Quito - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Ignacio de Loyola de la Compañía de Jesús de Quito, znany Ekwadorczykom po prostu jako La Compañía, to katolicki kompleks klasztorny znajdujący się na rogu ulic García Moreno i Sucre, w Historycznym Centrum miasta Quito, stolicy Ekwadoru. Fasada głównej świątyni jest w całości wyrzeźbiona w kamieniu wulkanicznym. Z biegiem czasu kościół ten nazywany był również: "Świątynią Salomona Ameryki Południowej". Ojciec Bernardo Recio, podróżujący jezuita, nazwał go "Złotym Żarem".

W skład kompleksu wchodzi Residencia San Ignacio, "dom macierzysty" jezuitów w Ekwadorze. W czasach kolonialnych w tym "jezuickim bloku" mieściły się Seminario San Luis, Colegio Máximo, Uniwersytet San Gregorio Magno i Biuro Misji Mainas. Od 1862 r. w bloku tym funkcjonowało Colegio San Gabriel.

Kościół i jego bogata ornamentyka wewnętrzna, w całości pokryta złotem, jest jedną z głównych atrakcji turystycznych miasta i stanowi bezcenne dziedzictwo artystyczne i gospodarcze kraju. Odwiedził go papież Jan Paweł II, który 30 stycznia 1985 r. przewodniczył w nim mszy św. w ramach swojej trzydniowej wizyty w Ekwadorze. Odwiedził go również papież Franciszek 7 lipca 2015 r., który modlił się w nim przed obrazem Matki Bożej Bolesnej.^[4]

Bazylika i klasztor San Francisco, powszechnie znana jako el San Francisco, to katolicka bazylika stojąca w samym środku historycznego centrum Quito, przed placem o tej samej nazwie. Jest to największy kompleks architektoniczny w historycznych centrach Ameryki Południowej i z tego powodu nazywany jest "El Escorialem Nowego Świata". San Francisco jest uważane za klejnot architektury kontynentalnej ze względu na mieszankę różnych stylów, łączonych przez ponad 150 lat budowy. San Francisco jest częścią Światowego Dziedzictwa UNESCO "Miasto Cusco".

Na trzech i pół hektarach powierzchni zbudowano trzynaście krużganków (w tym sześć dużych), trzy świątynie, duże atrium, co daje około 40 000 metrów kwadratowych powierzchni zabudowy. Obecnie prowadzone są tam liczne działania: konwentualne i religijne, publiczne w dziedzinie zdrowia, komunikacji, edukacji i inne o charakterze ludowym, które utrzymują budynek w stanie aktywności.

Wewnątrz kościoła znajduje się ponad 3500 dzieł sztuki kolonialnej, o wielu przejawach artystycznych i różnorodnych technikach, zwłaszcza tych, które nawiązują do kolonialnej szkoły sztuki Quito, która narodziła się właśnie w tym miejscu. W kościele znajduje się również biblioteka franciszkańska, określana w XVII wieku jako najlepsza w Wicekrólestwie Peru.

Przed kompleksem znajduje się Plaza de San Francisco, który przez lata zaopatrywał miasto w wodę z centralnej fontanny i który funkcjonował jako popularny rynek, miejsce koncentracji wojskowych i politycznych, a także jako miejsce spotkań i rekreacji społecznej. Wklęsło-wypukłe schody łączące plac z Atrium, które podkreślają manierystyczno-barokową fasadę głównego budynku, są uważane za bardzo ważne architektonicznie w Ameryce Kolonialnej.^[6]

La Iglesia de El Sagrario to duża XVII-wieczna kaplica w Quito, w Ekwadorze. Przylega ona do XVI-wiecznej katedry w Quito i jest do niej przybudowana, ale zazwyczaj wchodzi się do niej osobno. Znajduje się w historycznym centrum miasta, na Calle Garcia Moreno, kilka metrów od rogu Calle Eugenio Espejo. Jest częścią całego kompleksu katedralnego, choć wydaje się raczej niezależnym kościołem niż przylegającą do niego kaplicą, zarówno ze względu na swoje rozmiary, jak i znaczenie w wyobraźni Quiteńczyków.

