni 719,39 m2 (7 743,4 stóp kwadratowych), podzielono na parter, drugie piętro i poddasze. Fasadę zdobią charakterystyczne dla tego stylu motywy roślinne i motywy wiciowe, a okna na parterze zdobią kunsztowne kraty z kutego żelaza. Jedyny otwór na poddasze jest ujęty w imponujący szczyt, który dominuje nad fasadą. Nad drzwiami wejściowymi znajduje się stosunkowo niewielki witraż.

We wnętrzu dr Godoy urządził swój domowy gabinet na parterze, gdzie wcześniej znajdowała się naziemna piwnica, połączona z tylną częścią domu, gdzie znajduje się kuchnia, aneks i podwórko. Na drugim piętrze korytarz łączy cztery sypialnie i łazienkę. We frontowej części domu na drugim piętrze znajdował się salon, a na tyłach jadalnia, palarnia i pokój muzyczny, wszystkie połączone z werandą z ozdobną żelazną balustradą. Z pierwotnej konstrukcji zachowało się wiele godnych uwagi fresków, witraży i dekoracji.

Dom Godoya został wpisany na listę zabytków 26 listopada 1996 r. i przejęty przez Urząd Miasta. Od 1998 r. działa w nim Coordenação da Memória Cultural da Secretaria Municipal de Cultura oraz Equipe do Patrimônio Histórico e Cultural.^[23]