Odkryj 35 atrakcji, ciekawych miejsc i niezwykłych rzeczy do zrobienia w miejscu takim jak Bejrut (Liban). Nie przegap obowiązkowych atrakcji turystycznych, do których zaliczyć można: Beirut Souks, Verdun i National Museum of Beirut. Wśród innych popularnych atrakcji, które warto zobaczyć, znajduje się m.in. Saint George Greek Orthodox Cathedral.
Poniżej znajdziesz pełną listę miejsc wartych odwiedzenia w miejscowości Bejrut (Beirut).
Spis treści
Beirut Souks
Znane również jako: أسواق بيروت
Beirut Souks to główna dzielnica handlowa w centralnej dzielnicy Bejrutu. Znajduje się tu ponad 200 sklepów, 25 restauracji i kawiarni, centrum rozrywki, 14 sal kinowych, okresowe targi uliczne oraz planowany dom towarowy. Jest to największe i najbardziej zróżnicowane miejsce zakupów i rozrywki w Bejrucie. Na terenie Beirut Souks znajdują się również place i przestrzeń publiczna. Zaprojektowane w ramach pięciu oddzielnych zleceń przez międzynarodowych i libańskich architektów, Beirut Souks oferują 128 000 m² powierzchni zabudowanej, przeplatanej zielonymi strefami dla pieszych.
W przeszłości souki stanowiły handlowe serce Bejrutu. Uległy poważnym zniszczeniom podczas libańskiej wojny domowej i zostały odbudowane przez firmę Solidere zgodnie ze starożytną grecką siatką ulic, z zachowaniem historycznych zabytków i przedwojennych nazw ulic.[1]
Adres: Souk El Bazerkan, Bejrut
Verdun
Znane również jako: الفردان
Rue Verdun, czyli ulica Verdun, to ekskluzywna ulica handlowa i mieszkalna w Bejrucie, w Libanie. Ulica, która jest głównym centrum handlowym i atrakcją turystyczną, została nazwana na cześć bitwy pod Verdun podczas I wojny światowej. Oficjalnie nosi nazwę Rachid Karami Street, po zmarłym premierze Libanu, który został zamordowany podczas libańskiej wojny domowej.[2]
National Museum of Beirut
Znane również jako: متحف بيروت الوطني
Eksponaty prezentujące historię Libanu. Muzeum Narodowe w Bejrucie jest głównym muzeum archeologicznym w Libanie. Kolekcję rozpoczęto po I wojnie światowej, a muzeum zostało oficjalnie otwarte w 1942 roku. Muzeum posiada zbiory liczące około 100 000 obiektów, z których większość to antyki i znaleziska średniowieczne pochodzące z wykopalisk prowadzonych przez Generalną Dyrekcję ds. Na wystawie znajduje się około 1300 eksponatów pochodzących z okresu od czasów prehistorycznych do średniowiecznego okresu Mamluków.
Podczas libańskiej wojny domowej w 1975 r. muzeum znajdowało się na linii frontu oddzielającej walczące frakcje. Budynek muzeum w stylu egipskiego renesansu i jego zbiory zostały poważnie uszkodzone podczas wojny, ale większość artefaktów udało się uratować dzięki działaniom prewencyjnym podjętym w ostatniej chwili.
Obecnie, po gruntownej renowacji, Muzeum Narodowe w Bejrucie odzyskało swoją dawną pozycję, zwłaszcza jako wiodący kolekcjoner starożytnych przedmiotów fenickich.[3]
Adres: Museum Street, Bejrut
Saint George Greek Orthodox Cathedral
Znane również jako: كاتدرائية القديس جاورجيوس للروم الأرثودكس
Grecki kościół prawosławny w Bejrucie, Liban. Katedra św. Jerzego – prawosławna katedra w Bejrucie. Główna świątynia metropolii Bejrutu Prawosławnego Patriarchatu Antiocheńskiego.
