Ottawa - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Kanał wodny w Kanadzie. Kanał Rideau – kanał wodny łączący Ottawę z miastem Kingston nad jeziorem Ontario. Kanał został zbudowany przez Anglików w latach 1826–1832 na wypadek wojny ze Stanami Zjednoczonymi.

Budowę kanału nadzorował pułkownik angielskiego korpusu inżynieryjnego John By. Budowę poszczególnych odcinków prowadzili w większości na zlecenie armii prywatni przedsiębiorcy (John Redpath, Thomas McKay i inni). Wśród tysięcy robotników przeważali francuskojęzyczni Kanadyjczycy i imigranci z Irlandii.

Kanał (a właściwie: Droga Wodna) Rideau ma długość 202 km. Ogromną większość z tej długości stanowią zaadaptowane dla żeglugi odcinki rzek Rideau i Cataraqui oraz położone na trasie jeziora. Jedynie około 19 km drogi stanowią kanały wykopane ręką człowieka. Na drodze tej znajduje się 47 śluz zgrupowanych w 22 zespoły. Większość ze śluz posiada dotychczas urządzenia manewrowe napędzane siłą mięśni ludzkich.

W normalnych warunkach kanał obsługuje jednostki o długości do 27,4 m (90 stóp), szerokości do 7,9 m (26 stóp) i wysokości do 6,7 m (22 stopy). W szczególnych przypadkach może jednak przyjąć jednostki o wymiarach maksymalnych odpowiednio: długość 33,5 m (110 stóp) i szerokość 9,1 m (30 stóp). Decydują o tym w głównej mierze wymiary komór śluz oraz wysokości przerzuconych nad kanałem mostów.

Kanał nigdy nie spełnił swego militarnego przeznaczenia, lecz pozostaje w użytku aż po dzień dzisiejszy, z niemal nietkniętymi strukturami pierwotnymi. Obecnie nie jest on już używany do transportu towarów. Stanowi jedynie wodny szlak o wielkim znaczeniu turystycznym i rekreacyjnym, pokonywany rocznie przez tysiące jednostek turystycznych, a także cenny zabytek techniki. Wzdłuż większej części trasy kanału biegnie znakowany pieszy szlak turystyczny, a także specjalnie przygotowana trasa rowerowa. Jest to najstarszy pozostający w użytkowaniu kanał w Ameryce Północnej, a w 2007 został zarejestrowany na liście światowego dziedzictwa UNESCO.^[1]

Neogotycki gmach parlamentu Kanady. Parliament Hill, potocznie nazywane The Hill, to teren należący do Korony na południowym brzegu rzeki Ottawa w centrum Ottawy, w prowincji Ontario w Kanadzie. Znajdują się tam budynki w stylu gotyckiego renesansu oraz ich elementy architektoniczne o znaczeniu symbolicznym. Wzgórze Parlamentu przyciąga około trzech milionów zwiedzających każdego roku. Za egzekwowanie prawa na Wzgórzu Parlamentarnym i w okręgu parlamentarnym odpowiedzialna jest Służba Ochrony Parlamentu.

Pierwotnie, w XVIII i na początku XIX wieku, znajdowała się tu baza wojskowa, a w 1859 roku, po wyborze Ottawy przez królową Wiktorię na stolicę prowincji Kanady, rozpoczęto przekształcanie tego obszaru w dzielnicę rządową. Po kilku rozbudowach budynków parlamentu i departamentów oraz pożarze w 1916 r., który zniszczył budynek Centre Block, Parliament Hill przybrało swoją obecną formę wraz z ukończeniem budowy Wieży Pokoju w 1927 r. Od 2002 r. trwa szeroko zakrojony projekt renowacji i odnowy budynków o wartości 3 mld dolarów; zakończenie prac przewiduje się dopiero po 2028 r.^[2]

Muzeum poświęcone kanadyjskim innowacjom. Kanadyjskie Muzeum Nauki i Techniki to narodowe muzeum nauki i techniki w Ottawie, w prowincji Ontario, w Kanadzie. Zadaniem muzeum jest zachowanie i promowanie dziedzictwa naukowego i technologicznego kraju. Siedziba muzeum mieści się w budynku o powierzchni 13 458 metrów kwadratowych. Operatorem muzeum jest Ingenium, korporacja należąca do Korony, która prowadzi także dwa inne kanadyjskie muzea narodowe.

