Peru - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Kamienne mury inkaskiego kompleksu. Sacsayhuamán – kompleks inkaskich kamiennych murów wzniesionych w pobliżu miasta Cuzco w Peru, na wysokości ponad 3600 m n.p.m. W 1983 roku obiekt został wpisany wraz z historycznym miastem Cuzco na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Nieznane jest przeznaczenie budowli, która mogła służyć jako miejsce kultu religijnego bądź twierdza. Przypuszcza się również, że Sacsayhuamán stanowi głowę pumy, której kształt widoczny z lotu ptaka tworzy razem z historyczną częścią miasta Cuzco.

Okres, w którym wzniesiono mury, także nie jest jasny. Według wielu archeologów budowa miała miejsce w drugiej połowie XV wieku, za panowania króla Pachacuteca, względnie została wówczas rozbudowana na bazie budowli powstałych w XI wieku.

13 marca 2008 archeolodzy odkryli w pobliżu Sacsayhuamán ruiny świątyni pochodzącej z czasów preinkaskich (900-1200 n.e.).^[2]

Inti Punku lub Intipunku to stanowisko archeologiczne w regionie Cusco w Peru, które kiedyś było twierdzą świętego miasta Machu Picchu. Obecnie jest to również nazwa ostatniego odcinka Szlaku Inków między kompleksem Bramy Słońca a miastem Machu Picchu. Wierzono, że schody te stanowiły bramę kontrolną dla wchodzących i wychodzących z sanktuarium.

Jest to jedna z najważniejszych budowli archeologicznych wokół Machu Picchu. Inti Punku była niegdyś głównym wejściem do Machu Picchu, a w szczególności stanowiła główne podejście z ówczesnej stolicy Cusco na południowy wschód. Brama była prawdopodobnie chroniona przez wojska Inków. Inti Punku jest poświęcona kultowi Inti, boga słońca. Ze względu na swoje położenie na grzbiecie na południowy wschód od Machu Picchu, wschodzące słońce przechodziło przez Bramę Słońca każdego roku w dniu przesilenia letniego. Znajduje się ona na wysokości 2745 metrów nad poziomem morza. Wysokość wejścia na Inti Punku z Machu Picchu wynosi 290 metrów. Jest to rozległe stanowisko archeologiczne z oknami i bramami, które są podtrzymywane przez tarasy. Jest to pierwsze miejsce, z którego turyści mogą zobaczyć całe sanktuarium. Turyści są w stanie zobaczyć wschód słońca nad całymi górami przy Machu Picchu.^[10]

Piramida Moche i miejsce kultu religijnego. Huaca de la Luna – prekolumbijska budowla wzniesiona z milionów suszonych cegieł przez kulturę Mochica. Położona jest w pobliżu wulkanu Cerro Blanco w dolinie Moche na północnym wybrzeżu Peru. W jej pobliżu znajduje się siostrzana budowla zwana Huaca del Sol.

Budowla została wzniesiona między I a VIII wiekiem n.e. Razem z przyległymi placami i platformami mierzy u podstawy 210x290 metrów. Przed nią rozciąga się duży plac otoczony grubym murem, a po jego lewej stronie znajdują się tarasy i rampa prowadząca na górę świątyni. Na szczycie mieścił się dziedziniec oraz ołtarz. Według archeologów Ricardo Moralesa i Santiago Uceda Castillo badających strukturę, wbrew nazwie nie była ona poświęcona Księżycowi lecz bogowi Aiapecowi. Archeolodzy przypuszczają również, że Huaca de la Luna poza funkcjami administracyjnymi, wojskowymi oraz mieszkalnymi pełniła przede wszystkim funkcje ceremonialne i religijne. Tam też kapłani ustalali nadejście określonych zjawisk naturalnych jak: przesilenia, równonoce, pory deszczowe czy zaćmienia słońca i księżyca. Wiele pomieszczeń zostało udekorowanych kolorowymi freskami z tym związanymi. Kapłani ogłaszali również jaka jest boska wola i jakiego rodzaju ofiary są wymagane. Często były to ofiary z ludzi, których krew ofiarowywano bogowi Aiapecowi.

