New Haven - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Stary Kampus to najstarsza część kampusu Uniwersytetu Yale w New Haven w stanie Connecticut. Jest to główne miejsce zamieszkania studentów Yale College. Znajdują się tam również biura wydziałów akademickich: Filologii Klasycznej, Anglistyki, Historii, Literatury Porównawczej i Filozofii. Czternaście budynków - w tym osiem akademików i dwie kaplice - otacza czterohektarowy dziedziniec, na który prowadzi główne wejście od strony New Haven Green, znane jako Phelps Gate.

Stary Kampus obejmował większość terenów Yale College od momentu przybycia uczelni do New Haven w 1718 roku do jej rozbudowy w XX wieku. Pierwszy budynek Yale w New Haven, College House, został wzniesiony w 1718 r. na południowo-wschodnim rogu Starego Kampusu, spełniając życzenie założycieli miasta, aby szkoła wyższa znajdowała się w pobliżu kościoła kongregacyjnego w New Haven. W 1750 roku dołączył do niego Connecticut Hall, akademik studencki i jedyny zachowany budynek Yale z epoki kolonialnej. Liniowy plan budynków z 1792 roku, znany jako Old Brick Row, był pierwszym planem kampusu w Stanach Zjednoczonych i stał się wzorem dla wielu amerykańskich kampusów uniwersyteckich budowanych w XIX wieku. Po 1870 roku pierwotny plan ustąpił miejsca obecnemu czworokątowi z akademikami, budynkami akademickimi i kaplicami.

Oprócz Connecticut Hall, obecne budynki Starego Kampusu obejmują większość akademików Yale College, Street Hall Galerii Sztuki Uniwersytetu Yale oraz dwa budynki wykorzystywane do celów religijnych: Battell Chapel, trzecią z kolei kaplicę uniwersytecką, oraz Dwight Hall, dawną Bibliotekę Kolegium. Chociaż obecne budynki zostały odnowione, a ich przeznaczenie zmieniło się w ciągu XX wieku, wszystkie zostały ukończone przed 1928 rokiem.^[5]

Yale School of Art jest szkołą artystyczną Uniwersytetu Yale. Założona w 1869 roku jako pierwsza profesjonalna szkoła sztuk pięknych w Stanach Zjednoczonych, przyznaje tytuły magistra sztuk pięknych studentom, którzy ukończyli dwuletni kurs projektowania graficznego, malarstwa/sztuki drukarskiej, fotografii lub rzeźby.

W rankingach U.S. News & World Report z 2012 i 2013 r. Yale zajęło pierwsze miejsce w Stanach Zjednoczonych pod względem programów studiów magisterskich w dziedzinie sztuk pięknych. W lutym 2007 r. Yale Daily News poinformował, że 1 215 kandydatów do klasy 2009 ubiegało się o przyjęcie na 55 miejsc. W listopadzie 2008 roku Yale Alumni Magazine podał, że Szkoła przyjęła 65 kandydatów spośród 1142 osób do klasy 2010, a 56 osób zapisało się na studia.

Każdy student ubiegający się o przyjęcie do szkoły musi mieć wyjątkowe wyniki w nauce oraz kompletny dorobek do zaprezentowania. Do tego dochodzi jeszcze esej i rekomendacje. Cały proces dla kandydata wymaga wielkiego przygotowania i musi być zakończony zgodnie ze ścisłymi wytycznymi ustanowionymi przez szkołę.^[7]

New Haven Green to 16-hektarowy prywatny park i teren rekreacyjny położony w śródmiejskiej dzielnicy miasta New Haven w stanie Connecticut. Obejmuje on centralny plac dziewięciokwadratowego planu osadniczego pierwotnych purytańskich kolonistów w New Haven, a został zaprojektowany i wytyczony przez kolonistę Johna Brocketta. Obecnie zieleń graniczy z nowoczesnymi, brukowanymi ulicami College, Chapel, Church i Elm. Temple Street dzieli zieleń na górną i dolną połowę.

Na terenie parku odbywają się liczne imprezy publiczne, takie jak Międzynarodowy Festiwal Sztuki i Idei oraz New Haven Jazz Festival, letnie koncerty jazzowe i muzyki klasycznej, które przyciągają setki tysięcy osób, a także typowe codzienne zajęcia w parku. New Haven Green Historic District został uznany za National Historic Landmark District ze względu na znaczenie architektoniczne trzech XIX-wiecznych kościołów znajdujących się na tym terenie.