Muzeum powstało jako oddział naukowo-techniczny nieistniejącego już Narodowego Muzeum Kanady. Oddział ten otworzył własny budynek w 1967 r., a następnie w 1968 r. przekształcił się w samodzielną instytucję pod nazwą Narodowe Muzeum Nauki i Techniki. Swoją obecną nazwę muzeum przyjęło w 2000 roku. W latach 2014-2017 budynek muzeum przeszedł znaczącą renowację, podczas której wyburzono większość oryginalnej konstrukcji i zastąpiono ją nową.

Zbiory muzeum liczą ponad 20 000 partii artefaktów i 60 000 pojedynczych obiektów, z których część jest prezentowana na wystawach muzealnych. Muzeum jest także gospodarzem i organizatorem wielu wystaw czasowych i objazdowych.^[3]

Hog's Back Falls, oficjalnie znane jako Prince of Wales Falls, ale rzadko określane tą nazwą, to seria sztucznych wodospadów na rzece Rideau w Ottawie, Ontario, Kanada. Wodospady znajdują się na północ od zatoki Mooney's Bay i miejsca, w którym kanał Rideau Canal oddziela się od rzeki Rideau.

Przed budową Kanału Rideau był to łagodny zestaw bystrzy, pierwotnie znany jako Three Rock Rapids. Nazwa Hog's Back weszła w użycie na krótko przed budową kanału. Inżynier cywilny John MacTaggart w 1827 roku opisał je jako "charakterystyczny grzbiet skał, zwany Wieprzowym Grzbietem, od okoliczności, w jakich tratwiarze ze swoimi towarami obijali się o niego, spływając w dół strumienia". Długość rzeki wynosiła około 600 metrów (2 000 stóp), a spadek około 1,8 metra (6 stóp). Można je było pokonać kajakiem; nie wymagały przenoski.

W ramach swojej koncepcji systemu żeglugi slackwater, ppłk John By w projekcie Kanału Rideau przewidział wzniesienie w tym miejscu dużej tamy. Przekierowywałaby ona wodę z rzeki Rideau do sztucznie utworzonego odcinka kanału prowadzącego do śluz w Ottawie. Zapora zalałaby również Three Island Rapids znajdujące się w górnym biegu rzeki (dzisiejsza zatoka Mooney's Bay znajduje się u podnóża tych bystrzy).

Budowa tej zapory stanowiła jedno z największych wyzwań konstrukcyjnych (zawaliła się trzykrotnie podczas budowy) dla kanału Rideau, ale po jej ukończeniu w 1831 r. zalała rzekę Rideau w tym miejscu o 12,5 metra (41 stóp). Aby dostosować się do naturalnego przepływu rzeki Rideau i zapobiec zniszczeniom spowodowanym wiosennymi powodziami, zbudowano duży jaz ściekowy. Woda z niego przepływa przez kanał, który został wykopany na wschodnim brzegu rzeki Rideau. W ten sposób powstał wodospad Hog's Back Falls, który widzimy dzisiaj.

Czoło pierwotnego bystrza jest obecnie zakopane pod tamą kanału, ale dolny odcinek bystrza można oglądać do dziś.

Miejsce to wyznacza punkt, w którym trasa Kanału Rideau opuszcza rzekę Rideau i wchodzi w sztucznie utworzony kanał prowadzący do śluz Ottawa. Seria śluz spuszcza łodzie z tego miejsca na rzekę Ottawę.^[4]

Britannia Yacht Club to prywatny klub towarzyski, klub jachtowy i klub tenisowy z siedzibą w Britannia, Ottawa, Ontario, Kanada. Został założony w 1887 roku przez grupę mieszkańców domków letniskowych.

BYC znajduje się na przedłużeniu lądu na wschodnim krańcu Lac Deschênes w pobliżu Deschênes Rapids na rzece Ottawa. Teren należący do National Capital Commission, znajdujący się po południowej stronie portu, jest dzierżawiony przez BYC. Obszar bezpośrednio na południe od tej nieruchomości zajmują rezydencje w Britannia Bay. Port został zbudowany z opuszczonego kanału energetycznego, który leżał obok nieruchomości klubowej. Od czasu powstania przystań była dwukrotnie rozbudowywana. Poziom wody w porcie jest kontrolowany przez system bali oporowych przy jego wejściu.