W jednym z naroży głównego placu u podnóża świątyni znajdują się freski przedstawiające sceny z mitologii kultury Moche, zwierzęta z boskimi atrybutami, sceny z połowów ryby oraz wojownicy w różnych pozach. Archeolodzy uważają, że w tym miejscu odbywały się przygotowania do uroczystości na głównym placu.

Po upadku kultury Moche jej terytoria zostały częściowo zajęte przez osadników Chimú, a w XV wieku znalazły się pod kontrolą Inków. Po najeździe hiszpańskich konkwistadorów budowle Huaca zostały całkowicie porzucone. Pierwsze badania świątyni przeprowadził w latach 1898-99 niemiecki archeolog Max Uhle. Od jego nazwiska wziął nazwę jeden z placów, który uważał za jedno z trzech najważniejszych miejsc na tym stanowisku. Później obiekt badali jeszcze m.in. Alfred Kroeber i Rafael Larco Hoyle. Wykopaliska ujawniły pozostałości ceramiki, figurek zwierząt i ludzi oraz pochówki. Na początku 2017 roku przy jednym z placów po zachodniej stronie budowli natrafiono na trzy grobowce należące przypuszczalnie do władców lub kapłanów. Zmarli mieli 18 i 40 lat. Wraz z nimi złożono ceramiczne naczynia o wysokiej wartości artystycznej.^[13]

Inca Trail to Machu Picchu to szlak turystyczny w Peru, który kończy się w Machu Picchu. Składa się z trzech nakładających się na siebie szlaków: Mollepata, Klasyczny i Jednodniowy. Mollepata to najdłuższy z trzech szlaków, z najwyższą przełęczą i krzyżuje się z trasą klasyczną przed przejściem przez Warmiwañusqa. Położony w paśmie górskim Andów, szlak przechodzi przez kilka rodzajów środowisk andyjskich, w tym las chmurowy i tundrę alpejską. Wzdłuż szlaku znajdują się osady, tunele i wiele ruin Inków, a kończy się on przy Bramie Słońca na górze Machu Picchu. Dwie dłuższe trasy wymagają wejścia na wysokość ponad 4200 m n.p.m., co może prowadzić do choroby wysokościowej.

Zaniepokojenie nadmierną eksploatacją szlaku, prowadzącą do jego erozji, skłoniło rząd peruwiański do wprowadzenia limitu liczby osób, które mogą wędrować tym szlakiem w sezonie, oraz do ostrego ograniczenia firm, które mogą zapewnić przewodników. W związku z tym obowiązują wcześniejsze rezerwacje. Każdego dnia na szlak może wejść maksymalnie 500 osób, z czego tylko 200 to trekkerzy, a reszta to przewodnicy i tragarze. W związku z tym w szczycie sezonu rezerwacje są bardzo szybkie.

W lutym każdego roku szlak jest zamykany w celu oczyszczenia. Początkowo było to robione nieformalnie przez organizacje takie jak South American Explorers, ale obecnie jest zarządzane oficjalnie.^[15]

Rozległa świątynia cywilizacji Moche. Huaca del Sol – ogromna prekolumbijska budowla zbudowana z suszonych cegieł przez kulturę Moche. Znajduje się w pobliżu wulkanu Cerro Blanco w dolinie Moche na północnym wybrzeżu Peru.

Budowla mierzy 40 m wysokości i ma wymiary 345x160 m. W przeszłości jej wysokość wynosiła prawdopodobnie ok. 50 m. Według badaczy do jej budowy użyto 130 milionów suszonych cegieł, co czyni ją największą tego typu strukturą na obu kontynentach amerykańskich. Wzniesiona w 8 stadiach konstrukcyjnych budowla składała się z czterech poziomów. Założenie miało kształt krzyża. W części północnej znajdowała się niska, rozległa platforma, na szczyt której wiodła przypuszczalnie rampa.

