Framingham - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Leśny ogród botaniczny z klubem roślin. Garden in the Woods to 45-akrowy leśny ogród botaniczny położony przy 180 Hemenway Road, we Framingham, w stanie Massachusetts, w Stanach Zjednoczonych. Jest siedzibą organizacji Native Plant Trust i jest otwarty dla zwiedzających od połowy kwietnia do połowy października.

Garden in the Woods został założony w 1931 roku, kiedy Will C. Curtis zakupił 30 akrów (121 000 m2) w North Framingham i rozpoczął tworzenie ogrodu botanicznego na tym terenie. Kiedy Curtis zmarł w 1965 r., ziemia i ogrody zostały przekazane New England Wild Flower Society.

Ogród jest największą w Nowej Anglii kolekcją dzikich kwiatów, obejmującą ponad 1700 rodzajów roślin reprezentujących około 1000 gatunków, w tym ponad 200 rzadkich i zagrożonych gatunków rodzimych. Wszystko to znajduje się w dojrzałym lesie dębowym na polodowcowym terenie z falistymi wzgórzami, stawami i strumieniami, które zapewniają różnorodne mikrosiedliska. W Garden in the Woods znajduje się również największa w Nowej Anglii detaliczna szkółka roślin rodzimych.^[1]

Framingham Reservoir No. 3 Dam and Gatehouse to zabytkowy obiekt wodociągowy we Framingham w stanie Massachusetts. Znajduje się na południowo-wschodnim krańcu zbiornika Framingham Reservoir No. 3, przy Massachusetts Route 9. Zostały zbudowane w latach 1876-78 jako część rozbudowy publicznego systemu zaopatrzenia w wodę miasta Boston. Tama ma długość 2280 stóp i obejmuje obszar 253 akrów w dziale wodnym rzeki Sudbury. Jest to największy z trzech zbiorników Framingham, które zostały zbudowane w tym czasie. Rdzeń zapory zbudowany jest z granitowego gruzu ułożonego w cemencie. Na zaporze znajduje się wyłożony granitem obszar opadowy o długości 100 stóp, który pierwotnie był zwieńczony falochronami. Na końcu obszaru obwałowania, najbliżej drogi nr 9, stoi budynek bramny, granitowa konstrukcja z prostokątnym blokiem głównym i mniejszym skrzydłem. Obie części mają stromy dach łupkowy. Drzwi znajdują się we wnęce z okrągłym łukiem, a budynek zwieńczony jest kopułą. Znajdują się w nim sterowniki dwóch czterostopowych magistral połączonych z akweduktem Sudbury przez budynek bramny przy zbiorniku nr 1. Woda jest kierowana albo bezpośrednio za tamę do zbiornika nr 1, albo przez czterostopowe magistrale do budynku bramnego Sudbury Aqueduct.

Tama została zbudowana przez wykonawców z Worcester, a portiernia przez Benjamina Dewinga z Bostonu według projektu bostońskiego architekta miejskiego George'a Clougha. Od czasu budowy zbiornik, znany także jako Foss Reservoir, został połączony otwartym kanałem ze zbiornikiem Sudbury (w 1898 roku), a jego brzegi zostały zmodernizowane (w latach 1907-08). Prawie cała woda z tego zbiornika pochodzi ze zbiornika Sudbury, ponieważ jego własny naturalny dział wodny jest bardzo ograniczony. Spośród wszystkich zbiorników Framingham, zbiornik nr 3 jest jedynym, który był regularnie wykorzystywany jako aktywne źródło wody ze względu na lepszą jakość wody niż w zbiornikach położonych na południe. Zbiornik ten nie jest już czynny, ale jest utrzymywany jako źródło awaryjne. Jest to jedyny zbiornik we Framingham, który nadal jest wykorzystywany jako źródło awaryjne. W 1990 roku tama i budynek bramny zostały wpisane do Krajowego Rejestru Zabytków.^[4]