BYC jest członkiem Ontario Sailing Association, Canadian Power and Sail Squadrons oraz Canadian Yachting Association. W skład zarządu wchodzą: komodor, wice-komodor, tylny komodor, sekretarz i skarbnik.^[5]

Zabytkowy dom Gubernatora Generalnego. Rideau Hall jest oficjalną rezydencją w Ottawie zarówno monarchy kanadyjskiego, jak i jego przedstawiciela, gubernatora generalnego Kanady. Znajduje się w stolicy Kanady, na 36-hektarowej posiadłości przy 1 Sussex Drive. Główny budynek składa się z około 175 pokoi o powierzchni 9 500 metrów kwadratowych, a wokół niego stoi 27 budynków gospodarczych. Rideau Hall znajduje się poza centrum Ottawy. Jest to jedna z dwóch oficjalnych rezydencji królewskich utrzymywanych przez Koronę Federalną, drugą jest Citadelle of Quebec.

Większa część Rideau Hall jest wykorzystywana do celów państwowych, jedynie 500 metrów kwadratowych powierzchni przeznaczono na prywatne pomieszczenia mieszkalne, natomiast dodatkowe pomieszczenia służą jako biura Kanadyjskiego Urzędu Heraldycznego (Canadian Heraldic Authority) oraz główne miejsce pracy gubernatora generalnego i jego personelu. Oficjalnie w pałacu przyjmowane są głowy obcych państw, ambasadorowie i wysocy komisarze przyjeżdżający i wyjeżdżający do Kanady oraz ministrowie Korony Kanadyjskiej na audiencjach u wicekróla lub suwerena, jeśli ten ostatni akurat przebywa w rezydencji. Rideau Hall jest również miejscem wręczania wielu kanadyjskich nagród i inwestytur, zaprzysiężenia premierów i innych członków gabinetu federalnego, a także "zrzucania" federalnych listów wyborczych, wśród innych ceremonialnych i konstytucyjnych funkcji.

W 1977 r. Rideau Hall i otaczające go tereny zostały uznane za Narodowe Zabytki Kanady (National Historic Site of Canada). Dom jest otwarty dla zwiedzających przez cały rok; około 200 000 osób zwiedza Rideau Hall rocznie. Od 1934 r. terenem zarządza Komisja Dystryktu Federalnego (obecnie National Capital Commission).^[7]

Muzeum Bytown to muzeum w Ottawie położone w Colonel By Valley przy śluzie Ottawa na Kanale Rideau na rzece Ottawa, tuż poniżej Parliament Hill. Muzeum mieści się w Commissariat Building, najstarszym zachowanym kamiennym budynku w Ottawie. Muzeum przedstawia kompleksowy przegląd początków miasta Bytown oraz jego rozwój i wzrost do dzisiejszej Ottawy.

Muzeum Bytown zostało założone w 1917 roku przez Women's Canadian Historical Society of Ottawa (WCHSO) i początkowo mieściło się w dawnym Urzędzie Stanu Cywilnego przy 70 Nicholas, naprzeciwko Carleton County Gaol. Muzeum przeniosło się do obecnej siedziby w 1951 roku i od tego czasu działa w budynku Komisariatu, z wyjątkiem krótkiego okresu w latach 1982-1985, kiedy to Parks Canada, właściciel budynku, przeprowadził jego renowację.^[8]

Major's Hill Park to park w centrum Ottawy, w stanie Ontario. Park wznosi się nad kanałem Rideau w miejscu, gdzie wpływa on do rzeki Ottawa. Po zachodniej stronie kanału widoczne są budynki parlamentu, na północ od parku znajduje się Galeria Narodowa Kanady, a na wschód ambasada Stanów Zjednoczonych i Byward Market. Na południu znajduje się hotel Chateau Laurier, zbudowany na terenie, który kiedyś był częścią parku.

Okolica otaczająca park była niegdyś domem dla tych, którzy budowali kanał. W szczególności obszar, na którym obecnie znajduje się park, był oficjalną rezydencją inżyniera nadzorującego budowę kanału Rideau, podpułkownika Johna By, aż do jego powrotu do Anglii w 1832 roku. Wzgórze było wówczas znane jako "Colonel's Hill" (Wzgórze Pułkownika). By został zastąpiony w 1832 r. przez kapitana Daniela Boltona, który zamieszkał w domu By'ego. W 1838 r. Bolton został awansowany na majora. Gdy w 1843 r. opuścił Bytown, wzgórze stało się znane jako Wzgórze Majora. Tablice pamiątkowe i pomnik podpułkownika By'ego, majora Boltona i ich następców ustawiono w parku Major's Hill.