Prace nad fundamentami rozpoczęły się w 1617 r., a budowla została wzniesiona na serii łuków, które przewyższały i zamykały stary wąwóz Zanguna (Quebrada de Sanguña lub Zanguña). Fasadę ukończono w 1706 r., a pozostałą część budynku w 1715 r. W latach 1731-1747 umieszczono ołtarze we wnętrzu.

W El Sagrario znajduje się mauzoleum poświęcone marszałkowi Antonio José de Sucre, bohaterowi ekwadorskiej i latynoamerykańskiej niepodległości, który chciał być pochowany w swoim ukochanym Quito. (Urna z jego szczątkami jest wyrzeźbiona w ciemnym andezycie Pichincha, a dookoła ustawione są flagi wszystkich krajów, których wolność zapewnił. Również tutaj Luis Mideros wyeksponował na muralu fakty historyczne związane z "bohaterem Pichinchy").

Najważniejszym dziełem sztuki w El Sagrario jest zespół rzeźbiarski znany jako La Sábana Santa ("Całun Święty") autorstwa Manuela Chili (Caspicara), który znajduje się w retrochoir.^[10]

Muzeum Alberto Mena Caamaño to muzeum znajdujące się w Quito, w Ekwadorze. Znajduje się w historycznym centrum miasta, obok Palacio de Carondelet, i jest instytucją kulturalną stolicy Ekwadoru, Quito. W przewodniku "Rough Guide to Ecuador" uznano je za "najbardziej wartościowe muzeum starego miasta".

Została utworzona na mocy rozporządzenia z 28 maja 1957 r. w wyniku darowizny od arystokratycznego filantropa Alberto Mena Caamaño. Darowizna obejmowała ponad 600 obiektów, w tym obrazy, rzeźby, eksponaty archeologiczne, broń i inne przedmioty. Po odrestaurowaniu budynku dawnych koszar królewskich muzeum zostało otwarte dla zwiedzających 3 listopada 1959 roku. W 1970 r. dobudowano stałą salę wystawową, której tematem była rzeź z 2 sierpnia 1810 r., kiedy to w koszarach i na okolicznych ulicach Quito wojska rojalistów zabiły 200 obywateli. Przedstawiają ją figury woskowe wykonane przez artystę Francisco Barbieri. W 1987 r. muzeum musiało zamknąć swoje podwoje z powodu niewielkich uszkodzeń konstrukcji budynku, powstałych w wyniku trzęsień ziemi, które nawiedziły Quito w tym samym roku. W końcu, 27 listopada 2002 r., zostało ponownie otwarte po gruntownej renowacji.^[13]

La Capilla del Hombre malarza Oswaldo Guayasamína zajmuje miejsce w Bellavista z widokiem na miasto Quito, Ekwador. Capilla to muzeum sztuki poświęcone ludom Ameryki Łacińskiej. Budowa arcydzieła Guayasamína rozpoczęła się w 1995 r. i niestety została ukończona dopiero w 2002 r., po jego śmierci.

Chociaż w kaplicy tej znajduje się mniej dzieł Guayasamína niż w pobliskiej fundacji i muzeum, budynek zapewnia specyficzną dla jego twórczości atmosferę, w której można oglądać jego obrazy. Capilla del Hombre prezentuje dzieła Guayasamína jako historię ludzkiego cierpienia i przemocy w Ameryce Łacińskiej i na świecie. Znajdują się tu rzeźby i malowidła ścienne, które integrują otoczenie w artystyczną interpretację tematu. Budynek został zaprojektowany wspólnie przez Oswaldo Guayasamína i Handel Guayasamín.^[14]

Muzeum Miejskie to muzeum znajdujące się w kolonialnym centrum Quito w Ekwadorze. Mieści się przy ulicy Garcia Moreno, pomiędzy ulicami Morales i Rocafuerte.