Jest to najstarszy zachowany kościół w mieście; został zbudowany w XII w. w miejscu zniszczonej w 551 r. katedry Anastasi.
XII-wieczna świątynia została zniszczona wskutek trzęsienia ziemi w 1759 r. Odbudowana (z jednym ołtarzem, poświęconym św. Jerzemu), uległa zniszczeniu po kolejnych trzech latach. Ponownie odbudowana (z trzema ołtarzami) w 1772 r. Gruntownie wyremontowana w latach 1998–2003.[4]
Adres: Emir Bechir Street, Bejrut
Corniche Beirut
Znane również jako: كورنيش بيروت
Corniche Beirut – nadmorska promenada w Bejrucie, w Libanie.
Aleja otoczona jest przez palmy, a dzięki frontowi wodnemu oferuje bardzo dobry widok na Morze Śródziemne oraz szczyty Libanu.
Corniche okrąża przylądek Bejrut od zatoki św. Grzegorza na północnym wybrzeżu poprzez plac Rafiqa Haririego, Raouché po aleję Charles'a de Gaulle'a.
Bulwar jest popularnym celem dla pieszych i rowerzystów. Wzdłuż alei można wejść do jednej z wielu kawiarni oraz spróbować lokalnych przysmaków sprzedawanych z wózków: gorących kasztanów, mrożonych owoców opuncji, prażonych zielonych migdałów oraz chlebków z sezamem.
Na Corniche znajduje się także wesołe miasteczko.[5]
Mohammad Al-Amin Mosque
Znane również jako: جامع محمد الأمين
Współczesny meczet w stylu osmańskim. Meczet Mohammad Al-Amin, nazywany również Błękitnym Meczetem, to sunnicki meczet muzułmański znajdujący się w centrum Bejrutu w Libanie.
W XIX wieku w tym miejscu zbudowano Zawiję (kącik modlitewny). Dziesiątki lat przygotowań do pozyskania odpowiedniego terenu przylegającego do starej Zawiji doprowadziły w końcu do budowy nowego meczetu. Jego otwarcie nastąpiło w 2008 roku.[6]
Adres: Martyrs' Square, Amir Bachir, Bejrut
St. George Maronite Cathedral
Znane również jako: كاتدرائية مار جرجس المارونية
Jerzego jest katedrą Maronickiej Archearchii Bejrutu, archidiecezji Bejrutu w Libanie. Jej budowa, z neoklasyczną fasadą, wnętrzem i planem inspirowanym Bazyliką Santa Maria Maggiore, rozpoczęła się w 1884 roku, a zakończyła w 1894.
W czasie libańskiej wojny domowej katedra została poważnie uszkodzona i ostrzelana, a następnie splądrowana i zniszczona. Odzyskano wiele zrabowanych dzieł sztuki, w tym słynny obraz Eugène'a Delacroix przedstawiający świętego Jerzego, patrona katedry i archidiecezji miasta Bejrut. Po zakończeniu działań wojennych katedra została odrestaurowana i ponownie otwarta przez maronickiego patriarchę Nasrallaha Boutrosa Sfeira 24 kwietnia 2000 r.[7]
Martyrs’ Monument
Pomnik Męczenników został zbudowany dla uczczenia powieszenia 6 maja 1916 r. ponadwyznaniowej grupy libańskich patriotów, którzy wystąpili przeciwko tureckim rządom osmańskiego generała Dżamala Paszy. Znajduje się on na miejscu znanym obecnie jako Plac Męczenników, w samym centrum Bejrutu. Pomnik został wykonany przez włoskiego rzeźbiarza Marino Mazzacuratiego i odsłonięty w 1960 roku.[8]
Martyrs' Square
Znane również jako: ساحة الشهداء
Niezwykły pomnik ku czci nacjonalistycznych męczenników. Plac Męczenników, historycznie znany jako "Al Burj" lub "Place des Cannons", to historyczny centralny plac publiczny Bejrutu w Libanie.
