São Paulo - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Duża kolekcja dzieł znanych artystów. Museu de Arte de São Paulo, MASP – galeria sztuki położona w São Paulo przy Avenida Paulista. Powszechnie znane ze swej głównej siedziby, betonowo-szklanego budynku, zaprojektowanego przez Linę Bo Bardi, którego główna konstrukcja, długa na ponad 74 m, jest zawieszona nad ziemią i podtrzymywana przez dwa boczne dźwigary. Jest ona uważana za znak rozpoznawczy miasta i główny symbol nowoczesnej architektury w Brazylii.

Muzeum jest instytucją typu non-profit. Zostało powołane do życia w 1947 przez brazylijskiego polityka i prawnika Assisa Chateaubrianda i włoskiego dziennikarza i krytyka sztuki Pietro Marię Bardiego, który został pierwszym kuratorem placówki. Misją MASP jest popularyzacja sztuki i awans kulturalny społeczeństwa brazylijskiego. Było ono pierwszym brazylijskim muzeum, które zainteresowało się powojennymi tendencjami artystycznymi.

Muzeum cieszy się międzynarodową renomą dzięki swej kolekcji sztuki zachodnioeuropejskiej, uważanej za najpiękniejszą w Ameryce Łacińskiej i na całej południowej półkuli. Ma ponadto znaczący zbiór sztuki brazylijskiej, druków, rysunków jak również mniejsze kolekcje sztuki afrykańskiej i azjatyckiej, sztuki antycznej i rzemiosła artystycznego oraz innych eksponatów w liczbie ponad 8000. MASP to również jedna z największych bibliotek w Brazylii. Cała kolekcja muzeum została umieszczona na liście dziedzictwa narodowego Brazylii.

W 2007 muzeum odwiedziło 624 000 gości.^[3]

Rynek Miejski w São Paulo to duży rynek publiczny w São Paulo, w Brazylii. Został zaprojektowany przez architekta Francisco Ramos de Azevedo i otwarty 25 stycznia 1933 roku jako punkt sprzedaży hurtowej i detalicznej owoców, warzyw, zbóż, mięsa, przypraw i innych produktów spożywczych. Rynek znajduje się w dzielnicy Mercado, której nazwa nawiązuje do rynku, w historycznym centrum São Paulo. Znajduje się w pobliżu rzeki Tamanduateí, na terenie dawnego Várzea do Carmo, czyli na terenie zalewowym rzeki, który obecnie pełni głównie funkcję Parku Dom Pedro II. W 1995 roku nadano mu oficjalną nazwę Mercado Municipal São Paulo. Jest on powszechnie znany w São Paulo jako Mercadão, czyli "wielki rynek", i jest znanym punktem spotkań mieszkańców São Paulo oraz jednym z najczęściej odwiedzanych miejsc turystycznych w mieście.^[4]

Muzeum w São Paulo. Muzeum Języka Portugalskiego to interaktywne muzeum języka portugalskiego i ogólnie językoznawstwa/rozwoju języka w São Paulo w Brazylii. Mieści się ono na stacji kolejowej Estação da Luz, w dzielnicy o tej samej nazwie. Codziennie przyjeżdża tu i odjeżdża trzysta tysięcy pasażerów, a wybór budynku na siedzibę muzeum wiąże się z faktem, że to właśnie tutaj tysiące nieportugalskojęzycznych imigrantów przybywających z Europy i Azji do São Paulo przez port Santos po raz pierwszy zapoznawało się z językiem. Pomysł utworzenia muzeum-pomnika języka został opracowany przez Sekretarza Kultury stanu São Paulo we współpracy z Fundacją Roberto Marinho, a jego koszt wyniósł około 37 milionów reais.

Celem muzeum jest stworzenie żywej reprezentacji języka portugalskiego, w której zwiedzający mogą być zaskakiwani i edukowani przez niezwykłe i nieznane aspekty ich własnego języka ojczystego. Po drugie, opiekunowie muzeum, jak napisano na jego oficjalnej stronie internetowej, "pragną, aby w tym muzeum publiczność miała dostęp do nowej wiedzy i refleksji w sposób intensywny i przyjemny", dostrzegając związki języka z innymi, a także z jego językami wyjściowymi. Muzeum jest skierowane do osób posługujących się językiem portugalskim, pochodzących z wielu regionów i środowisk społecznych, które jednak nie miały jeszcze okazji zapoznać się z pochodzeniem, historią i ciągłą ewolucją tego języka.^[5]

Duże popularne zoo z wycieczkami i pokazami. Zoo w São Paulo jest największym ogrodem zoologicznym w Brazylii. Zajmuje powierzchnię 824 529 m2 i znajduje się na południe od miasta São Paulo, w miejscu, gdzie pierwotnie znajdował się Las Atlantycki.

