50 miejsc na Bliskim Wschodzie, które warto zobaczyć

Starożytne święte miejsce judaizmu. Ściana Płaczu, także: Mur Zachodni – przypuszczalna pozostałość Świątyni Jerozolimskiej. W chwili obecnej jest to najświętsze miejsce judaizmu. Zachowane mury mogą być fragmentem Drugiej Świątyni wybudowanej na wzgórzu Moria.

Ściana Płaczu może być częścią Świątyni Jerozolimskiej (muru herodiańskiego), odbudowanej przez Heroda, a zniszczonej przez Rzymian w 70 r. n.e. Nazwa pochodzi od żydowskiego święta opłakiwania zburzenia świątyni przez Rzymian, obchodzonego corocznie w sierpniu. Wierni zgodnie z tradycją wkładają między kamienie ściany karteczki z prośbami do Boga.

Jedynie połowa muru, włączając w to 17 rzędów kamieni znajdujących się poniżej poziomu gruntu, ma pochodzić z okresu Drugiej Świątyni i zostały zbudowane około 19 roku p.n.e. przez Heroda Wielkiego. Pozostałe części zostały dodane w VII wieku lub później. Nazwa Mur Zachodni odnosi się nie tylko do części muru przylegającej do dużego placu w Dzielnicy Żydowskiej, ale również do ukrytego za budynkami fragmentu biegnącego wzdłuż całej długości Wzgórza Świątynnego (Wzgórza Moria). Jednym z takich fragmentów jest Mały Mur Zachodni – 8-metrowej długości fragment znajdujący się w Dzielnicy Muzułmańskiej.

Ściana Płaczu była celem pielgrzymek i miejscem modlitwy Żydów od wielu wieków. Pierwsze wzmianki na ten temat pochodzą z IV wieku naszej ery. Poczynając od połowy XIX wieku Żydzi podjęli wiele niezależnych prób wykupienia praw do muru i przylegającej do niego okolicy, jednak żadna z nich nie zakończyła się sukcesem. Z początkiem wieku XX oraz narodzinami ruchu syjonistycznego Mur Zachodni stał się przedmiotem wielu sporów pomiędzy społecznością żydowską a muzułmańską. Muzułmańscy przywódcy religijni obawiali się, że nacjonaliści żydowscy żądania praw do Muru w przyszłości rozszerzyć mogą na całe leżące poza nim Wzgórze Świątynne, na którym niegdyś stała ich Druga Świątynia i dalej na całą Jerozolimę. Gdy zamieszki u podnóża Ściany Płaczu stały się coraz częstsze, w 1930 roku powołano międzynarodowy zarząd sprawujący opiekę nad Wzgórzem Świątynnym i jego okolicą, który ustanowił zasady dostępu do niego dla Żydów i muzułmanów. W 1948 roku, po wojnie arabsko-izraelskiej mur przeszedł pod kontrolę Jordanii i pozostawał pod nią przez 19 lat, aż do zajęcia Jerozolimy przez Izrael w 1967 roku. W czasie tym mur był dla Żydów niedostępny.

Ściana Płaczu jest podzielona na 48-metrową część dla mężczyzn i 12-metrową dla kobiet. Ponadto kobietom nie wolno na głos odmawiać modlitw, śpiewać, czytać Tory oraz zakładać rytualnego szalu modlitewnego. Czynności te mogą wykonywać tylko mężczyźni. Żydówkom, które złamią powyższe przepisy grozi, nawet obecnie, areszt ze strony policji i atak haredim - ultraortodoksyjnych żydów.^[1]

Centrum edukacyjne i miejsce pamięci o Holokauście. Jad Waszem, Instytut Pamięci Męczenników i Bohaterów Holocaustu – instytut w Izraelu poświęcony żydowskim ofiarom Holocaustu, założony w 1953 roku w Jerozolimie na mocy Ustawy o Pamięci, przyjętej przez izraelski parlament Kneset. Zlokalizowany jest na Wzgórzu Herzla.

Termin „Jad Waszem” oznacza „miejsce i imię” (lub „pomnik i imię”) i zaczerpnięty jest z księgi Izajasza (Iz 56, 5): dam miejsce w moim domu i w moich murach oraz imię lepsze od synów i córek, dam im imię wieczyste i niezniszczalne.