Zieleń w New Haven jest jedną z najstarszych i najbardziej znanych zieleni miejskich w kraju. Jej początki sięgają co najmniej 1638 roku. Od lipca 2017 r. miasto New Haven oferuje na niej bezpłatne publiczne WiFi.^[8]

Zabytkowy cmentarz z grobami sławnych ludzi. Grove Street Cemetery lub Grove Street Burial Ground to cmentarz w New Haven, w stanie Connecticut, który jest otoczony kampusem Uniwersytetu Yale. Został założony w 1796 roku jako New Haven Burying Ground i zarejestrowany w październiku 1797 roku, aby zastąpić zatłoczone miejsce pochówku na New Haven Green. Jako pierwszy prywatny cmentarz na świecie był jednym z najwcześniejszych cmentarzy z zaplanowanym układem przestrzennym, z parcelami należącymi na stałe do poszczególnych rodzin, uporządkowanym układem roślin ozdobnych oraz wybrukowanymi i nazwanymi ulicami i alejami. Wprowadzając takie idee, jak trwałe pomniki i świętość ciała zmarłego, cmentarz stał się "prawdziwym punktem zwrotnym... całkowicie redefiniującym sposób, w jaki ludzie postrzegali śmierć i umieranie", jak twierdzi historyk Peter Dobkin Hall. Na cmentarzu Grove Street pochowanych jest wielu znamienitych luminarzy Yale i New Haven, w tym 14 prezydentów Yale; nie był on jednak ograniczony do członków klasy wyższej i był otwarty dla wszystkich.

W 2000 r. cmentarz przy Grove Street został uznany za narodowy zabytek historyczny (National Historic Landmark).

Obecnie jest zarządzany przez firmę Camco Cemetery Management.^[9]

Five Mile Point Light, znana również jako Five Mile Point Lighthouse lub Old New Haven Harbor Lighthouse, to amerykańska latarnia morska w Long Island Sound na wybrzeżu New Haven w stanie Connecticut. Znajduje się przy wejściu do portu New Haven, a jej nazwa pochodzi od bliskości centrum New Haven, oddalonego o około pięć mil. Pierwotna latarnia składała się z drewnianej ośmiokątnej wieży o wysokości 30 stóp, zbudowanej w 1805 roku przez Abisha Woodwarda. W 1847 roku Marcus Bassett zbudował nową ośmiokątną wieżę o wysokości 80 stóp z brązowego kamienia z East Haven. Nowa latarnia była oświetlana przez 12 lamp z reflektorami, które umieszczono na wysokości 97 stóp nad poziomem morza. W tym czasie wybudowano również dwuipółpiętrowy dom z cegły, który zastąpił poprzedni, podupadający budynek mieszkalny dozorcy. W 1855 roku lampy zastąpiono soczewkami Fresnela czwartego rzędu, a w latach 60. XIX wieku dodano dzwon przeciwmgielny. Latarnia Five Mile Point Light została wyłączona w 1877 roku, kiedy ukończono budowę pobliskiej latarni Southwest Ledge Light. Obecnie latarnia znajduje się na terenie parku Lighthouse Point Park i wraz z domem strażnika została wpisana na listę National Register of Historic Places w 1990 roku.^[11]

Kaplica Battella jest największą kaplicą Uniwersytetu Yale w New Haven w stanie Connecticut. Zbudowana w latach 1874-76, została sfinansowana głównie z darów Josepha Battella i innych członków jego rodziny. Po dwóch poprzednich budynkach kaplic na Starym Kampusie Yale, kaplica ta zapewniała miejsce na codzienne nabożeństwa, które były obowiązkowe dla studentów Yale College do 1926 roku. Wraz z Durfee Hall i Farnam Hall, kaplica była częścią programu rozpoczętego w latach 70-tych XIX wieku, mającego na celu zabudowę obwodu Starego Kampusu i oddzielenie go od reszty miasta. Te trzy budynki, wszystkie autorstwa tego samego architekta, były jednymi z pierwszych na Yale, które zostały nazwane na cześć darczyńców, a nie funkcji, lokalizacji czy funduszy legislacyjnych.