Podobnie jak Plac Męczenników w Damaszku, swoją nazwę zawdzięcza egzekucjom z 6 maja 1916 r. zarządzonym przez Dżemala Paszę podczas I wojny światowej.[9]
Gibran Khalil Gibran Garden
Ogród Gibrana Khalila Gibrana to ogród publiczny o powierzchni 6000 metrów kwadratowych w dzielnicy Centre Ville w Bejrucie w Libanie, naprzeciwko Domu ONZ, siedziby ESCWA, czyli Komisji Gospodarczo-Społecznej Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Azji Zachodniej.
W ogrodzie, nazwanym tak na cześć libańsko-amerykańskiego pisarza, poety i artysty plastyka Kahlila Gibrana, znajdują się dwa okrągłe trawniki, fontanna i nowoczesne rzeźby, w tym popiersie Gibrana. Ogród jest często wykorzystywany jako miejsce pokojowych i demokratycznych demonstracji i strajków.[10]
Roman Baths
Berytus Rzymski znajduje się w centrum Bejrutu, w Libanie, pomiędzy ulicami Banks Street i Capuchin Street. Pozostałości rzymskiej łaźni Berytus, obecnie otoczonej budynkami rządowymi, zostały odnalezione i zachowane dla potomnych.[11]
Sursock Museum
Znane również jako: قصر سرسق
Muzeum sztuki w willi z 1912 roku. Muzeum Sursock, które oficjalnie znane jest jako Muzeum Nicolas Ibrahim Sursock, to muzeum sztuki nowoczesnej i współczesnej w Bejrucie w Libanie.[12]
Adres: Mar Mikhael, Bejrut
Rue Spears
Rue Spears to ulica w Bejrucie w Libanie, nazwana tak na cześć brytyjskiego generała Edwarda Spearsa, który w 1941 r. nawiązał kontakt z generałem Charlesem de Gaulle'em i jego ruchem Wolnych Francuzów w celu wyzwolenia Lewantu. W 1942 r. został mianowany brytyjskim ministrem w Bejrucie. Po przejściu na wizję arabskiego nacjonalizmu Spears namawiał Libańczyków i Syryjczyków do uniezależnienia się od Francji. Dzięki jego inicjatywom Wielka Brytania uznała w 1942 r. de facto niepodległy Liban.
Rue Spears to jednokierunkowa ulica biegnąca z zachodu na wschód, zaczynająca się na skrzyżowaniu z Rue de Rome, a kończąca na Rue Fakhreddine. Przy tej ulicy znajduje się Ogród René Moawad, a także Biblioteka Narodowa, Narodowa Stacja Radiowa, Ministerstwo Spraw Wewnętrznych, Izba Handlowa, studia Telewizji Przyszłości oraz Centrum Helem, pierwsza na Bliskim Wschodzie organizacja zajmująca się prawami gejów.[13]
National Evangelical Church of Beirut
Narodowy Kościół Ewangelicki w Bejrucie jest kościołem reformowanym w Bejrucie, członkiem Narodowego Związku Kościołów Ewangelickich w Libanie.[14]
St. Louis Cathedral
Katedra św. Ludwika, także Katedra św. Ludwika Kapucyna, to łaciński kościół katolicki w centrum Bejrutu, położony na północ od Grand Serail i Rady Odbudowy i Rozwoju. Wybudowany w 1864 roku przez misjonarzy kapucynów, którzy nazwali go na cześć króla Francji Ludwika IX. Kościół wyróżnia się fasadami z piaskowca, drewnianymi oknami w kolorze różowym oraz nową, strzelistą kampanilą.[15]
Sassine Square
Plac Sassine to plac miejski w Bejrucie w Libanie, jest to jeden z najbardziej wyróżniających się obszarów miejskich wschodniego Bejrutu w Libanie. Znajduje się w dzielnicy Achrafieh.
Plac Sassine, nazwany tak na cześć starej i znanej rodziny z Achrafieh, został oficjalnie otwarty na początku lat 90. pod patronatem prezydenta Eliasa Hrawiego, premiera Rafica Haririego, posła Michela Sassine oraz Rady Miejskiej Bejrutu.