W pobliżu Huaca del Sol znajduje się siostrzana konstrukcja zwana Huaca de la Luna (Świątynia Księżyca). Obie budowle położone są w centrum stolicy kultury Moche, były otoczone wielkim murem i najpewniej pełniły funkcję zarówno religijne, polityczne jak i rezydentalne.

Szacuje się, że wznoszenie Huaca del Sol trwało od początków naszej ery do ok. 600 roku n.e. Cegły do budowy wyrabiano z rzecznego mułu, które następnie układano warstwami. Ok. 560 roku obiekt został uszkodzony i opuszczony po ogromnej powodzi, na którą wpływ miało przypuszczalnie zjawisko El Niño. Wiele zniszczeń spowodowali w 1602 roku hiszpańscy osadnicy, którzy zmienili bieg rzeki Moche, by ułatwić sobie poszukiwanie złota w budowli – woda doprowadziła do podmycia i zniszczenia znacznej części struktury.^[16]

Jezioro 69 to małe jezioro w pobliżu miasta Huaraz, w regionie Áncash, w Peru. Jest jednym z ponad 400 jezior, które wchodzą w skład Parku Narodowego Huascarán, rezerwatu biosfery UNESCO i Światowego Dziedzictwa UNESCO. W okresie odwilży jezioro jest zasilane przez wodospad z Chacraraju.

Jego nazwa pochodzi od faktu, że jezioro nie miało nazwy przed utworzeniem Parku Narodowego Huascaran w 1975 roku. Konieczność umieszczenia na liście wszystkich jezior proponowanego parku zmusiła władze do nadania nazw liczbowych tym, które nie miały tradycyjnej nazwy (jeziora takie jak Allicocha, Auquiscocha czy Palcacocha miały nazwy w hispanizowanym języku Quechua).

Jest to jeden z ważniejszych ośrodków turystycznych w regionie, odwiedzany głównie przez miłośników wędrówek i wspinaczki, ze względu na łatwy dostęp i spektakularną scenerię. Szlak turystyczny do laguny zaczyna się od kempingu Cebolla Pampa i biegnie wzdłuż strumienia, który wypływa z tego samego jeziora i tworzy kilka wodospadów i katarakt.^[20]

Narodowe Muzeum Kolejnictwa w Peru znajduje się w Tacna, w Peru.

Muzeum powstało w miejscu dawnej stacji kolejowej Tacna-Arica, która łączyła oba miasta. W muzeum znajduje się wiele zachowanych elementów używanych w drugiej połowie XIX wieku, zanim został zniszczony. Wystawa prezentuje historię kolei i jej funkcje.

Muzeum znajduje się na dworcu kolejowym Tacna-Arica, przy Av. Gregorio Albarracín 402, przy skrzyżowaniu z Av. 2 de Mayo, w Tacna. Ruch kolejowy rozpoczął się w 1856 r., a dworzec został zbudowany w 1855 r. według projektu Waltera Evansa. W 1980 r. został uznany za pomnik historii. Łuk z dzwonnicą jest bardzo charakterystyczny. Stary dworzec zachował się w znacznej części w stanie oryginalnym, z wieloma elementami pochodzącymi z drugiej połowy XIX wieku, kiedy został zbudowany. Wystawa umożliwia zwiedzającym zapoznanie się z historycznym przebiegiem linii kolejowej.

Kolej Tacna-Arica została zamknięta w 2012 r., ale od czerwca 2014 r. istnieją plany jej ponownego uruchomienia.

Od 27 maja 2016 r. na trasie kolejowej Tacna-Arica znów kursuje szynobus. Jednak od 2018 r. muzeum znajduje się w przebudowie. Znak informował: "Z powodu przebudowy wejście do muzeum jest zamknięte do odwołania. Administracja." Aktualny status muzeum nie jest znany.^[24]