Kaplica Battell jest jednym z miejsc na Szlaku Wolności Connecticut.^[14]

Wooster Square to dzielnica w mieście New Haven w stanie Connecticut na wschód od centrum miasta. Nazwa odnosi się do placu parkowego położonego między Greene Street, Wooster Place, Chapel Street i Academy Street w centrum dzielnicy. Wooster Square jest także znany jako Little Italy - bastion włosko-amerykańskiej kultury i kuchni, gdzie znajdują się jedne z najbardziej znanych pizzerii w New Haven, takie jak Frank Pepe Pizzeria Napoletana i Sally's Apizza. Plac i znaczna część dzielnicy wchodzą w skład historycznego okręgu Wooster Square, który w 1971 r. został wpisany na listę National Register of Historic Places.

Coroczny Festiwal Kwitnącej Wiśni w Wooster Square Park upamiętnia zasadzenie 72 drzew japońskiej wiśni Yoshino w 1973 roku przez New Haven Historic Commission we współpracy z New Haven Parks Department i mieszkańcami dzielnicy. Festiwal, założony i organizowany przez Historic Wooster Square Association, rozrósł się ze skromnej imprezy na początku lat 70. z udziałem lokalnego zespołu zabawiającego garstkę sąsiadów pod oświetlonymi drzewami do ważnego wydarzenia w New Haven, które w 2016 r. przyciągnęło ponad 10 000 odwiedzających.^[15]

Silliman College to college mieszkalny na Uniwersytecie Yale w New Haven, Connecticut, nazwany na cześć naukowca i profesora Yale Benjamina Sillimana. Zostało otwarte we wrześniu 1940 roku jako ostatnie z dziesięciu istniejących kolegiów, a w jego skład wchodzą budynki zbudowane już w 1901 roku.

Silliman to największy pod względem powierzchni college mieszkalny na Yale, zajmujący większą część przecznicy miasta. Ze względu na swoją wielkość Silliman może zakwaterować swoich studentów zamiast na Starym Kampusie Yale. Architektura college'u jest eklektyczna: chociaż architekt Otto Eggers ukończył większą część college'u z budynkami w stylu georgiańskim, w college'u znajdują się także dwa budynki z początku XX wieku w stylu renesansu francuskiego i gotyckiego odrodzenia.

Kolegium ma powiązania z Harvard's Pforzheimer House i Dudley House, a także Trinity College w Cambridge i Brasenose College w Oxfordzie. Jego rywalem na Yale jest Timothy Dwight College, znajdujący się po drugiej stronie Temple Street.^[16]

Fort Nathan Hale, znany również jako Fort Hale Park, Black Rock, to 20-akrowy park miejski położony na wschodnim brzegu New Haven Harbor w New Haven, w stanie Connecticut. Znajduje się tam fort z 1659 roku, fort z czasów wojny rewolucyjnej oraz fort z czasów wojny secesyjnej. Fort został nazwany na cześć Nathana Hale'a, oficjalnego bohatera stanu Connecticut. Od 1921 r. teren ten jest własnością stanu Connecticut. Jest on wykorzystywany jako park i utrzymywany jako miejsce historyczne przez miasto New Haven. Przez cały rok organizowane są programy edukacyjne dla uczniów okolicznych szkół.

W 1970 r. teren ten został wpisany do Krajowego Rejestru Miejsc Historycznych (National Register of Historic Places). W 1970 roku na liście znajdowały się trzy budynki, jeden obiekt i trzy konstrukcje.^[19]

Pearl Harbor Memorial Bridge, potocznie nazywany przez miejscowych Q Bridge, to most typu extradosed, który przeprowadza autostradę Interstate 95 przez ujście rzeki Quinnipiac w New Haven, w amerykańskim stanie Connecticut. Most ten zastąpił oryginalne przęsło o długości 1300 m, które zostało otwarte 2 stycznia 1958 roku. Stary most miał konstrukcję dźwigarowo-podłogową, w której stalowe belki podtrzymywały betonowy pomost mostu, na którym znajdowały się trzy pasy ruchu w każdym kierunku, bez wewnętrznych i zewnętrznych poboczy. Most został oficjalnie poświęcony jako Pearl Harbor Memorial Bridge w 1995 r. dla upamiętnienia ataku na Pearl Harbor.