Instytut składa się z Nowego Muzeum Historycznego wraz z Salą Imion, gdzie przechowywane są dane o Ofiarach Holokaustu, Izby Pamięci, Ogrodu Sprawiedliwych wśród Narodów Świata, dwóch galerii sztuki, synagogi, archiwum i biblioteki, Doliny Zabitych Wspólnot i Międzynarodowej Szkoły Nauczania o Holokauście. Poza tym na terenie Jad Waszem znajduje się kilkanaście mniejszych i większych pomników poświęconych m.in. zamordowanym w czasie Holocaustu dzieciom, żydowskim partyzantom i żołnierzom oraz Januszowi Korczakowi. Jeden z pomników to urwany wiadukt kolejowy, na którym stoi towarowy wagon, służący w czasie II wojny światowej do przewożenia Żydów do obozów zagłady. W całym Jad Waszem posadzone są drzewa upamiętniające Sprawiedliwych Wśród Narodów Świata – nie-Żydów, którzy ratowali Żydów w czasie Holocaustu, niejednokrotnie ryzykując własne życie. Obecnie, ze względu na brak miejsca, ich nazwiska umieszczane są na specjalnej ścianie pamiątkowej.

Niewielki ogród i tablica pamiątkowa na terenie Jad Waszem poświęcone są mieszkańcom Le Chambon-sur-Lignon, miasteczka we Francji, którzy w czasie drugiej wojny światowej uczynili swoją miejscowość azylem dla Żydów uciekających przed Niemcami.

Wśród drzewek posadzonych w Alei Sprawiedliwych znajduje się też drzewko posadzone w 1963 r. przez Władysława Bartoszewskiego i Marię Kann w imieniu Rady Pomocy Żydom „Żegota” – jedynej organizacji w okupowanej Europie powołanej w celu ratowania Żydów.

Przewodniczącym zarządu Jad Waszem jest od sierpnia 2021 r. Dani Dayan. Wcześniej, od 1993 r. funkcję tę sprawował były wojskowy, Awner Szalew, który zastąpił Jicchaka Arada, przewodniczącego zarządu przez 21 lat (1972–1993).^[2]

XVI-wieczny pałac i muzeum w cytadeli. Pałac Golestan - pałac szachów Iranu, zlokalizowany w centralnej części Teheranu, wzniesiony na przełomie XVIII i XIX wieku. W 2013 roku kompleks pałacowy został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Pałac Golestan (w tłumaczeniu: Pałac Kwiatów) jest najstarszym zabytkiem w Teheranie, należy do grupy budynków zwanych Cytadelą (Arg), wzniesionych za panowania Tahmaspa I z dynastii Safawidów, a odrestaurowanych później przez Karima Chana.

Cytadela zyskała jednak na znaczeniu dopiero za panowania Aghy Mohammada Chana, założyciela dynastii Kadżarów, który przeniósł do Teheranu stolicę Persji. Pałac Golestan stał się wówczas oficjalną rezydencją perskich szachów. Swój obecny wygląd pałac zawdzięcza gruntownej przebudowie w 1865 roku.

Za panowania dynastii Pahlawich (1925-1979) pałac wykorzystywano tylko do oficjalnych przyjęć. Odbyła się tutaj koronacja Rezy Szacha Pahlawiego w 1925 roku i Mohammada Rezy Pahlawiego w 1967 roku.

W latach 1925-1945 znaczna część kompleksu pałacowego została zburzona pod budowę nowoczesnej dzielnicy. Obecnie w pałacu mieści się muzeum z ceramiką, ozdobami i bronią.^[13]

Meczet znany z różnorodnej architektury. Wielki Meczet, także: meczet Piątkowy – meczet w Isfahanie, wpisany w 2012 roku na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Powierzchnia meczetu wynosi 2 ha, co czyni go największym meczetem w Iranie.

Najstarsza część meczetu (szabestan z kolumnami) pochodzi z 772 roku, jednak prowadzone tu wykopaliska archeologiczne wskazują, że meczet zbudowano na pozostałościach wcześniejszych, przedislamskich budowli. Prawdopodobnie istniała tu wcześniej sasanidzka świątynia ognia. W XI stuleciu meczet gruntownie przebudowano – wzniesiono wówczas istniejące do dziś cztery ejwany zdobione glazurowanymi cegłami. Ten styl budownictwa stał się później charakterystyczną cechą perskiej architektury sakralnej.^[14]

Obiekt historyczny w Jordanii. Kasr Bint Firaun, w skrócie Kasr al-Bint – starożytna świątynia znajdująca się w jordańskiej Petrze. Jej arabska nazwa pochodzi z miejscowej legendy, wedle której uwięziona w niej była córka egipskiego faraona. Terminus ante quem budowli przypada na początek I wieku n.e. przypuszczalnie wzniesiono ją za panowania Obodasa III.