Plac Sassine jest uznawany za główny punkt społeczny i handlowy stolicy Libanu. Oprócz tego, że jest to dzielnica mieszkaniowa z dużym węzłem komunikacyjnym i pieszym, znajdują się tu znane centra handlowe i rozrywkowe, w tym centrum handlowe ABC Mall, przyciągające dużą liczbę odwiedzających i turystów.
Podobnie jak starożytna agora w greckich miastach, plac Sassine staje się miejscem spotkań, gdzie codziennie spotykają się Libańczycy różnych kultur i wyznań.
19 października 2012 r. w alejce prowadzącej do ulicy Sassine obok placu Sassine wybuchła bomba samochodowa, zabijając 8 osób, w tym Wissama al-Hassana, i raniąc 78.[16]
Synagoga Magen Abraham
Znane również jako: كنيس ماغين أبراهام
Synagoga w Bejrucie, Liban. Synagoga Maghen Abraham w Bejrucie – synagoga znajdująca się w Bejrucie, stolicy Libanu w dawnej dzielnicy żydowskiej przy ulicy Wadi Abu Jamil.
Synagoga została zbudowana w 1925 roku. Otrzymała nazwę na cześć syna Abrahama Sasona. Środki zgromadzone na budowę nie wystarczyły jednak na zakup wyposażenia, które ufundował przywódca miejscowych Żydów Josef Farhi. W latach 40. XX wieku w synagodze zatrzymywali się żydowscy uchodźcy zmierzający do Palestyny.
W 1976 roku po wybuchu wojny domowej w Libanie, przywódca Joseph Fahri przewiózł zwoje Tory do Genewy, gdzie libański bankier Edmond Safra przechował je w sejfie bankowym. Większość z nich przewieziono później do sefardyjskich synagog w Izraelu. Po izraelskiej inwazji na Liban w 1982 roku Żydzi w Bejrucie stali się obiektem ataków ze strony muzułmanów. Spośród 60-osobowej gminy 11 osób zostało porwanych i zamordowanych, a reszta zdecydowała się na wyjazd.
W 1991 roku w mieście pozostało zaledwie 2 Żydów, co spowodowało zamknięcie synagogi. Władze libańskie podjęły decyzję o jej renowacji, ale prac remontowych jednak nie podjęto. Sąsiednia Szkoła talmudyczna została zburzona.
Przy synagodze w latach 1908-1978 urzędowali naczelni rabini Libanu, którzy również pełnili funkcję rabina Bejrutu:
- 1908-1909 – Rabbi Danon
- 1910-1921 – Jacob Maslaton
- 1921-1923 – Salomon Tagger
- 1924-1950 – Shabtai Bahbout
- 1932-1959 – Benzion Lichtman
- 1949-1966 – Jacob Attiyeh
- 1960-1978 – Chaoud Chreim
Berytos
Bejrut – stolica i największe miasto Libanu, leżące w środkowej części kraju. Liczy 2 mln 60 tys. mieszkańców, większość pochodzenia arabskiego. Dawniej miasto było nazywane: Birutu, Berytos. Znajduje się tu wiele zabytków i dobytku historycznego kraju.
