Teruel - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Wieża Iglesia de San Salvador to dzwonnica typu mudéjar znajdująca się w Teruel w Hiszpanii.

W 1911 r. został uznany za zabytek kultury (Bien de Interés Cultural). Została wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego, pierwotnie nazwaną "Architektura mudejar z Teruel", a następnie rozszerzoną. Uważa się, że mudejarska Wieża Salwadoru mogła zostać zbudowana w pierwszej ćwierci XIV wieku na podstawie relacji sędziów w pismach znanych jako Libro Verde de Teruel. Jej bardziej rozbudowana dekoracja i detale, a także bardziej rozwinięta struktura niż w przypadku wieży San Martín, którą naśladuje, pozwalają uznać ją za nowszą z nich (czyli powstałą po 1315-1316 r.).

Wieża, wznosząca się wysoko pośród sąsiadujących z Calle de El Salvador budynków, jest połączona z barokowym kościołem El Salvador, którego wczesna konstrukcja rozpadła się w 1677 roku. W obrębie murów miejskich Salwador został umieszczony zaledwie kilka metrów od Portalu Guadalaviar. W jego wnętrzu mieści się Centrum Interpretacji Stylu Mudéjar, które jest otwarte dla zwiedzających. Warto je odwiedzić, ponieważ daje ono jedną z niewielu okazji, by przyjrzeć się wewnętrznej strukturze aragońskich wież mudejarskich. Wejście znajduje się przez małe drzwi po prawej stronie, jeśli idzie się od Paseo del Ovalo, tuż przed wejściem do wewnętrznego korytarza. Nie jest to oryginalne wejście z wnętrza kościoła; zostało ono zbudowane specjalnie po to, aby udostępnić je zwiedzającym, którzy chcą obejrzeć projekcje audiowizualne na temat stylu mudejar w mieście, przestrzeń wystawową i różnorodne tablice objaśniające, które pomagają zrozumieć i zapoznać się z tego typu konstrukcjami, tak często spotykanymi na terytorium Aragonii od XIV do XVII wieku.^[2]

Torre de San Martín to średniowieczna budowla w Teruel, w Aragonii, w północnej Hiszpanii. Zbudowana w stylu mudéjar w 1316 roku i odnowiona w XVI wieku, została wpisana na listę dziedzictwa UNESCO w 1986 roku wraz z innymi budowlami mudéjar w Teruel.

Wieża została zbudowana w latach 1315-1316. W 1550 r. jej dolna część została odrestaurowana z powodu erozji spowodowanej wilgocią. Podobnie jak inne budowle w Teruel, jest to wieża z bramą, ozdobiona ceramiczną glazurą. Droga przechodzi przez łuk ostrołukowy. Wieża wzięła swoją nazwę od przylegającego do niej kościoła św. Marcina, pochodzącego z okresu baroku.

Wieża jest zbudowana według schematu minaretów Almohadu, z dwiema koncentrycznymi kwadratowymi wieżami, między którymi znajdują się schody. Wieża wewnętrzna ma trzy kondygnacje przykryte sklepieniami krzyżowymi.^[4]

Architektura Mudéjar w Aragonii to nurt estetyczny w stylu mudéjar w Aragonii, który w niektórych reprezentatywnych budynkach został uznany przez UNESCO za Światowe Dziedzictwo Kultury.

Chronologia aragońskich mudéjarów obejmuje okres od XII do XVII wieku i obejmuje ponad sto zabytków architektonicznych zlokalizowanych głównie w dolinach rzek Ebro, Jalón i Jiloca.

Pierwsze przejawy aragońskiej architektury mudéjar mają dwojakie pochodzenie: z jednej strony jest to architektura pałacowa związana z monarchią, która przebudowuje i rozbudowuje pałac Aljafería, zachowując islamską tradycję ornamentalną, a z drugiej strony jest to tradycja, która rozwija architekturę romańską, stosując raczej konstrukcję ceglaną niż murowaną, w której często pojawiają się ornamenty trackie o korzeniach hispanoamerykańskich. Przykłady tego drugiego typu architektury mudejarskiej można zobaczyć w kościołach w Daroce, które zostały zbudowane z kamienia, a w XIII wieku wykończone płytami z cegły mudejarskiej.

Z konstrukcyjnego punktu widzenia architektura mudejarska w Aragonii przyjmuje przede wszystkim schematy funkcjonalne gotyku cysterskiego, ale z pewnymi różnicami. Przypory są często nieobecne, zwłaszcza w absydach, które mają charakterystyczny ośmiokątny plan z grubymi ścianami, mogącymi utrzymać napór dachu i zapewniającymi miejsce na wyeksponowanie dekoracji ceglanych. Z drugiej strony przypory są często charakterystyczne dla naw, które mogą być zwieńczone wieżyczkami, jak w stylu bazyliki Matki Bożej Filarowej. Mogą istnieć kaplice boczne, które nie są widoczne z zewnątrz. Kościoły w dzielnicach (np. San Pablo z Saragossy) lub w małych miasteczkach zazwyczaj nie mają naw bocznych, ale miejsca na dodatkowe ołtarze zapewniają kaplice między przyporami nawy. Zazwyczaj te boczne kaplice mają zamkniętą galerię lub ándite (przejście), z oknami wychodzącymi na zewnątrz i do wewnątrz budynku. Taki układ nazywany jest kościołem-fortecą, a jego prototypem może być kościół w Montalbán.

Zazwyczaj dzwonnice wykazują niezwykły rozwój ornamentyki, a ich struktura została odziedziczona po minaretach islamskich: czworoboczna z centralnym filarem, którego przestrzenie wypełnione są sklepieniami o zbliżonym kształcie, podobnie jak w minaretach Almohadów. Na tym korpusie stała wieża, zwykle wielokątna. Znane są również przykłady wież ośmiokątnych.^[6]