Wzniesiona z bloków piaskowca budowla została zbudowana na planie kwadratu o boku 32 m i wysokości zachowanej do 23 m. Przypuszczalnie stanowiła miejsce kultu boga Duszary. Posadowiona na trzymetrowym podium świątynia składa się z szerokiego przedsionka, celli i potrójnego adytonu. Przedsionek posiadał portyk w antach wsparty na czterech kolumnach o średnicy 2 m i monumentalne wejście zwieńczone łukiem. W bocznych adytonach znajdują się schody, wiodące dawniej na niezachowane do czasów współczesnych półpiętra i dach. Zewnętrzna część świątyni była bogato zdobiona m.in. doryckim fryzem, stiukowymi panelami i pilastrami.^[19]

Zoo słynące z przejażdżek wśród zwierząt. Centrum Zoologiczne Tel Awiw-Ramat Gan w Ramat Gan, w Izraelu, w dzielnicy Tel Awiwu, jest największą na Bliskim Wschodzie kolekcją dzikich zwierząt znajdujących się pod opieką człowieka. Obiekt o powierzchni 250 akrów składa się z afrykańskiego safari z przejazdem oraz nowoczesnego zoo na świeżym powietrzu. Afrykarium zostało otwarte dla publiczności w 1974 roku. W 1981 roku w środku parku założono zoo, które zastąpiło zamknięte zoo w Tel Awiwie.

W Ramat Gan Safari znajdują się 83 gatunki ssaków, 92 gatunki ptaków i 23 gatunki gadów. Wśród innych wyjątkowych grup zwierząt znajdują się nosorożce białe, hipopotamy, lwy, słonie afrykańskie i azjatyckie, goryle, orangutany i smok z Komodo. Zwierzęta można oglądać na otwartych wybiegach w subtropikalnych ogrodach.

Safari w Ramat Gan wysyłało zwierzęta do zoo w Qalqilya na Zachodnim Brzegu Palestyny i utrzymuje bliskie kontakty z weterynarzami z Autonomii Palestyńskiej.

Rocznie odwiedza go ponad 700 000 osób ze wszystkich grup społecznych i etnicznych Izraela, a także turyści z zagranicy.^[20]

Beirut Souks to główna dzielnica handlowa w centralnej dzielnicy Bejrutu. Znajduje się tu ponad 200 sklepów, 25 restauracji i kawiarni, centrum rozrywki, 14 sal kinowych, okresowe targi uliczne oraz planowany dom towarowy. Jest to największe i najbardziej zróżnicowane miejsce zakupów i rozrywki w Bejrucie. Na terenie Beirut Souks znajdują się również place i przestrzeń publiczna. Zaprojektowane w ramach pięciu oddzielnych zleceń przez międzynarodowych i libańskich architektów, Beirut Souks oferują 128 000 m² powierzchni zabudowanej, przeplatanej zielonymi strefami dla pieszych.

W przeszłości souki stanowiły handlowe serce Bejrutu. Uległy poważnym zniszczeniom podczas libańskiej wojny domowej i zostały odbudowane przez firmę Solidere zgodnie ze starożytną grecką siatką ulic, z zachowaniem historycznych zabytków i przedwojennych nazw ulic.^[22]

Budowla w kształcie kopuły ze szczątkami świętych. Sanktuarium Bába to budowla na zboczach góry Karmel w Hajfie w Izraelu, gdzie spoczywają szczątki Bába, założyciela wiary bábickiej i prekursora Baháʼu'lláha w wierze baháʼi; uważane jest za drugie najświętsze miejsce na Ziemi dla baháʼich, po Sanktuarium Baháʼu'lláha w Akrze. Jego dokładna lokalizacja na Górze Karmel została wyznaczona przez samego Baháʼu'lláha jego najstarszemu synowi, Abdu'l-Bahá, w 1891 roku. Budowla została zaprojektowana i ukończona kilka lat później przez jego wnuka, Shoghi Effendi.