Rezydencja została zniszczona przez pożar 5 października 1848 roku, ale jej ruiny przetrwały do dziś. Wykorzystanie tego terenu jako rezydencji oznacza, że park pozostał zieloną przestrzenią od początków istnienia Ottawy. Obecnie jest on zarządzany przez National Capital Commission, która w północno-zachodnim rogu parku umieściła informacje historyczne.

Ze względu na swoje centralne położenie, park Major's Hill jest uczęszczany przez cały rok. Często organizuje się w nim imprezy, jest też centralnym miejscem obchodów Dnia Kanady w Ottawie. Nowością w kalendarzu jest coroczna impreza "B In The Park", która poprzedza Glengarry Highland Games. Występują tu zespoły fajek i tancerze góralscy z całego świata. Prezentuje je Sons of Scotland Pipe Band z Ottawy, która twierdzi, że jest najstarszą nieprzerwanie działającą cywilną orkiestrą fajkową w Kanadzie.^[10]

Ekspozycje o militarnej historii Kanady. Kanadyjskie Muzeum Wojny – to kanadyjskie muzeum narodowe poświęcone historii wojskowości. Siedziba muzeum znajduje się w Ottawie w Ontario.

Początki muzeum to rok 1880, gdy powstała kolekcja sprzętu wojskowego rządu federalnego Kanady, zorganizowana przez lokalną milicję. Wystawa 2-krotnie zmieniała lokalizację i oficjalnie została otwarta w 1942 roku, zyskując własną siedzibę dopiero w 1967. W maju 2005 muzeum przeniosło się do nowego budynku, choć organizacja wystaw wzbudziła kontrowersje wśród weteranów II wojny światowej.

W kolekcji muzeum znajdują się takie eksponaty jak Mercedes-Benz Adolfa Hitlera, czołgi Chieftain i odzyskany z Rosji Mk III Valentine, niszczyciel czołgów Jagdpanzer IV czy myśliwiec CF-101 Voodoo. Do kolekcji muzealnej należy obraz polskiego malarza batalisty Edwarda Mesjasza Bitwa pod cmentarzem w Woli Gułowskiej 4 października 1939.^[11]

7-piętrowy łuk ku czci kanadyjskich weteranów wojennych. National War Memorial, zatytułowany The Response, to wysoki, granitowy łuk pamiątkowy z rzeźbami z brązu w Ottawie, Ontario, Kanada, zaprojektowany przez Vernona Marcha i po raz pierwszy poświęcony przez króla Jerzego VI w 1939 roku. Pierwotnie zbudowany dla upamiętnienia Kanadyjczyków poległych w I wojnie światowej, w 1982 r. został ponownie poświęcony, aby upamiętnić także poległych w II wojnie światowej i wojnie koreańskiej, a w 2014 r. ponownie, aby upamiętnić poległych w II wojnie burskiej i wojnie w Afganistanie, a także wszystkich Kanadyjczyków poległych we wszystkich konfliktach w przeszłości i przyszłości. Obecnie jest to najważniejszy pomnik wojenny spośród 76 cenotafów w Kanadzie. W 2000 r. przed pomnikiem umieszczono Grób Nieznanego Żołnierza, który symbolizuje poświęcenie wszystkich Kanadyjczyków, którzy zginęli lub mogą jeszcze zginąć za swój kraj.^[13]

Wodospad Chaudière, znany również jako Kana:tso lub Akikodjiwan Falls, to zespół kaskad i wodospadów w centrum obszaru metropolitalnego Ottawa-Gatineau w Kanadzie, gdzie rzeka Ottawa zwęża się pomiędzy skalistą skarpą po obu stronach rzeki. Miejsce to znajduje się na zachód od mostu Chaudière i korytarza ulic Booth-Eddy, na północny zachód od Kanadyjskiego Muzeum Wojny w LeBreton Flats i w sąsiedztwie historycznego kompleksu przemysłowego E. B. Eddy. Wyspy otaczające wodospad Chaudière, w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara, to: Wyspa Chaudière, Wyspa Alberta, Mała Wyspa Trumienna, która znajdowała się na południe od Wyspy Alberta, ale obecnie jest zatopiona, Wyspa Wiktorii i Wyspa Amelii, Wyspa Filemona, która pierwotnie nazywała się Wioską Półwyspową Wrightów, ale stała się wyspą po wybudowaniu zjeżdżalni w 1829 r. Obecnie jest połączona z południowym brzegiem miasta Gatineau, oraz Wyspa Russella, obecnie zatopiona, która znajdowała się u szczytu wodospadu przed wybudowaniem zapory pierścieniowej. Wodospad ma około 60 metrów szerokości i spada na wysokość 15 metrów. Obszar wokół wodospadu był niegdyś silnie uprzemysłowiony, zwłaszcza w XIX wieku, co przyczyniło się do rozwoju okolicznych miast.