Stary most Pearl Harbor Memorial Bridge został zastąpiony 10-pasmowym mostem typu extradosed o wartości 554 mln USD, którego północne przęsło zostało otwarte dla ruchu 22 czerwca 2012 roku. Ruch w kierunku południowym został przeniesiony na nowy most, dzieląc północne przęsło z ruchem północnym do czasu ukończenia nowego południowego przęsła pod koniec 2015 roku. Odkąd most Gibbs Street Bridge w Portland w stanie Oregon został przeprojektowany z przęsła rozsuwanego na most o konstrukcji dźwigara skrzynkowego, most Pearl Harbor Memorial Bridge był pierwszym mostem rozsuwanym w Stanach Zjednoczonych, którego budowa została zakończona we wrześniu 2015 roku. Nowy most jest centralnym punktem megaprojektu o wartości 2 miliardów dolarów o nazwie New Haven Harbor Crossing Improvement Program.^[22]

Chapel Street Historic District to 23-hektarowa dzielnica historyczna w obszarze Downtown New Haven w mieście New Haven w stanie Connecticut. Został wpisany do Krajowego Rejestru Miejsc Historycznych w 1984 roku. Obejmuje południowo-zachodni narożnik śródmieścia New Haven, w tym nieruchomości od Park Street do Temple Street między ulicami Chapel i Crown oraz nieruchomości od High Street do Temple Street między ulicami George i Crown. Od północy graniczy z New Haven Green i kampusem Uniwersytetu Yale. Zachodnia krawędź graniczy z Dwight Street Historic District. Wschodnia i południowa krawędź dzielnicy sąsiaduje z obszarami bardziej nowoczesnej zabudowy.

W 1984 r. w dzielnicy znajdowały się 102 budynki na obszarze 5,5 przecznicy, z czego 76 to budynki, które przyczyniły się do powstania dzielnicy. Przeważnie ceglane budynki reprezentują szeroki wachlarz stylów architektonicznych. Mapy pokazują, że w XVIII wieku i w pierwszej ćwierci XIX wieku obszar ten był zamieszkały. W tym czasie zaczął się tu rozwijać handel, choć nieruchomości mieszkalne pozostały dobrze reprezentowane. Najstarszym budynkiem w dzielnicy jest Ira Atwater House, zbudowany w 1817 roku. Większość budynków znajdujących się obecnie w dzielnicy została zbudowana pod koniec XIX i na początku XX wieku, zastępując wcześniejszą zabudowę mieszkaniową i handlową. Jednym z najstarszych zachowanych budynków handlowych w mieście jest budynek z 1831 roku przy Church Street. W dzielnicy znajdują się trzy budynki kościelne, w tym dawny kościół Calvary Church Baptist Church (1871), w którym obecnie mieści się Yale Repertory Theatre.^[23]

Saybrook College to jeden z 14 college'ów mieszkalnych Uniwersytetu Yale. Został założony w 1933 roku poprzez podzielenie Memorial Quadrangle na dwie części: Saybrook i Branford.

W przeciwieństwie do wielu college'ów mieszkalnych Yale, które skupiają się na jednym dużym dziedzińcu, Saybrook ma dwa dziedzińce - jeden kamienny i jeden trawiasty, stąd też uczelniana przyśpiewka zaczynająca się od słów: "Dwa dziedzińce, kamienny i trawiasty: dwa dziedzińce skopią ci tyłek".

Saybrook College był jednym z pierwszych uniwersytetów rezydencjalnych Yale. Jego nazwa pochodzi od pierwotnej lokalizacji uniwersytetu - Old Saybrook w stanie Connecticut. Kolegium ma drugi co do wielkości stosunek liczby studentów do powierzchni spośród wszystkich kolegiów (po Hopper College).

Studenci z Saybrook są znani na kampusie z "Rozbieranki w Saybrook", rytuału wykonywanego podczas meczów futbolowych pod koniec trzeciej kwarty. Zarówno mężczyźni, jak i kobiety z college'u rozbierają się do bielizny (niektórzy seniorzy zdejmują wszystkie ubrania podczas meczu) przy akompaniamencie orkiestry Yale Precision Marching Band, która dawniej grała "The Stripper" lub "Sweet Child o' Mine", a obecnie wybiera inne utwory w zależności od meczu. Saybrook jest również znane z wielokrotnego zdobywania Pucharu Gimbla, który trafia do uczelni z najwyższą średnią GPA. Saybrook zdobywało ten puchar 11 razy, o cztery więcej niż kolejny najczęstszy zwycięzca, Ezra Stiles College. Ostatnio Saybrook wygrało w 2007 roku.