Framingham Reservoir No. 1 Dam and Gatehouse to zabytkowy obiekt robót wodnych we Framingham w stanie Massachusetts. Kompleks ten znajduje się na końcu zbiornika Framingham Reservoir No. 1, który znany jest także jako Stearns Reservoir, przy Winter Street i na północ od Long Avenue. Zbudowany w latach 1876-1878 w ramach rozbudowy systemu zaopatrzenia w wodę miasta Boston, został zaprojektowany przez pierwszego architekta miejskiego George'a A. Clougha. Historycznym przeznaczeniem zbiornika, który znajdował się u zbiegu dwóch odnóg rzeki Sudbury, była przede wszystkim kontrola poziomu wody w rzece, a w drugiej kolejności zapewnienie rezerwowej pojemności dostaw. Pojemność rezerwowa zbiornika była zwykle wykorzystywana tylko jako zapasowa, ponieważ muliste dno zbiornika sprawiało, że był on mniej pożądanym źródłem wody niż zbiornik nr 3 w górnym biegu rzeki. Niemniej jednak system zbiornika nr 1 był ważny ze względu na jego rolę w kontrolowaniu przepływu rzeki w dół rzeki oraz ze względu na portiernię, która kontrolowała przepływ wody ze wszystkich zbiorników Framingham do akweduktu Sudbury. Zbiornik nr 1 nie jest już utrzymywany jako rezerwowe źródło wody, choć nadal jest własnością Massachusetts Water Resources Authority, następcy Boston Water Board, który nadzorował jego budowę. MWRA zachowuje prawo własności, ponieważ w budynku bramnym znajduje się połączenie między zbiornikiem nr 3 a Sudbury Aqueudct, które pozostają częścią awaryjnych systemów wodnych.

Długość tamy wynosi 793 stopy (242 m), a długość obszaru opadowego 169 stóp (52 m). Nasypy mają szerokość 6,1 m i są zbudowane z granitowego gruzu pokrytego cementem. Obszar nadsypowy jest zwieńczony ciętym granitem i pierwotnie miał drewniane deski podtrzymywane przez kołki. Budynek bramny to 1+1⁄2-piętrowa konstrukcja granitowa, zaprojektowana przez bostońskiego architekta George'a Clougha. Znajduje się ona na południowym krańcu wodospadu i mieści jeden koniec rury przedłużającej akwedukt Sudbury z Farm Pond, rurę o długości 1,2 m łączącą ten zbiornik z numerami 2 i 3 oraz wrota służące do kierowania wody do akweduktu lub do rzeki. Zasuwy pozwalały na selektywne kierowanie wody z dowolnego zbiornika (1, 2 lub 3) do akweduktu Sudbury lub do rzeki poniżej tamy. Znajdują się tu również wrota przeciwpowodziowe i urządzenia do przesuwania pływaków zapory. Obecnie portiernia, Sudbury Aqueduct i rury ze zbiornika nr 3 pozostają częścią systemów awaryjnych MWRA. W przypadku aktywacji, woda ze zbiornika nr 3 przepływa z bramy przy tamie nr 1 przez przedłużenie Sudbury Aqueduct do bramy przy Farm Pond, gdzie wchodzi do właściwego Sudbury Aqueduct, który z kolei doprowadza wodę do zbiornika Chestnut Hill.

W 1990 roku tama i budynek bramny zostały wpisane na listę National Register of Historic Places.^[5]

Framingham Reservoir No. 2 Dam and Gatehouse to zabytkowy obiekt hydrotechniczny we Framingham w stanie Massachusetts. Zapora i budynek bramny znajdują się na zachód od skrzyżowania ulic Winter i Fountain, a ich zbiornikiem jest odnoga rzeki Sudbury. Zbiornik ten, znany także jako Brackett Reservoir, został zbudowany w latach 1877-79 jako część rozbudowy systemu zaopatrzenia w wodę miasta Boston. Tama ma długość 1376 stóp i posiada wyśrodkowany obszar opadania. Rdzeń tamy stanowi granitowy gruz ułożony z cementu, a nasypy są ziemne. W dolnej części zapory znajduje się granit, a w górnej części nasyp ziemny. Jest on zwieńczony granitem i pierwotnie posiadał żelazne uchwyty na tablice świetlne. Dom bramny jest prostokątną budowlą z granitu, nakrytą stromym dachem czterospadowym, z ceglanym kominem i lukarną. Drzwi i okna mają okrągłe łukowe otwory. Znajdują się w niej urządzenia sterujące przepływem wody ze zbiornika oraz z czterostopowej rury połączonej ze zbiornikiem nr 1 i dwustopowej rury połączonej ze zbiornikiem Ashland.

Tama została zbudowana przez wykonawców z Nowego Jorku, a portiernia przez Jamesa Fagina z Bostonu według projektu bostońskiego architekta miejskiego George'a Clougha. Metropolitalny Zarząd Wodny (Metropolitan Water Board), utworzony w 1895 roku w celu nadzorowania zaopatrzenia miasta w wodę, wkrótce potem wyłączył zbiornik z eksploatacji ze względu na złą jakość wody.

W 1990 roku tama i budynek bramny zostały wpisane na listę National Register of Historic Places.^[7]