Zwieńczeniem projektu, zgodnie z przewidywaniami Abdu'l-Bahá, jest kopuła, osadzona na bębnie z 18 oknami. Ten z kolei jest osadzony na ośmiokącie, co zasugerował Shoghi Effendi. Kamienną budowlę otacza arkada. Projekt renowacji zewnętrznej i wewnętrznej świątyni rozpoczął się w 2008 r. i został zakończony w kwietniu 2011 r.^[23]

Majestatyczny pałac z bogatą salą muzyczną. Pałac Ali Qapu lub Wielki Ālī Qāpū to pałac cesarski w Isfahanie w Iranie. Znajduje się on po zachodniej stronie placu Naqsh-e Jahan, naprzeciwko meczetu Sheikh Lotfollah. Pierwotnie został zaprojektowany jako rozległy portal wejściowy do wielkiego pałacu, który rozciągał się od placu Naqsh-e Jahan do bulwaru Chahar Baq. Pałac służył jako oficjalna rezydencja perskich cesarzy z dynastii Safawidów. Ze względu na swoje znaczenie kulturowe i historyczne UNESCO wpisało pałac i plac na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Pałac ma czterdzieści osiem metrów wysokości i sześć pięter, z których każde jest dostępne po trudnych spiralnych schodach. Na szóstym piętrze, w Sali Muzycznej, w ścianach znajdują się głębokie okrągłe nisze, które mają nie tylko wartość estetyczną, ale także akustyczną. Ālī Qāpū jest uważany za najlepszy przykład architektury Safawidów i symbol islamskiego dziedzictwa Iranu.

Nazwa Ali Qapu, od perskiego 'Ālī (co oznacza "cesarski" lub "wielki") i azerbejdżańskiego Qāpū (co oznacza "bramę"), została nadana temu miejscu, ponieważ znajdowało się ono tuż przy wejściu do pałaców Safawidów, które rozciągały się od placu Naqsh-e Jahan do bulwaru Chahar Baq. Budynek ten, kolejna wspaniała budowla Safawidów, został wzniesiony na mocy dekretu szacha Abbasa I na początku XVII wieku. To właśnie tutaj wielki monarcha bawił dostojnych gości i zagranicznych ambasadorów. Szach Abbas po raz pierwszy obchodził tu Nowruz (irański nowy rok) w 1006 AH / 1597 C.E.

Ali Qapu jest bogate w naturalistyczne malowidła ścienne autorstwa Rezy Abbasiego, nadwornego malarza szacha Abbasa I, oraz jego uczniów. W jego pracach można znaleźć motywy roślinne, zwierzęce i ptasie. Bardzo zdobione drzwi i okna pałacu zostały prawie wszystkie splądrowane w czasach anarchii społecznej. Tylko jedno okno na trzecim piętrze uniknęło zniszczenia przez czas. Ali Qapu został znacznie wyremontowany i odrestaurowany za panowania Szacha Sułtana Husajna, ostatniego władcy Safawidów, ale ponownie popadł w straszny stan zniszczenia podczas krótkiego panowania najeźdźców afgańskich. Za panowania Nasera ad-Dina Szacha Qajara (1848-96), gzymsy Safawidów i płytki z kwiatami nad portalem zostały zastąpione płytkami z napisami.

Szach Abbas II z entuzjazmem podchodził do upiększania i udoskonalania Ali Qapu. Jego głównym wkładem była wspaniała sala, której budowniczowie znajdują się na trzecim piętrze. 18 kolumn sali jest pokrytych lustrami, a jej sufit zdobią wspaniałe malowidła.

Kancelaria znajdowała się na pierwszym piętrze. Na szóstym odbywały się przyjęcia i bankiety królewskie. Na tym piętrze znajdują się największe pomieszczenia. Dekoracja stiukowa sali bankietowej obfituje w motywy różnych naczyń i pucharów. Szóste piętro było popularnie nazywane Salą Muzyczną. Tutaj różne zespoły grały muzykę i śpiewały pieśni.

Z górnych galerii władca Safawidów oglądał Chowgan (polo), manewry wojskowe i wyścigi konne na placu Naqsh-e Jahan.