Spiętrzenie rzeki i obecność przemysłu znacznie zmieniły tereny otaczające wodospad oraz jego wygląd. Jest to szczególnie widoczne w lecie, kiedy rzeka Ottawa jest niska, a wodospad prawie znika, ponieważ woda jest kierowana do elektrowni należących do Portage Power, spółki zależnej Hydro Ottawa. Niedostępne od pokoleń wodospady i urządzenia hydrotechniczne są obecnie publicznie dostępne po otwarciu w 2017 r. parku Chaudiere Falls, zaprojektowanego przez architekta Douglasa Cardinala. Inne nieruchomości sąsiadujące z wodospadem są planowane do zagospodarowania przez podmioty publiczne i prywatne, w tym centrum powitalne dla ludności rdzennej na Wyspie Wiktorii, prowadzone przez National Capital Commission (NCC) wraz z regionalnymi przedstawicielami Pierwszych Narodów, oraz Zibi, prywatny projekt przebudowy o mieszanym przeznaczeniu.^[14]

Kanadyjski Grób Nieznanego Żołnierza to grób znajdujący się przed Narodowym Pomnikiem Wojny (National War Memorial) na Placu Konfederacji (Confederation Square) w Ottawie (Ontario). Grób jest poświęcony członkom kanadyjskiej służby wojskowej i zawiera szczątki niezidentyfikowanego żołnierza kanadyjskiego, który zginął we Francji podczas I wojny światowej. Pochodzą one z grobu wojennego Commonwealthu w pobliżu Vimy, w miejscu, gdzie miała miejsce bitwa pod Vimy Ridge.

Grób z niezidentyfikowanym żołnierzem został dodany do Narodowego Pomnika Wojny w 2000 r., jako zwieńczenie projektu rozpoczętego przez Królewski Legion Kanadyjski. Od 2007 r. Kanadyjskie Siły Zbrojne pełnią wartę przy grobie i Narodowym Pomniku Wojennym od kwietnia do listopada.^[15]

Rzeźba w Ottawie. Pojednanie: Pomnik Sił Pokojowych to pomnik w Ottawie, stolicy Kanady, upamiętniający rolę Kanady w międzynarodowych działaniach pokojowych oraz żołnierzy, którzy brali w nich udział i biorą udział obecnie, zarówno żyjących, jak i zmarłych.

Patrick Street i Murray Street, w centrum skrzyżowania z Mackenzie Avenue i Sussex Drive, na południe od National Gallery of Canada i na północ od ambasady amerykańskiej i Major's Hill Park. Artysta Jack Harman zbudował trzy żołnierzyki, a architekci Richard i Gregory Henriquez zaprojektowali koncepcję miejsca i konstrukcje pomnika. Architektem krajobrazu była Cornelia Oberlander. Pomnik został ukończony w 1992 roku.

Praca, zatytułowana Pojednanie, przedstawia trzech żołnierzy sił pokojowych - dwóch mężczyzn i kobietę - stojących na dwóch kamiennych grzbietach, które przecinają rozbite gruzy wojny i zbiegają się w wysokim punkcie, symbolizującym rozwiązanie, jakie przynosi utrzymanie pokoju. Na cokole pomnika umieszczono cytat Lestera Pearsona z 1956 r.: "Potrzebujemy działań nie tylko po to, by zakończyć walkę, ale także by zaprowadzić pokój...". Mój własny rząd z przyjemnością zaleciłby Kanadzie udział w takich siłach Organizacji Narodów Zjednoczonych, prawdziwie międzynarodowych siłach pokojowych i policyjnych", a także jego francuskie tłumaczenie.

W 1995 r. pomnik został upamiętniony na monecie o nominale 1 dolara, po tym jak w 1994 r. upamiętniono National War Memorial.^[21]

Rideau Carleton Raceway to kanadyjski kompleks wyścigów konnych i hazardu położony przy 4837 Albion Road w Ottawie, Ontario. Obiekt rozpoczął działalność w 1962 roku i specjalizuje się w wyścigach uprzęży Standardbred.

W 2000 r. w obiekcie wprowadzono automaty do gry, pod nadzorem Ontario Lottery and Gaming Corporation, które miały przynosić roczny dochód w wysokości 130 mln dolarów. Na terenie obiektu znajduje się restauracja i odbywają się występy muzyczne.

