Brantford - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

The Bell Homestead National Historic Site, położony w Brantford, Ontario, Kanada, znany również pod nazwą swojego głównego obiektu, Melville House, był pierwszym północnoamerykańskim domem profesora Alexandra Melville'a Bella i jego rodziny, w tym jego ostatniego żyjącego syna, naukowca Alexandra Grahama Bella. Młodszy Bell przeprowadzał tam swoje pierwsze eksperymenty w Ameryce Północnej, a następnie w lipcu 1874 r. w Homestead wynalazł telefon. W przemówieniu wygłoszonym w 1906 r. w Brantford Board of Trade Bell tak skomentował wynalezienie telefonu: "problem telefonu został rozwiązany, i to w domu mojego ojca".

Teren o powierzchni około 4 hektarów (101⁄2 akra) został w dużej mierze przywrócony do wyglądu z czasów, gdy mieszkali tam Bellowie w latach 70. XIX wieku, a Melville House służy obecnie jako muzeum rodziny i wynalazku telefonu. Obok Melville House powstało także duże centrum recepcyjne dla zwiedzających.

Budynek Henderson Home został później dodany do Homestead w 1969 roku, przeniesiony tam z pierwotnej lokalizacji w centrum Brantford. Było to pierwsze biuro firmy telefonicznej w Kanadzie, otwarte w 1877 roku jako poprzednik Bell Telephone Company of Canada. Po przeniesieniu do Zagrody Bella została ona przekształcona w muzeum poświęcone rozwojowi technologii telefonicznej. Zagroda Bella jest zarządzana przez Komitet Zagrody Bella miasta Brantford.

Zagroda została uznana za Narodowe Miejsce Historyczne 1 czerwca 1996 r., a 22 czerwca 2009 r. została wpisana do Krajowego Rejestru Miejsc Historycznych. Tablica pamiątkowa, która zastąpiła tablicę federalną, została odsłonięta w następnym roku przez królową Elżbietę II podczas obchodów 150. rocznicy urodzin Aleksandra Grahama Bella. Melville House został opisany jako "...to sanktuarium, w którym żyje duch wielkiego wynalazcy".^[1]

Bell Memorial to pomnik zaprojektowany przez Waltera Seymoura Allwarda dla upamiętnienia wynalezienia telefonu przez Alexandra Grahama Bella w Bell Homestead National Historic Site, w Brantford, Ontario, Kanada.

W 1906 roku mieszkańcy Brantford i hrabstwa Brant utworzyli Bell Telephone Memorial Association, które zleciło wykonanie pomnika. W 1908 r. komitet projektowy stowarzyszenia zwrócił się do rzeźbiarzy z dwóch kontynentów o przedstawienie propozycji pomnika. Konkurs wygrała propozycja kanadyjskiego rzeźbiarza Waltera Seymoura Allwarda z Toronto. Pomnik miał być gotowy w 1912 r., ale Allward, wspomagany przez swojego asystenta Emanuela Hahna, ukończył go dopiero pięć lat później. Gubernator generalny Kanady Victor Cavendish, 9. książę Devonshire, odsłonił pomnik 24 października 1917 r.

Allward zaprojektował pomnik, aby symbolizował zdolność telefonu do pokonywania wielkich odległości. Seria stopni prowadzi do głównej części, gdzie unosząca się alegoryczna postać Inspiracji pojawia się nad leżącą postacią mężczyzny reprezentującego Człowieka, transmitującego dźwięk przez przestrzeń, odkrywającego swoją moc transmitowania dźwięku przez przestrzeń, a także wskazującego na trzy unoszące się postacie, posłańców Wiedzy, Radości i Smutku, umieszczone na drugim końcu tableau. Dodatkowo, po lewej i prawej stronie pomnika znajdują się dwie postacie kobiece umieszczone na granitowych postumentach, reprezentujące Ludzkość, z których jedna wysyła, a druga odbiera wiadomość.

