Old Saybrook - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Lynde Point Light lub Lynde Point Lighthouse, znana również jako Saybrook Inner Lighthouse, to latarnia morska w Connecticut, w Stanach Zjednoczonych, na zachodnim brzegu ujścia rzeki Connecticut do Long Island Sound, w Old Saybrook, Connecticut. Pierwszą latarnią była 35-stopowa drewniana wieża zbudowana przez Abisha Woodwarda za 2 200 dolarów i ukończona w 1803 roku. W końcu pojawiła się potrzeba budowy nowej latarni, na którą 7 lipca 1838 roku przeznaczono 7 500 dolarów. Jonathan Scranton, Volney Pierce i John Wilcox otrzymali zlecenie na budowę nowej, ośmiokątnej wieży z brązowego kamienia o wysokości 65 stóp. Wybudowano ją w 1838 roku, a zapalono w 1839 roku. W 1867 r. latarnię odnowiono, a w 1858 r. domek strażnika z 1833 r. zastąpiono drewnianym domem z gotycko-rewelacyjnym dachem o konstrukcji szkieletowej. W 1966 r. dom ten został zburzony i zastąpiony domem dwurodzinnym. Oryginalne dziesięć lamp zastąpiono w 1852 r. soczewką Fresnela czwartego rzędu, a w 1890 r. soczewką Fresnela piątego rzędu. Latarnia Lynde Point używała oleju wielorybiego do roku 1879, kiedy to przestawiono ją na naftę. W 1955 r. została zelektryfikowana, a w 1978 r. w pełni zautomatyzowana przez Straż Przybrzeżną Stanów Zjednoczonych. W 1990 roku została wpisana do Krajowego Rejestru Zabytków (National Register of Historic Places) i ma znaczenie ze względu na "znakomitą obróbkę kamienia w zwężających się ścianach z brązowego kamienia".^[2]

The Katharine Hepburn Cultural Arts Center, znane jako The Kate, to centrum sztuk performatywnych w Old Saybrook w stanie Connecticut, które zostało otwarte w 2009 roku. Jego nazwa pochodzi od imienia Katharine Hepburn, czterokrotnie nagrodzonej Oscarem aktorki i najbardziej znanej mieszkanki Old Saybrook.

The Kate jest organizacją artystyczną typu non-profit, mieszczącą się w zabytkowym teatrze/sali miejskiej przy Main Street w Old Saybrook. Centrum, otwarte w 1911 roku i wpisane do Krajowego Rejestru Zabytków, zostało odnowione dzięki funduszom publicznym miasta Old Saybrook i darowiznom zebranym przez powierników Kate. Obejmuje ono teatr z 285 miejscami siedzącymi oraz Muzeum Katharine Hepburn. Jak przystało na organizację zrodzoną z takiego partnerstwa publiczno-prywatnego, program jest eklektyczny, oferuje coś dla wszystkich grup wiekowych i przyciąga widzów z całego Connecticut i regionu. Każdego roku Kate prezentuje ponad 250 przedstawień i wydarzeń, w tym muzykę, teatr, komedię, film, symulacje Metropolitan Opera i taniec, a także prowadzi programy edukacji artystycznej dla dzieci i młodzieży.

Muzeum Katharine Hepburn prezentuje autentyczne spojrzenie na kulturowy i historyczny wpływ panny Hepburn i jej rodziny. Oprócz wielu fotografii z życia i kariery Katharine Hepburn, na wystawie można zobaczyć jej nagrodę Primetime Emmy Award z 1975 r., przykłady listów pisanych do rodziny w pierwszych latach jej kariery, kostiumy i części garderoby osobistej oraz dwa jej obrazy, w tym autoportret. Kate często przyjmuje oferty darowizn w celu powiększenia kolekcji.

Budynek, w którym mieści się to miejsce, pochodzi z ok. 1910 r. i został wpisany do Krajowego Rejestru Miejsc Historycznych w 2007 r. jako Old Saybrook Town Hall and Theater. Obiekt jest również znany jako The Katharine Hepburn Cultural Arts Center and Theater.