Muzeum powstało w 1998 r. i zajmuje budynki dawnego szpitala San Juan de Dios. Budynki te zostały wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego UNESCO i odrestaurowane w 1995 r. przy użyciu tych samych materiałów, co w pierwotnych budynkach, w celu naprawy uszkodzonych miejsc. Starożytne kamienne kolumny doryckie, kamienne otwory drzwiowe i kamienne okładziny na patiach są głównymi elementami architektury.

Muzeum jest kroniką historii Quito oraz 400-letniej historii szpitala. Budynki dawnego szpitala zajmują powierzchnię 10 200 metrów kwadratowych, na której mieszczą się cztery kolekcje muzealne, 10 sal wystawowych, pomieszczenia warsztatowe i biura muzeum, rozmieszczone wokół czterech dziedzińców. Oprócz stałych zbiorów muzeum oferuje również wystawy czasowe, poświęcone konkretnym aspektom życia w Quito.

W lipcu 2020 r. kolekcja 69 artefaktów została prywatnie zwrócona Ekwadorowi, aby można je było oglądać i podziwiać w muzeum. Przedmioty te zostały po raz pierwszy wywiezione z Ekwadoru przez londyńskiego dyplomatę w latach 60. ubiegłego wieku, który był entuzjastą sztuki i archeologii. W jego kolekcji znalazły się ikony katolickie z czasów hiszpańskiej konkwisty oraz przedmioty, które uważa się za pochodzące z epoki prekolumbijskiej.

Jedna z wystaw stałych oferuje podróż przez zwyczaje, ludzi i tradycje Quito, poprzez jego historię od XVI do XIX wieku. Inna wystawa przedstawia historię szpitala oraz kolekcję przedmiotów należących do byłego lekarza szpitala. Jest też inna stała ekspozycja, która nosi nazwę "Przełamanie nowego porządku społecznego: Quito XIX wiek".

Muzeum jest czynne od wtorku do niedzieli od 9:30 do 17:30. Wstęp wolny dla osób niepełnosprawnych, niektórych instytucji i pracowników samorządowych. Wstęp dla ogółu społeczeństwa wymaga minimalnych opłat.^[15]

Itchimbía to wzgórze w Quito, w prowincji Pichincha, w Ekwadorze. Od wschodu otacza je rzeka Machángara, która bierze swój początek w południowej części miasta Quito. Itchimbía znajduje się na wschodniej/północno-wschodniej granicy centrum miasta Quito oraz na południowo-wschodniej granicy części północnej.

W kierunku zachodnim Itchimbía łączy się ze wzgórzem San Juan, dzielnicy położonej między centralną a północną częścią Quito. Na zachód od wzgórza Itchimbía leży La Alameda, jeden z największych parków w Quito, w którym znajduje się stare obserwatorium astronomiczne, znane pod nazwą Observatorio Astronómico de Quito (OAQ). Obserwatorium jest obecnie własnością Escuela Politécnica Nacional (EPN). Na południowym zachodzie znajduje się Iglesía de San Blas, jeden z najbardziej znanych zabytkowych kościołów w centrum Quito. Na południu przez centrum miasta przepływa potok, którego wody wpadają do rzeki Machángara.

Na wzgórzu znajduje się park znany jako Parque Itchimbía lub Parque del Itchimbía, który wcześniej należał do gminy, a obecnie jest zarządzany przez prywatną korporację ekologiczną o nazwie Consorcio Ciudad-Ecogestión. W parku znajduje się szklany dom na szczycie wzgórza, który służy jako centrum wystawowe, sala konferencyjna i muzeum, znane pod nazwą es:Centro Cultural Itchimbía. Właścicielem centrum wystawowego jest Centro Cultural Metropolitano de Quito. Pałac Benjamín Carrión został ukończony w 1948 roku.

Wzgórze i niektóre z jego okolicznych dzielnic tworzą miejską parafię administracyjną (cabildo) miasta Quito.^[17]