Bejrut stanowi siedzibę libańskiego rządu i odgrywa kluczową rolę w gospodarce kraju, bowiem w śródmieściu, a także bliskich centrum dzielnicach Hamra, Verdun i Aszrafijja znajdują się siedziby głównych przedsiębiorstw i banków. Miasto jest również ważnym ośrodkiem życia kulturalnego. Po zniszczeniach spowodowanych konfliktami zbrojnymi w Bejrucie prowadzone są ożywione prace renowacyjne zarówno w historycznym śródmieściu, jak i w dzielnicach turystycznych i handlowych. Przywrócono do życia marinę, liczne kluby i lokale nocne, co jak dawniej przyciąga turystów.[18]
Robert Mouawad Private Museum
Znane również jako: متحف روبير معوض الخاص
Prywatne Muzeum Roberta Mouawada to prywatna rezydencja w dzielnicy Zokak el-Blat w Bejrucie, która została przekształcona w muzeum przez libańskiego biznesmena Roberta Mouawada. Pałac został zbudowany w stylu neogotyckim przez libańskiego polityka i kolekcjonera sztuki Henri Philippe'a Pharaouna w 1891 roku. Muzeum zostało otwarte 11 maja 2006 roku. Znajdują się w nim cenne przedmioty odzwierciedlające mieszankę artystycznych kultur orientalnych i zachodnich, a także rzadkie zbiory książek, chińskiej porcelany, ceramiki i innych ważnych przedmiotów. Architektura i wystrój pałacu odzwierciedlają zauroczenie Faraona sztuką islamską i dekoracyjnymi panelami drewnianymi z XVII wieku, zwłaszcza po jego wielokrotnych podróżach do Syrii. Inne eksponaty to bizantyjskie mozaiki, rzymskie rzeźby marmurowe, słoje i dzbany, historyczne kolumny, ceramika, starożytna broń, unikalne dywany, wyrafinowana biżuteria, rzadkie kamienie szlachetne, katolickie ikony melkickie i zachowane manuskrypty.[19]
Adres: Army road - zokak el blat, Bejrut
Al-Omari Grand Mosque
Znane również jako: المسجد العمري الكبير
Grand Mosque Al-Omari to meczet w Centralnym Dystrykcie Bejrutu w Libanie.[20]
Adres: Maarad St, Bejrut
Sanayeh Park
Ogród René Moawad, znany przez publiczność jako Ogród Sanayeh, znajduje się w dzielnicy Sanayeh w Bejrucie w Libanie. Ogród jest jednym z najstarszych otwartych przestrzeni publicznych w stolicy. Khalil Pasha, dowódca tureckiej Szóstej Armii podczas I wojny światowej, nakazał utworzenie ogrodu w 1907 roku.[21]
Beit Beirut
Bayt Beirut to muzeum i miejski ośrodek kulturalny poświęcony historii Bejrutu, a konkretnie wojnie domowej. Centrum kulturalne mieści się w odrestaurowanym budynku Barakat, znanym również jako "Żółty dom", zabytkowym obiekcie zaprojektowanym przez Youssefa Aftimusa.[22]
Adres: Independence Street (Elias Sarkis Avenue), Bejrut
Horsh Beirut
Horsh Beirut to park miejski położony w sercu stolicy Libanu, Bejrucie. Park miejski znany jest również pod nazwą Horsh El Snaubar. Park zajmuje około 0,3 km2 zielonej przestrzeni w obrębie Bejrutu.[23]
Adres: Sami El Solh Rd, Bejrut
Saifi Village
Saifi Village to ekskluzywna dzielnica mieszkalna w Bejrucie, w Libanie. Wioska Saifi znajduje się na południowo-wschodnich obrzeżach Centre Ville. Od południa graniczy z Rue Charles Debbas, od wschodu z Rue George Haddad, od północy z Rue Gouraud, a od zachodu z Rue Ariss & Kanaani. Znajduje się na początku dawnej Zielonej Linii, głównej linii frontu w Bejrucie podczas libańskiej wojny domowej.
