Concord - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Historyczny gmach sądu hrabstwa Cabarrus w Concord w Karolinie Północnej został ukończony w 1876 r., zastępując gmach, który został zniszczony przez pożar rok wcześniej. Zaprojektował go architekt G.S.H. Appleget. W budynku znajdują się elementy architektury Second Empire, Italianate, Classical Revival i inne. W 1974 roku budynek został wpisany na listę National Register of Historic Places. W 1975 roku wybudowano nowy gmach sądu; zabytkowy gmach sądu jest obecnie siedzibą Muzeum Weteranów Hrabstwa Cabarrus i Rady Sztuki Hrabstwa Cabarrus. Znajduje się on w historycznej dzielnicy South Union Street Courthouse and Commercial Historic District.

Od czasu utworzenia hrabstwa Cabarrus w 1792 roku wybudowano cztery budynki sądów. Z dokumentów wynika, że pierwszy sąd dla hrabstwa Cabarrus odbył się w domu Roberta Russella przy Salisbury Road w trzeci poniedziałek stycznia 1793 roku. W 1795 roku wyznaczono komisarzy do budowy pierwszego budynku sądu; był on bardzo mały, miał zaledwie 30 stóp kwadratowych, był słabo oświetlony, wentylowany i nieodpowiednio ogrzewany. Zbudowano go na środku placu, na skrzyżowaniu ulic Union i Corban; budynek ten służył przez trzydzieści lat, dopóki w 1826 roku nie zbudowano nowego gmachu sądu.^[1]

Młyn Coleman-Franklin-Cannon to zabytkowy kompleks przemysłowy przy 625 Main Street SW w Concord w Karolinie Północnej. Uznany kompleks składa się z dziesięciu budynków położonych na 6,6 akrach, około 2 mile na zachód od centrum Concord. Kolejne 4,4 akra nie zostały uwzględnione. Najstarsza część młyna, obecnie jego wschodnia część, to ceglana, dwupiętrowa budowla o 14 przęsłach długości i 9 głębokościach. Na terenie zabytkowym znajdują się również budynki mieszkalne dla pracowników.

Młyn został zbudowany w 1898 roku przez Coleman Manufacturing Company, której właścicielem był Warren Clay Coleman, afroamerykański biznesmen z Concord, z dziewięcioosobowym zarządem składającym się z siedmiu innych afroamerykańskich partnerów i jednego białego. Potrzebował on większych inwestycji, gdy zabrakło ogólnokrajowych subskrypcji na zakup akcji. Washington Duke, biały magnat tytoniowy z Durham, wpłacił 1000 dolarów i udzielił dwóch pożyczek w wysokości 10 000 dolarów, które pomogły firmie w budowie młyna i rozpoczęciu działalności.

Coleman zatrudnił białych wykonawców i afroamerykańskie ekipy. Budowniczy Adolphus Henry Propst oraz murarz Rufus A. Brown przewodzili tym ekipom podczas budowy. W pewnym momencie Coleman zapłacił robotnikom akcjami firmy, ale ci zażądali gotówki, aby dokończyć projekt.

Coleman ogłosił, że będzie zatrudniał wyłącznie afroamerykańskich pracowników, co wywołało ogólnonarodową dyskusję. New York Times zasugerował, że może to otworzyć drogę do zatrudniania większej liczby Afroamerykanów w przemyśle tekstylnym, w którym pracownikami fabryk byli zazwyczaj tylko biali. Niektórzy obawiali się, że spowoduje to spadek płac dla białych, ponieważ czarni otrzymywali niższe wynagrodzenie. Inni byli bardziej zaniepokojeni potencjalnymi przepisami dotyczącymi pracy dzieci, które były przedmiotem dyskusji.

Firma Coleman była niedokapitalizowana i borykała się z problemami finansowymi w czasach depresji gospodarczej, kiedy wszyscy właściciele przędzalni borykali się z rosnącymi cenami bawełny. Śmierć Colemana w 1904 roku jeszcze bardziej osłabiła jego firmę.

Benjamin Duke początkowo kupił młyn z powodu niespłaconego długu. Później został sprzedany i był użytkowany przez inne firmy tekstylne. W 1912 roku Franklin Cotton Mills dokonały zmian i uzupełnień, które podwoiły ich rozmiar, dodając od zachodniej strony i usuwając zachodnią ścianę z 1898 roku, aby ułatwić przejście do wnętrza. W latach 60. XX wieku wprowadzono inne zmiany i uzupełnienia, czasem z powodów konstrukcyjnych.

Pod koniec XX wieku fabryka była własnością firmy Fieldcrest-Cannon, która jako ostatnia posiadała zakład włókienniczy. W tym okresie największe firmy tekstylne przeniosły swoje zakłady za granicę, aby uzyskać tańszą siłę roboczą, a przemysł tekstylny na Południu praktycznie przestał istnieć. W XXI wieku młyn został sprzedany i zaadaptowany jako zakład produkcji bimbru.

W 2015 r. nieruchomość została wpisana do Krajowego Rejestru Zabytków (National Register of Historic Places).^[4]

North Union Street Historic District to narodowa dzielnica historyczna znajdująca się w Concord, w hrabstwie Cabarrus, w Karolinie Północnej. Obejmuje on 150 budynków w przeważającej części mieszkalnej Concord. Obszar ten powstał po 1870 roku i zawiera godne uwagi przykłady architektury w stylu greckiego odrodzenia i późnowiktoriańskim. W dzielnicy znajdują się: Pierwszy Kościół Prezbiteriański (First Presbyterian Church), Kościół Reformowany (Associate Reformed Presbyterian Church), Kościół Metodystów (Forest Hill Methodist Church), Pierwszy Kościół Baptystów (First Baptist Church), Kościół Episkopalny Wszystkich Świętych (All Saints Episcopal Church) i Pierwszy Zjednoczony Kościół Prezbiteriański (First United Presbyterian Church).

W 1986 r. został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków.^[6]