Rideau Carleton jest także miejscem, gdzie od 1998 roku odbywają się targi Gloucester Fair. Na bieżni organizowane są liczne zbiórki pieniędzy na cele charytatywne oraz coroczne imprezy dla kilku ambasad.

Operacje na torze Raceway są obecnie prowadzone przez Hard Rock Hotels and Casinos, które kupiło obiekt we wrześniu 2017 roku. Hard Rock posiada 51% udziałów.^[22]

Kolekcje badające świat przyrody. Kanadyjskie Muzeum Przyrody (Canadian Museum of Nature) jest narodowym muzeum historii naturalnej z siedzibą w National Capital Region w Kanadzie. Wystawy i programy publiczne muzeum mieszczą się w Victoria Memorial Museum Building, budynku o powierzchni 18 910 metrów kwadratowych w Ottawie (Ontario). Biura administracyjne i ośrodki naukowe muzeum mieszczą się w oddzielnym miejscu, w Kampusie Dziedzictwa Naturalnego (Natural Heritage Campus) w Gatineau, w prowincji Quebec.

Muzeum wywodzi się z muzeum założonego w 1856 r. przez Geological Survey of Canada. Początkowo mieściło się w Montrealu, a w 1881 r. przeniosło się do centrum Ottawy. W 1911 roku muzeum przeniosło się do Victoria Memorial Museum Building. Początkowo było to muzeum historii naturalnej, później instytucja powiększyła się o dział antropologii i historii ludzkości, a w 1927 r. została przemianowana na Muzeum Narodowe Kanady. Działy muzeum narodowego zostały później podzielone na odrębne instytucje narodowe, przy czym dział historii naturalnej w 1968 roku utworzył Narodowe Muzeum Nauk Przyrodniczych. Muzeum przyjęło swoją obecną nazwę w 1990 r., po tym jak stało się autonomiczną korporacją koronną. W latach 2004-2010 muzeum wyremontowało i rozbudowało budynek Victoria Memorial Museum.

W zbiorach muzeum znajduje się ponad 14,6 mln okazów dotyczących świata przyrody, z których część jest prezentowana na wystawach stałych. Muzeum jest także gospodarzem i organizatorem wielu wystaw objazdowych, a także wspiera i prowadzi wiele programów badawczych związanych z historią naturalną.^[23]

Nepean Point to wzgórze z malowniczym punktem widokowym w Ottawie, Ontario, Kanada, z widokiem na rzekę Ottawę, Parlament, Kanadyjskie Muzeum Historii i inne elementy centrum Ottawy i Gatineau. Znajduje się ono pomiędzy Narodową Galerią Kanady a mostem Alexandra.

Na szczycie wzgórza znajduje się pomnik francuskiego odkrywcy Samuela de Champlaina, który trzyma swoje słynne astrolabium odwrócone do góry nogami. Rzeźba została wykonana przez rzeźbiarza Hamiltona MacCarthy'ego w 1915 roku.

Wcześniej na pomniku znajdował się również klęczący harcerz należący do Pierwszych Narodów, dodany w 1918 r., aby "symbolizować, jak tubylcy pomagali Champlainowi nawigować przez wody rzeki Ottawy", ale został on przeniesiony do pobliskiego parku Major's Hill.

Mały amfiteatr na tym punkcie znany jest jako "Teatr Astrolabium", prawdopodobnie jako odniesienie do Champlaina.^[24]

Watson's Mill to zabytkowy młyn do mielenia mąki i tłucznia w Manotick, Ontario, Kanada. Jest to jedyne działające muzeum w rejonie Ottawy i jeden z niewielu działających przemysłowych młynów tartacznych w Ameryce Północnej. Watson's Mill nadal sprzedaje mąkę pszenną z pełnego przemiału, która jest wytwarzana na miejscu. Młyn jest również znany dzięki swojemu duchowi Annabelle. Legenda głosi, że Ann Currier, żona Josepha, nawiedza młyn po tym, jak zginęła w tragicznym wypadku w 1861 roku. Młyn Watsona jest najbardziej rozpoznawalnym zabytkiem Manotick. Jego wizerunek jest używany jako symbol wioski.

