Salwador - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Plaza Gerardo Barrios to plac w historycznym centrum miasta San Salvador w Salwadorze.

Monumentalny posąg w centrum placu, poświęcony prezydentowi Gerardo Barriosowi, został wykonany przez Francisco Duriniego i odsłonięty w 1909 roku. Projekt pomnika opracowali bracia Antonio i Carlos Ezeta, przy współudziale pedagoga Rafaela Reyesa. Pomnik, odlany z brązu, przedstawia konną figurę przywódcy wojskowego. Posąg jest umieszczony na granitowym cokole, na którym widnieją sceny batalistyczne odlane z brązu oraz herb Salwadoru.

Plac jest ważnym punktem odniesienia dla salwadorskiej stolicy, ponieważ otaczają go emblematyczne budowle, takie jak Pałac Narodowy i Katedra Metropolitalna.

Było ono również miejscem wielu historycznych wydarzeń, takich jak: Zamach na prezydenta Manuela Araujo (1865-1913), który miał miejsce 4 lutego 1913 r., kiedy to czterech mężczyzn zaatakowało go maczetami. Prezydent zmarł pięć dni później. Zamieszki w dniu 30 marca 1980 r. podczas pogrzebu arcybiskupa Óscara Romero, zamordowanego 6 dni wcześniej podczas mszy. Obchody zakończenia wojny domowej w dniu 2 lutego 1992 r. Inauguracja wyborów prezydenckich w 2019 r., w wyniku której prezydentem republiki na lata 2019-2024 został Nayib Bukele.

W 1999 r. plac został przebudowany za kadencji burmistrza Héctora Silvy, a następnie w 2012 r. za kadencji Normana Quijano, kiedy to dodano fontannę i ceramiczną posadzkę.

Obecnie na placu odbywają się różne imprezy o charakterze publicznym i religijnym; jest on głównym miejscem obchodów święta patrona San Salvador w sierpniu, ponieważ kończy się tu procesja poświęcona Boskiemu Zbawicielowi Świata, zwana zwykle "la bajada". Odbywają się tu również parady.^[1]

Prekolumbijskie ruiny starożytnych piramid. San Andrés to prekolumbijskie miejsce w Salwadorze, którego okupacja rozpoczęła się około roku 900 p.n.e. jako miasto rolnicze w dolinie Zapotitán w departamencie La Libertad. To wczesne założenie zostało opuszczone do roku 250 z powodu ogromnej erupcji kaldery Lago Ilopango, i zostało ponownie zajęte w V wieku, wraz z wieloma innymi miejscami w dolinie Zapotitán. W latach 600-900 n.e. San Andrés było stolicą państwa Majów, które sprawowało zwierzchnictwo nad pozostałymi osadami w dolinie Zapotitán.

Obszar mieszkalny nie został jeszcze dobrze zbadany. Badania i wykopaliska prowadzone w San Andrés dotyczyły przede wszystkim centrum polityczno-ceremonialnego i wykazały, że było ono podzielone na Siedzibę Południową (z której sprawowano rządy) i Siedzibę Północną. W roku 600 Siedziba Południowa została wypełniona adobe (pozostawiając tunel prowadzący do pierwotnej siedziby), aby zbudować Akropol, który zawiera struktury ceremonialne i polityczne. Na krańcach na południe i wschód od Akropolu znajdują się piramidy lub budowle: 1 (piramida główna), 2, 3 i 4. Na krańcach północnych i zachodnich znajduje się szereg pomieszczeń, w których mieszkali gubernatorzy (ostatnie pałace San Andrés), z których dwa zostały zrekonstruowane. Na południe od Akropolu znajduje się budowla nr 7, kolejna budowla ceremonialna. W północnej części, czyli w Wielkiej Siedzibie, znajduje się piramida lub struktura 5 (zwana "La Campana" - dzwon), która jest połączona z Akropolem za strukturą 6 (w kształcie litery L). Wokół struktury 5 znajdują się struktury, w których odbywał się handel.

Archeologia dowodzi, że San Andrés miało silne kontakty z Copán i Wyżyną Gwatemalską, a także otrzymywało towary z tak odległych miejsc, jak obecne terytoria Petén i Belize. San Andrés upadło jako centrum polityczne pod koniec IX wieku. Ostatnie dowody aktywności prehiszpańskiej w tym miejscu pochodzą z lat 900-1200 i są to tereny mieszkalne, na które składa się warstwa końcowa z fragmentami cenzur i ceramiki ze scenami ofiar w stylu Mixteca-Puebla, należące do nowej fazy kulturowej, zwanej Guazapa, związanej z prehiszpańskim miastem Cihuatán.

Po hiszpańskim podboju ruiny San Andrés znajdowały się na terenie posiadłości kolonialnej zajmującej się hodowlą bydła i produkcją indygo. Miejsce to zostało zasypane w wyniku erupcji wulkanu Playón w 1658 r. n.e., dzięki czemu kolonialna produkcja indygo pozostała niemal nienaruszona. W 1996 r. rząd Salwadoru otworzył Park Archeologiczny San Andrés, gdzie zwiedzający mogą wspiąć się na piramidy, zobaczyć miejsce produkcji indygo i odwiedzić muzeum.^[5]