Eksponuje ponad 3200 zwierząt, 102 gatunki ssaków, 216 gatunków ptaków, 95 gatunków gadów, 15 gatunków płazów i 16 gatunków bezkręgowców, w zagrodach odwzorowujących naturalne środowisko tych zwierząt. Gospodarstwo zoo o powierzchni 572 ha produkuje warzywa wykorzystywane do produkcji paszy dla różnych zwierząt oraz materiał do budowy wybiegów, w których przebywają zwierzęta. Znajdują się tam również zwierzęta, które potrzebują dodatkowej przestrzeni do godów.

W zoo znajduje się żłobek dla młodych odrzuconych przez matki, inkubatory elektryczne oraz inkubator jaj ptaków i gadów. W zoo kładzie się nacisk na funkcję edukacyjną. Biblioteka licząca ponad cztery tysiące woluminów jest dostępna dla zwiedzających. W ramach współpracy z innymi instytucjami państwowymi, federalnymi i zagranicznymi prowadzone są badania, które pomagają chronić zagrożone gatunki zwierząt.^[7]

Centrum kultury w São Paulo. Centro Cultural Banco do Brasil jest organizacją kulturalną Banco do Brasil z siedzibą w Brazylii, z ośrodkami w Rio de Janeiro, Brasílii, São Paulo i Belo Horizonte.

CCBB rozpoczęła działalność w 1986 roku. W 1989 roku zostało otwarte w Rio de Janeiro, w 2000 roku w Brasílii, w 2001 roku w São Paulo, a w 2013 roku w Belo Horizonte. Jego trzy centra w Rio de Janeiro, Brasilii i São Paulo znajdują się w pierwszej setce najczęściej odwiedzanych muzeów sztuki na świecie. W 2013 r. te trzy ośrodki odwiedziło łącznie 4,4 mln osób: 2 034 397 zwiedzających w Rio de Janeiro, 1 468 818 zwiedzających w Brasilii i 931 639 zwiedzających w São Paulo.

Największa z instytucji CCBB znajduje się w Rio de Janeiro, w budynku w stylu Art Deco zaprojektowanym przez Francisco Joaquima Bethencourta da Silvę. Podobnej wielkości jest instytucja w São Paulo, zaprojektowana w tym samym stylu przez Hippolyto Pujola. Najmniejszy z tych trzech kompleksów jest oddział w Brasílii, zaprojektowany przez Albę Rabelo Cunha.

Zarówno w filii w Rio de Janeiro, jak i w São Paulo znajdują się teatry, kina i liczne galerie sztuki.^[8]

Allianz Parque, znany również jako Palestra Itália Arena, to wielofunkcyjny stadion w São Paulo w Brazylii, zbudowany z myślą o widowiskach, koncertach, imprezach firmowych, a zwłaszcza meczach piłkarskich Palmeiras, właściciela obiektu. Stadion może pomieścić 43 713 widzów.

Stadion posiada jedną z najnowocześniejszych wielofunkcyjnych przestrzeni w kraju, a ponadto spełnia wszystkie standardy FIFA, dzięki czemu może przyjmować najważniejsze turnieje sportowe. Budowa stadionu rozpoczęła się w 2010 roku, a jego projektantem jest portugalski architekt Tomás Taveira.

Nowy stadion został zbudowany przez firmę WTorre Properties/Arenas, należącą do WTorre Group, w tym samym miejscu, gdzie znajdował się stary stadion Palestra Itália, znany również pod popularną nazwą Parque Antárctica.^[10]

Vale do Anhangabaú to region w centrum miasta São Paulo, położony między wiaduktami do Chá i Santa Ifigênia. Jest to przestrzeń publiczna określana powszechnie jako park, w której tradycyjnie organizowano imprezy, takie jak demonstracje publiczne, wiece polityczne, prezentacje i popularne pokazy. Uważa się, że jest to punkt, który oddziela Stare Centrum Miasta od Nowego Centrum.

Obecnie dolina Anhangabaú o powierzchni 43 tys. m2 jest wykorzystywana jako przejście dla osób chcących przemieszczać się między wschodnimi i zachodnimi rejonami centrum i można ją określić jako rozległy deptak pod skrzyżowaniem dróg. Przestrzeń ta łączy się również z innymi placami w obszarze centralnym, takimi jak Praça Ramos de Azevedo, zestawiona z Doliną, Largo de São Bento, poprzez schody metra oraz Praça da Bandeira, na której obecnie znajduje się dworzec autobusowy.