Dzielnica została całkowicie zniszczona podczas wojny w Libanie. Jednak prywatna firma Solidere odbudowała dzielnicę w stylu wernakularnym, który ma przypominać francuskie budynki kolonialne. Osiedle zostało pierwotnie zaplanowane przez francuskiego architekta François Spoerry'ego, a w jego skład wchodzą budynki autorstwa wybitnych libańskich architektów, takich jak Nabil Gholam. Saifi Village to przykład dzielnicy w stylu New Urbanist, z brukowanymi ulicami, apartamentowcami, kamienicami i sklepami. Wśród nich znajdują się zarówno sklepy designerskie, jak i salony samochodowe, takie jak Ferrari. Znajduje się tu także kilka galerii sztuki i sklepów z nowopowstałymi libańskimi projektantami, w tym Bokja Design, Nada Debs i Vick Vanlian Gallery. W wiosce znajdują się także ogrody pełne sezonowych krzewów, kwiatów i drzew. Jest to również miejsce spotkań rodzinnych ze względu na obecność placów zabaw dla dzieci oraz drewnianych ławek i fontann, które pozwalają w pełni poczuć się jak w parku. Szeroko rozwinięta prywatna ochrona stanowi jednak poważny czynnik odstraszający dla niepożądanych rodzin o niższych dochodach i odwiedzających, podobnie jak w innych projektach deweloperskich zarządzanych przez Solidere, takich jak Zaytounay Bay. Dzielnica znana jest również jako Le Quartier des Arts ze względu na liczne galerie sztuki, antykwariaty, sklepy z wyrobami rzemieślniczymi i specjalistyczne butiki. W każdą sobotę rano na małym placu Souk el Tayeb rolnicy sprzedają świeże produkty ekologiczne i inne wyroby. Nazwa "Wioska Saifi" pochodzi od arabskiego słowa "lato", ponieważ lato to jedna z najpiękniejszych pór roku w kraju i najlepszy czas dla turystów na odwiedzenie wioski. Inne podobne projekty to "Saifi Khan" i "Saifi Square".[24]
Adres: Quartier des Arts, Bejrut
Beirut Art Center
Beirut Art Center to przestrzeń do wystawiania sztuki współczesnej w Bejrucie, w Libanie[25]
Archaeological Museum of the American University of Beirut
Muzeum Archeologiczne Amerykańskiego Uniwersytetu w Bejrucie w Libanie jest trzecim najstarszym muzeum na Bliskim Wschodzie, po Kairze i Konstantynopolu.[26]
Adres: Rue. Bliss (Rue.33), Bejrut
Sursock Palace
Pałac Sursock, to okazała rezydencja położona przy Rue Sursock w mieście Bejrut w Libanie. Pałac, który został ukończony w 1860 roku przez Moïse'a Sursocka, był własnością Lady Cochrane Sursock, zwolenniczki zachowania zabytkowych budynków w Libanie.
Pałac, symbol bogatej historii rodziny Sursock, znajduje się przy historycznej ulicy Sursock, w dzielnicy Rmeil w Bejrucie. Dom Sursock jest otoczony ogrodami, które można wynająć na specjalne okazje, takie jak śluby. Naprzeciwko pałacu znajduje się Muzeum Sursocków, willa z 1912 r., która została przekazana miastu Bejrut przez Nicolasa Sursocka, a w 1961 r. stała się muzeum. Po libańskiej wojnie domowej, zanim pałac został ponownie otwarty w 2010 roku, minęło 20 lat starannej renowacji.
Został on uszkodzony podczas eksplozji w Bejrucie w 2020 r., ale istnieją plany odbudowy pałacu.[27]
Lee Observatory
Obserwatorium Lee to obserwatorium astronomiczne znajdujące się na terenie kampusu Amerykańskiego Uniwersytetu w Bejrucie w Libanie. Otwarte w 1873 roku, jest pierwszym i najstarszym obserwatorium na Bliskim Wschodzie w czasach nowożytnych.