Pałac jest przedstawiony na rewersie irańskiego banknotu o nominale 20 000 riali. Pałac jest także przedstawiony na rewersie serii irańskich banknotów o nominale 20 riali z 1953 r.^[26]

Jeddah Corniche, znany również jako Jeddah Waterfront, to 30-kilometrowy nadmorski obszar wypoczynkowy w mieście Jeddah w Arabii Saudyjskiej. Znajduje się tam droga nadbrzeżna, tereny rekreacyjne, pawilony i wielkoskalowe rzeźby oraz Fontanna Króla Fahda, najwyższa fontanna na świecie. Znajduje się tu również meczet Al-Rahmah, który jest popularną atrakcją wśród odwiedzających.

Corniche Jeddah wywodzi swoją nazwę od oryginalnego francuskiego i włoskiego określenia drogi nadmorskiej, zwłaszcza drogi biegnącej wzdłuż ściany klifu.

W listopadzie 2017 r. nabrzeże zostało otwarte dla zwiedzających z myślą o tym, by stać się atrakcją turystyczną miasta. Zostało ono uruchomione jako odpowiedź na królewski dekret, którego celem jest poprawa obiektów publicznych miasta Dżudda. Powstały obszar wyposażony jest w wiele udogodnień, w tym restauracje, sklepy detaliczne, hotele, akwarium, centrum kulturalne, fontannę do tańca na wodzie, kwitnące ogrody i fontanny.^[28]

Starożytny kościół z IV wieku. Bazylika Narodzenia Pańskiego − wczesnochrześcijańska bazylika w Betlejem zbudowana nad miejscem, gdzie – według tradycji chrześcijańskiej – narodził się Jezus Chrystus. Bazylika jest jednym z najstarszych nieprzerwanie funkcjonujących kościołów na świecie.

Pod prezbiterium bazyliki znajduje się poświadczone tradycją i w źródłach pisanych miejsce narodzin Jezusa w grocie zamienionej w kaplicę. Opiekę nad bazyliką sprawują mnisi greccy i ormiańscy. Na terenie Groty Narodzenia znajduje się Kaplica Żłóbka, która jest własnością franciszkanów jako oficjalnych przedstawicieli Kościoła katolickiego. Główne wejście do bazyliki znajduje się od strony Nativity Square (ang. Plac Bożego Narodzenia).

Władze Autonomii Palestyńskiej wystąpiły w 2011 o wpisanie miasta Betlejem wraz z całym kompleksem bazyliki na Listę światowego dziedzictwa UNESCO. Wspólnoty chrześcijańskie, obawiając się komplikacji natury prawnej, nieprzychylnie odniosły się do tej inicjatywy. Nie wykluczono jednak poparcia dla tej palestyńskiej inicjatywy w przyszłości. Bazylikę wpisano na tę listę 29 czerwca 2012 r. w trybie nadzwyczajnym.^[29]

Eksponaty prezentujące historię Libanu. Muzeum Narodowe w Bejrucie jest głównym muzeum archeologicznym w Libanie. Kolekcję rozpoczęto po I wojnie światowej, a muzeum zostało oficjalnie otwarte w 1942 roku. Muzeum posiada zbiory liczące około 100 000 obiektów, z których większość to antyki i znaleziska średniowieczne pochodzące z wykopalisk prowadzonych przez Generalną Dyrekcję ds. Na wystawie znajduje się około 1300 eksponatów pochodzących z okresu od czasów prehistorycznych do średniowiecznego okresu Mamluków.

Podczas libańskiej wojny domowej w 1975 r. muzeum znajdowało się na linii frontu oddzielającej walczące frakcje. Budynek muzeum w stylu egipskiego renesansu i jego zbiory zostały poważnie uszkodzone podczas wojny, ale większość artefaktów udało się uratować dzięki działaniom prewencyjnym podjętym w ostatniej chwili.

Obecnie, po gruntownej renowacji, Muzeum Narodowe w Bejrucie odzyskało swoją dawną pozycję, zwłaszcza jako wiodący kolekcjoner starożytnych przedmiotów fenickich.^[34]

Ulica Tahlia to ulica modowa i handlowa w śródmieściu Dżuddy w Arabii Saudyjskiej.

Na ulicy znajduje się wiele ekskluzywnych domów towarowych i butików, takich jak Prada, Gucci, Versace, Cartier, Chanel, Louis Vuitton, Dolce & Gabbana, Ralph Lauren i Giorgio Armani. Podobnie jak Pola Elizejskie w Paryżu, ulica Tahlia jest uważana za serce Jeddah i najbogatszą dzielnicę Arabii Saudyjskiej.