Dzięki ogrodom, dziełom sztuki i trzem fontannom, Vale do Anhangabaú jest dziś pocztówką centrum São Paulo, skąd można podziwiać takie budynki, jak Martinelli, Altino Arantes, Teatro Municipal i budynek Matarazzo, siedziba ratusza. Przestrzeń ta służy także jako scena dla Virada Cultural, tradycyjnego wydarzenia w São Paulo, które promuje spektakle i działania kulturalne w całym mieście. Ze względu na swój rozległy rozmiar Dolina jest uważana za odpowiednie miejsce do organizowania dużych spotkań publicznych. Była nawet sceną dla największego brazylijskiego wiecu publicznego, demonstracji Diretas Já, zorganizowanej 16 kwietnia 1984 r., na którą przyszło około 1,5 mln osób. Oprócz tego, że Vale do Anhangabaú leży w regionie, w którym znajdują się wszystkie wyżej wymienione miejsca, znajduje się również w pobliżu Konserwatorium Dramatycznego i Muzycznego w São Paulo, które nosi nazwę Szkoły Tańca w São Paulo, znanej również jako Szkoła Tańca Teatru Miejskiego w São Paulo (EDTMSP). Zasadniczo jest to kampus uniwersytecki, który koncentruje zajęcia na tańcu publicznym w mieście.^[16]

Edifício Praça da Bandeira, lepiej znany pod swoją dawną nazwą Joelma Building, to 25-piętrowy budynek w centrum São Paulo w Brazylii, ukończony w 1971 roku, zlokalizowany przy Avenida 9 de Julho, 225. 1 lutego 1974 roku przegrzało się urządzenie klimatyzacyjne na dwunastym piętrze, wzniecając pożar. W budynku znajdowało się wówczas 756 osób. Ponieważ do wykończenia wnętrz użyto materiałów łatwopalnych, w ciągu 20 minut cały budynek stanął w płomieniach. Pożar został ugaszony o godzinie 13:30, zginęło 179 osób, a 300 zostało rannych.

Miało to miejsce niecałe dwa lata po innym śmiertelnym pożarze w centrum São Paulo - budynku Andraus. W 2021 r. pożar Joelmy pozostaje drugim najgorszym pożarem wieżowca w historii pod względem liczby ofiar śmiertelnych, po zawaleniu się dwóch wież World Trade Center w Nowym Jorku 11 września 2001 r.^[17]

Museu Afro Brasil to muzeum historyczne, artystyczne i etnograficzne zajmujące się badaniem, ochroną i wystawą przedmiotów i dzieł związanych ze sferą kulturową czarnej ludności Brazylii. Jest to instytucja publiczna należąca do Sekretariatu Kultury stanu São Paulo i zarządzana przez Stowarzyszenie Museu Afro Brasil. Muzeum znajduje się w Parku Ibirapuera, jednym z najważniejszych parków miejskich w São Paulo. Siedzibą muzeum jest pawilon Manoel da Nóbrega, zaprojektowany przez Oscara Niemeyera w 1959 roku. Muzeum posiada około 6 tysięcy eksponatów, w tym obrazy, rzeźby, zdjęcia, dokumenty i archiwa powstałe w okresie od XV wieku do czasów współczesnych. Wśród zgromadzonych eksponatów znajduje się wiele dzieł z afrykańskiego i afro-brazylijskiego kręgu kulturowego, dotyczących takich tematów, jak religia, praca, sztuka, diaspora afrykańska i niewolnictwo, a także rejestrujących i potwierdzających trajektorię historyczną oraz wpływy afrykańskie na kształtowanie się społeczeństwa brazylijskiego. Muzeum oferuje także różnorodne zajęcia kulturalne i dydaktyczne, wystawy czasowe, posiada teatr i specjalistyczną bibliotekę.^[18]

Most wantowy w São Paulo, Brazylia. Ponte Octávio Frias de Oliveira – most wantowy w São Paulo, w Brazylii, na rzece Pinheiros o długości 1600 m i wysokości 138 m. Zbudowany w latach 2005-2008. Oficjalne otwarcie miało miejsce 10 maja 2008 roku.

Most wykonano w technologii betonu sprężonego. Złożony jest z dwóch zakrzywionych pomostów, każdy o rozpiętości 290 m. Podwieszone one są pomocą want do pylonu. Ma przepustowość czterech tysięcy pojazdów na godzinę na pas ruchu.