Obecnie obserwatorium pełni jedynie rolę akademicką.[28]
Antabli Fountain
Fontanna Antabli to fontanna wodna znajdująca się w Souk Ayas w centrum Bejrutu w Libanie. Fontanna, pierwotnie osmańska, stała się kojarzona ze słodyczami i napojami przygotowywanymi przez rodzinę Antabli. Ahmad Mohamad Antabli zaczął sprzedawać słodycze i napoje przy fontannie w wieku 12 lat, w 1933 roku. Pozostała ona popularnym miejscem w Souk Ayas aż do 1975 roku.[29]
Ras Beirut
Znane również jako: رأس بيروت
Ras Beirut to ekskluzywna dzielnica mieszkalna w Bejrucie. Zamieszkują ją mieszańcy - chrześcijanie, muzułmanie, druzowie i osoby świeckie. W Ras Beirut mieszkają niektóre z historycznie znaczących rodzin Bejrutu, takie jak rodzina Bekhazi Rebeiz, rodzina Daouk, rodzina Itani, rodzina Sinno, rodzina Sidani, rodzina Beyhum i inne. W okolicy znajduje się wiele międzynarodowych szkół i uniwersytetów, w tym American University of Beirut i International College Beirut.[30]
Zgromadzenie Narodowe
Znane również jako: مجلس النواب اللبناني
Zgromadzenie Narodowe lub Izba Deputowanych – jednoizbowy parlament Libanu. Składa się ze 128 członków wybieranych w głosowaniu powszechnym w oparciu o proporcjonalny system wyznaniowy na czteroletnią kadencję.[31]
Burummana
Znane również jako: برمانا
Miasto w Libanie. Burummana – miejscowość w Libanie położona 7 km na wschód od Bejrutu, w kadzie Al-Matin. Na północ od niej znajduje się duży maronicki klasztor Dajr Mar Szaja, wybudowany w 1700 roku.[32]
Grand Serail
Znane również jako: السراي الكبير
Grand Serail jest siedzibą premiera Libanu. Znajduje się na szczycie wzgórza w centrum Bejrutu, kilka przecznic od budynku parlamentu libańskiego. Grand Serail jest budynkiem historycznym, najważniejszym z trzech osmańskich zabytków na wzgórzu Serail. Pozostałe dwa to Rada Rozwoju i Odbudowy oraz wieża zegarowa Hamidiyyeh. Ten historyczny budynek zyskał swoje znaczenie dzięki kolejnym funkcjom, które pełnił od 1832 r.[33]
Hope for Peace Monument
Pomnik Nadziei na Pokój to pomnik w Yarze w Libanie, wykonany dla uczczenia zakończenia libańskiej wojny domowej w 1990 roku. Zaprojektował go urodzony we Francji amerykański artysta Armand Fernandez. Znajduje się w pobliżu Ministerstwa Obrony Narodowej. Został zbudowany w 1995 roku. Jest to oficjalny pomnik upamiętniający zakończenie wojny domowej w Libanie.
Pomnik jest o tyle niezwykły, że zawiera 78 pojazdów wojskowych z różnych epok i różnych narodów. Pomnik przypomina zbombardowany budynek, w którym ustawione są pojazdy. Działa czołgów i pojazdów wojskowych wystają z niego, w większości są skierowane w jednym kierunku.[34]
Port of Beirut
Znane również jako: مرفأ بيروت
Port w Bejrucie był głównym portem Libanu, położonym we wschodniej części Zatoki Świętego Jerzego na północnym wybrzeżu Morza Śródziemnego, na zachód od rzeki Bejrut. Był to jeden z największych i najbardziej ruchliwych portów we wschodniej części Morza Śródziemnego.
4 sierpnia 2020 r. w porcie doszło do wielkiej eksplozji spowodowanej niewłaściwie przechowywanym azotanem amonu, w wyniku której zginęło co najmniej 221 osób, ponad 6000 zostało rannych, a 300 000 innych zostało bez dachu nad głową. Zniszczeniu uległa duża część portu i jego infrastruktury, w tym większość bejruckich zapasów zboża, a w całym mieście powstały szkody o wartości miliardów dolarów. Z powodu ogromnych zniszczeń spowodowanych eksplozjami port w Bejrucie musiał zostać zamknięty, a ładunki zostały przekierowane do mniejszych portów, takich jak Trypolis i Tyr. Przed katastrofą, według szacunków S&P Global, około 60 procent libańskiego importu przechodziło przez ten port.[35]