Ta handlowa ulica jest celem kibiców piłki nożnej, którzy jeżdżą w górę i w dół, wymachując szalikami klubowymi i trąbiąc na klaksony, aby uczcić zwycięstwo.

Identycznie nazwana ulica księcia Mohammeda bin Abdulaziza w stolicy Arabii Saudyjskiej, Rijadzie, została nazwana przez mieszkańców ulicą Tahlii, ponieważ przypadkowo wykazuje wiele podobieństw do oryginalnej ulicy Tahlii w Dżuddzie.^[36]

Wielki Meczet w Mekce. Święty Meczet – największy meczet na świecie, położony w Mekce i otaczający najświętsze miejsce islamu – Al-Kabę. W jego kierunku zwracają się muzułmanie na całym świecie podczas odmawiania codziennych modlitw. Stanowi najświętsze miejsce islamu.

Budowla, włączając zewnętrzne i wewnętrzne miejsca do modlitwy, zajmuje powierzchnię 356 800 m² (35,68 ha) i może pomieścić nawet do 4 mln pielgrzymów podczas Zu al-hidżdża – „miesiąca pielgrzymki”. W tym czasie odbywają się tu jedne z największych zgromadzeń ludzi na świecie. Centralnym punktem Wielkiego Meczetu jest sanktuarium Al-Kaba z największą świętością muzułmanów – Hadżarem – będącymi głównym celem rytualnej pielgrzymki zwanej hadż. Każdy muzułmanin powinien odwiedzić sanktuarium przynajmniej raz w życiu, gdyż pielgrzymka do świątyni jest jednym z pięciu filarów islamu.^[38]

Meczet zbudowany przez proroka Mahometa. Meczet Proroka – jeden z największych meczetów świata zbudowany przez proroka Mahometa w 622 r. w Medynie. Jest to także drugie po Mekce najświętsze miejsce islamu, do którego przybywają pielgrzymi odbywający hadżdż.

Miejsce, w którym dziś stoi świątynia, pierwotnie przylegało do domu Mahometa, który osiadł tam po ucieczce z Mekki. Podstawowy plan budynku został później zaadaptowany w innych meczetach na świecie.

Początkowo meczet służył również jako sąd i szkoła religijna, a z podwyższenia przemawiali ludzie nauczający Koranu. Późniejsi władcy muzułmańscy znacznie go rozbudowali i ozdobili. W 1909 r. było to pierwsze miejsce na Półwyspie Arabskim, gdzie korzystano ze światła elektrycznego.

W południowo-wschodniej części budynku ulokowana jest zielona kopuła, pod którą znajdował się dom A’iszy oraz grobowiec Mahometa. W 1279 r. postawiono w tym miejscem kopułę, którą wielokrotnie przebudowywano i odnawiano. W 1837 r. pomalowano i ją na zielono i stąd wzięła się jej nazwa.^[39]

Powszechny Dom Sprawiedliwości jest dziewięcioosobowym najwyższym organem rządzącym Wiary Baháʼi. Został on pomyślany przez Baháʼu'lláha, założyciela Wiary Baháʼi, jako instytucja, która mogłaby stanowić prawo w kwestiach, które nie zostały jeszcze poruszone w pismach Baháʼi, zapewniając Wierze Baháʼi elastyczność w dostosowywaniu się do zmieniających się warunków. Po raz pierwszy został wybrany w 1963 r., a następnie co pięć lat, przez delegatów składających się z członków Narodowych Duchowych Zgromadzeń Baháʼich na całym świecie.

Powszechny Dom Sprawiedliwości, jako zwierzchnik religii, nadaje kierunek światowej społeczności Baháʼi przede wszystkim poprzez serię wieloletnich planów, a także poprzez coroczne przesłania wygłaszane podczas festiwalu Ridván. Przesłania koncentrowały się na zwiększaniu liczby Lokalnych Zgromadzeń Duchowych, tłumaczeniu literatury Baháʼi, zakładaniu Centrów Baháʼi, kończeniu budowy Domów Modlitwy Baháʼi, organizowaniu międzynarodowych konferencji oraz rozwijaniu systemów edukacyjnych w celu poprawy umiejętności czytania i pisania, roli kobiet, duchowości dzieci i młodzieży, życia rodzinnego, rozwoju społecznego i ekonomicznego oraz kultu wspólnotowego. Powszechny Dom Sprawiedliwości odegrał również ważną rolę w reagowaniu na systematyczne prześladowania bahaitów w Iranie, przyciągając uwagę światowych mediów.