Moss Kent Dickinson i Joseph Merrill Currier założyli młyn jako Long Island Milling Enterprise w 1860 roku. Był to jeden z serii młynów zbudowanych w okolicy, wykorzystujących energię z Kanału Rideau. Swoją obecną nazwę zyskał, gdy w 1946 roku został zakupiony przez Harry'ego Watsona. Watson był ostatnim właścicielem, który eksploatował młyn na skalę przemysłową. Kiedy w 1972 r. młyn został kupiony przez Rideau Valley Conservation Authority, przekształcono go w muzeum.

Młyn jest otwarty dla zwiedzających w miesiącach letnich i organizuje różne imprezy, w tym pokazy mielenia w każdą niedzielę.^[25]

Muzeum Banku Kanady, dawniej znane jako Canada's Currency Museum, zostało otwarte w 1980 roku na parterze budynku Banku Kanady w Ottawie, w prowincji Ontario, w Kanadzie. W 2013 r. muzeum zostało tymczasowo zamknięte w celu przeprowadzenia gruntownego remontu budynku. 1 lipca 2017 r. zostało ponownie otwarte w nowej przestrzeni, w nowym budynku, z zupełnie nowym wystrojem i koncepcją. Jest ono jednak połączone z głównym budynkiem poprzez podziemne centrum konferencyjne Banku Kanady.

Muzeum było niegdyś publiczną siedzibą Narodowej Kolekcji Waluty, która zawiera ponad 100 000 eksponatów związanych z walutą pochodzących z całego świata. Są wśród nich monety, banknoty, matryce, płyty i narzędzia grawerskie, księgi bankowe i rządowe, wagi, kasy, portfele, medale i karty numizmatyczne oraz przykłady fałszywych pieniędzy. Kolekcja ta była prezentowana do 2013 r., a obecnie jej większa część znajduje się w magazynie i nie jest dostępna dla zwiedzających.

Od lutego 2021 r. muzeum pracuje nad zastąpieniem tych artefaktów, zarówno poprzez ich wyeksponowanie, jak i digitalizację.

W skład Narodowego Zbioru Waluty wchodzi również biblioteka i archiwum, w których znajduje się ponad 8 500 książek, broszur, katalogów i czasopism pochodzących z okresu średniowiecza.

Muzeum oferuje różne programy edukacyjne dla grup szkolnych i publiczności, zarówno w języku angielskim, jak i francuskim.^[27]

Horaceville to historyczne miejsce położone nad rzeką Ottawa we wschodnim Ontario, w Kanadzie. Miejsce to pozostawało własnością spadkobierców Hamnetta Kirkesa Pinheya do lat siedemdziesiątych XX wieku, kiedy to nieruchomość została sprzedana miastu. Obecnie 88-hektarowy zabytek jest własnością miasta Ottawa, a dom Pinheya pełni funkcję muzeum. Muzeum jest otwarte od 14 maja do 31 sierpnia, od środy do niedzieli, w godzinach 11-17. Miejsce to znane jest także jako Pinhey's Point Historic Site. Obiekt został wyznaczony przez miasto Ottawa na mocy części IV Ustawy o dziedzictwie ontaryjskim jako posiadający wartość lub interes w zakresie dziedzictwa kulturowego. Tablica z brązu umieszczona w tym miejscu przez Ontario Heritage Foundation opisuje historię tej posiadłości: "Hamnet Kirkes Pinhey 1784 - 1857 - kupiec i właściciel statku w rodzinnej Anglii, Pinhey przybył do Górnej Kanady w 1820 roku. Za swoje zasługi jako posłaniec króla w czasie wojen napoleońskich otrzymał 1000 akrów ziemi nad rzeką Ottawa. W ciągu dziesięciu lat zbudował posiadłość, którą nazwał Horaceville na cześć swojego starszego syna. Oprócz dworu i stodół znajdowały się tam młyny, sklep i kościół. Pinhey odgrywał wiodącą rolę w sprawach miejskich i okręgowych. W 1847 roku został powołany do Rady Legislacyjnej, pełnił funkcję naczelnika dystryktu Dalhousie i pierwszego naczelnika hrabstwa Carleton. Horaceville pozostawało w rękach rodziny do 1959 r., kiedy to zostało zakupione przez National Capital Commission.