Przedsiębiorstwo Royal Philips Electronics zainstalowało na moście system oświetlenia. Składa się on z diod elektroluminescencyjnych. Kolory dynamicznie się przenikają, co pozwala na zachowanie ich różnorodności. Najczęściej oddają one charakter świąt lub pór roku.^[19]

Historyczny kościół i szkoła jezuicka, obecnie muzeum. Pátio do Colégio to nazwa nadana historycznemu kościołowi i szkole jezuitów w mieście São Paulo w Brazylii. Nazwa ta odnosi się również do placu przed kościołem. Pátio do Colégio wyznacza miejsce, w którym w 1554 roku zostało założone miasto.

Miasto São Paulo ma swoje początki w misji założonej przez jezuitów Manuela da Nóbregę, José de Anchietę i innych w głębi Brazylii. Wioska - nosząca wówczas nazwę São Paulo dos Campos de Piratininga - została założona na płaskowyżu między dwiema rzekami Tamanduateí i Anhangabaú i połączona z nadmorską wioską São Vicente niebezpieczną ścieżką w lesie deszczowym.

Datą, która wyznacza początek São Paulo, jest 25 stycznia 1554 r., kiedy to księża odprawili mszę inaugurującą działalność szkoły jezuickiej. Początkowo budynek kościoła był skromną chatką krytą liśćmi palmowymi lub słomą. W 1556 roku, za czasów ojca Afonso Brás, nowe budynki szkoły i kościoła zostały wykończone przy użyciu taipa de pilão (ziemia ubijana), bardziej solidnej techniki. Budynki te miały być centrum życia duchowego i edukacyjnego w osadzie przez kilka następnych stuleci.

Od samego początku działania jezuitów na rzecz ewangelizacji Indian ścierały się z interesami wielu osadników, którzy wykorzystywali tubylczą niewolniczą siłę roboczą i czerpali zyski z handlu tubylczymi niewolnikami. We wczesnym okresie São Paulo wyprawy bandeirantes w głąb lądu w celu schwytania Amerindów stanowiły ważną działalność gospodarczą, a konflikty z jezuitami doprowadziły do wydalenia zakonu z wioski w 1640 roku. Dopiero w 1653 r. bandeirante Fernão Dias Pais Leme zezwolił na powrót księży jezuitów. Kościół i szkoła zostały gruntownie przebudowane około 1653 roku.

W 1759 roku, kiedy Markiz Pombal zarządził kasatę Towarzystwa Jezusowego w Portugalii i jego koloniach, ojcowie musieli ponownie wyjechać. Budynki jezuickie stały się teraz siedzibą gubernatorów kolonialnych São Paulo i nadal pełniły funkcje administracyjne po odzyskaniu niepodległości przez Brazylię, aż do XX wieku. Kolonialne budowle zostały całkowicie przebudowane w różnych stylach, a w 1896 r. kościół zawalił się. Wieża przetrwała, ale została znacznie zmodyfikowana.

W 1953 r., podczas obchodów 400-lecia miasta, teren ten został przekazany z powrotem zakonowi jezuitów. Dzięki stosunkowo prostej architekturze i obfitości XIX-wiecznej ikonografii, kościół został odbudowany, a wieży i fasadzie szkoły przywrócono kolonialny wygląd. Zwłaszcza kościół i wieża mają stonowany styl manierystyczny z XVII w., typowy dla kościołów jezuickich w kolonialnej Brazylii.^[27]

Muzeum Sztuki Sakralnej w São Paulo muzeum zajmujące się gromadzeniem i prezentacją sztuki sakralnej Brazylii. Mieści się w dzielnicy Luz w São Paulo, w lewym skrzydle klasztoru Luz, instytucji religijnej założonej w 1774 roku przez Frei Galvão. Klasztor jest jedynym budynkiem kolonialnym z XVIII wieku w São Paulo, który zachował swoje oryginalne elementy budowlane, materiały i strukturę. Klasztor został wpisany na listę zabytków architektury o znaczeniu narodowym w 1943 r. przez Narodowy Instytut Dziedzictwa Historycznego i Artystycznego, a następnie przez Radę Ochrony Dziedzictwa Historycznego, Archeologicznego, Artystycznego i Turystycznego Stanu São Paulo.

Muzeum zostało założone w 1970 r. i jest prowadzone wspólnie przez rząd stanu São Paulo i archidiecezję São Paulo. Kolekcja zawiera brazylijskie i zagraniczne dzieła sakralne pochodzące z XVI wieku, a wśród nich dzieła znanych artystów, takich jak Aleijadinho, Agostinho da Piedade, Agostinho de Jesus, Valentim da Fonseca e Silva, Manoel da Costa Ataíde, José Ferraz de Almeida Júnior i Benedito Calixto.^[32]