Książki i dokumenty publikowane przez Powszechny Dom Sprawiedliwości uważane są za autorytatywne, a jego decyzje legislacyjne za nieomylne przez bahaitów. Chociaż Powszechny Dom Sprawiedliwości jest uprawniony do stanowienia prawa w sprawach, które nie są poruszane w świętych pismach bahaickich, rzadko korzystał z tej funkcji.

Siedziba Powszechnej Izby Sprawiedliwości i jej członkowie rezydują w Hajfie, w Izraelu, na zboczu góry Karmel. Ostatnie wybory odbyły się 29 kwietnia 2018 r. Chociaż wszystkie inne wybierane i mianowane funkcje w Wierze Baháʼi są otwarte dla mężczyzn i kobiet, członkostwo w Powszechnym Domu Sprawiedliwości jest wyłącznie męskie; pisma Baháʼi wskazują, że powód tego stanu rzeczy stanie się jasny w przyszłości.^[42]

Historyczne tereny z ruinami. Cytadela Ammańska to stanowisko archeologiczne w centrum centrum Ammanu, stolicy Jordanii. Wzgórze w kształcie litery L jest jednym z siedmiu wzgórz, z których pierwotnie składał się Amman.

Cytadela ma długą historię okupacji przez wiele wielkich cywilizacji. Znaleziono dowody na zamieszkiwanie od neolitu, a wzgórze zostało ufortyfikowane w epoce brązu (1800 r. p.n.e.). Po 1200 roku p.n.e. wzgórze stało się stolicą Królestwa Amona. Później znalazło się w rękach takich imperiów, jak imperium neoasyryjskie (VIII w. p.n.e.), imperium neobabilońskie (VI w. p.n.e.), Ptolemeusze, Seleucydzi (III w. p.n.e.), Rzymianie (I w. p.n.e.), Bizantyjczycy (III w. n.e.) i Umajjadzi (VII w. n.e.). Po panowaniu Umajjadów nastąpił okres upadku i przez większość czasu, aż do 1878 roku, dawne miasto stało się opuszczoną stertą ruin, sporadycznie wykorzystywaną przez Beduinów i sezonowych rolników. Mimo tej przerwy Cytadela Ammanu jest uważana za jedno z najstarszych na świecie miejsc stale zamieszkanych.

Większość budowli wciąż widocznych w tym miejscu pochodzi z okresu rzymskiego, bizantyjskiego i Umajjadów. Najważniejsze pozostałości w tym miejscu to Świątynia Herkulesa, kościół bizantyjski i pałac Umajjadów. W 1951 r. na wzgórzu zbudowano Jordańskie Muzeum Archeologiczne. Mimo że mury obronne zamykają serce tego miejsca, starożytne okresy okupacji objęły duże obszary. Zabytkowe budowle, grobowce, łuki, mury i schody nie mają współczesnych granic, dlatego w tym miejscu, jak również na okolicznych terenach i w całym Ammanie, znajduje się znaczny potencjał archeologiczny. Archeolodzy pracują w tym miejscu od lat 20. XX wieku, m.in. w ramach projektów włoskich, brytyjskich, francuskich, hiszpańskich i jordańskich, ale znaczna część Cytadeli pozostaje niewykopana.^[43]

Unikalne muzeum międzynarodowych dzieł sztuki. Luwr Abu Dhabi to muzeum sztuki znajdujące się na wyspie Saadiyat w Abu Dhabi, w Zjednoczonych Emiratach Arabskich. Działa na mocy umowy między Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi a Francją, podpisanej w marcu 2007 roku, która zezwala na używanie nazwy Luwr do 2037 roku. Muzeum zostało opisane przez Luwr jako "największy projekt kulturalny Francji za granicą". Muzeum ma powierzchnię około 24 tys. metrów kwadratowych, z galeriami o powierzchni 8 tys. metrów kwadratowych, co czyni je największym muzeum sztuki na Półwyspie Arabskim. W muzeum prezentowane są dzieła sztuki z całego świata, a jego celem jest zniwelowanie różnic między sztuką Wschodu i Zachodu.

Do 2019 roku Luwr Abu Dhabi przyciągnął już 2 miliony zwiedzających, co czyni go najczęściej odwiedzanym muzeum w świecie arabskim.^[49]