Teatr na 285 miejsc uzyskał błogosławieństwo Hepburn Estate i rodziny aktorki. Cynthia McFadden z ABC News, wykonawczyni majątku Hepburn, była honorowym członkiem komitetu kampanii kapitałowej. Szwagier Hepburn, Ellsworth Grant, dzięki swojej wiedzy o Hepburn i jej rodzinie przyczynił się do uhonorowania aktorki przez Kuratorium. Grant był pisarzem i byłym burmistrzem West Hartford w stanie Connecticut.

Była gubernator Connecticut M. Jodi Rell powiedziała o Centrum Sztuki Kulturalnej im. Katharine Hepburn następujące słowa: "Z przyjemnością stwierdzam, że jedna z mieszkanek Connecticut została uhonorowana poprzez nadanie nazwy historycznemu budynkowi, który utrwali jej dziedzictwo. Katharine Hepburn wniosła wiele w swoją długą karierę filmową i teatralną, nie tylko w Connecticut, ale na całym świecie. Upamiętnienie jej w ten sposób jest bardzo stosowne i wyrażam uznanie dla wysiłków wszystkich zaangażowanych osób."

Senator Stanów Zjednoczonych z Connecticut Christopher Dodd również wyraził uznanie dla teatru, mówiąc: "Jestem zaszczycony, że mogę wyrazić swoje poparcie dla tego, co będzie znaczącym i inspirującym hołdem dla naszego skarbu Connecticut, Katharine Hepburn".

Budynek został zaprojektowany przez architekta z New London Jamesa Sweeneya i "jest doskonałym przykładem stylu Colonial Revival". Generalnym wykonawcą był William L. Roe Jr. również z New London.^[3]

Ambrose Whittlesey House to zabytkowy dom przy 14 Main Street w Old Saybrook w stanie Connecticut, który w 1985 roku został wpisany na listę National Register of Historic Places.

Dom został zbudowany w dwóch częściach. Pierwsza część była jednopiętrowa, zbudowana w 1765 r. i miała wymiary 16 stóp (4,9 m) na 30 stóp (9,1 m). Znajduje się ona obecnie na tyłach domu. Około 1800 r. dobudowano dwupiętrowy blok główny o wymiarach 30 stóp (9,1 m) na 34 stopy (10 m). Główna bryła ma stosunkowo prostą fasadę, ale zaakcentowano ją portykiem w stylu georgiańskim. Kolumny podtrzymujące portyk są zgodne z proporcjami georgiańskimi, ale naświetle nad drzwiami nawiązuje stylem i wzornictwem do architektury federalnej. Wnętrze części domu z 1800 r. jest zasadniczo zgodne z architekturą w stylu federalnym. W tej części znajduje się masywny komin środkowy, który swoją prostotą nawiązuje do architektury kolonialnej. Komin zawiera przewody do sześciu palenisk, po trzy na każdym piętrze.

Dom ma wpływy architektoniczne wskazujące na przejście między architekturą georgiańską a architekturą federalną. W tej części Old Saybrook zachowało się tylko kilka takich budynków. Faktyczną identyfikację stylów architektonicznych komplikuje połączenie takich elementów, jak duży centralny komin, przypominający architekturę kolonialną, portyk w stylu georgiańskim i detale we wnętrzu w stylu federalnym. Ponieważ w domu jest niewiele innych detali w stylu georgiańskim, wydaje się prawdopodobne, że portyk został dodany później.

Właściciel, Ambrose Whittlesey, był prawnukiem Johna Whittleseya, który był wczesnym osadnikiem w kolonii Saybrook w XVII wieku. Rodzina Whittleseyów zajmowała się rolnictwem, handlem towarami i budową statków. Ambrose rozpoczął swoją karierę jako kapitan morski w wieku 21 lat, handlując z Indiami Zachodnimi. Później, po wojnie 1812 r., wyruszył w rejsy do Hiszpanii i Portugalii. Gdy zmarł w 1827 roku, jego dom odziedziczył najmłodszy syn, również noszący imię Ambrose, choć jego matka była obciążona majątkiem aż do śmierci w 1838 roku. W 1839 r. żyjące rodzeństwo przekazało mu pełną własność na mocy aktu notarialnego. Dom pozostawał w rodzinie Whittleseyów do 1967 roku.^[5]