Bell Memorial jest opisywany jako najlepszy przykład wczesnej pracy Allwarda. Sam pomnik był wykorzystywany jako centralny punkt wielu wydarzeń miejskich i pozostaje ważną częścią historii Brantford. W 2005 r. został uznany za zabytek na mocy ustawy o dziedzictwie Ontario, a w 2009 r. wpisany do Kanadyjskiego Rejestru Miejsc Historycznych.^[2]

Muzeum Komputerów Osobistych znajdowało się w Brantford, Ontario, Kanada, w budynku należącym wcześniej do władz miasta. Budynek został zbudowany z cegieł odzyskanych z gmachu opery w Brantford.

Wystawiono ponad pięćdziesiąt interaktywnych komputerów osobistych różnych producentów, w tym Apple, Atari, Commodore, IBM, Radio Shack, Timex, Mattel i innych. W muzeum znajdowała się również duża biblioteka oryginalnego oprogramowania oraz ogromne archiwum czasopism o tematyce komputerowej.

Zadaniem muzeum było zachowanie technologii komputerowej i, co ważniejsze, umożliwienie interakcji ze starszymi maszynami. Do muzeum można było przyjeżdżać z prywatnymi wycieczkami szkolnymi i innymi grupami. Muzeum było otwarte dla uczniów, aby mogli zapoznać się z początkami komputerów i różnymi technologiami z nimi związanymi. Rodzice mogli przyprowadzić dzieci, aby zobaczyły komputery, z których kiedyś korzystali ich rodzice, i poznały rodowód dzisiejszej technologii. Wstęp był bezpłatny.

Muzeum zostało po raz pierwszy otwarte dla zwiedzających we wrześniu 2005 roku. Prowadzone było przez Syda Boltona, założyciela i kustosza, oraz grupę zaangażowanych wolontariuszy.

W 2018 r., po śmierci Boltona, muzeum zostało zamknięte na stałe. W tym czasie było ono otwarte dla zwiedzających tylko jeden dzień w miesiącu. Jego zawartość ma zostać rozdysponowana do innej agencji.^[5]

Sanderson Centre for the Performing Arts to zabytkowy teatr i sala koncertowa znajdująca się w samym centrum Brantford, Ontario. Sanderson Centre mieści 1125 widzów i jest siedzibą lokalnych organizacji artystycznych, takich jak Brantford Symphony Orchestra, a także miejscem wydarzeń szkolnych i społecznych, recitali i amatorskich konkursów tanecznych. Centrum Sanderson oferuje także sezon profesjonalnych programów rozrywkowych i artystycznych.

Budynek został otwarty 22 grudnia 1919 r. jako Temple Theatre, teatr wodewilu i kina niemego. Teatr został zaprojektowany i zbudowany przez szkockiego architekta Thomasa W. Lamba kosztem 350 000 dolarów. Pod koniec lat 20-tych XX wieku filmy fabularne przyćmiły wodewil, a teatr Temple Theatre, w którym odbywały się przedstawienia na żywo, został zmieciony przez popularną falę. W 1929 roku firma Famous Players kupiła Temple Theatre, aby prowadzić w nim działalność kinową, a w 1930 roku zmieniła nazwę na The Capitol.

W 1986 roku miasto Brantford zakupiło teatr za 425 000 dolarów, z pomocą oddanych wolontariuszy, którzy zebrali fundusze na rewitalizację budynku. W ciągu następnych kilku lat teatr odrodził się z autentycznie odrestaurowaną widownią i ulepszonymi usługami dla gości i wykonawców. Nazwę teatru zmieniono na Sanderson Centre for the Performing Arts (Centrum Sztuk Scenicznych Sandersona) w uznaniu hojnego wsparcia rodziny Sandersonów dla projektu i ciągłego wsparcia filantropijnego dla społeczności lokalnej.

Sanderson Centre jest laureatem prestiżowej nagrody "Theatre Preservation Award" przyznawanej przez League of Historic American Theatres.^[6]