Teren ten, będący popularnym celem wycieczek żeglarzy, rowerzystów i pikników, obejmuje 88 akrów (360 000 m2) terenu parkowego, prawie 200-letni kamienny dwór, dwie stodoły, malownicze widoki na rzekę i kilka kamiennych ruin. Dworek pełni funkcję muzeum historycznego z umeblowanymi pokojami i tymczasowymi eksponatami. Miasto Ottawa oferuje wiele programów dla rodzin przez cały sezon (maj - sierpień), a także kilka programów poza sezonem. Sam park jest otwarty przez cały rok. Wstęp do muzeum jest za datkiem; za udział w niektórych programach i imprezach specjalnych pobierana jest niewielka opłata. Muzeum można wynająć na wesela, jubileusze i inne uroczystości okolicznościowe.^[29]

Andrew Haydon Park to park nad rzeką Ottawa, zarządzany przez miasto Ottawa, Ontario, Kanada. Znajduje się on przy Carling Avenue i Holly Acres Road.

Na terenie parku znajduje się muszla koncertowa, w której odbywają się koncerty plenerowe, oraz miejsce na piknik. Klub żeglarski Nepean Sailing Club znajduje się w pobliżu, w sąsiednim parku Dick Bell Park. W parku znajdują się ścieżki spacerowe, place zabaw i miejsca do piknikowania.

Na podmokłych brzegach rzeki w pobliżu parku zatrzymują się migrujące gęsi kanadyjskie, gęgawy, kaczki i ptaki brzegowe. Na dwóch stawach w parku mieszkają także gęsi kanadyjskie i krzyżówki.

Park został nazwany na cześć Andrew Haydona, byłego sołtysa Nepean.

Przy realizacji tego projektu pracował architekt krajobrazu Donald W. Graham.^[30]

Pomnik Wojny 1812 roku, oficjalnie zatytułowany Triumph Through Diversity, jest pomnikiem z brązu i kamienia, znajdującym się na Parliament Hill w Ottawie, Ontario, w Kanadzie, stolicy Kanady. Siedem postaci - bojownik Pierwszych Narodów, milicjant Métis, zwykły piechur z Królewskiego Nowofundlandzkiego Pułku Piechoty Fencible, żołnierz kanadyjskich Voltigeurs z Quebecu opatrywany przez kobietę, marynarz Królewskiej Marynarki Wojennej i rolnik - reprezentuje tych, którzy brali udział w wojnie 1812 r. po stronie kanadyjskiej. Pomnik znajduje się naprzeciwko Narodowego Pomnika Wojny (National War Memorial), a jedna z postaci na pomniku 1812 r. wskazuje w jego kierunku.

Częścią pomnika jest również drzewo klonowe zasadzone w ziemi zebranej z 10 kanadyjskich pól bitewnych i podlane podczas poświęcenia wodą z sześciu oceanów i jezior, które miały znaczenie w wojnie 1812 r. Drzewo symbolizuje naród kanadyjski, który wyrósł z wysiłków na rzecz obrony Kanady podczas wojny 1812 r. Drzewo symbolizuje naród kanadyjski, który wyrósł z wysiłków na rzecz obrony Kanady podczas wojny 1812 r.

Pomnik został poświęcony 6 listopada 2014 r., w 200. rocznicę ostatniej bitwy wojny w Kanadzie - bitwy pod Malcolm's Mills.^[31]

Dominion Arboretum to arboretum stanowiące część Central Experimental Farm of Agriculture and Agri-Food Canada w Ottawie, Ontario, Kanada. Arboretum, którego budowę rozpoczęto w 1889 roku, zajmuje około 26 hektarów pofałdowanego terenu pomiędzy Prince of Wales Drive, Dow's Lake i kanałem Rideau. Po przeciwnej stronie kanału znajduje się Uniwersytet Carleton. Ze względu na szerokość geograficzną 45° występują tu bardzo gorące i wilgotne lata oraz bardzo mroźne zimy.

Eksponuje się tu wiele dobrze ugruntowanych drzew i krzewów w celu oceny ich odporności, w tym 1700 różnych gatunków i odmian. Arboretum jest otwarte od świtu do zmierzchu, a wstęp do niego jest bezpłatny.

Chociaż klimat okolic Ottawy należy do strefy 5a, topografia Arboretum tworzy mikroklimat i jest cieplejsza o jedną strefę. Umożliwiło to stworzenie kolekcji magnolii, azalii i kilku innych drzew okalających, w tym Metasequoia i Liriodendron.

Jedną z ulubionych atrakcji dla turystów są Ogrody Ozdobne. Znajdują się tu: wystawa roślin jednorocznych, obwódki bylinowe, aleje liliowe, róże i żywopłoty. Kolekcja żywopłotów została zasadzona w latach 1966-1968 i zawiera różnorodne gatunki nadające się na żywopłoty.^[32]