Kolegium zostało odnowione w latach 2000-2001.

Saybrook College pojawił się w scenie pościgu w filmie Indiana Jones i Królestwo Kryształowej Czaszki, którego część była kręcona na kampusie Yale na przełomie czerwca i lipca 2007 r.^[24]

Parafia św. Marii to rzymskokatolicka parafia w New Haven, w stanie Connecticut, należąca do archidiecezji Hartford. Parafia St. Mary składa się z dwóch kościołów: St. Mary's Church przy Hillhouse Avenue, oraz St. Joseph's Church w dzielnicy East Rock w New Haven.

Parafia znana obecnie jako St. Mary's była pierwszym kościołem katolickim w New Haven i jest drugą najstarszą parafią rzymskokatolicką w Connecticut. Parafia została założona w 1832 roku, a obecny budynek kościoła St. Mary's znajduje się w pobliżu Uniwersytetu Yale. Parafia jest częścią rzymskokatolickiej archidiecezji Hartford. W 1882 roku Michael J. McGivney, asystent pastora, założył w parafii Rycerzy Kolumba. McGivney, którego szczątki spoczywają w kościele, został beatyfikowany przez papieża Franciszka w 2020 r.

Przez 135 lat, od 1886 roku do chwili opuszczenia parafii w grudniu 2021 roku, parafia Mariacka była prowadzona przez braci z Zakonu Dominikanów. W 2021 r. w ramach restrukturyzacji parafii w New Haven przydzielono księży z archidiecezji. W 2018 r. parafia St. Mary połączyła się z pobliską parafią St. Joseph w ramach wcześniejszej restrukturyzacji; oba budynki kościelne pozostają otwarte dla regularnych nabożeństw jako część skonsolidowanej parafii Saint Mary.^[27]

The Beinecke Rare Book & Manuscript Library to biblioteka rzadkich książek i archiwum literackie Biblioteki Uniwersytetu Yale w New Haven w stanie Connecticut. Jest to jeden z największych na świecie budynków przeznaczonych dla rzadkich książek i rękopisów. Biblioteka, założona dzięki darowiźnie rodziny Beinecke oraz własnemu kapitałowi wieczystemu, jest finansowo niezależna od uniwersytetu i jest współzarządzana przez Bibliotekę Uniwersytecką oraz Yale Corporation.

Usytuowany na Hewitt Quadrangle Uniwersytetu Yale, budynek został zaprojektowany przez Gordona Bunshafta z firmy Skidmore, Owings & Merrill i ukończony w 1963 r. W latach 2015-16 budynek biblioteki był zamknięty przez 18 miesięcy w celu przeprowadzenia poważnych remontów, które obejmowały wymianę systemu HVAC budynku oraz rozszerzenie możliwości dydaktycznych i wystawienniczych.^[32]

Sterling Memorial Library to główny budynek biblioteki systemu bibliotecznego Uniwersytetu Yale w New Haven, Connecticut, Stany Zjednoczone. Otwarta w 1931 roku biblioteka została zaprojektowana przez Jamesa Gamble Rogersa jako centralny punkt kampusu Yale w stylu gotyckiego odrodzenia. W wieży biblioteki znajduje się szesnaście poziomów regałów z ponad 4 milionami woluminów. W budynku znajduje się również kilka zbiorów specjalnych, w tym uniwersyteckie Manuscripts & Archives. Budynek łączy się tunelem z podziemną Biblioteką Bassa, która mieści dodatkowo 150 000 woluminów.

Biblioteka została nazwana na cześć Johna W. Sterlinga, prawnika reprezentującego Standard Oil, którego ogromny zapis dla Yale wymagał wybudowania "trwałego, użytecznego i pięknego architektonicznie gmachu". Biblioteka Sterlinga jest bogato zdobiona, znajdują się w niej liczne rzeźby i malowidła, a także setki szyb witrażowych wykonanych przez G. Owena Bonawita. Oprócz wieży z książkami, Rogers zaprojektował pięć dużych czytelni i dwa dziedzińce, z których jeden jest obecnie biblioteką muzyczną.

Nawa główna i główne czytelnie biblioteki mogą być zwiedzane z przewodnikiem, ale zbiory są dostępne tylko dla posiadaczy kart.^[35]