Auschwitz-Birkenau - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Muzeum w Polsce. Państwowe Muzeum Auschwitz-Birkenau w Oświęcimiu – muzeum utworzone w 1947 r. staraniem byłych więźniów KL Auschwitz w celu zachowania „po wsze czasy” pozostałości po byłym niemieckim nazistowskim obozie koncentracyjnym i zagłady Auschwitz-Birkenau.

Na Muzeum składają się głównie dwie wielkie części byłego kompleksu obozowego: Auschwitz I Stammlager i Auschwitz II – Birkenau, wraz z ponad 150 obiektami budowlanymi, około 300 ruinami, autentycznymi drogami, rampą, ogrodzeniami, a także archiwalia, które przetrwały ewakuację obozu oraz zbiór ponad stu tysięcy obiektów ruchomych (m.in. walizki, buty i przedmioty codziennego użytku, pasiaki i przedmioty więźniarskie, a także przedmioty pochodzenia esesmańskiego).

Na terenie Muzeum zainstalowana jest stała wystawa główna oraz kilkanaście tzw. wystaw narodowych, zorganizowanych przez państwa upamiętniające ofiary-swoich obywateli. W chwili obecnej trwają prace nad zmianą scenariusza wystawy głównej oraz niektórych wystaw narodowych. Organizowane są także wystawy czasowe.

Muzeum jest jednostką bezpośrednio podporządkowaną Ministrowi Kultury i Dziedzictwa Narodowego, jednakże jego działalność jest wynikiem szeroko zakrojonego konsensusu międzynarodowego. W tym celu, w roku 1990 powołano Międzynarodową Radę Muzeum przy Ministrze Kultury, która została zastąpiona w roku 2000 przez Międzynarodową Radę Oświęcimską przy Premierze RP. Obydwu Radom przewodniczył Władysław Bartoszewski. Rady te powołano dla opiniowania różnych zagadnień związanych z pracami Muzeum i zachowaniem Miejsca Pamięci, a także – w miarę potrzeby – z innymi obozami, pozostałymi po wojnie na terenach Polski.^[1]

Obóz rodzinny Theresienstadt, zwany też czeskim obozem rodzinnym, obejmował grupę żydowskich więźniów z getta w Theresienstadt w Czechosłowacji, przetrzymywanych na odcinku BIIb obozu koncentracyjnego Auschwitz II-Birkenau od 8 września 1943 do 12 lipca 1944. Niemcy utworzyli ten obóz, aby zmylić świat zewnętrzny co do ostatecznego rozwiązania.

Więźniowie, wywiezieni z getta w siedmiu transportach we wrześniu i grudniu 1943 r. oraz w maju 1944 r., nie byli poddawani selekcji w momencie przybycia do obozu, co było sytuacją niespotykaną w Auschwitz, i otrzymali szereg "przywilejów", m.in. utworzono blok dziecięcy, który był jedyną próbą zorganizowanej edukacji w Auschwitz. Mimo to warunki bytowe były nadal złe, a śmiertelność wysoka. Większość mieszkańców, którzy nie umarli z głodu lub chorób, została zamordowana podczas likwidacji obozu w dniach 8-9 marca oraz 10-12 lipca 1944 r. Pierwsza likwidacja była największą masową akcją w obozie. Pierwsza likwidacja była największą masakrą obywateli czechosłowackich w historii. Z 17 517 Żydów deportowanych do obozu rodzinnego wojnę przeżyło tylko 1 294.^[3]

Krzyż oświęcimski to krzyż postawiony w pobliżu obozu koncentracyjnego Auschwitz.

Zakonnice karmelitanki otworzyły klasztor w pobliżu Auschwitz I w 1984 roku. Edgar Bronfman, prezes Światowego Kongresu Żydów, wezwał do usunięcia klasztoru. Usunięcia klasztoru domagali się również Theo Klein, przewodniczący Rady Żydów we Francji, działacz żydowski Serge Klarsfeld oraz Gerhard Riegner, przedstawiciel Światowego Kongresu Żydów. Amerykański oddział Światowego Kongresu Żydów również zaprotestował, wydając oświadczenia przewodniczącego Wolfe'a Kelmana i przedstawiciela frakcji ortodoksyjnej Zvi Zakheima. Przedstawiciele Kościoła katolickiego wyrazili zgodę w 1987 roku. Rok później karmelici postawili duży krzyż, aby upamiętnić mszę św. odprawioną przez papieża Jana Pawła II w 1979 r. dla ok. 500 tys. osób na terenie obozu zagłady Auschwitz II (Birkenau). Msza ta odbyła się tuż przy bloku 11, więzieniu tortur w Auschwitz I, widocznym z wnętrza obozu. Karmelici pozostali w swoim klasztorze do 1993 r., a następnie przenieśli się do nowego klasztoru w pobliżu; ich krzyż nie został usunięty.^[6]