Leszno - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Kościół pw. św. Jana Chrzciciela – świątynia zbudowana w latach 1652-1654 jako zbór braci czeskich. W dwa lata po wybudowaniu obiekt uległ zniszczeniu w trakcie pożaru. W jego trakcie spłonęły, znajdujące się w zborze, zwłoki generała Krzysztofa Arciszewskiego. Odbudowany kościół ponownie spalił się w 1707. Po 1716 roku służył wspólnocie niemieckiej i polskiej. W 1945 kościół przejęła parafia pw. św. Mikołaja. Do roku 1948 z nabożeństw korzystali żołnierze leszczyńskiego garnizonu wojskowego. Po kompleksowej renowacji, kontynuowanej w 1972, utworzono parafię pw. św. Jana Chrzciciela.

Styl architektury nawiązuje do późnego gotyku, wnętrze i kaplica grobowa ufundowana przez Wojciecha Gruszczyńskiego, pochodząca z 1711, autorstwa Pompeo Ferrariego, stylistycznie mają charakter barokowy.

Charakterystyczne elementy kościoła to:

• sześćdziesięciometrowa wieża kościelna zwieńczona balustradą. Zdobiące ją cztery mosiężne tarcze zegarowe zostały odlane (na wzór oryginalnych z 1903) w roku 1976;
• polichromowa ambona z połowy XVIII wieku;
• XVIII-wieczne epitafia dzieci Karola Gotfryta Woide;
• zegar słoneczny z 1653 znajdujący się na przyporze od strony południowej.

Leszno Dworzec Mały – zlikwidowana stacja kolejowa położona w Lesznie. Znajdowała się przy ulicy Dworcowej w odległości około 350 metrów od głównego dworca.

11 czerwca 1914 roku z udziałem Królestwa Prus, Prowincji Poznańskiej, powiatów: leszczyńskiego, górowskiego, ścinawskiego oraz miast: Góra, Ścinawa i Chobienia, a także, z należącym do Lenz Co, Kolejowym Towarzystwem Budowlanym, założono Leszczyńsko – Górowsko – Ścinawską Kolej Małą Towarzystwo Akcyjne z siedzibą w Górze.

Pierwszy przejazd pasażerski na niemal 60 kilometrowej trasie z Leszna przez Górę do Krzelowa miał miejsce 15 września 1916 roku. Linia wiodła w kierunku południowym równolegle do torów linii nr 271 Wrocław Główny – Poznań Główny przez nieistniejącą już dziś leszczyńską stację Leszno Zaborowo. Następnie przekraczała granicę prowincji Dolny Śląsk i wiodła dalej krzyżując się w Sławęcicach z państwową linią Bojanowo – Odrzycko. Od tego momentu tory biegły równolegle do siebie mając jednocześnie osobne dworce w Sławęcicach i Górze. Za Górą linie kierowała się w kierunku Odry i biegła wzdłuż niej, aż do Ścinawy. W Krzelowie osiągała linię kolei legnicko-rawickiej, która prowadziła przez Ścinawę do Legnicy.

Ciekawostką jest to, że linia Leszno Dworzec Mały – Krzelów najbliżej Odry znajdowała się w okolicach Luboszyc i Chobieni. Jednakże w Chobieni dworzec znajdował się po wschodniej stronie rzeki, zaś miasto po zachodniej.

Po wysadzeniu mostu na Kopanicy w czasie powstania wielkopolskiego, linia stała się nieprzejezdna. Poza tym po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 roku, pomiędzy Laskową a Chróściną (niem. Kraschen) przebiegać zaczęła granica państwowa pomiędzy Polską a Niemcami. Od 17 stycznia 1920 roku linia na trasie Leszno – Laskowa nie była używana, a w 1922 rozebrana, na co wskazują nigdy nie wznowione kursy do Leszna, nawet podczas niemieckiej okupacji w czasie II wojny światowej.

Linia nosiła nazwę małej, bowiem jej parametry odbiegały od ówcześnie przyjętych standardów (promienie łuków, nacisk osiowy, wielkość wzniesień), a nie jak podają niektóre źródła, że była linią wąskotorową. Rozstaw szyn wynosił 1435 mm. Podróż z Leszna do Krzelowa zajmowała według rozkładu z 1917 roku 3 godziny. Średnia prędkość pociągu wynosiła zatem 20 km/h.

Linia Leszno – Krzelów obsługiwana była przez 4 parowozy serii T3, 1 wagon spalinowy, 5 wagonów osobowych i 2 wagony bagażowe. Poza tym, linia obsługiwała pociągi towarowe.

Po likwidacji linii i dworca budynek został adaptowany do innych celów. W okresie PRL znajdował się tam m.in. zakład fryzjerski oraz gabinet stomatologiczny.^[7]